σε , ,

Η μέρα που έπεσε το Facebook

Ένα διήγημα του Γιώργου Καρακασίδη

truth

Ένα διήγημα του Γιώργου Καρακασίδη

Κάπου στην Ανατολική Μεσόγειο

Μετά από 3 απανωτά snooze πρέπει επιτέλους να σηκωθείς. Το πρώτο πράγμα που κοιτάς, όπως κάθε πρωί, είναι το κινητό σου. Ούτε ένα notification στο facebook… Περίεργο. Μήπως ξύπνησες πάλι κατά τη διάρκεια της νύχτας να κοιτάξεις και δεν το θυμάσαι; Τσεκάρεις να μπεις στο προφίλ σου. Μάταιο. Κοίτα να δεις, πάλι έπεσε το wifi. Άντε τώρα πρωινιάτικα να έχεις να πάρεις σε ένα πενταψήφιο τηλεφωνικό νούμερο και να πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα σε 4-5 αριθμούς μέχρι να βρεις ένα άτομο να σε εξυπηρετήσει.. Ρε γαμώτο, γιατί έχουν γίνει τόσο πολύπλοκα τα πράγματα; Το σήμα στο router πάντως είναι καμπάνα, οπότε μάλλον δε θα χρειαστεί να περιμένεις στην αναμονή. Τσεκάρεις μήπως μπορείς να κάνεις login από τον υπολογιστή. Πόσο σπαστικό που πρέπει να περιμένεις έστω και λίγο για ανοίξει. Κι όσο σκέφτεσαι ότι πρόλαβες την εποχή που έπαιρνε κάνα τετράλεπτο το start-up, σε πιάνει μια νοσταλγική ντροπή. Άραγε πόσα κορμιά να έχουν λιώσει και πόσοι εγκέφαλοι να έχουν ‘καεί’ στο όνομα της καριέρας για να μειωθούν αυτά τα λίγα λεπτά. Άξιζε τον κόπο; Τι να κάνεις όμως… έχεις μάθει να τα θες όλα έτοιμα στο πιάτο όπως και οι υπόλοιποι από σένα. Ο άλλος αφιερώνει μια ζωή για να γλυτώσεις εσύ λίγα λεπτά στην αναμονή κι εσύ με τη σειρά σου αφιερώνεις τη δική σου ζωή για να καταναλώσει κάποιος κάτι που μπορεί να διαρκέσει μόλις λίγα λεπτά.

Τελικά τίποτε ούτε στο PC. Ξανακοιτάς το κινητό. Αρχίζεις να εκνευρίζεσαι. Κάτι έχει συμβεί. Σκέφτεσαι να τσεκάρεις και το tablet αλλά είναι αφόρτιστο και βαριέσαι να το φορτίσεις, αν και σε κάθε πρίζα του σπιτιού έχεις κι ένα φορτιστή. Ούτως ή άλλως πρέπει να πάρεις πρωινό και να φύγεις για τη δουλειά. Αυτό που σε διαολίζει είναι ότι δεν ξέρεις αν έχει πάρει την ‘καληνύχτα’ το πρόσωπο με το οποίο έκανες chat στο messenger το βράδυ. Ξαφνικά θυμάσαι ένα φίλο σου που είχε πει ότι αν δεν υπήρχε η αναφορά στα μηνύματα, η ζωή μας θα ήταν πολύ πιο συναρπαστική, πράγμα όμως που τώρα δε σε καλύπτει, αφού ξέρεις καλά μέσα σου ότι η εποχή του αυθορμητισμού και της έκπληξης έχει φύγει για τα καλά. Πλέον είναι όλα ελεγχόμενα, όλα σε κουτί. Ακόμα κι αυτοί που πρόλαβαν έστω και για λίγο το παιχνίδι στην αλάνα και τη σωματική επαφή, γρήγορα ‘κλειδώθηκαν’ πίσω από μια οθόνη που όσο πέρναγαν τα χρόνια μίκρυνε σε μέγεθος και αυξήθηκε σε ευκρίνεια.

Όσο στριφογυρίζεις το κουτάλι μέσα στο μπολ με το γάλα και τη βρώμη, ρίχνεις που και που στα κλεφτά ματιές την οθόνη του κινητού. Λένε ότι κατά μέσο όρο κοιτάζουμε το κινητό 157 φορές την ημέρα, νούμερο που αρχικά προκαλεί έκπληξη μετά από λίγο όμως έναν αμήχανο ρεαλισμό. Ο βασικός λόγος: το facebook, μια πρωτότυπη ιδέα κοινωνικής δικτύωσης ενός εικοσάχρονου Αμερικάνου που χωρίς να το καταλάβει έγινε δισεκατομμυριούχος. Ένας δισεκατομμυριούχος προικισμένος με το άγγιγμα του Μίδα που κυκλοφορεί χαλαρός όχι με κοστούμι αλλά με μπλουζάκι -πρότυπο ίσως όλων των start-uppers που κάποια στιγμή θα ήθελαν να μιλήσουν σε μια ομιλία TEDx για το πρόσφατο επίτευγμα τους. Εφευρέτης αυτής της κόκκινης κηλίδας πάνω δεξιά στο μπλε φόντο που κακά τα ψέματα έχει γίνει ένα από τα πολύ βασικά πράγματα που σου δίνει χαρά – έστω και στιγμιαία – τόσες πολλές φορές κατά τη διάρκεια μιας μέρας. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που πατιέται like σε κάτι που δημοσιεύεις, απελευθερώνεται ντοπαμίνη, ουσία που χρησιμοποιεί τους ίδιους υποδοχείς στον εγκέφαλο με την κοκαΐνη και τη μεθαμφεταμίνη. Και πίστεψε με το να ανεβαίνει η διάθεση σου με τόσο εύκολο τρόπο προκαλεί εθισμό. Από την άλλη βέβαια, πέρα από ευφορία, μπορεί με μια ειδοποίηση να νιώσεις και άλλα πράγματα όπως αμηχανία, περιέργεια, απογοήτευση, πολύ συχνά και οργή, το σημαντικότερο όμως είναι αυτό: νιώθεις. Νιώθεις και σχεδόν ακαριαία αντιδράς. Κάτι που σε μια εποχή φυσικής αποξένωσης και ιδιαίτερα προσεκτικών συζητήσεων υπό το πρίσμα πολιτικής ορθότητας είναι εξαιρετικά σημαντικό.

Στη διαδρομή για τη δουλειά παρατηρείς αλλοπρόσαλλές συμπεριφορές. Παντού υπάρχει μια συνεχής αμηχανία, ένας διάχυτος εκνευρισμός τόσο στους περαστικούς όσο και στους οδηγούς. Άνθρωποι με βλέμματα καρφωμένα στην οθόνη περπατούν σαν ζόμπι και χτυπούν κατά λάθος σε πινακίδες. Ταμίες κάνουν αφηρημένοι λάθη στις συναλλαγές, ενώ υπάλληλοι σε βενζινάδικα ξεχνούν τις αντλίες ανοιχτές. Αυτοκίνητα αλλάζουν ζιγκ ζαγκ λωρίδες χωρίς να το καταλάβουν, ενώ άλλα ξεχνιούνται στα φανάρια και ξυπνούν μόνο από τις κόρνες των γύρω. Φαίνεται ότι όλοι προσπαθούν να καταλάβουν τι έχει συμβεί. Φταίνε οι συσκευές τους ή έχει πέσει η εφαρμογή; Το παράδοξο είναι ότι το πρώτο πράγμα που κοιτούν για να ενημερωθούν για τέτοιου είδους εξελίξεις είναι το ίδιο το facebook! Είναι η μέρα που μόλις έχει ξεκινήσει ένας φαύλος κύκλος ακατάπαυστης νευρικότητας.

Φθάνοντας στο γραφείο, συναντάς το Μιχάλη φανερά προβληματισμένο.

-Μη μου πεις, ξέρω. Δεν μπορείς να κάνεις login. Ακόμα τίποτα ε;
-Τίποτα κι έχω σκάσει γιατί μου την είπε ένας τύπος σε ένα ποστ και δεν ξέρω αν έχει ανέβει η απάντηση μου.
-Εντάξει, θα τη δει κάποια στιγμή.
-Όχι ρε σύ δε θέλω να νομίζει ότι καθυστέρησα επειδή άργησα να σκεφτώ κάτι έξυπνο.
-Χαλάρωσε. Μπορεί να το πάρει ότι απλά αδιαφορείς και δεν είσαι συνεχώς από πάνω.
-Τώρα μου θυμίζεις ένα φίλο μου που συνεχώς λέει ότι είμαι μέσα και απορώ πως το ξέρει … αν δεν είναι και αυτός συνεχώς μέσα.
-Δεν έχεις άδικο. Αν και νομίζω ότι η εποχή του ‘δεν πολυμπαίνω (ενώ είμαι όλη την ώρα)’ έχει περάσει. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι πολέμιοι δεν μπόρεσαν να αντισταθούν.
-Ε, σχεδόν όλοι πάνε πάντα με το ρεύμα, άσε που είσαι λίγο εκτός πραγματικότητας αν δεν είσαι μέσα.
Είναι πολλοί που παρακολουθούν αθόρυβα. Δε συμμετέχουν όπως οι άλλοι. Μένουν στη λογική της κλειδαρότρυπας. Το περίεργο είναι ότι πολλές φορές αυτοί είναι οι πιο κοινωνικοί έξω, ενώ στο facebook εκδηλώνονται πολλά κλειστά άτομα. Ίσως αυτό το προσωπικό ‘ξεκλείδωμα’ να ήταν κι ένας λόγος της επιτυχίας του.
-Ίσως, όπως επίσης ότι μπορείς να έρθεις σε επαφή με ανθρώπους με τους οποίους ανακαλύπτεις ότι έχεις πολλά κοινά, τη στιγμή που οι πιθανότητες να τους γνώριζες έξω θα ήταν ελάχιστες. Πόσο μάλλον να μιλάς μαζί με όλους την ίδια στιγμή χωρίς να είναι απαραίτητη η φυσική παρουσία.

Ξαφνικά, μπαίνει η Μαρία αμίλητη. Με το ζόρι ψελλίζει ένα καλημέρα.

-Μαράκι γιατί είσαι έτσι; Πάλι στην είπε το αφεντικό;
-Όχι παιδιά, δεν είμαι για αυτό σκασμένη. Ίσα ίσα σήμερα έστειλα το report πιο νωρίς από ποτέ.
-Τι έγινε;
-Πριν πέσει το fb πάτησα like στη δημοσίευση μιας φίλης μου.
-Ε, και;
-Το έκανα κατά λάθος. Δε θέλω να το δει.
-Πλάκα κάνεις, έτσι;  Δε θες να χαρεί η φίλη σου;

Η Μαρία σιωπά. Το λόγο παίρνει πάλι ο Μιχάλης με διάθεση να εξηγήσει το αυτονόητο.

-Ρε μας δουλεύει αυτός; Φυσικά και δε θέλει. Σε μια κοινωνία ανταγωνισμού όπου ο καθένας θέλει να είναι ο καλύτερος και ο πιο έξυπνος, δε θες να δώσεις αξία στον άλλο. Πόσο μάλλον, όταν υπάρχει κρίση και ο καθένας νιώθει πολύ εύκολα μειονεκτικά. Μην ξεχνάς ότι την πιο ‘ανήσυχη’ ηλικία σου την πέρασες ακόμα και μετά τις ώρες του σχολείου σε φροντιστήρια και υποχρεώσεις απλά για να αποστηθίσεις και να περάσεις εξετάσεις κι όχι να ανακαλύψεις ή να καλλιεργήσεις τυχόν δεξιότητες ή ταλέντα. Αργότερα σε έφαγε το άγχος της ανεργίας ή της πολύωρης ρουτίνας στη δουλειά. Οπότε κάποιος που ξεχωρίζει και διαφοροποιείται μέσα σε όλο αυτό το κλίμα μπορεί εύκολα και να ενοχλήσει ακόμα και με ένα κείμενο ή μια φωτογραφία. Ειδικά όταν αυτό το αντιλαμβάνονται κοινοί γνωστοί.
-‘Φίλοι’ δηλαδή σε εισαγωγικά. Οι περισσότεροι κυριολεκτικά εικονικοί…
Κάπως έτσι. Εδώ που τα λέμε αυτός ο έμφυτος (…ή μήπως άραγε επίκτητος;…) ανταγωνισμός του ανθρώπου είναι η αιτία που ίσως κάποια πολιτικά δόγματα δεν κατάφεραν ποτέ να στεριώσουν. Τουλάχιστον έως τώρα.

Η Μαρία ξαναμπαίνει στη συζήτηση.

-Ωωχ παιδιά να χαρείτε είμαι ήδη κουρασμένη από τα συνεχή refresh, μην το τραβάτε τόσο. Νιώθω ότι έχετε πιάσει ένα βιβλίο και το φιλοσοφείτε.
-Γιατί ρε Μαρία; Κακό είναι το βιβλίο;
-Καθόλου. Απλά απαιτεί χρόνο που στις μέρες μας σπανίζει. Πλέον με ένα κλικ διαβάζεις κάτι σύντομο χωρίς να σε κουράσει ή να σε προβληματίσει παίρνοντας την ενημέρωση ή την  ευχαρίστηση που χρειάζεσαι. Άσε που σου έρχεται έτοιμο, χωρίς να το ψάξεις. Δεν είμαστε για ψάξιμο κι εμβάθυνση. Δε ζει κανείς πια από αυτά. Μόνο ο ταχύτερος επιβιώνει.

Ο Μιχάλης, αφού ρίχνει πάλι μια ματιά στο κινητό του μήπως έχει αλλάξει κάτι, ξεφυσά.

-Δυστυχώς, η Μαρία έχει δίκιο. Ακόμα και αυτοί που γράφουν ή δημιουργούν για να εμβαθύνουν, άτομα που σνομπάρουν το εφήμερο, ‘αναγκάζονται’ και μπαίνουν στο facebook για να προωθήσουν τη δουλειά τους. Δεν είναι οι φορές που απομακρύνονται μην αντέχοντας άλλο αυτή τη διαρκή φαγωμάρα ή κακεντρέχεια, αλλά μετά από λίγο επανέρχονται. Κακά τα ψέματα αν είναι έξω από το χορό, μένουν σε μια εκλεκτική μεν σχεδόν ανύπαρκτη δε κοινότητα.
-Τώρα που είπες Μιχάλη κακεντρέχεια… Νομίζω αυτή διευκολύνεται από τον αυθορμητισμό που σου δίνει το μέσο.
-Δηλαδή;
-Δηλαδή, εκνευρίζεσαι με κάτι και γράφεις για αυτό ασυναίσθητα, χωρίς να συνειδητοποιείς ότι εκείνη την ώρα μπορεί να το δουν εκατοντάδες γνωστοί σου. Κάτι που ενδεχομένως να μην έκανες αν πήγαινες για καφέ μαζί τους ή ήσουν στον ίδιο χώρο, όντας πιο προσεκτικός και συγκρατημένος. Ένα είναι αυτό και το άλλο ότι την ίδια στιγμή συνυπάρχουν τόσο διαφορετικές διαθέσεις. Δηλαδή το ότι μπορεί εσύ να είσαι μες στην τρελή χαρά και να το δείξεις αμέσως με ένα ποστ ή σχόλιο, ενδεχομένως να λειτουργήσει αρνητικά για κάποιον που εκείνη τη στιγμή νιώθει σπασμένος από κάτι δικό του και να τον εκνευρίσει.
-Βέβαια ο αυθορμητισμός μπορεί να λειτουργήσει αντίστροφα και να δημιουργήσει και συμπάθειες σε άτομα που δεν το περιμένεις.
-Φυσικά. Είπαμε ξεκλειδώνεσαι και αυτό έχει και τα καλά του. Άλλωστε, όπως είχε πει μια ψυχή: οι άνθρωποι δεν κρατούν ημερολόγιο για τους εαυτούς τους αλλά για τους άλλους. Σαν ένα μυστικό που δε θέλουν να μοιραστούν οι ίδιοι, παρόλα αυτά θέλουν να το γνωρίζουν οι πάντες.
-Έτσι. Πάντως θα δεις η φιγούρα και η επίδειξη όσο περνά ο καιρός θα χειροτερέψει τις σχέσεις.
Γιατί ρε Μιχάλη;

-Κοίτα, είναι φως φανάρι ότι η μεσαία τάξη -τουλάχιστον εδώ- καταργείται. Άρα θα μείνουν οι ευκατάστατοι που συνεχώς θα ανεβάζουν φωτογραφίες του πλούτου και των ταξιδιών τους και οι υπόλοιποι που θέλοντας και μη θα τους παρακολουθούν online και θα φθονούν.

-Θλιβερό. Εκτός αν βελτιωθούν κι άλλο οι υπάρχοντες αλγόριθμοι που καθορίζουν το περιεχόμενο που εμφανίζεται στο newsfeed σου. Μιλάω για αυτούς που στην ουσία διασφαλίζουν ότι οι σελίδες που βγαίνουν πρώτες έχουν να κάνουν με τις αγαπημένες σου συνήθειες ή αγορές. Ψάξε για παράδειγμα κάτι στο google και μετά θα δεις ως δια μαγείας σχετική διαφήμιση στο facebook. Ακόμα και οι απόψεις ή τα άρθρα φίλων που παίρνουν προτεραιότητα να εμφανιστούν στον τοίχο σου είναι συνήθως παρόμοια με τα δικά σου, γεγονός που σε βάζει –χωρίς να το συνειδητοποιήσεις- σε ένα μικρόκοσμο, και σε κάνει μετά να απορείς για τη μαζική συμμετοχή σε ένα συλλαλητήριο ή το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος. Τέτοιου είδους αλγόριθμοι ίσως αναπτυχθούν κι άλλο με τη λογική του matchmaking, διαχωρίζοντας σταδιακά τους μεν από τους δε, καλλιεργώντας μια προστατευμένη ταξικότητα.

-Όπως και να χει, αυτός ο ναρκισσισμός και η ψευδαίσθηση δημοφιλίας που σου δίνει το μέσο, δηλ. ότι είσαι μόνο εσύ και περιμένεις να ασχοληθούν όλοι μαζί σου νομίζω δε θα εξαλειφθεί ποτέ.

Η Μαρία διακόπτει.

-Ρε παιδιά όλα αυτά δεν ακούγονται ως παιδιαρίσματα; Μήπως έχει δίκιο η Ρωξάνη που τα κοροϊδεύει;
– Μα καλά, αυτή δε βρήκε τον αρραβωνιαστικό της από το facebook…;

Σιωπή. Ξαφνικά μια φρικτή σκέψη περνά και από τους τρεις. Το γεγονός ότι μπορεί να έχουν χάσει ένα σημαντικά μεγάλο κομμάτι των τελευταίων χρόνων της ζωής τους, το timeline στο facebook…

3 μήνες μετά. Κάπου στη Δύση. Σε μια καφετέρια ανάμεσα σε πανύψηλα κτίρια

-Πως ήταν το ταξίδι σου;
-Καλό. Το κλίμα στον Παναμά πάντα με αναζωογονεί.
(κοιτάζοντας το βιβλίο που κρατά) Βλέπω είχες κι ενδιαφέρουσα παρέα στο αεροπλάνο.
-‘Η ψυχολογία των μαζών’ του Gustave Le Bon είναι ένα εγχειρίδιο που ακόμα χρίζει αρκετής μελέτης.
-Να ναι καλά το χτύπημα αυτής της οργάνωσης των hackers που το υπενθύμισε… ‘Je Suis Facebook’… άκου όνομα. Τέτοιο θράσος…
-Έπρεπε να το προβλέψουμε. Αυτά τα κυνικά κωλόπαιδα μπορεί να μην έχουν το τσαγανό να βγουν στους δρόμους όπως κάναμε εμείς το 68, έχουν όμως πρόσβαση σε έναν απίστευτα μεγάλο όγκο πληροφορίας, γεγονός που τα κάνει εξαιρετικά επικίνδυνα.
-Εμείς τους δώσαμε αυτή την πληροφορία.
-Ισχύει. Εμείς όμως έπρεπε να φροντίσουμε να μην παραβιάσουν τις δικλείδες ασφαλείας.
-Τουλάχιστον ο νέος πρόεδρος είναι έτοιμος;
-Βασικά, εκκρεμούν κάποια τελευταία μαθήματα υποκριτικής. Πάντως είναι όλη μέρα με συμβούλους και image makers και παρακολουθούν μαζί βιντεοσκοπήσεις ομιλιών του. Νομίζω πάει καλά η προετοιμασία.
-Το σημαντικό είναι να εγκρίνει αμέσως το κονδύλι για την καταπολέμηση του dark web.
-Μη φοβάσαι. Τα 7 μηδενικά που εξοικονομήθηκαν από την αντικατάσταση των στρατευμάτων από μη επανδρωμένα βομβαρδιστικά drones θα το φροντίσουν.
-Ωραία. Πάμε να κάνουμε τον απολογισμό του τριμήνου για το συμβούλιο της άλλης βδομάδας;

-Ναι. Λοιπόν, όπως περιμέναμε twitter & instagram δεν μπόρεσαν να κερδίσουν το μερίδιο αγοράς του facebook που σημαίνει ότι αυτό χάθηκε με αποτέλεσμα να πέσουν παγκοσμίως οι πωλήσεις των smartphones. Ο κόσμος έχασε το ενδιαφέρον του να αλλάζει συνεχώς μοντέλα, αφού δεν μπορεί να κοινοποιεί αυτό που σκέφτεται ή φωτογραφίζει. Αυτό είχε ως συνέπεια ένα ντόμινο από μειώσεις στα έσοδα εταιριών κατασκευής κινητών, παρόχων τηλεπικοινωνιών κι ένα κύμα μαζικών απολύσεων.

Επίσης μειώθηκαν οι προγραμματιστές applications και άλλαξε πάλι το τοπίο στη διαφήμιση, καθώς έκλεισαν πολλά media shops & εταιρείες digital marketing, ενώ αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον σε πιο παραδοσιακά μέσα όπως ο τύπος και η τηλεόραση. Οικονομίες χωρών που στηρίζονταν αποκλειστικά στην τεχνολογία σχεδόν κατέρρευσαν.

-Σαν να ήταν όλα μια φούσκα που δεν έσκασε όμως μόνη της, αλλά την τρύπησε με μια καρφίτσα άλλος . Αν δεν κάνω λάθος πάντως, η αύξηση και πάλι της κυκλοφορίας εφημερίδων και βιβλίων συνέτεινε στην αύξηση παραγωγής τόνων χαρτιού παγκοσμίως με ό,τι συνεπάγεται αυτό σε δάση και περιβάλλον.

-Σε αυτό έχεις δίκιο, ωστόσο περιορίστηκε η εξόρυξη κοβαλτίου -του μεταλλεύματος που χρησιμοποιείται ευρέως στα κινητά- στο Κογκό και άλλες χώρες της Αφρικής. Έτσι, από την μία τα παιδάκια άρχισαν ξανά να παίζουν αντί να δουλεύουν, από την άλλη υπάρχει έντονη ανησυχία μήπως ξεσπάσουν ταραχές λόγω της πολιτικής αστάθειας των περιοχών αυτών.

-Μάλλον πρέπει να τους ενισχύσουμε οικονομικά, όπως και την Ακτή Ελεφαντοστού που έχει τα τελευταία αποθέματα κακάο. Ακόμα δεν είμαστε έτοιμοι για συνθετικά τρόφιμα. Τους έχουμε ανάγκη. Τέλος πάντων, ας συνεχίσουμε. Κάποια αλλαγή στον τομέα της υγείας;

-Οι κλινικές απεξάρτησης social media που είχαν ανοίξει μετά τα το χακάρισμα, άρχισαν να αποσυμφορίζονται, ενώ το σύνδρομο του FOMO σχεδόν έσβησε. Σιγά σιγά ο κόσμος αρχίζει να συνηθίζει το νέο τρόπο ζωής και να μην κοιτά μηχανικά κάθε τρεις και λίγο την οθόνη του κινητού.

-Χμμμ, αυτό είναι που με προβληματίζει. Σαν να έχουν χαλαρώσει από την υπερβολική έκθεση στην εικόνα και την πληροφορία και να έχουν περισσότερο χρόνο για κριτική σκέψη. Είναι πολύ επικίνδυνο. Γι’ αυτό και μείωσα κι άλλο το budget για την έρευνα φαρμάκων. Προέχει να βρούμε πόρους για να επισπεύσουμε την κυκλοφορία του αντικαταστάτη του Facebook. Βρήκαμε όνομα;
-Ναι, καταλήξαμε όλοι στο ‘Friend Zone’, όνομα από τη μία κοινωνικά αποδεκτό, χωρίς όμως να μην ανοιγοκλείνει το μάτι και λίγο πονηρά. Ό,τι χρειαζεται δηλαδή για να εξάψουμε την περιέργεια του κόσμου. Πάντως δεν είναι πολύ νωρίς να το διαρρεύσουμε στον τύπο προτού καν ξεκινήσει η ανάπτυξη λογισμικού του;

-Καθόλου. O κόσμος έχει ανάγκη να πιστέψει σε κάτι, ακόμα και αν αυτό δεν είναι αληθινό. Γιατί αν δεν πιστέψει, θα αφυπνιστεί και τότε βάλε το καλά στο μυαλό σου: ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ…

0 Comments
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια

Τα Μικροπράγματα στο inbox σου!