Από τον Βαγγέλη Μακρή
Δεν υπάρχουν ήσυχες Κυριακές εδώ. Πλαστικοί μονόκεροι κουνάνε τα κεφάλια τους έξω από τα παράθυρα των μαύρων τζιπ. Είναι ένα trap κομμάτι που δεν ξέρεις πια εάν αυτός που ερμηνεύει ζει ή εάν έχει πεθάνει πριν τα 21 του, που είναι τα νέα τριάντα για να πεθάνεις και να γλιτώσεις την κηδεία στα εβδομήντα.
Πιρούνια καρφώνουν τεράστιους κεφτέδες και πλησιάζουν τα ανοιχτά στόματα που κάνουν «ααααα», σαν εξέταση κάτω από τον ήλιο ενός υπαίθριου οδοντιατρείου, που αποτελείται από ένα σεντόνι στηριγμένο σε δυο κορμούς.
Η λυπητερή φωνή του Οικονόμοπουλου και τα χαρμόσυνα ringtones και το πένθιμο «τακ-τακ» της ρακέτας και ο ήχος από τα θυμωμένα πούλια. Κάθε Κυριακάτικο απόγευμα μοιάζει με ένα πεδίο μάχης γεμάτο πτώματα. Όλοι αποζητούν το νεκρό τους χρόνο πάνω στην πετσέτα τους.
Όμως αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο απόγευμα Κυριακής. Είναι η Κυριακή του Μουντιαλ, η ώρα του τελικού. Και στην παραλία είμαστε εμείς, τρία 15χρονια κορίτσια, δυο γερόντια , μια οικογένεια Ολλανδών και ένας με μια πράσινη Kawasaki ,μάλλον καινούρια την οποία κοιτάζει συνέχεια ακόμα και όταν κολυμπά.
Όταν κολυμπώ τα δυο γερόντια συζητάνε δυνατά. Δεν είναι ακριβώς γερόντια-γερόντια, γύρω στα εξήντα πέντε είναι αλλά όταν τους σκέφτομαι έτσι αισθάνομαι καλύτερα.
«Μου βρήκαν ουρικό οξύ πάνω από 800» λέει ο ένας και ο άλλος λέει «Και εμένα μου είχαν βρει τόσο αλλά μετά έπεσε με μια δίαιτα. Ήταν ανεβασμένο γιατί έτρωγα πολλές ντομάτες!» .Και συνεχίζουν το στατικό κολύμπι και η κουβέντα περνάει σε άλλες μετρήσεις.
Τότε απομακρύνομαι. Αρχίζει και με λούζει ιδρώτας γιατί μπορεί να με περνάνε καμιά εικοσαριά χρόνια αλλά όταν περνάς τα σαράντα και ακούς τέτοια και σου αρέσουν οι ντομάτες, νομίζεις πια ότι αφορούν και εσένα, και εάν συνεχίσεις να ακούς κάπου το μυαλό θα κρασάρει καθώς θα πλησιάζεις τα βράχια ίσως δεις πίσω τους τον Ιππότη να παίζει ήσυχα την παρτίδα σκάκι στην «Έβδομη Σφραγίδα».
Έξω η ησυχία συνεχίζεται. Στους κορμούς των δέντρων ανακοινώσεις για τα πανηγύρια. Τα ίδια πρόσωπα κάθε καλοκαίρι περιοδεύουν στα χωριά. Με τον τρόπο τους είναι γνωστά και επιτυχημένα αν και δεν κολυμπάνε στην mainstream σούπα. Χοροί ποδοσφαιρικών ομάδων, πανηγύρια, σύλλογοι. Τα βγάζουν πέρα μάλλον με λίγα. Είναι στο περιθώριο.
Ίσως η ησυχία του περιθωρίου μερικές φορές να είναι η πιο γλυκιά από όλες. Και η πιο δύσκολη.