Μικροπράγματα
Από την Χ.Π.
Ναι, πού και πού τα παιδάκια κλαίνε και ακούγονται από τα ανοικτά παράθυρα. Μπορεί να βαριούνται, μπορεί να ζεσταίνονται, μέρες που είναι, μπορεί απλώς να έχουν τις «ανάποδες» τους: Είναι άνθρωποι, μικροί άνθρωποι, και υπάρχουν πλάι μας. Να τους χώσουμε σε υπόγεια δεν γίνεται, να τους βάλουμε χαλινό επίσης όχι, να κλειδαμπαρώσουμε ρολά και πόρτες για να πάει η ηχορύπανση στο απόλυτο μηδέν, ούτε.
Ενστάσεις για τον ρόλο/στάση κάποιων γονέων, ναι.
Σίγαση στο αθόρυβο και απαίτηση συμπεριφοράς ώριμου ενηλίκου μέρα μεσημέρι στις 12παρά, όχι.
Αν και το θέμα μας δεν είναι ακριβώς αυτό.
Ένα μικρό (φύλο δεν κατάλαβα) από κάποιον όροφο πάτησε μία (ΜΙΑ) γρινιάρικη τσιρίδα. Μαυρομιχάλη και Καλλιδρομίου. Εγώ, συνηθισμένος στους ήχους της πόλης και στους ήχους του σπιτιού με μικρά παιδιά, προσπέρασα. Η νεαρή κυρία, πλάι μου πάλι, όχι… Στάθηκε από κάτω, κοίταξε ψηλά και πέταξε δύο φορές δυνατά το αψυχολόγητο:
«Ναι, οικογενειακή ευτυχία μου θέλατε… Φάτε τα τώρα!»
Ο κοσμάκης έχει τα ζόρια του. Δεκτόν. Δεν ξέρω τι παρελθόν έχει και τί τραύματα «οικογενειακής ευτυχίας», κουβαλά. Εδώ, έχουμε όμως περαστική ατόφια κακία,
Όχι λοιπόν κυρία μου. Κρατήθηκα να μην σας τα πώς τότε, επι τόπου. Εκ μέρους των νέων γονιών αυτής τη πόλης, απαντώ πως ΔΕΝ θέλουν οικογενειακή ευτυχία σαν εκείνην του αμερικανικού ονείρου που τους καταλογίζετε.
Δεν είναι ούτε τέρατα ούτε άγιοι και δεν έχουν πλέον, εν έτει 2019, τέτοιες μικροαστικές αυταπάτες.
Παλεύουν να βρούνε τα πατήματα τους, εν μέσω εργασιακών ωραρίων, παιδικού σταθμού, γιαγιάδων επιστρατευμένων, χαράς, γκρίνιας, πάλι χαράς, στιγμών απόλυτα γεμάτων, στιγμών μεγάλης κούρασης και τρέλας όμορφης: Ζωή λέγεται και όποιος βούτηξε με αντιλαμβάνεται πλήρως.
Δεν κάναμε παιδιά για να μας εγκρίνετε εσείς και ο καθένας ούτε για να μας βάλετε στο «ευτυχόμετρο» σας.
Κάναμε παιδιά, αν τελικά υπάρχει κάποιος λόγος, για να μάθουμε να αγαπιόμαστε και να αγαπάμε. Και αυτό ακόμη, μετά το καταλάβαμε.
Όπως μάθαμε να αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα, σε κάθε έξοδο σε κάθε γκρίνια των μικρών και κάποιους σαν εσάς-ευτυχώς, μαζί και κάποιους άλλους με στοιχειώδη ενσυναίσθηση.
Συνεχίστε τον δρόμο σας προς Πανεπιστημίου και ζήστε την ευτυχία σας όπως νομίζετε: Είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποδείξετε τα λεγόμενα σας.
Βέβαια, και μόνον η απαίτηση της επιβεβαίωσης πως οι «άλλοι» είναι σώνει και ντε μίζεροι δείχνει κάτι προβληματικό. Ίσως, από μόνο του θα πρέπει να σας βάλει σε σκέψεις.
Εύχομαι μόνο, να μην σας ακολουθεί ο κάθε άσχετος περαστικός/γνωστός/ξέμπαρκος, που δεν έχει την παραμικρή ιδέα, να σας πετάει στο ξεκούδουνο «φάτε τα τώρα!».
Με καθε συμπαθεια για τα συναισθηματα που βιωσατε, αυτο το “μάθαμε να αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα, σε κάθε έξοδο σε κάθε γκρίνια των μικρών και κάποιους σαν εσάς”, ξυπναει ανατριχιαστικες μνημες πληθωρας περιπωσεων ελλειψης στοιχειωδους διαπαιδαγωγησης και τροπων.
Αντικοινωνικοι γονεις φροντιζουν τη διαιωνιση της ελλειψης αντιληψης χωρου και χρονου μεσω των τεκνων τους.
Προφανως στο σπιτι τους θα υπαρξουν και εκρυθμες καταστασεις.
Ομως ο καθενας τεκνοποιησε σε συμφωνια με εναν συντροφο, και οχι ολη τη γειτονια, καφετερια, ταβερνα, παραλια, αεροπλανο, πλοιο…
Όσοι διαμαρτύρονται για τον θόρυβο που κάνουν τα πιτσιρίκια, υπήρξαν προφανώς άψογα παιδάκια-στρατιωτάκια κατά την παιδική τους ηλικία, απόλυτα πειθαρχημένα και παιδαγωγημένα με τους καλύτερους τρόπους, γαλλικά και πιάνο.
Δεν φώναξαν ποτέ, δεν χοροπήδησαν ποτέ, δεν γκρίνιαξαν ποτέ, δεν έκαναν ζημιές ποτέ!
Οπότε, ναι, έχουν το δικαίωμα να διαμαρτύρονται.
Υ.Γ.
Χμ… Τώρα που το σκέφτομαι, έτσι εξηγούνται πολλά!
Σαφεστατα η αντιδραση της εν λογω κυριας προς το μωρο ηταν υπερβολικη,το ελαχιστο που μπορω να πω….αλλα και εσεις αναλογιστειτε το εξης: δεν γεννηθηκαμε ολοι με μητρικο η πατρικο φιλτρο,δεν ειχαμε ονειρο ζωης ενα παιδι,οποτε για καποιους ισως να ειναι και ενοχληση ενα παιδι και οι τσιριδες του….λαθος για εμενα ,αλλα συμβαινει.
Πώς και δεν της πέταξαν καμία λερωμένη πάνα;
Gia mena i kiria kanei megalitero lathos, giati deixnei kakia. Alla kai autos pou grafei to arthro ta xei ligo mberdemena. Oi oikogeneies de ftiaxnontai gia na agapisoume. Agapame outos i allos. Oi oikogeneies ginontai kata iposeiniditi askisi tis koimonies pros ta atoma kai ta koin sinola. Katalavaino oti o kathenas exei ta vasana tou, alla kaneis den exei to dikaioma na kaneis paratirisi ston allo, eidika otan iparxei proklisi aprosopa kai oxi eskemmena.