«Προκαλώ όλα τα γυμναστήρια της πόλης!» – Ωδή στην κοιλίτσα που ολοένα μεγαλώνει: Το τέλος μιας τριλογίας

Τα δύο προηγούμενα…

Ιστορίες της προ-εμμηνόπαυσης: Ωδή στην κοιλίτσα που ολοένα μεγαλώνει

+

Ιστορίες της προ-εμμηνόπαυσης: Ωδή στην κοιλίτσα που ολοένα μεγαλώνει – Part 2

Γράφει η ΜΚ

Όπως ο Αντονιόνι, τα τιμημένα σίξτις, ολοκλήρωσε την κινηματογραφική τριλογία του (ή τετραλογία, ανάλογα με ποιο βιβλίο θα πέσει στα χέρια σας) κι εξέτασε την αποξένωση και το υπαρξιακό αδιέξοδο στις ετεροφυλικές σχέσεις, έτσι κι κι εγώ ολοκληρώνω τη δίκη μου, πολύ πιο σύντομη και γραπτή τριλογία. Κι όχι, φυσικά, δεν υπονοώ ότι τα τρία μου κείμενα θα εορτάζονται σε βάθος χρόνου όπως αυτά του Ιταλού. Χαζή δε με λες.

Ωστόσο, αντιστρέφω το ερώτημα: γιατί να είναι πιο σημαντικές οι υπαρξιακές αναρωτήσεις ενός άντρα για τις σχέσεις σ’ ένα μεγαλοαστικό πλαίσιο, όπου ήταν λυμένα όλα τα επαγγελματικά και οικονομικά θέματα, από το άγχος μια γυναίκας στη μέση ηλικία, που ανήκει μάλιστα στη μεσοαστική τάξη και ουχί στη μικροαστική, αν πιστέψω τα λεγόμενα του Τσακαλώτου στη Στάη πριν από περίπου τρεις βδομάδες; Γιατί το περίφημο ennui (κοινώς η βαρεμάρα) που χαρακτηρίζει τον Αντονιόνι, τον Γκοντάρ κι άλλους, πολλούς κατεξοχήν «σπουδαίους» αστούς να είναι στην περίπτωσή τους «αριστουργηματικό», ενώ σε γυναίκες, όπως η Nora Ephron ή η Έλενα Ακρίνα να θεωρείται απλώς «έξυπνο» κι όχι αρκετά ιντελεκτουέλ; Πατριαρχία και μόνο πατριαρχία η απάντηση κορίτσια.

Κι επειδή, το οικοδόμημά της δε θα καταρρεύσει σύντομα, κακά τα ψέματα, θα επιστρέψω στο προσωπικό μου, υπαρξιακό δράμα. Η μόνη, λογική λύση μεταξύ εμού και της κοιλίτσας μου είναι ότι θα ‘πρεπε να μάθουμε να συνυπάρχουμε. Αυτή ήταν η συνετή απόφαση. Αφού η γυμναστική δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα, έπρεπε να το καταπιώ κι αυτό το χάπι. Έπρεπε, πρέπει, θα πρέπει να δεχτώ ότι μεγάλωσα, ότι γίνομαι σοφότερη (λέμε τώρα), πρέπει να εκτιμώ το μυαλό μου, τη γενναιοδωρία μου, το χιούμορ μου, ό,τι έχω μέσα μου τέλος πάντων και βαθμολογούσα με θετικό πρόσημο.

Gym Fail GIF – Find & Share on GIPHY

Discover & share this Gym Fail GIF with everyone you know. GIPHY is how you search, share, discover, and create GIFs.

Όλο τον χειμώνα, πιπίλιζα το μυαλό μου με τα παραπάνω και τα παρακάτω. «Σιγά μωρέ, τι έγινε; Θα πάρεις το medium και φόραγες το small; big deal!» «Σιγά τ’ αβγά ρε κορίτσι. Και με μεγαλύτερη διάμετρο στη μέση, πάλι σ’ αγαπάει ο Πέτρος». «Έλα κόφτο. Θα πηγαίνεις γυμναστήριο με φαρδύ μπλουζάκι εφεξής. Δεν τέλειωσε η ζωή σου». Ταυτόχρονα, με μακάριζα που είχα δουλειά, σύντροφο, μισθό και δεν ζούσα στην Καμπούλ ή στο Καράκας. Με νιώθετε, σωστά; Μα ακριβώς επειδή δεν ζούσα στο Ισλαμαμπάντ κι επειδή δεν με κυνηγούσε η αστυνομία είχε προκύψει και το υπαρξιακό δράμα. Ακριβώς, όπως του προέκυψε και του Αντονιόνι. Μόνο όταν έχεις λύσει τα βασικά θέματα επιβίωσης (στέγη, φαί, αγάπη), υπάρχει ο χρόνος να ανακαλύψεις ένα νέο πρόβλημα.

Ωστόσο, δεν θέλω να υποβιβάσω τη σχέση μου με την κοιλίτσα. Όπως κάθε καλή αφήγηση, πρέπει και στη ζωή, η ηρωίδα να έχει να διαχειριστεί μια σύγκρουση. Στο δικό μου αφήγημα, η σύγκρουση έτυχε να έρχεται από μένα την ίδια κι όχι απ’ έξω (όπως και στου Αντονιόνι τις ταινίες – κοίτα να δεις που έχω και κοινά με το «ιερό τέρας», που όπως και να το δεις, προσωπική συμπάθεια δεν του ‘χω). Η σχέση μου, λοιπόν, με την κοιλίτσα μου και με τις 2 τρίχες στο πηγούνι (ευτυχώς, έχω να δεχτώ επίσκεψη απ΄τον Απρίλη) ουσιαστικά υπογράμμισαν ότι μπήκα σε μια νέα φάση ζωής.

Έλα μου, όμως, που κανείς δε σε προετοιμάζει; Έλα μου, όμως, που πέφτεις μια μέρα για ύπνο μια χαρά κοριτσάκι και ξυπνάς μεσήλικη, με το ‘να μάτι κλειστό, τ’ άλλο ορθάνοιχτο, ρυτίδες ηρεμίας (είναι αυτές που τις έχεις χωρίς μορφασμούς), πόδια (όχι πόδι, πόδια – πληθυντικός) χήνας και κοιλιά, έτσι ξαφνικά; Γιατί, γιατί, γιατί να μην υπάρχει κάποιου είδους προειδοποίηση; Στα σχολεία, κάνουμε ασκήσεις για περίπτωση πυρκαγιάς, για πιθανό σεισμό. Στα σπίτια μας, έχουμε ένα κουτί πρώτων βοηθειών, σε περίπτωση που αρρωστήσουμε, καούμε, χτυπήσουμε. Στα ντουλάπια της κουζίνας μας, έχουμε μακαρόνια, πατατάκια, γλυκάκια, σκατουλάκια, σε περίπτωση που πεινάσουμε… Γιατί, γαμώτη μου, δεν έχουμε κι ένα manual για το πώς μεγαλώνουμε; Τι πρέπει να περιμένουμε; Γιατί ΔΕΝ πρέπει ν’ ανησυχούμε;

Ζητώ πολλά. Ζητώ ν’ αλλάξει όλο το οικοδόμημα της πατριαρχικής δυτικής κοινωνίας, για να μπορέσω να γυμναστώ μόνο με το αθλητικό σουτιέν και την κοιλίτσα μου, χωρίς να αισθάνομαι ντροπή και χωρίς να με κοιτούν τα «ντούκια» και οι skinny εικοσάχρονες με οίκτο. Επειδή, όμως, αυτό δεν το βλέπω να γίνεται τα επόμενα 50 χρόνια… κι επειδή το διαδίκτυο έχει και τα καλά του, έπεσα σ’ αυτό το καταπληκτικό βίντεο (απ’ όπου προέρχεται κι η φωτό αυτού του ποστ). Η μουσική, τα λόγια κι όλα τα κορίτσια μού ‘φεραν δάκρια στα μάτια. Ναι, η δύναμη είναι στους αριθμούς, στις ομάδες. Γι’ αυτό λοιπόν: Προκαλώ όλα τα γυμναστήρια της πόλης (και της Ελλάδας, γιατί όχι;) να καθιερώσουν προγράμματα για όλες εμάς που κουβαλάμε λίγο έξτρα λιπάκι εκεί στη μεσούλα, με όρο να μην καλύπτουμε την κοιλίτσα μας. Προκαλώ, όμως, κι όλες εσάς, και μαζί και τον εαυτό μου, να δούμε αυτή τη φάση της ζωή μας λίγο πιο δημιουργικά και να σταματήσουμε να μας «τιμωρούμε», επειδή οι φωτό μας δεν είναι ίδιες μ’ εκείνες της πενταήμερης… Viva our Belly Jelly!!!

ΜΚ (39 μέρες πριν από τα 47^α γενέθλιά μου!)

***

Το video έχει τίτλο “Own Your #BellyJelly. Join the Revolution”

Own Your #BellyJelly. Join the Revolution.

We challenge the status quo by being radically honest about our bodies. We bare our #bellyjelly to show others that it’s strength, grace and grit that lies underneath. We work hard. We fight hard. We sweat hard. To start a revolution where we feel powerful in the skin we’re in.