σε , ,

Ιστορίες της προ-εμμηνόπαυσης: Ωδή στην κοιλίτσα που ολοένα μεγαλώνει

Οι θερμίδες στην προ-εμμηνόπαυση δεν προέρχονται πλέον από λιπαρά, τηγανητά, παγωτά ή μακαρόνια…

Untitled

Από την ΜΚ

Ήμουν τυχερή. Ναι, ναι, δεν μπορώ να κρύβομαι. Ήμουν τυχερή. Ως παιδί, ως έφηβη και μέχρι τα τριάντα. Τώρα που υπάρχει η πρέπουσα ιστορική απόσταση, το παραδέχομαι. Έφαγα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Τα προφιτερόλ απ’ το Πλεζίρ (πριν γίνει franchise – άλλωστε εγώ κι οι συμμαθήτριες στηρίξαμε το πρώτο μαγαζί, ουχί αυτό στη γωνία Ανθέων με Σοφούλη, το άλλο, το πρώτο, δυο τετράγωνα πιο κάτω επί της Σοφούλη), το παγωτό απ’ το Ελληνικό, το σοκολατένιο κέικ της αθάνατης ελληνίδας μάνας, μαζί με την μακαρονάδα της με κιμά… Κι όχι μόνο τα έφαγα όλα, τα έτρωγα σε ποσότητες… Μισό κέικ για πρωινό πριν απ’ το σχολείο και τουλάχιστον 2 πιάτα μακαρόνια για μεσημέρι… Δεν ήξερα τι σημαίνει δίαιτα. Μην με μισήσετε. Τώρα πια νιώθω κάποιες απο ‘σας που έπρεπε από νωρίς να μετράτε τις θερμίδες στον ελληνικό.

Σήμερα, όμως, δεν μιλώ για θερμίδες. Οι θερμίδες στην προ-εμμηνόπαυση δεν έχουν πια σημασία. Οι θερμίδες στην προ-εμμηνόπαυση δεν προέρχονται πλέον από λιπαρά, τηγανητά, παγωτά ή μακαρόνια. Η αλήθεια πληγώνει: οι θερμίδες στην προ-εμμηνόπαυση προέρχονται από παντού. Το οξυγόνο που αναπνέεις, τα οκτώ ποτήρια νερό που καταπίνεις, τον ΠΙΚΡΟ καφέ που πλέον πίνεις, ακόμη κι απ΄ το παγωτό που τρώει ο διπλανός σου στον καναπέ. Όλα συνομωτούν πλέον ώστε ν’ αλλάξεις νούμερο στη φούστα, το παντελόνι, το μπλουζάκι, το βρακί.

Όλα, επίσης, ξεκινούν ύπουλα, αργά και βασανιστικά, χωρίς να πάρεις χαμπάρι. Ναι, κάτι περίεργο γίνεται στα τριάντα, κάτι αλλάζει στα τριανταπέντε, αλλά είναι τα σαράντα που μ’ απασχολούν εδώ. Εκεί, ακριβώς στα γενέθλια, λες και πατάς κουμπί. Παρέα με την κρίση πανικού και τα κρύα αστεία του γαμπρού μου… Ξαφνικά, η κοιλίτσα σου (ανεξαρτήτως προηγούμενης κατάστασης) δεν είναι πια ίδια. Ήσουν επίπεδη, δεν είσαι πια. Είχες ένα μικρό φουσκωματάκι κάτω από τον αφαλό, έχεις τώρα δύο. Είχες κοιλίτσα, έχεις κοιλιά. Είχες μεγάλη κοιλιά, γίνεται τεράστια. Ήμουν στην κατηγορία β΄. Είχα πάντα λίγο στρογγυλή κοιλίτσα, αλλά δεν μ’ απασχόλησε ποτέ. Και τα στενά μπλουζάκια μου φορούσα, και τα τιραντάκια μου και τα κολλητά φορεματάκια μου. Το θέμα μου ήταν πάντα αλλού (το κρατώ για επόμενο ποστ). Εκεί, όμως, στα σαράντα, άρχισα να παρατηρώ ότι η κοιλίτσα μου είχε αυξητικές τάσεις. «Μπα», σκέφτηκα την πρώτη φορά, θα φταίει το μπρόκολο. «Μπα», σκέφτηκα τη δεύτερη φορά, έφαγα μελιτζάνες το μεσημέρι. «Μπα», σκέφτηκα την τρίτη φορά, μ’ έπρηξε η πράσινη σαλάτα. Κάπου εκεί στην τέταρτη φορά, άρχισα να ψυλιάζομαι το κακό… Το πρήξιμο δεν ήταν πρήξιμο. Το πρήξιμο ήταν η νέα μου λιποαποθήκη, το δωράκι της φύσης που μπήκα στην πέμπτη δεκαετία της ζωής μου. «Μπορώ να το γυρίσω;», αναρωτήθηκα μάταια, γνωρίζοντας ήδη ότι τέτοιες αλλαγές δεν αναγνωρίζονται στο ταμείο.

Έχοντας, όμως, άλλες προτεραιότητες, άφησα να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος. Δύο μήνες μετά τα τεσσαρακοστά πρώτα γενέθλια, αποφάσισα να ξεκινήσω γυμναστήριο. Η νέα λιποαπαθήκη είχε παγιωθεί πλέον και οι φωτό από τις διακοπές δεν έλεγαν ψέματα. Δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος, όμως. Το γιατί ξεκίνησα συστηματικά γυμναστική θα σας το πω λίγο αργότερα (δεν γνωριζόμαστε ακόμη τόσο καλά, καθίστε, ούτε έναν καφέ δε μ’ έχετε κεράσει).

Αποφάσισα, λοιπόν, να μιλήσω πρώτα με τη γυμνάστρια που μου πρότεινε ο Πέτρος, που είχε ήδη 2-3 μήνες συνδρομή σ’ ένα γυμναστήριο της γειτονιάς. Τέλη Σεπτέμβρη, λοιπόν, νά’μαι σ’ ένα τραπεζάκι έξω απ΄την αίθουσα με τα βάρη, απέναντι από ένα απ΄ τα ωραιότερα γυναικεία κορμιά που’ χω δει ποτέ μου. Μυώδες, αλλά όχι τύπου Madonna, αδύνατο, αλλά όχι skinny, φυσικό και χωρίς ουσίες. Το κορμί συνοδευόταν κι από ένα εξίσου όμορφο κεφάλι μιας τριαντάρας γυμνάστριας με τις κατάλληλες περγαμηνές κι ένα γλυκό χαμόγελο. Είχαμε ξεκινήσει όμορφα.

«Κοίτα να δεις», μπήκα στο θέμα κατευθείαν, «είμαι 41 και ξέρω ότι δε γίνονται θαύματα. Δε ζητώ, λοιπόν, τον ουρανό με τ’ άστρα. Θέλω μόνο σ’ ένα χρόνο να χάσω ένα κιλό και να μπορέσω να βάλω ένα μπλουζάκι που ν’ αφήνει την κοιλιά μου ακάλυπτη». Η Δ. με κοίταξε προσεκτικά κι αφού πέρασε ένα λεπτό (όπου προφανώς με περνούσε από ακτινογραφία), απάντησε: «Κοίτα, δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο». Πάγωσα, αλλά εκτίμησα την ειλικρίνειά της και πλήρωσα την ετήσια συνδρομή. Έξι μήνες αργότερα, ήμουν ήδη τρία κιλά βαρύτερη, με λιγότερο λίπος και περισσότερη μυική μάζα. Ναι, είχα πλέον και δυνατούς κοιλιακούς είχα. Αλλά είχα και τον αερόσακο που τους προστάτευε μην τυχόν τους δει κανείς και τους ματιάξει… Έξι χρόνια αργότερα; Tune in next week to find out…

– ΜΚ (58 μέρες πριν από τα 47α γενέθλιά μου!)

*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ τη συνέχεια

Ιστορίες της προ-εμμηνόπαυσης: Ωδή στην κοιλίτσα που ολοένα μεγαλώνει – Part 2

Ακολουθήστε τα Μικροπράγματα στο Google News, για άρθρα και κουίζ που θα σας φτιάχνουν τη μερα.
0 Comments
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια

Τα Μικροπράγματα στο inbox σου!