Μικροπράγματα
“Son of dreams”, δηλαδή “ο γιος των ονείρων” είναι το όνομα της μασκότ του φετινού Mudobasket της Κίνας. Αυτού τoυ συμπαθέστατου κινέζικου δράκου με τα χαριτωμένα κερατάκια που του δίνουν τη δυνατότητα (…κατά τους Κινέζους διοργανωτές…) να προβλέπει το μέλλον.
Από τον «γιο του διαβόλου», λοιπόν, όπως αποκαλούσαν τον αδικοχαμένο Κροάτη άσσο Ντράζεν Πέτροβιτς, στον “γιο των ονείρων”, υπό το βλέμμα του οποίου ο αδερφός του Ντράζεν, ο Άτσα Πέτροβιτς οδήγησε, ως προπονητής, την Εθνική Βραζιλίας στην επικράτησή της κόντρα στην Εθνική μας ομάδα του πολυτάλαντου Αντετοκούμπο και των άλλων παιδιών. Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Φαίνεται πως η ήττα της Εθνικής μας με 1 πόντο από τη Βραζιλία, συγκαταλέγεται στα (μπασκετικά) λάθη αυτού του «μοιραίου» τύπου. Η Πύρρειος νίκη μας επί της Τσεχίας δεν έφτασε για να μας στείλει στους 8, καθώς δεν κατακτήσαμε την απαιτούμενη διαφορά πόντων και έτσι αποκλειστήκαμε, παρότι είχαμε σε αυτήν την ομάδα τον MVP του NBA.
Σε κάθε μεγάλη μπασκετική αναμέτρηση τα παιχνίδια της μνήμης είναι αναπόφευκτα, ιδίως όταν το παρόν μπασκετικό ταξίδι της ομάδας μας σταματά πρόωρα, οπότε αναζητούμε νοσταλγική υπεραναπλήρωση σε «περασμένα μεγαλεία» της «επίσημης αγαπημένης» ομάδας όλων των Ελλήνων, με τον ορίζοντα των αναμνήσεών μας να γεμίζει από τις παλαιότερες επικές αναμετρήσεις της Εθνικής μας που στο αλησμόνητο Eurobasket του 87 ξεκίνησε τον χορό των επιτυχιών στις μεγάλες διοργανώσεις. Aνάμεσά τους και οι αναμετρήσεις της με την πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία που μεταφράζονταν πάντα σε προσωπικές αναμετρήσεις του δικού μας άσσου Νίκου Γκάλη με τον Κροάτη αστέρα Ντράζεν Πέτροβιτς.
Ο Ντράζεν Πέτροβιτς το είχε πει και εγώ δεν χορταίνω να το επαναλαμβάνω: “Αν εγώ είμαι ο γιος του Διαβόλου, τότε ο Γκάλης είναι ο ίδιος ο Διάβολος”, εμπεριέχοντας στο σχόλιο αυτό όλον τoν “πατρικό” σεβασμό στην αναγνώριση της αξίας του αντιπάλου, αλλά και την ορμέμφυτη ροπή “πατροκτονίας” που αποτελεί την κρίσιμη ψυχολογική μάζα για την επίτευξη κάθε (αθλητικής και όχι μόνον) επιτυχίας. Καθώς κάθε νέο είδωλο απαιτεί την αποκαθήλωση του προηγουμένου και η χαραυγή κάθε νέας επιτυχίας, συνυφαίνεται με το λυκόφως της προγενέστερης. Το είχε πει ο δικός μας “Νικ”: “Κάθε νίκη είναι η μεγαλύτερη μέχρι την επόμενη”
Drazen Petrovic Career Highlights – The Mozart Of Basketball
One of the Greatest Follow us on Twitter @highlighthonchos
Ο Γκάλης τελείωσε την καριέρα του με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, ουσιαστικά αρνούμενος να παίξει δεύτερο ρόλο στο παρκέ, εναντιούμενος στις βιολογικές επιταγές του χρόνου που περνά και σε άλλες παράπλευρες σκοπιμότητες που μείωναν τον χρόνο της αγωνιστικής συμμετοχής του. Λίγο πριν φορέσει την ίδια φανέλα, τερμάτισε την καριέρα του –τόσο στα γήπεδα, όσο και στη ζωή- ο Ντράζεν, όταν, ενώ κοιμόταν στη θέση του συνοδηγού, το κόκκινο Golf που οδηγούσε η κοπέλα του, Klara Szalantzy, μοντέλο, μπασκετμπολίστρια και, εν συνεχεία, σύζυγος του σέντερ φορ της Εθνικής ποδοσφαίρου της Γερμανίας Ολιβερ Μπίρχοφ, καρφώθηκε σε μια νταλίκα.
Ο Ντράζεν έφυγε νέος, όμορφος και επιτυχημένος, ως άλλος Τζέιμς Ντιν. Ένας επαναστάτης με αιτία, κόντρα στη βιολογική φθορά στην οποία αρνήθηκε να παραδώσει τον αθλητικό και τον φυσικό του εαυτό. Ένας απειθάρχητος Κροάτης ΝΒΑer που αρνήθηκε να ακολουθήσει αεροπορικώς την υπόλοιπη αποστολή, προκειμένου να ταξιδέψει οδικώς με τη φίλη του. Ίσως γιατί φοβόταν τα αεροπλάνα, ίσως γιατί προτιμούσε την Κλάρα και τις ιλιγγιώδεις αναλογίες της, ίσως και για τα δύο.
Τόσο δραματικά πιστός στο μιντιακά συμβατικό αρχέτυπο του επιτυχημένου αθλητή που συνάπτει σχέση με γνωστό μοντέλο. Και συνάμα τόσο εξωσυμβατικός, αντικομφορμιστής και παρορμητικά άκαμπτος στις αποφάσεις του, ώστε να εγκαταλείπει την αποστολή της Εθνικής Κροατίας για να ταξιδέψει με το νέο του αίσθημα και παλαιότερα, σε ένα άλλο Mudobasket, αυτό της Αργεντινής το ’90, να διακόπτει κάθε σχέση με τον «κολλητό» του Βλάντε Ντίβατς, όταν ο Σέρβος, στο τελευταίο παιχνίδι της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας πέταξε στο παρκέ μία κροατική σημαία που έφερε μαζί του ένας παρεισφρύσας οπαδός.
«Άσε τη γκόμενα και πάμε να φύγουμε μαζί» του είχε πει, πριν το δυστύχημα, ο άλλος κολλητός του φίλος, συμπαίκτης και συμπατριώτης, ο Στόικο Βράνκοβιτς, αλλά ο Ντράζεν επέμεινε να ταξιδέψει οδικώς με τη θελγητρώδη συντροφιά του. Με ριγμένο το κάθισμα του συνοδηγού, δεν ξέρω τι όνειρο μπορεί να έβλεπε πριν την πρόσκρουση ο “γιος του Διαβόλου”.
Μακάρι ο “γιος των Ονείρων”, η κινέζικη μασκότ του Μουντομπάσκετ, που με τα μαγικά της κερατάκια προβλέπει το μέλλον, να μπορούσε να το πει και σε εμάς, ώστε να αποφεύγαμε όλα τα «μοιραία» λάθη στο παρκέ της ζωής που δεν διορθώνονται μετά. Να το έλεγε και στον Ντίβατς, ώστε να αίρονταν όσο ήταν καιρός η μεταξύ τους μνησικακία και μισαλλοδοξία. Να το έλεγε, προδρομικά και στον αδικοχαμένο “Μοτσαρντ” του μπάσκετ. Ίσως, τότε, ο Ντράζεν να είχε πάρει το αεροπλάνο. Ή ίσως, να είχε, πάλι, προτιμήσει την παρέα της Κλάρα, αλλά με τα δικά του χέρια στο τιμόνι…
*Ο Χρήστος Λιάπης είναι Ψυχίατρος, Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Φήμες και τυμβωρυχία: Τι είχε γίνει στ’ αλήθεια με την Τζένη Γκάλη;
