Μικροπράγματα
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Είναι, πραγματικά, μία φράση που ακούμε πολλές φορές όταν υπερασπιζόμαστε σθεναρά τα δικαιώματα της ΛΟΑΔ κοινότητας. ‘’Καλά τα λες τώρα, για να ερχόταν το παιδί σου και να σου έλεγε ότι είναι gay, εκεί να δούμε τι θα έκανες’’.
Καταρχάς, επειδή σκοπεύω να μιλήσω για μένα και μόνο, δεν έχω παιδιά. Είμαι αρκετά νέα ακόμα, 24 ετών. Αν κάποτε σκόπευα να αποκτήσω θα ήθελα πρώτα να έχω βεβαιωθεί μέσα μου ότι είναι μία πράξη που τη θέλω πραγματικά και όχι επειδή μου την επιβάλλουν οι κοινωνικές νόρμες. Έχω σκεφτεί, λοιπόν, τι θα μπορούσε να συμβεί και σε αυτή την περίπτωση.
Και αν τελικά μου “έβγαινε” gay; Και αν το παιδί μου παραδεχόταν ότι είναι gay;Τι θα έκανα , πώς θα ένοιωθα; Καταρχάς, θα ένοιωθα μέσα μου ένα αίσθημα ικανοποίησης. Ναι, ικανοποίησης. Γιατί το παιδί μου με εμπιστεύτηκε για ένα τόσο σημαντικό θέμα που αφορά την προσωπικότητά του και δε με φοβήθηκε. Γιατί ήρθε σε εμένα και μου άνοιξε την καρδιά του, όταν άλλοι ‘’γονείς’’ δε διστάζουν να πετάξουν τα παιδιά τους έξω από το σπίτι επειδή απλώς αγάπησαν έναν άνθρωπο που έτυχε να ανήκει στο ίδιο φύλο με αυτούς. Και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να νοιώσω μέσα μου έστω και λίγο υπερήφανη.
Θα αγαπούσα, νομίζω, ακόμα περισσότερο το παιδί μου. Γιατί στην αγάπη – ειδικά του γονιού με το παιδί- σημασία έχει ένα και μόνο πράγμα: η ευτυχία του παιδιού μου. Να είναι ευτυχισμένο με τον άνθρωπο που έχει επιλέξει, είτε είναι άνδρας είτε είναι γυναίκα. Σε μία κοινωνία που ένα μεγάλο μέρος της μπορεί να ντρεπόταν για το παιδί μου, εγώ θα ένοιωθα υπερήφανη για το γεγονός ότι ακολούθησε την καρδιά του και οικοδόμησε τη δική του ευτυχία μέσα σε μία υποκριτική κοινωνία της οποίας οι περισσότερες ‘’φυσιολογικές’’ οικογένειες ζουν μέσα στη δυστυχία ή βιώνουν κακοποίηση.
Γιατί δε θα με ένοιαζε αν δεν είχε εναρμονιστεί με τις νόρμες και τις υποδείξεις μίας κοινωνίας και χάραξε τη δική του πορεία μέσα στη ζωή, αν είναι ευτυχισμένο , εμένα αυτό μου αρκεί. Το παιδί μου δε διέπραξε κάποιο έγκλημα, δε σκότωσε, δε λήστεψε, απλώς αγάπησε. Δε θα αγαπούσα το παιδί μου αν του ζητούσα να απαρνηθεί ένα κομμάτι της προσωπικότητάς του, όπως η σεξουαλικότητά του. Και για ποιον να το απαρνηθεί; Για τη γειτόνισσα, το σόι, τον μανάβη, το μπακάλη, για τον καθένα που θα τόλμαγε να ξεστομίσει μία βρισιά για το παιδί μου; Είναι αυτός λόγος να μη θέλω το παιδί μου να είναι ευτυχισμένο;
Αυτά θα έκανα αν το παιδί μου ‘’τελικά έβγαινε gay’’ Θα το αγαπούσα ακόμα περισσότερο, γιατί η σεξουαλικότητα είναι μέρος της προσωπικότητας ενός ανθρώπου και όχι όλη του η οντότητα. Γιατί η αγάπη και ο έρωτας είναι δύο αγαθά που δεν έχεις το δικαίωμα να στερήσεις από κανέναν άνθρωπο, απλά και μόνο επειδή εσύ δεν το θεωρείς το ‘’σωστό’’ πρόσωπο- ακόμα και αν είναι το παιδί σου.
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΚΟΥΙΖ: Είναι αυτοί οι 37 διάσημοι γκέι ή στρέιτ; Κάνε το τεστ που αποδεικνύει πως δεν έχει σημασία
