Σήμερα δε γιορτάζουν μόνο σκύλοι και γάτες, αλλά κι αυτό που γίνεται κιμάς για να φάτε μπολονέζ

Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα στα πλάσματα που αγαπάνε ειλικρινά με ανιδιοτέλεια, σε εκείνες τις ψυχές που τις καταδικάζουν κάτι δίποδα τέρατα από τη γέννησή τους, σε αγγελούδια με ή χωρίς φτερά που δίνουν απλόχερα γέλιο, που ξέρουν καλύτερα από όλους εμάς –τους τάχα μου έλλογους- τι σημαίνουν η αγάπη, η πίστη, η αφοσίωση.

Χρόνια πολλά στους πιστούς μας φίλους στους δρόμους, τα κολαστήρια ψυχών, τα κυνοκομεία, τα σφαγεία, τα κλουβιά, τα χωράφια, τις ταράτσες, τα μπαλκόνια, τα σπίτια. Στα αδύναμα πλάσματα που δεν έχουν φωνή σαν τη δικιά μας για να ακουστούν, σε αυτά που δεν φέρουν κανένα μερίδιο ευθύνης για την τύχη τους, σε αυτά που είναι άμοιρα στα χέρια μας.

Χρόνια πολλά κι ελπιδοφόρα σε όλα τα κατατρεγμένα ζώα που βασανίζονται άδικα σε έναν κόσμο που αντί να γυρίζει γύρω από τον ήλιο αναλώνεται κατ’ αποκλειστικότητα σε αέναες περιστροφές γύρω από τον άνθρωπο και συγκεκριμένα το 20% του ανθρώπινου πληθυσμού.

Για την κοινωνία είναι πιο «φυσιολογικό» να είσαι εκδοροσφαγέας από το να είσαι βίγκαν.

Σήμερα γιορτάζουν όλα τα ζώα, όχι μόνο οι σκύλοι και οι γάτες, γιορτάζει και αυτό που γίνεται κιμάς για να φάτε μπολονέζ κι αυτό που αποκαλείται μπέικον. Οι βίγκαν είναι οι ακραίοι για τους πολλούς, χλευάζονται με διαφόρους και γελοίους τρόπους, τους χαρακτηρίζουν ακραίους γιατί δεν θέλουν να σκοτώνεται κανένα ζώο. Για την κοινωνία είναι πιο «φυσιολογικό» να είσαι εκδοροσφαγέας από το να είσαι βίγκαν.

Ο σπισισμός είναι ο ρατσισμός απέναντι στα άλλα είδη, συγκεκριμένα δηλώνει τη διάκριση μεταξύ δύο ειδών, η οποία αποφέρει την εκμετάλλευση του ενός είδους από το άλλο. Ο αντισπισισμός είναι ο αντιρατσισμός για όλα τα είδη, είναι κατά των διακρίσεων για όλα τα πλάσματα ανεξαρτήτου μορφής, ποδιών ή χρώματος.

Δεν είναι κάτι ούτε γελοίο, ούτε φαιδρό, ούτε γραφικό, είναι κάτι ιδιαίτερο και πρωτόγνωρο για μία κοινωνία που ακόμα δεν μπορεί να καταλάβει ότι η γυναίκα και ο άντρας είναι απολύτως ίσοι. Για μία κοινωνία που κοιτάει με μισό μάτι τον «μαύρο» στο τρόλεϊ. Για μία κοινωνία που σε διόλου μικρός μέρος της νομίζει ότι ήρθαν οι πρόσφυγες για να αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας και αποκαλεί τα προσφυγόπουλα “λαθροπηθικια”. Για αυτή την κοινωνία που ακόμα δεν τα έχει βρει με το είδος της. Ό,τι δε γνωρίζουμε δεν είναι απαραιτήτως γελοίο, έτσι και ο αντισπισισμός.

Τα ζώα αποτελούν τα πρώτα θύματα διακρίσεων, μάλιστα αποτελούν αόρατα θύματα καθώς σχεδόν κανείς δεν τα υπολογίζει. Δεν έχουν φωνή, δεν έχουν δικαιώματα, δεν έχουν ισχύ. Βρίσκονται έρμαια του ανθρώπου, χρησιμοποιούνται σαν αντικείμενα και εργαλεία. Κακοποιούνται, ζουν σε φρικτές συνθήκες, σφάζονται βίαια και γενικά βιώνουν την απόλυτη φρίκη. Ακόμη και τα κατοικίδια ζώα, οι σκύλοι και οι γάτες με τα οποία συμβιώνει ο άνθρωπος από τη γέννησή του- ως προς τη μεγάλη τους πλειοψηφία παλεύουν να επιβιώσουν σε μία κοινωνία που αρκετά της μέλη τα σιχαίνονται, τα μισούν, τα κακοποιούν, τα φολιάζουν.

Συχνά ακούμε ή/και λέμε φράσεις τύπου “για ένα σκυλί κάνεις έτσι;” γιατί φυσικά ένα σκυλί είναι πολύ κατώτερο από έναν άνθρωπο ή “σήμερα θα φάμε αρνάκι με πατάτες” γιατί φυσικά το “αρνάκι” για εμάς είναι φαγητό, δεν είναι συναισθανόμενο ον που γεννιέται, που αναπνέει, που νιώθει τον πόνο και τον φόβο, που περνάει τη μικρή ζωή του πριν σφαχτεί βίαια σε ένα αποτρόπαιο κλουβί ένα επί ένα. Έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε τα ζώα όπως μας βολεύει, στα ζώα κάνουμε κατεξοχήν τις περισσότερες διακρίσεις.

Μήπως ήρθε η μέρα για να σεβαστούμε πραγματικά όλα τα ζώα; Ο Μαχάτμα Γκάντι έλεγε ότι «το μεγαλείο ενός έθνους και η ηθική του πρόοδος μπορεί να κριθούν από τον τρόπο που φέρεται στα ζώα». Αγαπάτε πολύ, αγαπάτε όσους σας αγαπάνε πολύ, ανεξάρτητα από τον αριθμό των ποδιών τους ή τη διαφορετική μορφή τους, αγαπάτε.