Κάτι για τις απλοϊκές γενικεύσεις του Bachelor 3

Γράφει ο Στυλιανός Πουρνής

Η συζήτηση για το αν η τέχνη έχει όρια, δεν έχει όρια. O κινηματογράφος ανήκει δικαιωματικά, στις τέχνες. Στην Ελλάδα του σήμερα η έβδομη τέχνη συναποτελείται από το Greek Weird Wave του Λάνθιμου, τις διακρίσεις σε διεθνή φεστιβάλ καθώς και κωμωδίες που σατιρίζουν την Ελληνική πραγματικότητα …

Επιστροφή στην πόλη μου. Αφήνω πίσω την κίνηση της Εγνατίας και επιβιβάζομαι στο 5ο Βαγόνι του τρένου. Περίπου 138 σελίδες αργότερα φτάνω στον προορισμό μου. Η επόμενη μέρα αφιερωμένη στην οικογένεια ενώ η μεθεπόμενη στους φίλους. Η πρόταση για σινεμά επικράτησε.

Ταινία: bachelor 3, μια επιτυχημένη τριλογία.

Η ταινία μου προκάλεσε συναισθήματα που καμιά ταινία δεν έχει καταφέρει με επικρατέστερο αυτό της ανησυχίας και μιας βαθύτατης απογοήτευσης.

Και εξηγώ∙ Ήταν μία ταινία σύμφυση στερεοτύπων, διαφημίσεων και (ορισμένων) κακών ερμηνειών.

Απλοϊκές γενικεύσεις εύπεπτες για το κοινό, μου έπεσαν βαριές.

Για παράδειγμα στην ταινία ο Αλβανός είναι κλέφτης, ενώ αστεία για κεκέδες και τη κτηνοβασία δεν έλειψαν. Το όνομα της φεμινιστικής οργάνωσης της ταινίας, παραπέμπει σε προσταγή για στοματικό έρωτα (Γ.Λ.Υ.Φ.Ε) ενώ τα επιχειρήματά της αποτελούν σκύβαλα που αυτοαναιρούν όχι μόνο το φεμινισμό αλλά υποδαυλίζουν τη γυναικεία φύση.  Οι δε άντρες παρουσιάζονται σαν συμμαθητές γυμνασίου, “φυλακισμένοι” στην ανδρική τους φύση που τους καθιστά θεράποντες των ανδρικών τους αναγκών.

Ο ελληνικός κινηματογράφος συνήθιζε να αποτελεί καθρέφτη της ελληνικής κοινωνίας καθώς φέρνει στην επιφάνεια τα κακώς κείμενα. Η “πικρή σάτιρα” στερείται ποιότητας εντούτοις αποτυπώνει εν προκειμένω, σχεδόν σουρεαλιστικά, την κατάσταση που επικρατεί στη κοινωνία του σήμερα η οποία φυλλορροεί. Σε αυτό ίσως να οφείλεται η εμπορική της επιτυχία και η αποδοχή της από το κοινό. Με την ελπίδα ότι θα ψυχαγωγηθούν τα κοινά τους, εμπλέκει περσόνες όπως ο Αλέξανδρος Κοντοπίδης, ο Τόνης Φίνος, ο Τάκης Ζαχαράτος και ο Δημήτρης Σταρόβας. Ένα ουράνιο τόξο κωμωδίας (μπλε, μαύρη, χαρακτήρων) κάλυψε ολόκληρη την ταινία με κοινό παρανομαστή την υπερβολή.

Καταληκτικά στην περίπτωση που ο σκηνοθέτης Γιάννης Παπαδάκος ήθελε να αφυπνίσει ή να προβληματίσει  κάποιους από εμάς το κατάφερε. Τα 100 λεπτά παρέλασης προϊόντων και κωμωδίας με τρομοκράτησαν σε συνδυασμό με τη σκέψη πως σε τούτη τη κωμωδία, όσοι γελούν αποτελούν τραγικές φιγούρες που αγνοούν τη κατιούσα που έχει πάρει η Ελληνική κοινωνία.