Πήρα πτυχίο, είμαι επιτυχημένος πλέον…

Γράφει ο Γιάννης Σαλαούνης

Είναι τόσο αστείες πραγματικά κάποιες απόψεις που ακούς συχνά από τους γύρω σου. Είναι πραγματικά να βάζεις τα γέλια ή μήπως τα κλάματα;

-Συγχαρητήρια Γιάννη μου, τα καλύτερα σου εύχομαι, άντε τώρα και στο μεταπτυχιακό!

-Γιάννη, ορκίστηκες! Μπράβο παιδί μου, μόλις το έμαθα ένιωσα τόσο υπερήφανη για σένα, μας έβγαλες όλους ασπροπρόσωπους.

-Καλά δικέ μου, είσαι φοβερός. Πτυχίο και σε τέσσερα χρόνια; Με συγκίνησες ρε μπαγασάκο.

Η αλήθεια είναι ότι τέτοια λόγια θα έκαναν τον καθένα χαρούμενο. Φυσικά και με χαροποιούσαν. Ποιον δεν θα χαροποιούσαν άλλωστε; Ένα βράδυ όμως η αποκάλυψη μου ήρθε… Και από ποιόν; Από τον πολυαγαπημένο μου αδερφούλη φυσικά! Όπως κάθε κλασσικός Έλληνας, το Σαββατόβραδο με πέτυχε έξω και συγκεκριμένα αυτή την φορά σε μια δεξίωση γάμου όπου φίλοι και συγγενείς (μη έχοντας την ευκαιρία να με δουν προηγουμένως προφανώς) αμέσως ήρθαν και μου ευχήθηκαν τα καλύτερα τώρα που πήρα το πτυχίο μου. Ένα χέρι, πάραυτα, με τράβηξε πιο πέρα με έντονη δύναμη και αποφασιστικότητα θα έλεγα και προς μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποίησα ότι ήταν ο μικρός μου αδερφός.

-«Τι υποκριτές!», μου είπε.

-«Τι εννοείς», του απάντησα χωρίς να καταλάβω σε ποιον απευθύνονταν το ειρωνικό του σχόλιο.

-«Εμένα που δεν έχω πάρει πτυχίο ή που δεν έδωσα Πανελλήνιες, κανένας δεν μου έχει πει ούτε ένα μπράβο ούτε ένα συγχαρητήρια που δουλεύω εδώ και 2 χρόνια κάνοντας ένα επάγγελμα που μου αρέσει, μόνο και μόνο γιατί δεν ”πέτυχα” με το να πάω στο πανεπιστήμιο…

Σε κάποιους ίσως να φαίνεται υπερβολική αυτή η δήλωση όμως ήταν η αλήθεια. Να είμαι ειλικρινής θα πω μάλιστα ότι από εκείνη την στιγμή κάθε μπράβο ή συγχαρητήρια που μου έστελναν φίλοι δεν μου έκανε τόση αίσθηση. Οι μέρες πέρασαν φυσικά αλλά η «μικρή αυτή αποκάλυψη» του αδερφού μου επανήλθε στην σκέψη μου όταν λίγο καιρό αργότερα άκουσα άθελα μου στον δρόμο έναν πατέρα να κατσαδιάζει το παιδί του και να τον επιπλήττει επειδή «ο άχρηστος δεν πέρασε ούτε σε μία χαμηλών βάσεων σχολή» την περασμένη χρονιά αλλά και ούτε που έγραψε καλά ώστε να περάσει σε κάποια τώρα από αυτά που άκουσα. Αλήθεια, είμαστε μερικοί τόσο στενόμυαλοι ώστε να πιστεύουμε ότι αν το παιδί μας δεν περάσει σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή δεν είναι άξιος; Δηλαδή δεν θα έχει κάποια επιτυχημένη καριέρα;

Πιστεύω πως κάποιοι ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσουν λίγο τις απόψεις τους γύρω από αυτό το θέμα και να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι όλοι για το πανεπιστήμιο (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα πετύχουν σε κάτι άλλο που είναι πιο προσιτό για αυτούς). Καιρός να σοβαρευτούν κάποιοι και να μην στεναχωρούν τους δικούς τους ανθρώπους επειδή δεν έκαναν το προφανές και το «προσδοκώμενο». Η κατάληξη πάντως για μένα ήταν πως από εκείνη την ημέρα έβλεπα τον αδερφό μου και την απασχόληση του στην κομμωτική σαν κάτι σπουδαίο, γιατί έτσι είναι, είναι σπουδαίο!