Να βαπτίζονται τελικά μικρά τα παιδιά;

Από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη

Πρόσφατα, έπεσα τυχαία στη θέαση ενός βίντεο το οποίο έδειχνε έναν ιερέα ο οποίος αρνούταν να βαπτίσει ένα κοριτσάκι παρά τη θέλησή του, προκαλώντας την οργή πολλών χρηστών του Διαδικτύου αλλά εισπράττοντας πάρα πολλά θετικά σχόλια για τη στάση του.

Η βάπτιση είναι ένα από τα θεμελιώδη μυστήρια της Χριστιανικής πίστης και συμβολίζει την είσοδο ενός νέου ανθρώπου στην Εκκλησία του Χριστού. Στη συνείδηση του κόσμου και την παράδοση, η βάπτιση συνηθίζεται να γίνεται στα πρώτα χρόνια της ζωής του ανθρώπου, συνήθως επειδή αυτή είναι η επιθυμία των γονιών και του οικογενειακού περιβάλλοντος. Η βασική πίστη της πράξης αυτής είναι πως σε περίπτωση αιφνίδιου θανάτου, το μωρό θα έχει λυτρωθεί από το προπατορικό αμάρτημα το οποίο σύμφωνα με την πίστη, φέρουμε όλοι από τη γέννησή μας. Φυσικά, υπάρχει και η πλευρά η οποία θεωρεί πως οι άνθρωποι βαπτίζονται από μικροί ώστε να πιστεύουν ευκολότερα, καθώς αν ο άνθρωπος ενημερωνόταν και αποφάσιζε ελεύθερα ποια θρησκεία θα ακολουθήσει, πολλοί πιστοί ίσως και να μην ήταν πιστοί.

Αυτό που οι περισσότεροι δε γνωρίζουν, είναι πως δε χρειάζεται η πράξη της βάπτισης ώστε να δοθεί όνομα σε ένα παιδί. Υπάρχει η νομική πράξη της ονοματοδοσίας η οποία τελείται στο Δημαρχείο, όταν ο γονιός του παιδιού δηλώσει τη γέννησή του.

Ας απαντήσουμε στο ακανθώδες ερώτημα: έπραξε σωστά ο ιερέας; Είναι το ίδιο ένα παιδί να μη θέλει να βαπτιστεί και να μην πάει σχολείο; Γιατί να σεβαστούμε την επιθυμία ενός κοριτσιού που δε θέλει να βαπτιστεί, εκφράζοντας δυσαρέσκεια ακόμα και σε τόσο μικρή ηλικία, και να μη σεβαστούμε εξίσου και την άρνηση ενός παιδιού που δε θέλει να πάει στο γιατρό;

Η απάντηση είναι απλή: η βάπτιση και η θρησκευτική πίστη είναι θέματα ιδιαίτερα λεπτά που αφορούν ΚΥΡΙΩΣ τον ίδιο τον συγκεκριμένο άνθρωπο και εξαρτώνται από τη θέλησή του. Ένα παιδί μπορεί να ζήσει χωρίς να έχει βαπτιστεί, διότι ο νηπιοβαπτισμός είναι κυρίως ένα έθιμο της κοινωνίας το οποίο εξαναγκάζει έναν άνθρωπο να αποδεχτεί μία πίστη την οποία δε γνωρίζει καθόλου ως προς το περιεχόμενό της. Τα έθιμα δεν είναι απαραίτητα να τα ακολουθεί κάποιος, διότι έθιμο είναι και το κόψιμο της κλειτορίδας σε αυστηρές μουσουλμανικές χώρες. Δεν είναι το ίδιο με το να πας στο σχολείο ή στο γιατρό, διότι από αυτά ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ η πορεία σου στη ζωή και η υγεία σου. Η θρησκευτική πίστη δεν έχει σχέση με τις άλλες αποφάσεις που παίρνει ένας γονιός για το παιδί του, πχ, δε θα του βάλω φούξια αλλά μπλε μπλούζα, αφορά καθαρά τον ίδιο τον πρόσωπο. Και σε αυτή την περίπτωση, ακόμα και αν μιλάμε για ένα κοριτσάκι τριών ετών, οφείλουμε να σεβαστούμε την άρνησή του. Ο ιερέας, κατά τη γνώμη μου, έπραξε σωστά.

Αν ερευνήσουμε τις Γραφές, θα δούμε πως ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός βαπτίστηκε σε ηλικία 30 χρονών, προτρέπει τους μαθητές Του πρώτα να διδάξουν και μετά να βαπτίσουν, ενώ αναφέρει τη φράση ‘’όστις ΘΕΛΕΙ οπίσω μου ας έλθει, σηκώνοντας το σταυρό του’’. Ο Ίδιος ο Χριστός σέβεται την ελευθερία της βούλησης και θέλει ένας άνθρωπος πρώτα να Τον γνωρίσει ολόκαρδα ώστε να βαπτιστεί στο όνομά Του.

Πόσοι γονείς έχουν φέρει πριν την ημέρα της βάπτισης, το παιδί σε επαφή με το χώρο της Εκκλησίας, έχουν προσπαθήσει να του μιλήσουν έστω και με τον πιο απλό τρόπο για το μυστήριο στο οποίο θα συμμετάσχει, έχουν προσπαθήσει να του εξηγήσουν κάποια πράγματα; Πόσοι γονείς έχουν μιλήσει με έναν ιερέα πριν την τέλεση του μυστηρίου και έχουν εμβαθύνει περισσότερο στο μυστήριο; Κανείς.

Και εμείς βαπτιστήκαμε και δεν πάθαμε τίποτα, γεγονός. Και αν κάποιος βαπτίσει ένα παιδάκι επειδή θεωρεί πως ο Θεός θα το βοηθήσει περισσότερο, καλώς πράττει. Αυτό που εμένα με βρίσκει κάθετη είναι η προσπάθεια δημιουργίας ενοχής όταν το παιδάκι δείξει πως δεν επιθυμεί να συμμετάσχει στο μυστήριο, η επιβολή του δυνατότερου στον πιο αδύναμο και ο μη σεβασμός στην επιλογή ενός ανθρώπου –ακόμα και αν μιλάμε για ένα παιδάκι τριών ετών σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα.