Μικροπράγματα
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΚΟΣ
Αν κάποιος ρητά σας πει ότι μεγαλώνοντας θα αποκτάτε ολοένα και περισσότερες βεβαιότητες, μη τον πιστέψετε. Ψέμα θα είναι, μεγάλο. Ένα από τα πολλά εκείνα που λέμε στον εαυτό μας για να τον παραμυθιάσουμε ότι με το πέρασμα του χρόνου γινόμαστε ‘ωριμότεροι’ ή πιο ‘σοφοί’, ενώ, κατ’ ουσίαν, απλά εξελισσόμαστε σε μια πιο διαβασμένη (και σίγουρα, πιο κουρασμένη) βερσιόν του παιδικού μας εαυτού, καθώς η πραγματικότητα πέφτει, με τη μορφή χρόνων, πάνω μας με ορμή.
Ο πυρήνας πάντα θα παραμένει το ανόθευτο πλασματάκι που υπήρξαμε μικροί, πριν σκεπαστεί με αυτή την κουβέρτα από τραύματα, συμπλέγματα & ενοχές και όλα όσα αγαπήσαμε σε αυτά τα πρώτα χρόνια θα επιστρέφουν πάντα για να μας στοιχειώνουν, άλλοτε σαν στοργική αγκαλιά και άλλοτε σαν δίνη.
Στο κέντρο λοιπόν αυτού του μάελστρομ, για 2-3 πραγματάκια έχω σιγουριά και το ένα από αυτά είναι ότι κανείς δεν πρέπει να ντρέπεται ή να απολογείται για τα πράγματα που αγαπά να αγαπάει, από το φαγητό και τον τρόπο που ντύνεται μέχρι τον κινηματογράφο και τη μουσική που λατρεύει να ακούει (εντάξει, εάν ακούς Sin Boy ας έχεις και λίγη ντροπή, αλλά και πάλι γράψε μας στ’ αρχίδια σου, όλα είναι gigi baby).
Δόξα τω Θεό, στην ευλογημένα συμπλεγματική χώρα που ζούμε, έχουμε όλοι βρεθεί να απολογούμαστε για τη μουσική που αγαπάμε. Εδώ, ήταν πάντοτε ‘περισσότερο εντάξει’ να δοξάζεις το υπερφίαλο hype των Nirvana παρά την ένδοξη ποπ των Banderas και των Shakespeare’s Sister, οι Rolling Stones μπορούσαν να χασμουριούνται με attitude επί σκηνής αλλά όχι η Madonna να μοστράρει το μουνί της και το να αγοράσεις το 300ο best of των Beatles ήταν πιο ‘σωστό’ από το να αγοράσεις τα αντίστοιχα των A-ha ή της Sandra. Εν ολίγοις, η ελληνική εξίσωση ήταν πάντοτε ροκ = σοβαρότητα/κανονικότητα, ποπ = ξεπεσμός/αχταρμάς.
Έτσι αποφάσισαν ραδιοφωνικοί παραγωγοί, κριτικοί και στελέχη εταιρειών, έτσι γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές και έτσι μεγάλωσα κι εγώ. Κι ως πολύ ντροπαλό παιδί (ναι, το ξέρω, δεν μου φαίνεται πια), ντρεπόμουν για χρόνια να δηλώσω ότι στο δικό μου βιβλίο τα τέσσερα πρώτα άλμπουμς της Tori Amos και της Björk είναι σημαντικότερα απ’όλη τη μουσική παραγωγή των Beatles & των Stones μαζί, ότι οι Massive Attack είναι σημαντικότεροι από τους Led Zeppelin και ότι το ντεμπούτο των Tears For Fears υπήρξε απείρως ουσιαστικότερο από το αντίστοιχο των U2.
Όχι απαραιτήτως γιατί έτσι έχουν τα πράγματα, αλλά γιατί έτσι είμαι εγώ. Και μπορώ να απολαμβάνω εξίσου το Disintegration των Cure και τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι όσο απολαμβάνω το Behaviour των Pet Shop Boys και το Erotica της Madonna και ότι μια φορά μετά το Sketches of Spain του Miles Davis, που λατρεύω, τραγουδούσα δυνατά το Εγώ και ο Πουφ του Μιχάλη Ρακιντζή και αυτό ήταν πέρα για πέρα εντάξει.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, χαίρομαι που η Υψηλή Εποπτεία του Σωστού Γούστου χθες απεφάνθη πως είναι εντάξει να ακούς Roxette. Φεύ! Έπρεπε να προηγηθεί το αδόκητο φευγιό της Marie Fredriksson, στα 61 της μόλις χρόνια, για να γράψει ο χθεσινός Guardian ότι το It Must Have Been Love είναι ‘η σπουδαιότερη power ballad των 80s και το σημαντικότερο τραγούδι-χωρισμού της ίδιας δεκαετίας.’
Και ξαφνικά έλα να δεις πόσο όμορφα καίγονται δεκάδες ‘σοβαρές’ δισκοκριτικές και χαρακτηρισμοί όπως ‘ευτελής, cheesy ποπ’ για τη μουσική των Roxette, καθώς τα τραγούδια τους και ειδικά αυτές οι ανυπέρβλητες μπαλάντες τους θα αναγνωρίζονται μέσα στον χρόνο σαν διαμάντια αψεγάδιαστης ποπ που δεν μπορεί να κάνει λάθος, με τον ίδιο τρόπο που ο χρόνος (και η νοσταλγία) αγκάλιασε την αλάνθαστη ποπ των ABBA και των Carpenters, χρόνια αργότερα.
Σε ένα σύμπαν που δεν είναι αρκετά ακομπλεξάριστο για να αναγνωρίσει, ακόμα, πως η grunge εποποιία του Smells Like Teen Spirit δεν υπερτερεί ούτε κατ’ελάχιστον σε δύναμη μπροστά στην παραγνωρισμένη powerhouse ποπ ενός torch song όπως το Spending My Time (και τα δυο κυκλοφόρησαν το 1991), η Marie πήρε όλες τις αφίσες της από τα παιδικά μας δωμάτια, κάτι χιλιοπαιγμένες πειρατικές TDK σημαδεμένες από τη φωνή της και όλη την εφηβεία μας από το χέρι και την έκανε νωρίς, αφήνοντας πίσω μόνο την ποπ των Roxette να αστράφτει περήφανα δικαιωμένη στο διηνεκές.
From the moment we touched, till the time had run out.
Roxette – Queen Of Rain [Official Music Video]
Music video by Roxette performing Queen Of Rain. (P) 1992 The copyright in this audiovisual recording is owned by EMI Music Sweden AB
*Κι άλλα του ίδιου συντάκτη, εδώ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΚΟΣ
