Αλέξανδρος Σαλαμές
Να σώζεις οποιονδήποτε αν σώζεται
asalames1@gmail.com
Ένα απόγευμα πριν από χρόνια περπατούσα αμέριμνα στη Τσιμισκή. Κάποια random πορεία λάμβανε χώρα. Δε θυμάμαι καν ποιοι την αποτελούσαν. Κάποια στιγμή από το πουθενά, μια μικρή ομάδα από ΜΑΤ που θύμιζε αγέλη τρέχει προς τη πορεία, περνώντας στη κυριολεξία πάνω από δύο ηλικιωμένες κυρίες και ένα παππούλη που προσπαθούσαν να ανοίξουν το βήμα τους για να αποφύγουν τους μπελάδες.
Όταν τα ΜΑΤ τους προσπέρασαν, ο παππούλης ήταν αιμόφυρτος. Οι κυρίες φώναζαν για βοήθεια. Τρέχω πρώτα προς το μέρος του, βλέπω ότι το αίμα είχε καλύψει τα μάτια του και στη συνέχεια αρχίζω να φωνάζω στους αστυνομικούς για να έρθουν να βοηθήσουν. Μόνο ένας από αυτούς σταμάτησε. Κοίταξε εμένα μετά τους ηλικιωμένους και τελικά χώθηκε τρέχοντας στη πορεία.
Εγώ μετά από αυτό συνέχισα τη πορεία μου.
Αυτή η εικόνα ακόμα με στοιχειώνει.
Όχι του ηλικιωμένου που χτύπησε. Η δική μου εικόνα. Του εαυτού μου που και τώρα σα να αποχωρίζομαι το σώμα μου και κοιτάω από απέναντι, τον βλέπω να προσπερνά ένα άνθρωπο που έχει ανάγκη και φεύγει.
Ορκίστηκα στον εαυτό μου, ότι δεν θα το ξανακάνω αυτό.
Παρακολουθώ αυτές τις μέρες στις ειδήσεις με ανατριχίλα το μαγαζάτορα από τη Καλαμάτα που έσκασε η φιάλη υγραερίου στη ταβέρνα του και με τη βαριοπούλα, πήγε να ανοίξει τη τρύπα στο τοίχο για να σώσει τη γυναίκα του και τους δύο υπαλλήλους του και ασυναίσθητα ξαναφέρνω στο μυαλό μου την ιστορία με τους ηλικιωμένους.
Λένε πως η ζωή δίνει δεύτερες ευκαιρίες. Ο άνθρωπος όμως που σου δίνεται η ευκαιρία να βοηθήσεις και στη δεύτερη και τη τρίτη ευκαιρία δε θα είναι ποτέ ο ίδιος.
Τούτος ο μαγαζάτορας, μπορεί να μη κατάφερε τελικά να βοηθήσει τους ανθρώπους του αλλά προσπάθησε. Και στις πιο μαύρες του στιγμές κάπου στην πιο μακρινή γωνιά της καρδιάς του θα σκέφτεται ότι έκανε ότι μπορούσε για να βοηθήσει. Και εκεί θέλω να πιστεύω πως θα έρχεται μια μικρή παρηγοριά. Όχι αρκετή για να σκεπάσει το θρήνο αλλά να λειτουργήσει σα παυσίπονο στον αβάσταγο πόνο.
Ευχή και κατάρα πρώτα από όλα στον εαυτό μου σε όποιον άλλο διαβάσει αυτές τις λιγοστές γραμμές. Το χέρι που απλώνεται μπροστά σου μη το προσπερνάς, όσο σοβαρούς λόγους και αν θεωρείς ότι έχεις. Πρώτα από όλα για τη δική σου παρηγοριά ψυχής και μετά για το σύμπαν που σε παρακολουθεί και θα σου αποδώσει και σένα αυτά που επέλεξες να αποδόσεις με τη πρώτη ευκαιρία.
