Γιώτα Κωνσταντινίδου
*Δεν ήταν όμως ένας τυπικά πειναλέος, βιαστικός αναγνώστης. Είχε φτάσει πια σ’ εκείνη την ηλικία όπου η δεύτερη ή τρίτη και τέταρτη ανάγνωση ενός βιβλίου προσφέρει μεγαλύτερη ευχαρίστηση απ’ όσο η πρώτη. Κι όμως είχε ακόμα κάμποσες άγνωστες ηπείρους να γνωρίσει. Κάθε καλοκαίρι, πριν ξεκινήσει για τη θάλασσα, ετοίμαζε με ιδιαίτερη φροντίδα τη βαλίτσα του, που τη γέμιζε βιβλία. Ακολουθώντας τον οίστρο και τη λογική της ζωής στην πόλη, ο Αμεντέο διάλεγε κάθε χρόνο μερικά περίφημα βιβλία για να τα ξαναδιαβάσει, και μερικούς συγγραφείς που θ’ αντιμετώπιζε για πρώτη φορά. Κι όλα αυτά τα βιβλία τα ξεκοκάλιζε εκεί, πάνω στο βράχο, σταματώντας συχνά σε κάποια φράση και σηκώνοντας τα μάτια του από τη σελίδα για να σκεφτεί και να τακτοποιήσει τις ιδέες του. Έτσι και τώρα, σηκώνοντας για μια στιγμή το βλέμμα του, είδε ότι στην παραλία με το χαλικάκι, στην άκρη του όρμου, είχε έρθει και είχε ξαπλώσει μια γυναίκα. Ήταν μια αδύνατη γυναίκα, μαυρισμένη αρκετά από τον ήλιο, όχι πολύ νέα, ούτε ιδιαίτερα όμορφη∙ η γύμνια της πήγαινε – φορούσε ένα μικρό μπικίνι, μαζεμένο προσεκτικά στις άκρες για να τη βλέπει όσο το δυνατό περισσότερο ο ήλιος– και το μάτι του Αμεντέο καρφώθηκε πάνω της. Ο ίδιος το συνειδητοποίησε γρήγορα: ενώ συνέχιζε να διαβάζει, σήκωνε όλο και πιο συχνά τα μάτια του από το βιβλίο και τα άφηνε να κοιτάζουν το κενό∙ και το κενό ήταν αυτό που υπήρχε ανάμεσα σ’ εκείνη τη γυναίκα και σ’ αυτόν.
[Ίταλο Καλβίνο, Οι δύσκολοι έρωτες, Η περιπέτεια ενός αναγνώστη (αποσπασματικά), μτφρ.: Ανταίος Χρυσοστομίδης, εκδόσεις Αστάρτη, 1985.]
**
*Μόνο όποτε συναντιόταν στην είσοδο της πολυκατοικίας με τη Διαμαντίδου, που γνωριζόταν από το θέατρο, της μίλαγε κανονικά.
-Γουστάρω που σε γουστάρει η Δέσπω, έλεγε στον άντρα.
-Πώς το κατάλαβες;
-Λέει πως είμαστε κολασμένο ζευγάρι. Φυσικά για σένα το λέει, δεν το λέει για μένα. Ποιος ξέρει τι έχουν δει τα μάτια της να μπαίνει εδώ μέσα…
Λίγο να καθυστερούσε ο άντρας να της τηλεφωνήσει ή να μετέθετε κάποια συνάντηση, έπεφτε σε μαύρες σκέψεις. Την άκουγε όλος ο Σταθμός να κλαίει και να φωνάζει στο τηλέφωνο πως την εγκατέλειψε.
Λοιπόν νομίζω πως βλέπεις κάποια άλλη.
Μη μου πεις τίποτα.
Είδες; Είναι Πέμπτη κι εσύ δεν μου τηλεφώνησες.
Και σήμερα δεν μίλαγα καθόλου μα καθόλου. Κι αύριο δεν θα με πάρεις. Θα φύγεις με κάποια άλλη. Και δεν μου καίγεται καρφί πια γιατί μ’ έχεις τρελάνει με την ασάφειά σου. Φύγε λοιπόν γατί, όσο κάθεσαι, είμαι σαν την Όντρεϊ της Αγκάθα Κρίστι, που πήγε και παραδόθηκε-αθώα ούσα- για να γλιτώσει απ’ την αγωνία.
Είσαι σαν τον Άμλετ.
Προκαλείς τη μικροπρέπεια της λογικής μου.
[Διονύσης Χαριτόπουλος, Ο άνεμος κουβάρι, εκδόσεις ΤΟΠΟΣ.]
**
*Αυτή είναι όλη κι όλη η επαφή μας σε μια πόλη που επαίρεται για την πολυεθνική πλευρά της και για τις πολλές γλώσσες που μιλιούνται. Δεν δημιουργήθηκε ένα παγκόσμιο χωριό, αλλά αυτό που ήταν πάντα: πολλά αυτόνομα χωριά ζουληγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, που το μόνο κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ο κόκκινος ταχυδρομικός κύλινδρος. Οι ανησυχίες για τη μετανάστευση, για την εργατική τάξη, για την έλλειψη σπιτιών δεν έχουν να κάνουν με το ποιος είναι μαύρος αλλά με το ποιος είναι λευκός. Η πολυπολιτισμικότητα μετατρέπεται σε μια βρώμικη λέξη.
Ελάτε στην Αγγλία, υπάρχει αρμονία παρ’ όλες τις προκαταλήψεις και την υποκρισία. Οι μετανάστες είναι ευπρόσδεκτοι (!) αρκεί να είναι νέοι, λευκοί, συμπαθητικοί, με PhD και μοναδική φιλοδοξία να φροντίζουν δύσθυμους ηλικιωμένους στο όμορφο Λίβερπουλ.
[Ελεάννα Βλαστού, Στο Λονδίνο, εκδόσεις ΠΟΛΙΣ.]
