Μικροπράγματα
Από την Ντέπυ X.
Ορμώμενη κι εγώ από τις τελευταίες εξελίξεις στη χώρα μας όσον αφορά τον σεξισμό και τον εργασιακό εκφοβισμό στον καλλιτεχνικό χώρο, θα ήθελα να καταθέσω τη δική μου εμπειρία στον απλό εργασιακό χώρο με την ελπίδα πως ίσως δημοσιευθεί.
Εργάζομαι σχεδόν 20 χρόνια στον ξενοδοχειακό κλάδο και η εμπειρία μου προέρχεται από δύο ξενοδοχειακές επιχειρήσεις. Και οι δύο 12μηνης λειτουργίας στην Αθήνα.
Η πρώτη επιχείρηση που εργάστηκα για 15 χρόνια σχεδόν είναι ένα μεγάλο ξενοδοχείο, πολύ γνωστό στον χώρο του, εκατό τοις εκατό ελληνικής ιδιοκτησίας. Εκεί γαλουχήθηκα σε ένα περιβάλλον έντονου εργασιακού εκφοβισμού με πολλές πινελιές σεξισμού.
Όλοι οι προϊστάμενοι (διευθυντές, υποδιευθυντές, κτλ.) ήταν άντρες. Στα γραφεία που δούλευα τα τελευταία χρόνια, οι υφιστάμενοι υπάλληλοι ήταν γυναίκες σε ένα ποσοστό 90%. Η ψυχολογική βία και η καταρράκωση της αξιοπρέπειάς μας ήταν καθημερινό φαινόμενο από διάφορα ανώτερα στελέχη, πλην ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων.
Ο άμεσος προϊστάμενος μου (στα γραφεία της διοίκησης όπως μας αποκαλούσαν, εδώ γελάνε…) ήταν ένας άνθρωπος τύπου εγωπαθούς bully. Καθημερινά απαξίωνε στο γραφείο του με έντονες φωνές και με χτυπήματα του χεριού του πάνω στο γραφείο του κάποια γυναίκα ή κάποιες γυναίκες με την αιτιολογία πως δεν κάναμε σωστά τη δουλειά μας και ευτυχώς είχαμε αυτόν να μας κατευθύνει και να μας ανοίγει τα μάτια. Οι επιτυχίες οφείλονταν σε αυτόν και τα λάθη αποκλειστικά στις υφιστάμενές του.
Όταν κάποια φορά έφτασε σε σημείο να κάνει μία έγκυο συνάδελφο να κλαίει με αναφιλητά μπροστά του ύστερα από την πλήρη απαξίωση της, ενωθήκαμε όλες και στείλαμε επιστολή στην εργοδοσία (λίγα σκαλιά μας χώριζαν από τα γραφεία της…) σχετικά με το γεγονός. Η αντίδρασή της ήταν άμεση στηρίζοντας πλήρως τον προϊστάμενο και κατηγορώντας εμάς που τολμήσαμε να μιλήσουμε και να την ενοχλήσουμε . Μιλάμε για μία εργοδοσία η οποία λειτουργούσε στα πλαίσια ολοκληρωτικού καθεστώτος, τακτικής “διαίρειν και βασίλευε” και απίστευτης χειραγώγησης. Το μότο της ήταν “τίμα το ψωμί που σου δίνεται”.
Τελικά μετά από κάποια χρόνια και μετά από πολλά ξεσπάσματα με κλάματα στον ακάλυπτο, στις τουαλέτες, με έντονο εργασιακό στρες και πρωινά ξυπνήματα που απλά δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι βρήκα τη δύναμη, έστω και αργά, να παραιτηθώ (ακολούθησαν και παραιτήσεις άλλων συναδέλφων) και αποφάσισα να δουλέψω σε ένα πολύ μικρότερο ξενοδοχείο με την εντύπωση πως θα ανακτήσω την ηρεμία μου. Η ατυχία μου όμως εξακολουθεί να υφίσταται. Αυτή τη φορά δουλεύω για μία εργοδοσία χαμηλού, “φιλικού” προφίλ αλλά με μία προϊσταμένη πάλι bully. Φωνές, απειλές, εκφοβισμός σε όλο το προσωπικό. Τουλάχιστον σε αυτήν την περίπτωση δε μιλάμε και για σεξισμό. Την ίδια μεταχείριση έχουν άντρες και γυναίκες.
Εγώ αντιστέκομαι σθεναρά βέβαια λόγω της πρότερης εμπειρίας μου, αλλά αυτό το ψυχολογικό τραύμα ανοίγει όλο και πιο πολύ και μπορεί να με έχει καταπιεί ήδη. Επίσης η εργοδοσία είναι γνώστης όλης της κατάστασης χωρίς καμία ουσιαστική αντίδραση.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως ο εργασιακός εκφοβισμός μάλλον είναι ένα έντονο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας πολλά χρόνια τώρα σύμφωνα και με τις μαρτυρίες αρκετών ανθρώπων του κύκλου μου που βιοπορίζονται σε διάφορους επαγγελματικούς χώρους και σύμφωνα με όσα έρχονται στο φως.
Από τσιφλικάδες και αρχιεπιστάτες, αποκτήσαμε εργοδότες και ανθρώπους που βαφτίζονται μάνατζερ διαστρεβλώνοντας πλήρως την έννοια του management.
Απορώ που απορούν με τα τελευταία γεγονότα και πέφτουν από τα σύννεφα, οι δημοσιογράφοι, τα κανάλια, η πολιτεία, η κοινωνία ολόκληρη. Μια κοινωνία και μία πολιτεία που επιβραβεύει την κατάχρηση της εξουσίας από τους έχοντες, τις αυθεντίες, τους υψηλά ιστάμενους και από άντρες προς γυναίκες, θεωρώντας τέτοιες καταστάσεις κανονικότητα και οποιαδήποτε αντίδραση απέναντι της “επανάσταση χωρίς αιτία”. Σε αυτό βέβαια συμβάλλουν επιτυχώς τα θολωμένα, δυσδιάκριτα όρια μεταξύ της αναγκαιότητας επιβολής της εξουσίας και της αθέμιτης χρήσης της και η ανυπαρξία συγκεκριμένης νομικής προστασίας για τις περιπτώσεις του εργασιακού εκφοβισμού.
Και φυσικά οι εργοδότες πάντα γνωρίζουν, αφού αυτοί ορίζουν τους “αρχιεπιστάτες”. Η κεφαλή πάντα ξέρει τι γίνεται από κάτω της και ας ισχυρίζονται αρκετά κεφάλια πως δεν έχουν γνώση. Απλά ψεύδονται.
Μία πικραμένη και θυμωμένη ξενοδοχοϋπάλληλος.
