«Όταν αρρώστησε ο πατέρας μου, όλοι με καθησύχαζαν πως όλα θα πάνε καλά»

Γράφει η Ηλέκτρα

Πέρσι ο πατέρας μου αρρώστησε και το καλοκαίρι που μας πέρασε, πέθανε.

Από την πρώτη στιγμή της διάγνωσής του ήταν σίγουρο πως θα πεθάνει, και από την πρώτη αυτή στιγμή όλο το δίκτυο στήριξής μου έσπευσε να με καθησυχάσει ότι όλα θα πάνε καλά.

Είναι αλήθεια ότι έχουμε την ανάγκη όταν κάποιος μας λέει ένα πρόβλημα του, να θέλουμε να τον καθησυχάζουμε , να δώσουμε μια συμβουλή και να τελειώσει η κουβέντα με μια νότα αισιοδοξίας για το μέλλον. Να στάξει ζάχαρη και να αισθανθούμε καλύτερα για τον εαυτό μας.

Αυτό σκεφτόμουν και προσπαθούσα να δικαιολογήσω όλους τους φίλους και γνωστούς που επικαλούταν θεούς και δαίμονες, θαύματα και οράματα , περιπτώσεις που έχουν ακούσει για μακρινούς γνωστούς και που πάντα μα πάντα μου έλεγαν «όλα θα πάνε καλά».

Και τελικά, δεν πήγαν όλα καλά. Πήγαν όπως μας είχαν πει οι γιατροί και η επιστήμη ότι θα πάνε. Και τίποτα δεν θα είναι πια απόλυτα καλά χωρίς τον μπαμπά μου.

Το να λες σε έναν άνθρωπο ότι «όλα θα πάνε καλά» χωρίς να έχεις όντως στοιχεία ότι πρόκειται πιθανώς να γίνει έτσι είναι άσχημο, γιατί πρόκειται για μια φράση που λέμε απλώς για να ωραιοποιήσουμε την κατάσταση. Κάποιες φορές όμως πονάει. Πονάει γιατί ακυρώνεις την ανάγκη του ανθρώπου που σου λέει το πρόβλημά του να μοιραστεί την ανησυχία του, πονάει γιατί δεν ξέρεις ότι όλα θα πάνε καλά. Απλά το λες, έτσι.

Τι με βοήθησε:

Αντί κενών συμβουλών και φράσεων βγαλμένες από γκρουπάκια με quotes, αυτό που με βοήθησε ήταν :

1. Οι άνθρωποι που κάθισαν και άκουσαν πραγματικά τα προβλήματά μου.

2. Αυτοί που είπαν απλά «υπομονή» .

3. Αυτοί που όταν το ζητούσα μου έλεγαν άσχετα πράγματα και πηγαίναμε βόλτες για να ξεχαστώ.

4. Αυτοί που ρώτησαν «τι μπορώ να κάνω για σένα τώρα».

Η ζωή είναι άδικη και πολλές φορές συμβαίνει να μην πηγαίνουν όλα καλά, και το να επιμένουν όλοι ότι θα πάνε, μόνο πιο επίπονο το κάνει.