Μικροπράγματα
Από την Μ.Κ.
Ήταν Πέμπτη κατά τις 4 και το απόγευμα και μόλις είχα τελειώσει με τα μαθήματα της εβδομάδας.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και κατευθύνθηκα στο αγαπημένο μου καφέ, κάπου στη Θ. Σοφούλη για τον τέλειο καπουτσίνο που φαντασιωνόμουν από το πρωί. Πάρκαρα εύκολα, μπήκα στο μαγαζί, βρήκα το αγαπημένο μου τραπέζι άδειο… Οι συμπαντικές θεές ήταν μαζί μου. Καθώς περίμενα να ξανανιώσω την ηδονή της πρώτης γουλιάς, διάβαζα τα μέιλ μου και σκεφτόμουν ποιο από τα δύο μεταπτυχιακά να ξεκινήσω να διορθώνω, έπιασα ασυναίσθητα το πηγούνι μου.
Ένιωσα κάτι περίεργο, κάτι που δεν συνήθιζα να νιώθω άλλες φορές. Καθώς φορούσα ένα χνουδωτό, μπλε, ζιβάγκο πουλόβερ, φαντάστηκα ότι μ’ ενοχλούσε κάτι από την πλέξη. Πριν, όμως, προχωρήσω σε περαιτέρω έρευνα, ήρθε ο καφές κι όλα ξεχάστηκαν. Το ίδιο βράδυ, καθόμουν στον καναπέ με το λάπτοπ στα μπούτια, βυθισμένη στο κείμενο της φοιτήτριάς μου. Για δεύτερη φορά, το χέρι μου πήγε ακούσια στο πηγούνι μου. Όχι, δεν το φανταζόμουν. Κάτι υπήρχε εκεί. Κάτι που δεν υπήρχε πριν. Κι όχι. Δεν ήταν η πλέξη του πουλόβερ. Τώρα φορούσα ένα απλό, βαμβακερό, μακρυμάνικο μπλουζάκι με στρογγυλή λαιμόκοψη.
Μ’ έλουσε κρύος ιδρώτας. Ο Πέτρος κοιμόταν και το ροχαλητό του ήταν το σταθερό σάουντρακ τις νύχτες που συνήθως γράφω και διαβάζω. Σηκώθηκα απ’ τον καναπέ και με το κινητό στο χέρι μπήκα στο μπάνιο. Βάζω σε λειτουργία τον φακό του τηλεφώνου και κοιτώ με θάρρος το είδωλό μου στον καθρέπτη. «Μη φοβάσαι», μου λέω σιωπηλά. «Και να είναι αυτό που φαντάζεσαι, θα το αντιμετωπίσεις κι αυτό», συνεχίζω.
Κοιτώ, φωτίζω με το τηλέφωνο το πηγούνι και το φως αποκαλύπτει την αλήθεια. Η πρώτη τρίχα στο κάτω μέρος του προσώπου μου είναι πια γεγονός. Μεγαλύτερη από ένα εκατοστό, μαύρη και ίσια. Την κοιτάω και τη βλέπω να μου χασκογελά. «Τι νομίζατε μαντάμ; Ότι τα 46 σας χρόνια θα τα σκέφεστε μόνο όταν κοιτάτε το έξτρα λίπος στην κοιλίτσα; Όχι… δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Ο χρόνος διαθέτει πολύ χιούμορ και θα σας χαρίσει αμέτρητες εκπλήξεις μέχρι να το πάρετε απόφαση ότι μεγαλώσατε».
Η φρικτή αναίδεια της τρίχας (μεταξύ μας, ξέρετε καλά ότι τα λογάκια τα έλεγα εγώ στον εαυτό μου, αλλά η προσωποίηση είναι – πως να το κάνουμε – πιο ελκυστική) μου γύρισε τα μυαλά. Χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά, έβγαλα το τσιμπιδάκι απ’ το πρώτο συρτάρι και… τσουφ… Τρίχα 0 – Μπέτυ 1.
Τουλάχιστον αυτό ήταν το σκορ για δύο μήνες. Το ήξερα, όμως. Όπως το ξέρετε όλες σας, ότι τέτοιες τυχαίες τριχούλες δεν κάνει να τις βγάζουμε με τσιμπιδάκι, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά καλούμε και τις φιλενάδες τους… Εκείνη τη νύχτα, όμως, δεν είχα την υπομονή να περιμένω. Το περιστατικό πέρασε και μαζί του πέρασαν πολλές μέρες.
Ώσπου τον Απρίλη, βρέθηκα με τον Πέτρο σ’ ένα πλοιάριο στην Κοπεγχάγη, έτοιμη για την ξενάγηση στα κανάλια της πόλης. Παραδόξως, είχε ήλιο και καλό καιρό. Ξαφνικά και πάλι, καθώς το μωρό μου γύρισε προς τη μεριά μου για να βγάλει μια φωτό… μου λέει χωρίς περιστροφές: «Ζουζού (έτσι με φωνάζει, δεν θέλω σχόλια), έχεις μια τρίχα στο πηγούνι!» «Σήμερα βρήκε να κάνει επίσκεψη η κολλητή;» σκέφτηκα, ενώ πανικόβλητη, φώναξα: «Βγάλτην τώρα!». Ο Πετρής υπάκουσε και σε δευτερόλεπτα ήμουν και πάλι η παλιά, καλή Μπέτυ με το άτριχο πηγούνι.
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, ετοιμάζομαι και πάλι να πάω στο μπάνιο, για να εκτελέσω την τρίτη φιλενάδα, η οποία άργησε μόνο ένα μήνα… γεγονός που μ’ ανησυχεί κάπως… Εμπρός, λοιπόν, καλό μου τσιμπιδάκι!
ΜΚ (2 μήνες πριν από τα 47α γενέθλιά μου!)
