Με κοροϊδεύουν όλοι όταν λέω πόσο αγαπώ την Αιδηψό, αλλά εγώ λυπάμαι για αυτούς

Είναι φορές που τη μυρίζω. Παλαιότερα συνέβαινε σπάνια, αλλά όσο περνούν τα χρόνια θυμάμαι συχνότερα μέσα από μυρωδιές.Θυμάμαι και δακρύζω δηλαδή,  αλλά τι ωραιότερο της δακρύβρεχτης νοσταλγίας;

Χίλιες μυρωδιές έχω μέσα μου, τη  θάλασσά της, την πλατεία  με τους ευκαλύπτους, τις μπουγάτσες και τις λουκανικόπιτες, τα ροδάκινα από τη λαϊκή το Σάββατο.  Η Αιδηψός. Με κοροϊδεύουν όλοι όταν λέω πόσο την αγαπώ και εγώ λυπάμαι για αυτούς, γιατί δεν είχαν τα παιδικά μου χρόνια.  Πως γίνεται να μ’ αρέσει ρωτούν πάντα, εκεί πηγαίνουν όλο γέροι, έχει ζέστη,  είναι βαρετά, κλπ, κλπ. Ναι, αλλά οι γέροι είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας που δεν χαλούν χατίρια στα εγγόνια, η ζέστη είναι για το καλοκαίρι και για μένα μόνο βαρετά δεν ήταν. Από όσο θυμάμαι και τα υπόλοιπα διακόσια περίπου πιτσιρίκια που συναντούσα σ’αυτές τις τρεις βδομάδες θεσπέσιων διακοπών, βαριεστημένα δεν  μου φαινόντουσαν. Ξαναμμένα απ’ την τρεχάλα  και το παιχνίδι, μπορεί.

Απίστευτες εποχές. Το τρίπτυχο βουτιά, μάσα, ξάπλα, διανθισμένο μετά ποδηλασίας, αμαξάδας, κινηματογράφου και ανελέητου «shopping» στα τουριστικά της παραλίας, ας είναι καλά ο συγχωρεμένος ο παππούς μου και τα χαρτζιλίκια του, αποτελεί μία συνοπτική και μόνον περιγραφή των ωραιότερων διακοπών της ζωής μου, επαναλαμβανόμενων για μια χρυσή επταετία. Μετά ο παππούς αποφάσισε να πάει διακοπές αλλού, εις «τόπον χλοερόν» αν έχετε ακουστά και τα δεδομένα άλλαξαν. Τέλος ο παππούς, τέλος η  Αιδηψός, τέλος στα χρόνια της αθωότητας.

Οι μυρωδιές της πάντως είναι ακόμα μέσα μου. Μια ανεπαίσθητη αυγουλίλα από το  θειάφι των ιαματικών νερών της, η γλυκιά ευωδιά του ζαχαροπλαστείου με τις ωραιότερες πάστες serrano που έχω φάει στη ζωή μου  και η τηγανίλα των εστιατορίων  της παραλίας.  Αλλά η καλύτερη ευωδιά της, είναι αυτή της υπέροχης, ανέμελης παιδικής ηλικίας του καθενός μας, ξεχωριστή μυρωδιά, που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να την πουλάνε σε μπουκάλι, αρωματικό βάλσαμο για τις γερασμένες καρδιές καταθλιπτικών ενηλίκων.

Τώρα λοιπόν που όλο και πιο συχνά με βρίσκουν οι μυρωδιές κι οι αναμνήσεις, σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που  υπάρχει μέσα μου αυτός ο κόσμος, τόσο ιδανικός, να τρέχει παράλληλα με την πραγματικότητα για να μου θυμίζει αυτό που  ήμουν, αυτό που θέλω να είμαι  και τι μπορώ να καταφέρω ακουμπώντας, μόνο λίγο, εκείνη την αθωότητα και την ελευθερία των παιδικών μου αναμνήσεων από την Αιδηψό.

*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Ο Γιώργος Λέντζας παρουσιάζει την Εύβοια που αγάπησε