Ηλίας Τουμασάτος
Ο Ανδρέας Λασκαράτος (1811-1901) ήταν κάτι περισσότερο από σατιρικός ποιητής. Τα έβαζε με όλους και με όλα. Με την Εκκλησία, με τις Αρχές, με την υποκρισία της κοινωνίας, με όλους σχεδόν τους συμπολίτες του, με όλες τις πολιτικές παρατάξεις. Μόνος εναντίον όλων, δεν μασούσε με τίποτα. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο σημερινό ανάλογο πρόσωπο… ίσως η πιο κοντινή του φυσιογνωμία της σύγχρονης εποχής ήταν η Μαλβίνα Κάραλη. Μόνο που τη Μαλβίνα την αγαπούσαν πολλοί (και την αγαπούν ακόμα). Τον Λασκαράτο δεν τον αγαπούσε κανένας. Γιατί απλώς ήταν ειλικρινής και δεν δίσταζε να βγάζει άπλυτα στη φόρα.
Και ήταν και μεγάλο τρολ. Έφαγε φυλακίσεις, κι έναν αφορισμό από την Εκκλησία, απομόνωση από την κοινωνία της Κεφαλλονιάς, αλλά, το βιολί του.
Δεν ήταν δυνατόν να μην τα βάλει και με τον έρωτα, και να μη τρολάρει αγρίως όλη τη γλυκερή ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην Κεφαλλονιά του τέλους του 19ου αιώνα. Κρινολίνα, ακροκέραμα, φιλαρμονικές, όπερες, αισθηματικά μυθιστορήματα, πιάνα, γαλλικά, αέρας από τη δύση στην πόλη, αναλφαβητισμός, δεισιδαιμονίες και φτώχεια στην επαρχία, υποκρισία παντού.
Του έγραψε λοιπόν τον σχετικό ύμνο, που θαρρώ ότι μπορείτε να τον καταλάβετε παρότι είναι γραμμένος στη διάλεκτο του νησιού:
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
Έρωτα, α θες ναν τα ’χωμε καλά,
Στο σπίτι μου να μη ματαπατήσης.
Αι! που στο λέω· κι’ α θέλης να με αφήσης
Αναπαμένον, πάει πολύ καλά.
Εγώ μ’ έκαψε η πρώτη κουμπαριά.
Κι’ αν εσύ τώρα δεν αποφασίσης
Να ‘πας στο Διάολο και να μη γυρίσης,
Θα ’ρτωμε καμμιά ’μέρα στα χοντρά.
Για δαύτο να με λείπης κουμπαρόπουλο·
Μη σου μαθήσω ευκείνες τση φτερούγες
Και σε κάμω να σκούζης ’σα γαλόπουλο,
Και να τρέχης κουτσόφτερο ’ς τση ρούγες.
Κ’ ευκείνες τση σαΐτες οπού φέρεις
Σου τση βάνω όλες μάτσο εκεί που ξέρεις.
Βέβαια και ο ίδιος δεν είχε γλιτώσει από τα βέλη του έρωτα. Η γυναίκα του, η Πηνελόπη, ήταν μάλλον ο μοναδικός άνθρωπος που αγαπούσε τόσο πολύ. Για χάρη της αρνήθηκε να γίνει φραμασόνος (γιατί έπρεπε να της κρατάει μυστικά, πράγμα το οποίο δεν μπορούσε να κάνει, κι έτσι στην Αυτοβιογραφία του τρολάρει αγρίως και τους μασόνους).
Και βέβαια της έγραψε και ποίημα….
Εις Λονδίνον τα 1851
Εικόνα αγαπητή της γυναικός μου,
τώρα έλα καν εσύ στη συντροφιά μου·
κατοίκα πάντα μέσα στην καρδιά μου
και φύλα με οχ τσι πλάνεσες του κόσμου.
Εσύ για με προστάτης άγγελός μου,
άμεμπτα φύλαε τα πατήματά μου·
και προτού σκοτισθούν τα λογικά μου,
πρόλαβε, τρέξε συ, και λάμψε εμπρός μου.
Ναι, το φως σου ξυπνάει την αρετή μου,
και πιστόνε σ’ εσένα με βασταίνει,
γιατί τόσο σ’ αισθάνομαι δική μου,
τόσο με την ψυχή μου ζυμωμένη,
που δεν ηξέρω πλέον στη διαλογή μου
πώς να σε πω: γυναίκα μου ή ψυχή μου
Γυναίκα μου.. ή ψυχή μου…
Την πάτησες σιορ Αντρέα! Ό,τι και να λες για τον έρωτα, την πάτησες, μάγκα μου! 😉
