Οδυσσέας Σταυράκης (καπετάν Κανένας)
Καταρχάς ζητώ συγγνώμη που η ανάγνωση αυτού του κειμένου θα γεννήσει δυσάρεστα συναισθήματα, μέρες που είναι. Όμως δεν μπορώ να κοιτάξω αλλού, να προσποιηθώ τον χαρούμενο, πως όλα είναι καλά.
Γιατί δεν είναι.
Για 3,5 περίπου χρόνια έζησα σ’ένα προκάτ σπιτάκι, στον οικισμό Λευκές του Πάλιουρα Επανομής. Ήταν του συγχωρεμένου του παππού μου, που το έφτιαξε τέλη της δεκαετίας του ’80, σαν “παραθεριστική κατοικία”. Μόνο που εγώ του έβαλα ξυλόσομπα και το έκανα παντός καιρού. Δεν με δυσκόλεψε καθόλου που του έλειπαν οι ανέσεις της πολιτισμένης ζωής, απεναντίας νόμισα πως ανακάλυψα τον παράδεισο η στην χειρότερη,το Ελ Ντοράντο.
Όντας city boy από γεννησημιού μου, το να μεταμορφωθώ ξαφνικά σε χωριάτη (με την καλή έννοια!) ήταν μοναδική εμπειρία: κοιμόμουν με τις κότες και ξυπνούσα με τον κόκορα, είδα από κοντά για πρώτη φορά σκαντζόχοιρο, τάιζα κατσικάκια και ένα γουρούνι και το σπουδαιότερο, γνώρισα τις γάτες και τους σκύλους. Όλα έμοιαζαν ειδυλλιακά, σαν επεισόδιο απ ‘το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι!
Εκεί, μέσα στα χωράφια της Επανομής, δέθηκα με τα ζώα.
Αυτό ήταν όμως κάτι που θεωρήθηκε απαράδεκτο, όπως διαπίστωσα, απ’ τους τους “παλιούς” γείτονες, ντόπιους και μη.
Ο τρόπος ζωής τους ήθελε τα “σκλιά” να κάνουν μόνο για φύλακες, ζωντανά υποκατάστατα συναγερμού. Να τα έχουν δεμένα σε μια βρωμερή γωνιά όλη μέρα και τη νύχτα να τα λύνουν “για να φοβάται ο κλέφτης”. Αστείρωτα φυσικά, για την αγριάδα… Κι άμα λάχει να ‘ουμ’, δικό μου είναι το ζωντανό κι αν μου καπνίσει το σκοτώνω, μου είπε κάποτε μια γυναίκα, που ήταν στην ηλικία της μητέρας μου.
Οι γάτες απ’την άλλη,χρησιμεύουν μόνο για να μην κυκλοφορούν ποντίκια,σαν ποντικοφάρμακο δηλαδή. Και μέχρις ότου αρχίσουν να γεμίζουν τον τόπο γατάκια και τελικά χρειαστεί να αγοραστεί το ποντικοφάρμακο. Αλλά για τα αιλουροειδή, κι όχι για τα τρωκτικά.
Φόλα, ναι…
Όταν έγινε το κακό
Πέρασε κάποιος καιρός και φρόντιζα ήδη μια ολόκληρη γατοαποικία. Είχα αρχίσει μάλιστα να στειρώνω τα μικρά μου φιλαράκια, ξεκινώντας απ’την αδυναμία μου -έναν χοντρό τζίντζερ αλητόγατο,στην απόχρωση του καφέ καπουτσίνο με κανέλα, γάλα και πολλή ζάχαρη… Ήταν ο συνονόματός μου, ο Οδυσσέας (γιατί περιπλανιόταν πολύ σαν τον αρχαίο ήρωα) αν κι εγώ άργησα να το μάθω αυτό και τον φώναζα στην αρχή Γκάρφιλντ ή πότε πότε απλά Γατούλη.
Ένα πλάσμα μοναδικό, υπέροχο, που έδειχνε απίστευτη αγάπη, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα να χαρώ για πολύ.
Ένα μήνα μετά τη στείρωση του, τον έχασα από φόλα.
Ηταν 2 Μαΐου το πρωί όταν τον βρήκα να κείτεται έξω απ’την εξώπορτά μου, και όλα σχεδόν τα γατιά που -αλίμονο- “πρόσεχα” άλλα ήταν άψυχα εδώ κι εκεί, κι άλλα δεν εμφανίζονταν πουθενά…
Τον έθαψα στην αυλή μου, δίπλα στο δέντρο της δάφνης, όπου του άρεσε να λιάζεται. Μέσα στον πανικό του σοκ, αυτό αποφάσισα να κάνω κι όχι να πάω το κορμάκι του για ιατροδικαστική εξέταση, όπως μου είπε απ’το τηλέφωνο ο κτηνίατρος. Δεν έκανα ούτε καταγγελία στην αστυνομία, μια “μήνυση κάτ’αγνώστου”, μιας και δεν ήξερα τοτε ότι υπήρχε αυτή η δυνατότητα.
Λάθος; Ίσως ναι.Όμως δεν μπορούσα να διανοηθώ να περιφέρεται για βδομάδες από εργαστήριο σε εργαστήριο. Έφτανε το μαρτύριο που πέρασε, έπρεπε να αναπαυθεί.
Έγραψα μόνο σε μερικά χαρτιά “ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΡΙΞΕΣ ΤΗ ΦΟΛΑ ΘΑ ΤΟ ΒΡΕΙΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΘΕΟ” ,τα τοιχοκόλλησα στην περιοχή κι έφυγα κλαίγοντας για τη Θεσσαλονίκη.
Όχι ότι και στην πόλη ήταν καλύτερα, όπως δεν άργησα να διαπιστώσω σαν πρωτάρης “φιλοζωος”. Αγνή ελληνική επαρχία και πόλη, συναγωνίζονταν η μία την άλλη στην κακοποίηση των ζώων.
Και δεν άργησα επίσης να ακούσω τις φήμες πως τις φόλες δεν τις “ρίχνουν” απαραίτητα κάποιοι κακοί και διεστραμμένοι τύποι σαν σίριαλ κίλερς που χαίρονται με το να θανατώνουν τα τετράποδα. «Οχι,δεν φταίνε μόνο αυτοί»,έλεγε ο βοηθός κτηνιάτρου στην δυτική Θεσσαλονίκη. «Τα αδέσποτα τα δηλητηριάζουν συστηματικά οι Δήμοι».
Οι Δήμοι ρίχνουν τις φόλες;
Την θεωρία αυτή την άκουσα ξανά και ξανά όλα αυτά τα χρόνια ,από διαφορετικούς ανθρώπους κάθε ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου. Από τον επιστήμονα που ανέφερα πρωτύτερα, μέχρι τη γιαγιούλα που αφήνει νερό και κροκέτες στον δρόμο. Με διαβεβαίωναν πως ισχύει,άγνωστοι που έβλεπαν τα βιντεάκια του γάτου μου στο youtube. Το διάβαζα κάθε τρείς και λίγο, σε σχόλια στο facebook, κάτω από αναρτήσεις που μαρτυρούσαν μια καινούργια δηλητηρίαση ζώων στην Ελλάδα -η τελευταία φορά ήταν πριν λίγο.
Κοινό μυστικό; Κοινός τόπος πάντως όλων των ιστοριών, είναι το εξής:
Οι Δήμοι της Ελλάδας, εξοντώνουν με πρόγραμμα τα αδέσποτα στις επικράτειές τους. Αυτό το κάνουν στα κρυφά με τα συνεργεία καθαρισμού ή με άτομα εμπιστοσύνης που “δουλεύουν” για “μεροκάματο”, σκορπώντας δηλητηριασμένες λιχουδιές σε συγκεκριμένα σημεία.Οι ομάδες αυτές εξορμούν νύχτα, λίγο πριν από μεγάλες εορταστικές αργίες και στην αρχή των διακοπών του καλοκαιριού.
Γιατί τότε είναι που πρέπει να καθαριστούν περιοχές τουριστικού ενδιαφέροντος, όπως είναι αυτές κοντά σε παραλίες…
Τότε είναι που οι Έλληνες ξαναθυμούνται τα εξοχικά τους κι αρχίζουν να τα επισκέπτονται…
Τότε είναι που λίγοι νοιάζονται για σκυλιά και γατιά, ακόμα και αν ανήκουν σε φιλοζωικές…
Ακόμα και τώρα δεν ξέρω αν είναι αλήθεια. Πώς μπορούσα άλλωστε, αφού όσο και να το ήθελα, δεν μπόρεσα ποτέ να πιάσω στα πράσα κάποιον, κάποια ή κάποιους να “ρίχνουν” φόλα. Το τι σου λέει ο καθένας δεν έχει δύναμη αν δεν θελήσει να το επαναλάβει μπροστά σ’έναν αστυνομικό ή ενόρκως στο δικαστήριο, γιατί φοβάται. Και στα κοινωνικά μέσα,είναι γνωστό πόσο εύκολα λένε και ξελένε οι χρήστες!
Όμως ο Οδυσσέας μου,όπως κι όλα τα φιλαράκια του,έζησε και πέθανε σε τουριστική περιοχή, κοντά σε συγκροτήματα ενοικιαζόμενων και δύο μπιτς μπαρ.
Και ήταν στο τριήμερο της Πρωτομαγιάς που συνέβη το κακό…
Και τώρα, τι;
Ακόμα και τώρα δεν ξέρω ποιος μπαίνει στη διαδικασία να ετοιμάσει γεύματα ποτισμένα με θάνατο. Να βγει μετά στον δρόμο και να δώσει να τα φάνε,ανυποψίαστες ψυχούλες που θα τον κοιτούν στα μάτια και θα κουνούν τις ουρές τους από χαρά. Και σε λίγα λεπτά θα σπαρταρούν μπροστά του.
Δεν ξέρω, αν ήξερα θα τον έκανα να το πληρώσει.Δεν μιλώ για αυτοδικία απαραίτητα, μιας και ο νέος νόμος για τα αδέσποτα είναι αρκετά αυστηρός ως προς το να τιμωρεί τους ενόχους.
Είτε είναι λίγοι είτε είναι πολλοί.
Είτε είναι ιδιώτες, απλοί πολίτες σαν όλους μας, είτε το ίδιο το κράτος που κανονικά η φροντίδα κι η προστασία των αδέσποτων είναι υποχρέωσή του, βάσει νόμου.
Επειδή όμως ακριβώς δεν ξέρω,έγραψα αυτό το κείμενο ανήμερα Χριστούγεννα, μπας και κάποιος άλλος ΞΕΡΕΙ και βγει να πάρει θέση.
Και μετά κάποιος άλλος, και μετά κάποια άλλη…
Έτσι που να σπάσει πια η σιωπή να είναι συνενοχή.
– Oδυσσέας Σταυράκης, περήφανος μπαμπάς του γάτου Πάντα.
