Πρώτη φορά μαμά: Το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά

Από την Protiforamamma 

(μια κάποτε φρέσκια μαμά που ξαφνικά πάλιωσε κι έγινε δεύτερη-φορά-μαμά)

Διακοπές! Μια λέξη μαγική, 8 μόλις γράμματα που ηχούν σαν γλυκιά μελωδία στα αφτιά κάθε ανθρώπου. Μισό λεπτό, κάθε ανθρώπου;  Ε όχι, υπάρχουν και κάποιοι που ακούνε διακοπές και τους σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Και δεν αναφέρομαι στους ξινούς γεροπαράξενους, αυτούς που δε συμπαθούν ούτε τ’ άντερά τους. Αναφέρομαι σε κανονικούς ανθρώπους σαν κι εσένα κι εμένα που απλά μαζί με τις βαλίτσες τους κουβαλάνε κι ένα-δυο-τρια μικρά, μικρούλικα πλασματάκια. Τους επονομαζόμενους και γονείς μικρών παιδιών. Για όλους εμάς λοιπόν, οι διακοπές μοιάζουν με σαφάρι στη ζούγκλα χωρίς οδηγό ή έστω ένα χάρτη, μπορεί να εξελιχθεί σε υπέροχη περιπέτεια, μπορεί να καταλήξει και σε απίστευτο δράμα. Άγνωστο! Όλα εξαρτώνται από τις βουλές των άγριων θηρίων – παιδιών ήθελα να πω.

Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους εσάς τους αδαείς που κάνετε ξέγνοιαστες διακοπές χωρίς να έχετε ιδέα τι σας περιμένει στη γωνία κάποια στιγμή. Το παράδοξο είναι πως ίσως στις ξέγνοιαστες διακοπές σας “δημιουργήσετε” από την πολλή ξεγνοιασιά τον λόγο που οι διακοπές σας θα πάψουν να είναι ξέγνοιαστες για τα επόμενα κάμποσα χρόνια.

Να λοιπόν πώς έμοιαζαν οι διακοπές μας στα παλιά τα χρόνια, τότε που δεν είχαμε παιδιά και υποχρεώσεις και πώς θα μοιάζουν οι δικές σας στο εγγύς μέλλον.

Αναζήτηση προορισμού

Τότε: Συνήθως συνέβαινε το εξής απλό. Σκεφτόμασταν ένα νησί που δεν έχουμε πάει – όσο πιο μακρινό και ερημικό τόσο το καλύτερο – και καταλήγαμε εκεί.

Μετά: Στο μέλλον θα κάνετε το εξής. Αν έχετε σπίτι σε κάποιο μέρος, όποιο κι αν είναι αυτό, όσο κι αν το σνομπάρετε τώρα γιατί “τι να πάω να κάνω στο κατσικοχώρι”, θα καταλήγετε εκεί. Γιατί το να πας οικογενειακές διακοπές σημαίνει αυτομάτως κι ένα τσουβάλι λεφτά, οπότε αν μπορείς να γλυτώσεις από τη διαμονή θα τα γλυτώσεις. Αν δεν έχετε σπίτι ή αν θέλετε να πάτε και κάπου αλλού τέλος πάντων, θα κάνετε το εξής. Θα ψάχνετε το πιο εύκολα προσβάσιμο μέρος, με γιατρούς και νοσοκομεία – γιατί ποτέ δεν ξέρεις -, με οργανωμένες ρηχές παραλίες και παιδότοπους, αυτά που τώρα αποφεύγετε σαν τον διάολο.

Κατάλυμα

Τότε: Ψάχναμε για μια μικρή όμορφη φωλίτσα που θα φωλιάσει τον έρωτά μας χωρίς να μας νοιάζουν οι ανέσεις και οι χλιδές. Στην τελική όλη μέρα έξω θα είμαστε, τι μας νοιάζουν οι ανέσεις στο δωμάτιο;

Μετά: Στις μελλοντικές σας διακοπές, θα ψάχνετε για σπίτι ακριβώς μπροστά στη θάλασσα, με κουζινάκι για μαγείρεμα και σίγουρα δύο υπνοδωμάτια για να μπορείτε κάπως να χωρέσετε όλοι. Σε πιο extreme περιπτώσεις, θα κλείνετε στα γνωστά και τόσο απεχθή σας τώρα all-inclusive, αυτά τα σιχαμένα μέρη που τα έχουν όλα μέσα και δεν ξεμυτίζεις ούτε για τσιγάρα και δεν έχεις ιδέα αν είσαι στη Χαλκιδική ή στην Κέρκυρα.

Ετοιμασία βαλίτσας

Τότε: Χώναμε μέσα στη βαλίτσα τρία μαγιό, μια πετσέτα και ίσως αντιηλιακό, 5-6 βιβλία και μια διαφορετική αμφίεση για κάθε βραδινή έξοδο μαζί με ωραία ταιριαστά καλοκαιρινά μπιζού και παπούτσια.

Μετά: Το μέλλον σας θα είναι ως εξής. Θα αφιερώνετε μισή μέρα να παραγεμίσετε τις βαλίτσες των παιδιών με όλα τα απαραίτητα έχοντας τη βεβαιότητα πως όλο και κάτι σημαντικό έχετε ξεχάσει, το αγαπημένο αρκουδάκι, τους μαρκαδόρους, το αγαπημένο φόρεμα της μικρής… Και αφού θα έχετε τιγκάρει όλο το πορτ-μπαγκάζ με κουβαδάκια, ποδήλατα και επιτραπέζια, θα ξεκλέβετε ένα δεκάλεπτο να πετάξετε σε ένα δικό σας βαλιτσάκι δυο σορτσάκια και πέντε μπλούζες, στην τελική δε θα κάνετε και καμιά γκράντε βραδινή έξοδο οπότε τι να τα κάνετε τα φορέματα;

Διαδρομή

Τότε: Μπαίναμε στο καράβι ή το αυτοκίνητο, παίρναμε καφεδάκι, κάναμε χαλαρή κουβεντούλα με το έτερον ήμισυ ονειρευόμενοι ακρογιαλιές και δειλινά που μας περίμεναν, διαβάζαμε ένα βιβλίο, κάναμε ό,τι γουστάραμε.

Μετά: Θα προγραμματίζετε με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού την ώρα εκκίνησης με γνώμονα τον ύπνο των παιδιών. Πρέπει οπωσδήποτε να κοιμηθούν κάποια στιγμή στη διαδρομή αλλιώς δε θα βγει. Ανά μια ώρα θα κάνετε στάσεις για τσίσα, κακά, φαγητό, εμετό, ή ότι άλλο προκύψει. Αν ταξιδεύετε με καράβι θα κλείσετε οπωσδήποτε καμπίνα και θα ξεκουβαλήσετε όλο τον jumbo μαζί σας μπας και περάσουν κάπως οι ρημαδοώρες.

Πρωινό ξύπνημα

Τότε: Ξυπνούσαμε ό,τι ώρα γουστάραμε, από το άγριο ξημέρωμα για να θαυμάσουμε την ανατολή μέχρι αργά το μεσημέρι γιατί το είχαμε ξενυχτήσει την προηγούμενη.

Μετά: Θα ξυπνάτε αυστηρά και μόνο το άγριο ξημέρωμα. Γιατί τα παιδιά είναι προγραμματισμένα στις διακοπές να ξυπνάνε κάπου μεταξύ 6.15 και 7.15 σε αντίθεση με τις μέρες που έχουν σχολείο που θα παλεύετε με θεούς και δαίμονες για να τα σηκώσετε από το κρεβάτι λίγο πριν έρθει το σχολικό.

Παραλία

Τότε: Πετούσαμε μια πετσέτα κι ένα βιβλίο στην τσάντα κι έξω από την πόρτα. Ψάχναμε για τις πιο ερημικές κι απόκρημνες παραλίες που δε θα μας ενοχλούσε άνθρωπος, έστω κι αν χρειαζόταν να κάνουμε ραπέλ με σκοινιά για να φτάσουμε. Αράζαμε στην πετσέτα, διαβάζαμε ένα βιβλίο, πίναμε μια μπύρα, βουτούσαμε λίγο και πάλι από την αρχή.

Μετά: Στο εγγύς μέλλον θα φορτώνετε μισό αυτοκίνητο παιχνίδια, αλλαξιές και φαγητά και με τα πολλά θα ξεκινάτε. Θα ψάχνετε για την πιο οργανωμένη παραλία που να έχει σκιές και όλα τα απαραίτητα κομφόρ και κυρίως να είναι άμεσα προσβάσιμη. Θα περνάτε την περισσότερη ώρα φτιάχνοντας κάστρα και χελώνες στην άμμο, φουσκώνοντας και ξεφουσκώνοντας μπρατσάκια και κάνοντας τον μεσολαβητή του ΟΗΕ ανάμεσα στα παιδιά για να μην βγάλουν μαχαίρια μπροστά στον κόσμο και γίνετε εντελώς ρεζίλι. Κάπου ανάμεσα θα κάνετε και μια βουτιά των 30 δευτερολέπτων.

Φαγητό

Τότε: Όταν πεινούσαμε πηγαίναμε για φαγητό. Μπορεί να ήταν μεσημέρι, μπορεί να ήταν και βράδυ, καμία σημασία δεν είχε. Βρίσκαμε το πιο ψαγμένο, μυστικό ταβερνάκι με θέα στον γκρεμό και απολαμβάναμε το φαγητό μας και την παγωμένη μπύρα μας.

Μετά: Ακριβώς στις 14.00 θα πρέπει να τρώτε βρέξει-χιονίσει. Αν το καθυστερήσετε λίγο γιατί απλά το κάστρο στην άμμο βγήκε λίγο μεγαλύτερο θα το πληρώσετε ακριβά. Τα άγρια θηρία – παιδιά σας – θα σας φάνε τα αφτιά από την πείνα και την εξάντληση και δε θα το επαναλάβετε ποτέ. Αν κάποιο από τα θηρία είναι μεταξύ ενός και τριών ετών θα πρέπει να το πάρετε απόφαση πως στο τραπέζι θα κάθεστε εναλλάξ με τον σύζυγο. Ποτέ όλοι μαζί. Ο ένας θα τρώει και ο άλλος θα κυνηγάει.

Απογευματινή βόλτα

Τότε: Συνήθως το απόγευμα ήταν η ώρα του αράγματος και της χαλάρωσης, η ώρα για έναν υπνάκο ή ένα χαλαρό καφεδάκι στη Χώρα.

Μετά: Είτε θα παίξει επανάληψη της παραγράφου παραλία (βλ. παραπάνω) είτε θα οργώνετε το νησί ή όπου στο καλό είστε για να βρείτε παιδική χαρά ή πλατεία για να ξεδώσουν τα παιδιά (όλη μέρα κλεισμένα στο σπίτι τα καημένα!)

Βραδινή βόλτα

Τότε: Αφού κάναμε το ντουζάκι μας και πασαλείβαμε μούρες και κορμιά με τις απαραίτητες κρέμες, φορούσαμε τα ωραία αέρινα φουστάνια μας που είχαμε αγοράσει ειδικά για τις διακοπές, βαφόμασταν και στολιζόμασταν σαν τη λατέρνα και ξεκινούσαμε. Δεν υπήρχε μπαράκι για μπαράκι στο νησί που να μην είχαμε πάει και συνήθως η ώρα επιστροφής ήταν αρκετά μετά τα μεσάνυχτα (δεν είχαμε και κορονοϊούς τότε)

Μετά: Συνήθως η βραδινή βόλτα θα είναι το μεγαλύτερο μαρτύριο. Θα πρέπει να βρείτε μέρος που να κουτσοσυνδυάζει κάτι για τους μεγάλους και κάτι για τα παιδιά. Θα καταλήγετε να πίνετε μπύρα/ τρώτε βραδινό στο πιο άθλιο μαγαζί του νησιού γιατί απλά αυτό θα τυχαίνει να έχει παιδότοπο/ παιδική χαρά ή την πλατεία δίπλα του. Όμως θα είστε πολύ χαρούμενοι που θα  καταφέρετε να βάλετε μια μπουκιά στο στόμα σας και να πείτε μια ολοκληρωμένη κουβέντα αφού τα παιδιά θα απασχολούνται παραδίπλα.

Επιστροφή

Τότε: Όταν οι διακοπές έφταναν στο τέλος τους, μας κατέκλυζε μια γλυκιά μελαγχολία και πάντα αναρωτιόμασταν “Μα πώς πέρασαν τόσο γρήγορα οι μέρες;”

Μετά: Όταν θα έρχεται η ώρα της επιστροφής, θα σας κατακλύζει μια γλυκιά ανακούφιση: τα καταφέραμε και φέτος, γυρνάμε πίσω αρτιμελείς, δεν έχουμε σκοτωθεί, περάσαμε καλά ή όσο πιο καλά γινόταν και τα θηρία χοροπηδάνε γύρω-γύρω φωνάζοντας “Ήταν τέλεια! Γιατί να γυρίσουμε από τώρα πίσω;;”

Αν τα παραπάνω σας φάνηκε πως είχαν μια δόση υπερβολής, μπορεί να είχαν, μπορεί και όχι, δε θα σας τα αποκαλύψω όλα από τώρα. Και σε καμία περίπτωση σκοπός μου δεν είναι να συμβάλλω κι άλλο στην υπογεννητικότητα της χώρας. Το μόνο που θέλω είναι να υποψιάσω λίγο τους παντελώς ανυποψίαστους μη γονείς και να τους υπενθυμίσω πως εκεί που είστε ήμασταν κι εκεί που είστε θα έρθουμε (δε θα μεγαλώσουν κάποια στιγμή; θα μεγαλώσουν!)