Κλωτσοπατινάδα για ένα κουτί σοκολατάκια

https://twitter.com/i/status/1081131270216794112

Το βίντεο από το τουίτερ της δημοσιογράφου Μαρίας Δεναξά. Το σχόλιο που ακολουθεί δικό μου.

Η σκηνή από σουπερμάρκετ της Γαλλίας. Άνθρωποι κάθε κοινωνικής τάξης και προέλευσης ορμούν για να προλάβουν “μέχρις εξαντλήσεως των αποθεμάτων” να αγοράσουν σοκολατάκια με έκπτωση 50%. Δεν είναι ασφαλώς η πρώτη φορά που βλέπουμε τέτοιες σκηνές στις καταναλωτικές μας κοινωνίες [δεν είναι μακριά η Black friday, όπου αντίστοιχο ξεμάλλιασμα πέφτει για πολύ ακριβότερα πράγματα].

Απλά σκέφτομαι πόσο τραγικά ειρωνική είναι η αντίστιξη αυτής της σκηνής με σκηνές που έχουμε δει όλοι σε προσφυγικούς καταυλισμούς, όπου ο κόσμος σκοτώνεται κυριολεκτικά για ένα πακέτο ρύζι ή ένα μπουκάλι καθαρό νερό. Εκεί δεν έχεις πολλά να πεις. Το ζητούμενο είναι η επιβίωση.  Και το κίνητρο είναι η απελπισία.

Εδώ, δεν θα πεθάνεις αν δεν πάρεις τα σοκολατάκια. Αλλά το κίνητρο είναι η απληστία, που καμιά φορά σε κάνει εξίσου δυστυχισμένο με την απελπισία. Δεν το έχω ανάγκη, αλλά είναι σε προσφορά και κάποιοι πάνε να το πάρουν, άρα πρέπει να το πάρω κι εγώ. Κι ας σπρώξω, ας ξεφτιλιστώ, ας τα πετάξω και κάτω.

Ανθρώπινο;