Konstantinos
Θα ήθελα να καταγγείλω, μέσα από τα Μικροπράγματα, άλλη μία ιστορία βανδαλισμού δημόσιας περιουσίας, που αφορά μάλιστα Πολίτες (και όχι “άτομα”) με αναπηρία.
Είναι γνωστό ότι η ανάπτυξη υποδομών για τη διασφάλιση της ανεμπόδιστης και ελεύθερης πρόσβασης των πολιτών (και όχι «ατόμων») με αναπηρία στα κοινωνικά αγαθά αποτελεί μέτρο πολιτισμού. Αποτελεί δε, αυτονόητη υποχρέωση μιας ευνομούμενης πολιτείας, σύμφωνα και με τη θεμελιώδη Συνταγματική Αρχή της ισότητας.
Όμως, σε μια κοινωνία που αδυνατεί να τηρήσει στοιχειώδεις κανόνες, που απορρέουν είτε από νομοθετική θέσπιση είτε από κοινωνική θέσμιση, (βλ. κάπνισμα σε κοινόχρηστους χώρους) ο σεβασμός των αυτονόητων δικαιωμάτων των πολιτών με αναπηρία καταντά ψιλά γράμματα.
Στην περιοχή της Βούλας, στον χώρο του Πατριωτικού Ιδρύματος Κοινωνικής Πρόνοιας και Αντίληψης – Π.Ι.Κ.Π.Α. Βούλας (τώρα γιατί η Κοινωνική Πρόνοια άπτονταν, κατά το παρελθόν, του πατριωτισμού είναι μια άλλη κουβέντα) λειτουργεί, κατά τους θερινούς μήνες ειδικά διαμορφωμένη – προσαρμοσμένη παραλία για πολίτες με αναπηρία. Μέσα από ένα δίκτυο με ξύλινες ράμπες καθώς και με τη χρήση ειδικών αναβατορίων και βέβαια με την πολύτιμη και ανιδιοτελή προσφορά εθελοντών, πολίτες με βαριές κινητικές αναπηρίες έχουν ελεύθερη και ανεμπόδιστη πρόσβαση στη θάλασσα, κάτι που για όλους μας θεωρείται αυτονόητο δικαίωμα και αγαθό.
Κι όμως, κάποια ανθρωποειδή, βρήκαν ιδιαίτερα διασκεδαστικό, λίγο πριν την έναρξη της θερινής περιόδου, να ξηλώσουν (!) τις τάβλες από την κεντρική ράμπα που οδηγεί στη θάλασσα και στη συνέχεια να τις κάψουν (!!!) εν είδει αναψυχής, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες. Πέρα από την τερατώδη άγνοια, που και πάλι δεν δικαιολογείται για τη χρήση αυτής της υποδομής, η βαρβαρότητα της πράξης καθαυτή, είναι ασύλληπτη. Πρόκειται για πράξη που ταιριάζει σε μια αθεράπευτα μικρονοϊκή, βαθιά παρακμιακή και αρρωστημένα εγωτική κοινωνία «ατόμων».
Το τραγικό είναι ότι λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, ακαλαίσθητα και τερατώδη παραπήγματα «μαγαζιών» της παραλιακής, στέκουν αλώβητα όλο το χρόνο, επειδή φυλάσσονται, βέβαια, από ιδιωτική εταιρεία ασφάλειας. Και όλα αυτά συνέβησαν λίγες μέρες πριν τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Γιατί δήμαρχο και περιφερειάρχη ψηφίζουμε, για να μπορούμε να παραπονούμαστε και να γκρινιάζουμε, για τους «άλλους» που πάντοτε φταίνε για το κακό μας το χάλι. Αλλά, τα «μαγαζιά» είναι ο πολιτισμός μας, το χάι μας, η ρεκλάμα μας, η επίδειξή μας. Σιγά τώρα, που οι ανάπηροι θέλουν και δική τους παραλία….
