«Ο Phoenix ξεπέρασε την ερμηνεία του Ledger. Ναι το είπα.» Μια γνώμη για το Joker

Από τον ALi Mathloum

Στις 31 Αυγούστου το ‘’Joker’’ προβλήθηκε στο ιστορικό Φεστιβάλ της Βενετίας. Όπου αφού έπεσαν οι τίτλοι τέλους απέσπασε οχτάλεπτο (!) standing ovation και αργότερα τον Χρυσό Λέοντα, την ύψιστη διάκριση στο φεστιβάλ. Η οποία δεν ήταν πολιτική κίνηση, δεν ήταν λόγω φίρμας , ήταν πέρα για πέρα άξια. Σε μια ταινία που -μακάρι- θα αλλάξει τα όσα ξέραμε μέχρι σήμερα.

Στην άτυπη διαμάχη μεταξύ των δύο μεγάλων εταιριών παραγωγής κόμικ Marvel & DC, η πρώτη με βάση τα νούμερα αλλά και τις γενικότερες κριτικές και αποδοχή από τον κόσμο κατέχει εδώ και πολλά χρόνια τα ηνία ως το πιο πετυχημένο κινηματογραφικό σύμπαν και franchise. Η DC ως αξίες έχει να αντιπαραθέσει φυσικά την τριλογία Βatman του Christopher Nolan ως το σημείο αναφοράς και την ναυαρχίδα επιχειρημάτων στις κόντρες μεταξύ των fan boys. Ομολογουμένως η Marvel αν και στην σούμα υπερτερεί, ακόμα δεν φτάσει ούτε κατά προσέγγιση με κάποια ταινία της την κινηματογραφική αξία και κληρονομιά του Σκοτεινού Ιππότη και του Batman Begins. Δεν έχει ξεπεράσει ακόμα τα στενά όρια του ‘’διασκεδαστικού’’, ούτε έχει ξεφύγει από την εμμονή της υπερβολικής χρήσης CGI, του ατελείωτου fan service, των προβλέψιμων σεναρίων και του να παίζουν το παιχνίδι safe παραμένοντας στο πλαίσιο του ‘’κατάλληλο για όλους’’.

Από την εποχή του θαυματουργού Nolan είχε η DC να ανατρέψει δεδομένα και καταστάσεις, δεν εξαργύρωσε ουσιαστικά ποτέ το λαχείο του ‘’Σκοτεινού Ιππότη’’ με ανάλογη συνέχεια, όπως το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ για την πρόοδο του την κατάκτηση του Εuro 2004.

Μετά από μια σειρά από μέτριες πορείες και ταινίες που δεν έκαναν ούτε εμπορική ούτε άλλου είδους επιτυχία, πήραν την απόφαση φέτος να ‘’ρισκάρουν’’, σε μια κίνηση τροφοδοτημένη ίσως από αίσθημα επιβίωσης και απόγνωσης. Ο ιθύνων νους της DC έβαλε σε αναστολή ο,τι άλλο project υπήρχε και έδωσε το πράσινο φως, μεγαλύτερο budget στον σκηνοθέτη Todd Phillips και εντολή να προχωρήσουν επιτακτικά το origin story του ίσως πιο αγαπητού, δημοφιλούς και ‘’καταραμένου’’ villain. Το σενάριο της ταινίας χρειάστηκε ένα χρόνο για να ολοκληρωθεί και να πάρεις τις εγκρίσεις από την Warner Bros, και παρά τις αλλαγές που σίγουρα έγιναν , είναι η πρώτη ταινία από τον κόσμο του Batman που χαρακτηρίζεται ως R-Rated (κάτι σαν το ‘’κατάλληλο άνω των 15’) , λόγω της έντονης βίας και σκληρών σκηνών. Εξ ού και το ρίσκο, συν τις μεγάλες προσδοκίες.

‘’Joker’’ λοιπόν, ναι χωρίς το πρόθεμα ‘’The’’ . Το οποίο -πείτε με υπερβολικό- αλλά μπορεί να έχει την μικρή σημειολογική σημασία του. Λείπει το πρόθεμα καθώς η ταινία ασχολείται με την ανθρώπινη διάσταση, και όχι αυτήν που έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα δηλαδή την στερεοτυπική comic villain πλευρά του χαρακτήρα. Μας παρουσιάζει έναν κοινωνικά απροσάρμοστο καταθλιπτικό κλόουν, έναν προβληματικό wannabe stand up κωμικό, έναν κοινό ‘’joker’’ και τις καταστάσεις που οδήγησαν στο να μεταμορφωθεί μελλοντικά στο αντίπαλο δέος του Batman, πριν γίνει δηλαδή ο THE Joker.

Μια παραγωγή ενός origin story που σύσσωμο το fanbase των ταινιών του είδους αλλά και οι πιο casual θεατές, ελέω Σκοτεινού Ιππότη κυρίως, περιμένανε πολλά χρόνια.
Ένα ακραίο -για τα δεδομένα- project με ιδιαίτερο ρίσκο το οποίο κρύβει και κουβέντες που ήδη ακούγονται περί επηρεασμού ανθρώπων προς βίαιες τάσεις. Όχι μόνο θα συζητηθεί έντονα και θα σαρώσει, αλλά ίσως χριστεί ως το απόλυτο game changer των βασισμένων σε κόμικ ταινιών. Καθώς πιθανότατα θα αλλάξει την αντίληψη της έννοιας ‘’dark’’ όπως αυτή προοδευτικά έχει χάσει την σημασία που θα έπρεπε να έχει. Το Batman Begins δεν ήταν ‘’σκοτεινό’’, ούτε το V For Vendetta ούτε το Watchmen επειδή είχαν επιφανειακά και σχεδόν λαϊκίστικα δήθεν dark στοιχεία. Το σκοτεινό, το ζοφερό σινεμά είναι αυτό που κάνει κατάδυση στον βυθό της ανθρώπινης φύσης εκεί που δεν υπάρχει ηλιαχτίδα ελπίδας, εκεί που τα πράγματα είναι δυσάρεστα, κυνικά και μάταια. Στο σκότος εκεί που έζησε ο Arthur Fleck πριν γίνει ο The Joker. Χωρίς φαντασμαγορικά εφέ , χωρίς ‘’χολιγουντιανή δράση’’ , χωρίς crowd pleasing σκηνές και ευτυχισμένα τέλη.

Το σενάριο

Μια πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση είναι το γεγονός πως δεν υπάρχει συγκεκριμένο και ολοκληρωμένο origin story για τον χαρακτήρα Joker. Υπάρχουν μερικές εκδοχές για το παρελθόν του για το οποίο αντλούνται πληροφορίες από διάφορα κόμικ χωρίς όμως να υπάρχει κάτι θεμελιώδες και στάνταρ όπως συμβαίνει με τους περισσότερους υπερήρωες. Αυτό το στοιχείο έδωσε στους δημιουργούς ένα απελευθερωμένο από στεγανά και ‘’πρέπει’’ δημιουργικό πλαίσιο. Στο οποίο έχτισαν το story παίρνοντας τα στοιχεία της αρεσκείας τους κυρίως από το graphic novel ‘’Batman: Killing Joke’’ και σχεδόν τίποτα (!) από τα κόμικ πέρα από τα πολύ βασικά όπως το Gotham, το Arkham Asulym και την οικογένεια Wayne. Είναι τόσο φρέσκο, αυθεντικό και αναπάντεχο το story που ακόμα και ο πιο φανατικός των κόμικ δε θα μπορεί να βρει ή να μαντέψει στοιχεία της πλοκής. Κινήθηκαν τόσο ευέλικτα οι δημιουργοί κάτι που στα παλαιότερα origins φυσικά δεν συνέβαινε καθώς πάνω ξέραμε τι θα δούμε απλά πηγαίναμε για το ‘’πως’’. Στο Joker όλα είναι χτισμένα από το μηδέν. Όλα μοιάζουν με διασκευή τραγουδιού που κρατάει μόνο τον τίτλο και το βασικό ακόρντο , όλα τα άλλα είναι καινούρια και κυρίως, διαφορετικά.

1981, Gotham City. Ο Arthur Fleck είναι ένας φτωχός και προβληματικός άνθρωπος ο οποίος αντιμετωπίζει ψυχική ασθένεια και όπως μαθαίνουμε στη πορεία της ταινίας , εν μέσω αναπάντεχων ανακαλύψεων, έχει ένα πολύ άσχημο παιδικό παρελθόν γεμάτο βία. Ζει με την κατάκοιτη μητέρα του και βγάζει τα προς το ζην δουλεύοντας ως κλόουν όσο ταυτόχρονα ακολουθεί θεραπεία σε δημόσιο οργανισμό και παίρνει 7 διαφορετικά χάπια για να μην νιώθει «τόσο άσχημα όλη την ώρα».

Όνειρο του είναι να γίνει κωμικός stand up. Βλέπουμε όμως πως ο λόγος που είναι αποτυχημένος σε αυτό είναι διότι λόγω της κατάστασης του βρίσκεται σε τέτοια κοινωνική απομόνωση που δεν μπορεί να κατανοήσει τι κάνει τους ανθρώπους να γελάνε. Διάφορα γεγονότα μεταξύ αυτών το bullying που δέχεται από τον περίγυρο του, η γενικότερη δυσκολία ένταξης του στην κοινωνία, η αναστολή των κρατικών κονδυλίων που του παρείχαν την θεραπεία, η διακοπή της φαρμακευτικής του αγωγής και το γεγονός πως πέφτει στην κατοχή του ένα όπλο, συμβάλλουν σταδιακά στο να μετατραπεί σε ένα κυνικό και ικανό για όλα άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που ναι μεν έχει ψυχικά προβλήματα αλλά μπορεί να πεις κανείς πως, εξαρχής τουλάχιστον, είναι το θύμα καταστάσεων που δεν υπάγονται στον έλεγχο του και αποτέλεσμα μιας αδηφάγας κοινωνίας, γεμάτη ανισότητες, αδικία και περιφρόνηση.

Σε μια από τις σκηνές όπου ο Arthur πηγαίνει σε έναν κινηματογράφο να συναντήσει αυτόν που πίστευε πως ήταν πατέρας του, στην μεγάλη οθόνη προβάλλεται το ‘’Μοντέρνοι Καιροί’’ το αριστούργημα του Chaplin. Σε μια καθόλου τυχαία αναφορά. Καθώς η εν λόγω βουβή ταινία διαπραγματεύεται μεταξύ άλλων το μεγάλο οικονομικό και χρηματιστηριακό κραχ του 1929 και αποτελεί ένα σχόλιο στην απεγνωσμένη εύρεση εργασίας σε μια κοινωνία με τεράστια ανεργία καθώς και στην οικτρή οικονομική κατάσταση των ανθρώπων. Ένα από τα στοιχεία της παρηκμασμένης Gotham City που στην εξέλιξη της ταινίας μετατρέπουν τον Joker σε σύμβολο για τους περιθωριακούς είναι η φτώχεια που μαστίζει την πόλη και ο πόλεμος εναντίων των πλουσίων. Όσο και αν εκείνος στο σημείο που γίνεται απόλυτα επικίνδυνος δηλώνει πως δεν πιστεύει σε τίποτα και απολαμβάνει το χάος.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία, μια ταινία που στέκει μόνη της ως μια ολοκληρωμένη, σκοτεινή εκδοχή σκιαγράφησης ενός χαρακτήρα που ακόμα και αν έλλειπαν τα κόμικ στοιχεία και αναφορές, ακόμα και αν δε λεγόταν Joker αλλά Μπάμπης θα είχε την ίδια αξία. Δε θα άλλαζε τίποτα στο impact της για τους θεατές. Απλά αυτοί θα ήταν πολύ λιγότεροι και θα είχε cult status αντί για παγκόσμια εμβέλεια. Κάτι που ίσως αλλάξει τα δεδομένα και μελλοντικά δούμε αντίστοιχα πρότζεκτ όπου θα παίρνουν γνωστούς μας κόμικ χαρακτήρες και θα χτίζουν επάνω τους ολόφρεσκες , με υπόσταση, βάθος και υψηλή κινηματογραφική αξία ταινίες που θα ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα στεγανά. Η ταινία είναι ένα ατόφιο character study βγαλμένο από τις χρυσές εποχές του κινηματογράφου που προσπαθεί έστω και στο παρασκήνιο να εντάσσει κοινωνικά ζητήματα και θέματα που σήμερα, στον δικό μας αληθινό κόσμο, μοιάζουν πιο επίκαιρα από ποτέ. Και αυτό, μεταξύ άλλων, δίνει ένα αρκετά σημαντικό υπόβαθρο που σίγουρα δεν έχουμε δει σε άλλες comic based ταινίες.

Το σενάριο και η γενικότερη αισθητική της ταινίας φέρνουν πολύ περισσότερο στις κλασικές ταινίες των ‘70s παρά σε οτιδήποτε έχει δημιουργηθεί στο σύγχρονο σινεμά και είναι βασισμένο σε κόμικ. Οι επιρροές και η σύνδεση με ταινίες του Martin Scorsese είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Μάλιστα ο ίδιος ο σκηνοθέτης είναι executive producer με ο,τι αυτό συνεπάγεται.

Ο Todd Phillips εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από δύο ταινίες-σταθμούς του θρυλικού σκηνοθέτη. Το ‘’King Of Comedy’’ σε πρώτο λόγο αλλά και τον εμβληματικό αντιήρωα τιμωρό ‘’Ταξιτζή’’. Μάλιστα ο Robert De Niro πρωταγωνιστής στα δυο προαναφερθέντα υποδύεται τον Murray Franklin παρουσιαστή late night εκπομπής με τον οποίο ο Arthur έχει εμμονή και ονειρεύεται να εμφανιστεί στο σόου του ως καλεσμένος για να κάνει stand up. Στο King Of Comedy, ο De Niro έπαιζε έναν εκκολαπτόμενο ψυχοπαθή κωμικό ο οποίος είχε και εκείνος εμμονή με έναν παρουσιαστή και ήθελε διακαώς να εμφανιστεί στην εκπομπή του, αυτό ήταν το βασικό premise το οποίο στο Joker είναι ένα μέρος του σεναρίου όμως οι ομοιότητες και οι επιρροές είναι αρκετές.

Αισθητικά απαράμιλλο και εκτός κόμικ πραγματικότητας

Η μεγαλύτερη έκπληξη όλων μου ήρθε όταν διαπίστωσα πως σκηνοθέτης είναι ο Todd Phillips , όπου για όσους δεν το ξέρουν το βιογραφικό του έχει ταινίες όπως τα Hangover, Road Trip, Old School & συνεισφορά στο μέγιστο Borat. Καθόλου άσχημα φυσικά, αλλά μιλάμε για ταινίες και στυλ που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που εμπνεύστηκε κ έφτιαξε με το Joker. Σε παραλληλισμό με την ίδια την ταινία η οποία ξέφυγε εντελώς από αυτά που ξέραμε, έτσι και εκείνος μας παρουσίασε μια εκδοχή του ταλέντου του που ίσως κανείς δεν περίμενε. Δεν υπάρχει σκηνή που να μην εμφανίζεται ο Arthur, η σκηνοθεσία έχει πολύ πρώιμο Σκορσέζε μέσα της και επικεντρώνεται απόλυτα στον Joaquin Phoenix. Πολλά πανέμορφα πλάνα που τον ακολουθούν πισώπλατα και οι επιλογές των σκηνικών απέδωσαν πλήρως το κλίμα της μίζερης Gotham και την ζοφερή πραγματικότητα που περιβάλλει τον πρωταγωνιστή.

Ευθύς εξαρχής από την πρώτη κιόλας σεκάνς θέτει τον τόνο κ την ατμόσφαιρα για την συνέχεια. Η οποία ατμόσφαιρα και η αισθητική της ταινίας είναι βγαλμένα από πάστα σπουδαίου σινεμά και συμβαδίζουν εντελώς αρμονικά με το σενάριο. Οι πινελιές του Phillips είναι τόσο όσο χρειάζεται ώστε να σε κάνουν να νιώθεις έστω και λίγο από την αναταραχή στο μυαλό του Arthur.

Γενικά, και το λέω με τον πλέον θετικό τόνο καθώς αυτό την κάνει να ξεχωρίζει και για αυτό θα σαρώσει, η ταινία είναι δυσάρεστη. Πολύ. Είναι σκληρή και γεμάτη ένταση δοκιμάζοντας πολλές φορές τον θεατή, όσο επιτρέπεται βέβαια από τα όρια της DC. Αλλά έφτασε σε αυτά τα όρια που δύσκολα θα φτάσει άλλη τέτοια ταινία. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την μουσική επένδυση η οποία παίζει καθοριστικό ρόλο. Πραγματικά δεν περνάει απαρατήρητη και συμβάλλει τα μέγιστα στην δημιουργία έντασης και δίνει έναν τόνο από παλιό καλό ψυχολογικό θρίλερ τρόμου.

Η κινητήριος δύναμη, ο καταλύτης, το Α και το Ω

Ο Todd Phillips είχε από την αρχή κατά νου για τον ρόλο τον Joaquin Phoenix χωρίς ούτε στιγμή να σκεφτεί άλλον. Χωρίς τον υποτιμημένο αυτόν ηθοποιό η ταινία θα έχανε κάτι παραπάνω από την μίση της αξία, αν όχι όλη. Μας θύμισε άλλη μια φορά γιατί η τέχνης της υποκριτικής τέτοιων επιπέδων βρίσκεται σε τόσο υψηλή εκτίμηση και απήχηση.

Χρειάστηκε 4 μήνες για να πειστεί και να συμφωνήσει. Καθώς από τη μια δεν ήθελε να έχει την δέσμευση του να ενσαρκώνει τον ρόλο και σε επόμενες (γιαυτό δεν έχει εμφανιστεί σε ταινίες της Marvel ενώ τον ήθελαν διακαώς) και από την άλλη αν το έκανε ήθελε να ήταν κάτι ξεχωριστό και όχι μια εύπεπτη γεμάτη εφέ μπλοκμπαστεριά. Όλα εκπληρώθηκαν καθώς όπως έχει γίνει γνωστό το Joker δε θα έχει sequel και φυσικά μοιάζει περισσότερο με καλή ανεξάρτητη παραγωγή παρά με στερεοτυπικό blockbuster.

Το βάρος που κλήθηκε να κουβαλήσει, μεγάλο. Όπως και το σωματικό βάρος που έχασε για τις ανάγκες του ρόλου. Βέβαια υπάρχει μια διαφορά με αυτά που έχουμε δει έως τώρα. Από τον Joker του μέγιστου Jack Nicholson, την οσκαρική ερμηνεία που συγκλόνισε τον κόσμο από τον Heath Ledger μέχρι και τον μέτριο Jared Leto, έχουμε δει την κόμικ εκδοχή, την καρικατούρα, τον villain, όλοι αυτοί υποδύθηκαν τον The Joker. Ο Phoenix κλήθηκε να ενσαρκώσει τον Arthur Fleck. Ήταν με διαφορά πολύ πιο απαιτητικό εγχείρημα από τα υπόλοιπα. Οι συγκρίσεις γενικά δεν μου αρέσουν, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις το μυαλό πάει μόνο του και είναι φυσιολογικό αρκεί να κατανοούμε τις διαφορές στα δεδομένα και να μην κρίνουμε με οπαδική νοοτροπία αντιπαλότητας.

Αν ο Joker του Ledger ήταν μια δύναμη της φύσης και ένας larger than life χαρακτήρας, του Phoenix είναι πιο ανθρώπινος και ευάλωτος από ποτέ. Σε σημείο που φτάνει να παραδέχεται πως απλά θέλει μια αγκαλιά και κάποιον να τον καταλάβει. Πάσχει από μια ασθένεια που τον ωθεί άθελα του στο να ξεσπάει σε εντελώς creepy δυνατά γέλια συνήθως στις πιο ακατάλληλες στιγμές δυσκολεύοντας την κοινωνική του ζωή και κάνοντας τον θεατή να τον λυπηθεί. Το touch που έδωσε σε αυτό ο Phoenix είναι υψηλή κατάθεση υποκριτικής τέχνης , δεν μπορούσες να καταλάβεις αν γελάει, αν κλαίει, αν σπαράζει.

Οι υπόλοιποι Joker χαρακτηριζόντουσαν από άρρωστο σαδιστικό χιούμορ, από υπερβολικό παίξιμο και από τ γεγονός πως έμοιαζαν απίστευτα έξυπνοι που έπαιζαν θεότρελοι. Ο Phoenix παρουσίασε έναν χαρακτήρα με πραγματικές ψυχικές διαταραχές, βούτηξε πολύ βαθιά στην αφοσίωση για τον ρόλο. Τόσο που ο σκηνοθέτης δήλωσε πως ο ηθοποιός συχνά διέκοπτε τα γυρίσματα και έφευγε για να απομονωθεί με σκοπό να ηρεμήσει από την ένταση διότι ‘’έχανε τον έλεγχο’’. Μόνο με τις σκηνές που έπαιζε με τον De Niro δεν το έκανε αυτό, ο θρυλικός ηθοποιός είπε για τον Phoenix πως ‘’ήταν πολύ έντονος σε ο,τι έκανε, όπως έπρεπε’’. Ο τρόπος που συνδύαζε την έκφραση του προσώπου του με την γλώσσα του σώματος ήταν τόσο απαράμιλλος που σε στιγμές μετατρεπόταν σε ένα μίνι θρίλερ τρόμου και αγωνίας χωρίς καν να μιλάει.

Η ερμηνεία είναι stuff of legends. Όπως είπε και ο σκηνοθέτης Phillips «Δεν θέλαμε να φέρουμε τον Phoenix στο κόσμο του Joker , αλλά βάλαμε τον Joker στον κόσμο του Phoenix.»
Δεν έχει φανεί να είναι επηρεασμένος καθόλου από προηγούμενους Τζόκερ ούτε από κάπου αλλού. Ο Phoenix στο παρελθόν μας έχει αποδείξει πολλάκις πόσο υψηλού επιπέδου είναι και μια συσχέτιση με παλαιότερη του ερμηνεία όπου μπορεί να άντλησε στοιχεία είναι ο ρόλος του στο αριστουργηματικό The Master του Paul Thomas Anderson.

Δεν βλέπω κανέναν ανταγωνισμό για το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου, ειλικρινά, θα είναι σκάνδαλο οποιαδήποτε άλλη περίπτωση.

Εν κατακλείδι,

Ένα instant classic που κατάφερε κάτι που μόνο ο Σκοτεινός Ιππότης είχε μέχρι τώρα: Να εκτιμηθεί το ίδιο και από οπαδούς των κόμικ και τέτοιων ταινιών αλλά και από παραδοσιακούς ατόφιους , αυστηρούς σινεφίλ. Καθώς θα λειτουργούσε ακριβώς το ίδιο και χωρίς να χρησιμοποιούσε τον χαρακτήρα από το κόμικ. Διότι απουσιάζουν πλήρως τα κινηματογραφικά κλισέ που έχουν ορίσει το είδος και η ταινία βασίζεται στο ιερό τρίπτυχο που κάνει το σπουδαίο σινεμά, στα απολύτως απαραίτητα: Σενάριο – Σκηνοθεσία – Ερμηνεία για Όσκαρ.

Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι για πάντα, και κάθε τόσο θα βγαίνει -σε επίπεδο blockbuster πάντα- και ένα Joker να μας το υπενθυμίζει, σε εμάς και στους υπόλοιπους που ξοδεύουν δις για παραγωγές. Θα υπάρχει ένας Joaquin Phoenix που θα σηκώνεται από τις στάχτες του Αrthur Fleck και θα ζωγραφίζει με αίμα το χαμόγελο του ως The Joker και θα κάνει την τρίχα μας κάγκελο… Αυτά αρκούν.

Υ.Γ. Θα σας πρότεινα να δείτε το King Of Comedy του Σκορσέζε πριν το Joker. Αξίζει..

Υ.Γ. 2 Στα μάτια μου ο Phoenix ξεπέρασε την ερμηνεία του Ledger. Ναι το είπα. Δίχως αμφιβολίες. Το πιστεύω και μου μοιάζει και απόλυτα φυσιολογικό κρίνοντας συνολικά και με βάση τα δεδομένα και τις συνθήκες.

*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Ο ένας και βασικός λόγος που ανυπομονώ να δω τον Joker στη μεγάλη οθόνη