Ευτυχώς που ακόμα υπάρχουν θερινά σινεμά…
Μέσα στο αποπνικτικό γκρίζο, της πόλης, η δίωρη ευτυχία είναι απλή, δροσερή και αθώα: απλώνεις τα βαριά σου πόδια στα χαλίκια, πίνεις μπύρα και νιώθεις ότι ακόμα και η ρουφηξιά του τσιγάρου, δένει με τρόπο μαγικό, όλο το σκηνικό.
Στο διάλειμμα χοτντογκ, πατατάκια, και το άκουσμα των τζιτζικιών, λίγο πριν το δεύτερο μέρος…