Δημήτρης Καβατζικλής
Από αναγνώστη που θέλει να παραμείνει ανώνυμος
Πώς είναι να είσαι αυτοκτονικός;
Η αλήθεια που ενοχλεί και εμάς και εσάς.
Όχι δεν κλαίμε κάθε ημέρα.
Ναι γελάμε που και που.
Ναι μπορεί να είναι αληθινό.
Όχι δεν είναι απλά ενα ψυχολογικό πρόβλημα.
Όχι δεν θα “μείνουμε δυνατοί” και θα το ξεπεράσουμε.
Όχι δεν μας βοηθάει να βγαίνουμε έξω και να περνάμε καλά.
Θα μας δεις σε πάρτυ. Θα χορεύουμε, θα τραγουδάμε, θα πίνουμε, θα γελάμε. Θα κάνουμε ο,τι κάνει ο καθένας. Γιατί είμαστε καλοί στο να το κρύβουμε. Θα πάμε στο μπάνιο σε κάποια φάση. Εκεί θα κλάψουμε. Η ατμόσφαιρα έγινε ξαφνικά πολύ βαριά. Τα μάτια μας έχουν κοκκινίσει από τα δάκρυα και ελπίζουμε να μην τα αναγνωρίσει κανείς στο σκοτάδι. Θα χτυπήσουμε πράγματα. Ήσυχα πάντα, αθόρυβα. Κάπως ήρεμα. Θα προσπαθήσουμε να πάρουμε δύναμη να προσποιηθούμε. Να μην είμαστε ο εαυτός μας. Γιατί ο εαυτός μας δεν θέλει να τραβάει την προσοχή πάνω του, δεν θέλει υποστήριξη.
Θα κάνουμε το ίδιο και πριν συναντηθούμε με κάποιον. Μερικές φορές μας κουράζει αυτός ο αγώνας. Οπότε θα αναζητήσουμε το ποτό, το τσιγάρο ή κάποιο ναρκωτικό. Δεν μας αρέσει να μας μολύνουν άλλοι, θέλουμε να μολύνουμε εμείς τον εαυτό μας. Για αυτό και σπάνια καταφεύγουμε σε αυτά.
Είμαστε υπερβολικοί γιατί κανείς δεν μπορεί να προσποιηθεί 24 ώρες το 24ωρο. Έχουμε ξεχάσει πως είναι να ελέγχουμε τις σκέψεις μας και τον εαυτό μας. Δεν θα καταλάβουμε πόσο ήπιαμε, θα μεθύσουμε εύκολα. Θα κλάψουμε στην πιο χαζή μη συγκινητική ταινία. Θα γελάσουμε στο πιο ανούσιο αστείο. Προσπαθούμε να είμαστε το αντίθετο από αυτό που είμαστε.
Αγαπάμε τους ανθρώπους και έχουμε φίλους. Αλλά είμαστε αχάριστοι. Ξεχνάμε εύκολα το σε αγαπώ, θυμόμαστε πάντα τα λάθη. Πιέζουμε τους εαυτούς μας να πιαστούν από αυτά. Δεν σημαίνει πάντα ότι φταίμε εμείς. Μπορεί να φταίνε και οι άλλοι.
Βρίσκουμε ανούσιο και αδιάφορο όλο αυτό που έχουμε. Δεν κυνηγάμε τις επιθυμίες μας, δεν έχουμε ορμές. Μπορεί να έχουμε όνειρα, αλλά αυτά χάνονται όταν όλα μας πιέζουν. Νιώθουμε κάτι να μας πονάει. Κάτι να θέλει να απελευθερωθεί. Το κλάμα δεν το ησυχάζει. Ούτε τα καταθλιπτικά τραγούδια. Δεν είσαι σίγουρος ότι θέλεις να αυτοκτονήσεις. Αλλά κάπως το ελπίζεις.
Και γιατί σε νοιάζουν αυτά;
Μπορεί να μην σε νοιάζουν. Μπορεί να μην τα έχεις νιώσει ποτέ. Αλλά αν τα έχεις αισθανθεί έστω και στο ελάχιστο άκου αυτό: δεν είσαι μόνος.
Όχι δεν είμαι σαν και εσένα. Όχι δεν έχω τα ίδια προβλήματα με εσένα. Έχουμε όμως το εξής κοινό: κάπου μέσα μας υπάρχει η πάλη. Μόνο αν την αναζητήσουμε θα την βρούμε. Ήταν πάντα εκεί. Όταν έχεις περάσει τόσα πολλά δεν είσαι πιο δυνατός. Είσαι σπασμένος, είσαι κατεστραμμένος, είσαι πληγωμένος. Αλλά είσαι ακόμα εκεί. Είσαι ένας survivor. Και υπάρχουν άνθρωποι που σε θαυμάζουν για αυτό.
Αν μεν όλα αυτά σου μοιάζουν μακριά, φρόντισε τους φίλους σου. Μπορεί να τα κρύβουν καλά. Μην φοβάσαι να τους μιλήσεις για την αυτοκτονία, αν δεν το έχουν σκεφτεί ήδη δεν πρόκειται να το κάνουν.
Λίγα λόγια για εμένα.
Υπήρξα σε αυτήν την κατάσταση πριν καιρό. Τώρα λαμβάνω ψυχολογική υποστήριξη και το παλεύω καθημερινά. Ακόμα υπάρχουν άσχημες ημέρες. Έχω αρκετούς ανθρώπους που με στηρίζουν (πάντα είχα απλά άργησα να το συνειδητοποιήσω), αλλά αυτός είναι ένας αγώνας που δίνω μόνος μου.
Τελικά για 5 από αυτούς παλεύω. Για την μαμά, για τα αδέλφια μου, για την φίλη μου. Παλεύω και νικάω.
***
- Εάν σκέφτεστε την αυτοκτονία
- Eάν ανησυχείτε για κάποιον δικό σας
- Εάν έχετε χάσει κάποιον δικό σας
