Μικροπράγματα
Αν κάτι μένει από τη διαμάχη Σεφερλή –Ακρίτα είναι η παράσταση που ακυρώθηκε. Το «Ζητείται ψεύτης» του Δημητρίου Ψαθά. Πολλές παραστάσεις από επιτυχημένα θεατρικά έργα που έγιναν ασπρόμαυρες ταινίες έχουν ανεβεί και φέτος σε θεατρικές σκηνές. Στο «Ξύπνα Βασίλη» του Εθνικού δεν μπορείς να βρεις εισιτήριο μέχρι τον Γενάρη. Παρόμοια και η ζήτηση και σε άλλα γνωστά και αγαπημένα έργα. Σακελλάριος, Γιαννακόπουλος, Δημόπουλος, Τζαβέλλας και Τσιφόρος σίγουρα θα χαίρονται αν βλέπουν από κάπου ψηλά με το σουξέ που συνεχίζουν να έχουν σε θέατρο και τηλεοπτικά κανάλια.
γράφει ο Δημήτρης Μακρίδης
Ο Γιάννης Βογιατζής αποθεώνεται σε κάθε παράσταση γιατί πέρα από το καλό παίξιμό του εκπροσωπεί στα μάτια των θεατών όλη αυτό που συνοψίζεται σε τέσσερις μονάχα λέξεις: «Παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος». Ο λόγος για τις ταινίες της εγχώριας ελληνικής μεταπολεμικής φαρσοκωμωδίας. Αστικές όπως λανθασμένα κατακρίθηκαν, αστείες όπως τις κατέταξε ο χρόνος. Σε αυτές χωνόμαστε όταν η καθημερινότητα βαραίνει. Για μία ανάσα δροσιάς όταν η ξηρασία μας έχει σχεδόν αγγίξει. Για να απλοποιήσουμε τα πράγματα σε μπερδεμένους καιρούς. Να μπουν οι σκέψεις σε μία σειρά και να συγκολληθούν τα δεδομένα. Για να ακούσουμε τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη. Την αλήθεια κατάματα χωρίς υπεκφυγές. Για να βρούμε αλήθειες τόσο παλιές όσο η ανθρωπότητα, για το χρήμα, τη ματαιοδοξία, τα πάθη και τον έρωτα. Είτε απλά «να ξεσκάσουμε» όπως πήγαιναν οι θεατές στις πρώτες προβολές των ταινιών. Όχι τόσο για την υπόθεση αλλά να δουν τους αγαπημένους ήρωες των ασπρόμαυρων σελιλόιντ. Αυτούς που γίνονται καθηγητές των νεοτέρων ηθοποιών στις έγχρωμες βιντεοκασέτες του ’80. Και πλέον τους συναντάμε ως διάσπαρτες φωτογραφίες στους τοίχους κάθε ταβέρνας και εστιατορίου. Με βλέμματα ποιο οικεία πολλές φορές από αυτούς που καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι. Τα δικά μας εικονίσματα όπως το κάδρο του θείου Χαράλαμπου στο σαλόνι αυτών.
Και αν κάποιος μιλήσει για παρωχημένα πράγματα και άλλα μεταμοντέρνα της αφόρητης ερημιάς του θα του αφιερώσουμε μία τρισδιάστατη εικόνα. Θα τον μεταφέρουμε στους δρόμους των Σεπολίων, εκεί που ανηφόριζε ασθμαίνοντας με το μεταπολεμικό του ποδήλατο ο μπακαλόγατος Κώστας Χατζηχρήστος. Η περιοχή δεν ήταν μόνο το ξεκίνημα «της Κακομοίρας», αλλά και του Γιάννη Αντετοκούμπο. Στο γήπεδο του Τρίτωνα πρωτοέπαιξε μπάσκετ ο νυν παίκτης των Μιλγουόκι Μπακς. Παίρνοντας μαγικά δύναμη για να σηκωθεί ψηλά από τα παλιά χώματα της Δυρραχίου και της Δωδώνης που ρούφηξαν νιάτα, όνειρα και προσδοκίες γενεών. Ελπίζοντας πως θα έρθουν καλύτερες μέρες, κοιτάζοντας από τη λάσπη στα άστρα. Και όχι μόνο κατάφερε να τα φτάσει αλλά να είναι και ένα από αυτά που λάμπουν. Δίπλα στο Γιάννη Βογιατζή και στους άλλους μεγάλους. Σαν να πήρε τη ρεβάνς, στη παράταση των πενήντα και πλέον ετών, του κάθε ηττημένου μπακαλόγατου πάνω από την άσφαλτο του ανεκπλήρωτου χτες.
Μπορεί λοιπόν να παίξει ο Σεφερλής στο «Ζητείται ψεύτης» τον ρόλο του Ηλιόπουλου; Βεβαίως και μπορεί, όπως και όποιος θέλει μπορεί να πάει να τον δει. Αυτά τα έργα ανήκουν σε περισσότερες από τρεις γενιές Ελλήνων. Ο παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος είναι από τα ελάχιστα σε αυτή τη χώρα που ενώνουν και καλλιεργούν την κοινωνική συνοχή. Όλα τα άλλα είναι για να πριονίζουμε τα πριονίδια και να φωνάζουν κάποιοι για να μας δείξουν ότι υπάρχουν. Αλλά καλύτερα να δούμε κανένα κάρφωμα του Γιάννη και στο ημίχρονο προλαβαίνουμε μία καλή σκηνή από παλιά ελληνική ταινία. Ολόφρεσκα πράγματα και τα δύο! Δεν συμφωνείτε;
