Μικροπράγματα
Από τον Βαγγέλη Μακρή
Το τέλος της εποχής που τα εξάχρονα πετούσαν στη θάλασσα ένα βότσαλο και παρακολουθούσαν με γουρλωμένα μάτια την απόσταση που διέσχιζε, πάντα μακριά από λουόμενους με την επίβλεψη του γονέα, έχει τελειώσει.
Τα βότσαλα έχουν αντικατασταθεί από τεράστιες κοτρώνες. Τα γουρλωμένα μάτια από σφιγμένα χείλη και η απόσταση από την δύναμη. Δεν έχει σημασία που θα φτάσει. Τα παιδιά σηκώνουν τις πέτρες. Μπαίνουν στο νερό και τις πετάνε. Δεν έχουν στόχο αλλά εάν κολυμπάς στα ρηχά μπορείς άνετα να γίνεις ο επόμενος. Μην το πάρεις όμως προσωπικά.
Η κίνηση τους έχει ένα μπούχτισμα. Μπούχτισμα και έλλειψη στόχου. Αυτή είναι εποχή και την ρουφούν σαν σφουγγάρι. Βέβαια μπορείς να δεις και κάτι θετικό σε αυτή την κίνηση. Δεν πετάνε τις κοτρώνες το ένα στο άλλο. Θέλουν να ανοίξουν τα κεφάλια της παλιάς γενιάς!
Σημειολογικά είναι σωστοί. Κάπως θα αντικατασταθούμε όλοι μας κάποιοι στιγμή και θα δώσουμε την θέση μας σε κάτι νέο. Να εύχεσαι όμως να μην γίνει έτσι απότομα η αξιολόγηση σου από ένα εξάχρονο, στα μέσα Ιουλίου, κατά την διάρκεια ενός απογευματινού μπάνιου στη θάλασσα.
Οι γονείς από την άλλη με το ένα μάτι στο ινστα και το άλλο στο παιδί κάνουν ότι μπορούν. «Πρόσεξε την κυρία» φωνάζουν που και που και συνεχίζουν το σκρολάρισμα.
Όταν βγαίνει στην παραλία το παιδί κάθεται για δυο δευτερόλεπτα ήσυχο. Μετά ανεβαίνει πάνω σε ένα βραχάκι. Και ξεκινά «Το ουρλιαχτό» του. Είναι ένα ποίημα γεμάτο αυτοσχεδιασμούς. Απαιτεί. Απειλεί. Φωνάζει. Η κραυγή του ενώνεται με την κραυγή διπλανών «Ουρλιαχτών». Εμείς είμαστε ένα πλήθος εξαντλημένο. Όπως όλος ο παλιός κόσμος. Ακούμε όμως αναγκαστικά την νέα γενιά με τις κεραίες(και τα νεύρα) μας τεντωμένα.
Οι γονείς για λίγο αφήνουν το ίνστα και πέφτουν στα γόνατα. Κοιτάνε το παιδί στα μάτια και ρωτάνε: «Τι θες;»
Αλλά αυτό είναι ένα υπαρξιακό ερώτημα τόσο δύσκολο να απαντηθεί μερικές φορές ακόμα και εάν είσαι πενήντα. Γιατί απαιτούν από ένα εξάχρονο να έχει την απάντηση σε αυτό το θεμελιώδες ερώτημα;
Το παιδί φυσικά δεν απαντά. Γυρίζει το μάτι προς τις πέτρες. Εκείνη την ώρα μια κυρία γύρω στα εβδομήντα πέντε, ίσως και μεγαλύτερη, με σχεδόν μπλε μαλλιά από κάποιο λάθος ή από ένα έμφυτο coolness που δεν φανταζόμαστε βγαίνει έξω. Το παιδί σηκώνει βαριεστημένα άλλη μια πέτρα και την πετά προς το μέρος της. Εκείνη ηθελημένα το αγνοεί. Μετά πετά άλλη μια. Συνεχίζει να το αγνοεί. Βγαίνει, κάθεται κάτω από την ομπρέλα της, και του γυρίζει την πλάτη.
Το παιδί αρπάζει την πετσέτα του, την ρίχνει στους ώμους και μένει επιτέλους σιωπηλό. Είναι ένας μποξέρ που έχει βγει νοκ αουτ με μια γροθιά από κάποιον που ξέρει καλά το παιχνίδι.
