Τα 11 καλύτερα τραγούδια του Bruce Springsteen σε αντίστροφη μέτρηση

Από τον Ali Mathloum

Born to… write, o Ρομαντικός και ιδεαλιστής ήρωας που έλειπε από την Rock.

Ήξερα πως έμπλεξα πολύ όταν πήρα την απόφαση για αυτή την λίστα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει όμως πόσο αδιανόητα δύσκολο ήταν αυτό το εγχείρημα μέχρι να το ξεκινήσω. Για να σας δώσω ένα άκρως έγκριτο στοιχείο του βαθμού δυσκολίας, να ξέρετε πως στην  θρυλική λίστα-σημείο αναφοράς των ”500 Greatest Albums Of All Time” του περιοδικού Rolling Stone, ο ”The Boss” έχει οχτώ(!) δίσκους. Μιλάμε για την μισή του σχεδόν δισκογραφία! Από πάνω του βρίσκονται μόνο οι Rolling Stones και τα ”Σκαθάρια” με δέκα, και ο Νομπελίστας Bob Dylan με έντεκα δίσκους. Αυτόματα συνειδητοποιεί κανείς με πόσο γιγάντιο εκτόπισμα δημιουργού έχουμε να κάνουμε.

Ο κάτοχος είκοσι βραβείων Grammy τραγουδοποιός από το New Jersey εξέδωσε το 2016 την αυτοβιογραφία του με τον αναμενόμενο τίτλο ”Born to Run”. Ένα μόνο κεφάλαιο να διαβάσει κανείς συνειδητοποιεί πως αυτός ο άνθρωπος γεννήθηκε για να γράφει. Εάν αυτό δεν ήταν η μουσική θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν συγγραφέας και ποιητής. Ανέφερα την αυτοβιογραφία του για να επισημάνω πως είναι πλέον διεθνές best-seller στις μεγαλύτερες χώρες του κόσμου! Ενώ βρίσκεται εν ζωή και μάλιστα ακμαίος επί το έργον στα 69 του έτη. Δίχως να χρειαστεί να περάσουν και άλλα χρόνια για να ωριμάσει και να γιγαντωθεί ο μύθος του. Το γεγονός πως εκατομμύρια κόσμου από όλο το πλανήτη έσπευσαν να διαβάσουν το βιβλίο του είναι, στα δικά μου μάτια, ένα πολύ ισχυρό στοιχειό. Το οποίο μας οδηγεί στο να κατανοήσουμε πως ο Springsteen είναι αντάξιος, ισάξιος και στην ίδια ελίτ κατηγορία με τα μεγαθήρια της σύγχρονης μουσικής ιστορίας. Κάτι που για τους περισσότερους μοιάζει δεδομένο, όμως όχι εδώ.

Έχω την αίσθηση πως στην Ελλάδα ο Springsteen δεν λαμβάνει της ίδιας αναγνώρισης όπως στην Αμερική, την Αγγλία και τον υπόλοιπο κόσμο. Φυσικά τον γνωρίζει ο με μέτρια ενασχόληση μουσικόφιλος, επ’ουδενί λόγω όμως δεν τον έχει στο μυαλό του όπως για παράδειγμα τους Βeatles ή τους Led Zeppelin. Κακώς. Υπάρχουν αρκετοί που τον θεωρούν ”αμερικανιά”. Το οποίο με βγάζει από τα ρούχα μου. Υπεύθυνο κατά πολύ είναι το πασίγνωστο κομμάτι ”Born In The USA”, ένα από τα πιο βλακωδώς παρεξηγημένα όλων των εποχών. To πομπώδες αυτό ρεφρέν με τον Boss να φωνάζει ”περήφανα” πως γεννήθηκε στην Αμερική, όχι απλά δεν είναι πατριωτικό statement, αλλά λαμβάνοντας υπόψη τους υπόλοιπους στίχους είναι άκρως και πέρα για πέρα ειρωνικό! Αυτό το στοιχείο είναι που το έχει κάνει τόσο εμβληματικό.

Ο Bruce δεν είναι τόσο πατριώτης όσο τοπικιστής. Είναι ρομαντικός, και ο πατριωτισμός δεν έχει τον ρομαντισμό που συνδέεται με την γειτονιά μας. Η ιδιαίτερη πατρίδα του είναι εκεί που λατρεύεται σαν θεός, το New Jersey. Από την πολιτεία αυτή προέρχονται πάρα πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες, ιδίως μουσικοί, π.χ Frank Sinatra, Bon Jovi, Paul Simon και άλλοι. Κανένας όμως δεν εκπροσώπησε τους ανθρώπους αυτής της πολιτείας όσο εκείνος. Κανένας δεν υπήρξε τόσο περήφανος για την πόλη του όσο εκείνος. Και κανένας δεν πήρε την φωνή των ανθρώπων της γειτονιάς του και την έκανε δική του όπως εκείνος.

Ο Springsteen στηλίτευσε το ”αμερικάνικο όνειρο” και τη σκοτεινή πλευρά του, το ξεμπρόστιασε στα αυτιά όλου του κόσμου με τέτοιο αισθαντικό τρόπο όπως δεν είχε καταφέρει κανείς πριν από εκείνον. Ούτε ο ίδιος ο Dylan, όσο και αν θεωρείται ”η φωνή μιας ολόκληρης γενιάς”, ο Springsteen υπήρξε κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό, υπήρξε και συνεχίζει να είναι ”Η φωνή μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης”. Ασχέτως καταγωγής, εθνικότητας ή πολιτικών ιδεών. Η φωνή και οι μελωδίες όλων εκείνων που απαρτίζουν τους λεγόμενους ”καθημερινούς απλούς ανθρώπους”. Μεταξύ άλλων φυσικά, μιας και έχει γράψει για ο,τι μπορείτε να φανταστείτε. Όμως εκείνη η στροφή στην δημιουργία του μετά τον δίσκο ”Born To Run” ήταν εκείνη που τον όρισε, εκείνο το ”κλικ” που έκανε στον εαυτό του και ξεκίνησε να γράφει αντλώντας έμπνευση από την εργατική τάξη, τα ανθρώπινα συναισθήματα και την κοινωνία.

Με έντονη λυρική ποιητική γλώσσα, στίχο μετά από στίχοι και κρεσέντο μετά από κρεσέντο, μαζί με το πιστό του συγκρότημα ”E-Street Band” , σε οδηγούν σε κινηματογραφικές κορυφώσεις που γίνονται το σάουντρακ της εκάστοτε κατάστασης στη ζωή σου. Η δυνατότητα του να μετουσιώνει σε εμβριθή δημιουργίες τις σκέψεις και τα συναισθήματα του ή να αφουγκράζεται τόσο βαθιά και αληθινά την ψυχοσύνθεση άλλων ανθρώπων γύρω του, είναι κάτι που θα έβρισκε τον δρόμο του σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης και αν ακολουθούσε.

Μην σας μοιάζουν τετριμμένα όσα λέω ή πως είναι σύνηθες φαινόμενο στη μουσική. Θα μπορούσα να γράφω μέχρι να ξεβάψει το πληκτρολόγιο, ας πιάσω μερικούς και αυτά που τους όρισαν. Οι Pink Floyd. Ένα συγκρότημα που έχει συνδεθεί με άρτιο και υψηλοτάτου επιπέδου λυρισμό και στίχων στις θεματικές δουλειές του. Εκείνοι ως επί το πλείστον έγραφαν φιλοσοφικά, για αξίες, ιδεώδη και πράγματα που μας ξεπερνούν. Φυσικά για την αγάπη, όπως όλοι οι μουσικοί, και για πράγματα όπως τα ναρκωτικά, η μουσική βιομηχανία, πολιτική και κομμάτια με χαρακτήρα διαμαρτυρίας. Οι Beatles καταπιάστηκαν κυρίως με την Αγάπη, τα ιδανικά και την εξερεύνηση των ίδιων των εαυτών τους. Τον Bob Dylan τον όρισε ότι τα έβαλε με το σύστημα, την κοινωνία, την κοινωνική αδικία, την πολιτική και έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς που άλλαξε τα πάντα σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο. Οι περισσότεροι μεγάλοι μουσικοί τριγυρνούν γύρω από τον εαυτό τους. Είτε μασκαρεύουν αυτόν με περσόνες όπως ο David Bowie (βλ. Ziggy Stardust) ή καταγράφουν μέσω παρατήρησης τον κόσμο γύρω τους.

Ο The Boss είναι διαφορετική περίπτωση. Είναι τόσο μαγευτικός όταν γράφει για τα δικά του συναισθήματα, όμως είναι ακόμα καλύτερος όταν γράφει για άλλους ανθρώπους, όταν τα τραγούδια του αποκτούν χαρακτήρες και ιστορίες. Όταν σου δημιουργεί εικόνες όπως μόνο οι μεγάλοι συγγραφείς καταφέρνουν. Κανείς δεν γράφει και τραγουδάει μια ιστορία σαν εκείνον. Ο βαθμός ενσυναίσθησης που τον διακρίνει είναι αδιανόητος. Ενσαρκώνει χαρακτήρες και χρησιμοποιεί το δικό του θυμικό σαν φίλτρο όσων παρατηρεί γύρω του.
Σαν άλλος ηθοποιός της ”Method acting” φιλοσοφίας παρατηρεί και μεταμορφώνεται με οδηγό την ενσυναίσθηση του. Με την ίδια τεχνική που ο Daniel Day Lewis ενσαρκώνει αψεγάδιαστα τους ρόλους του, με την ίδια φιλοσοφία που o Heath Ledger τερμάτισε μια για πάντα την ερμηνεία του The Joker, πάνω στην ίδια λογική που ο Al Pacino μεταμόρφωνε το βλέμμα του σε κάθε εμβληματικό χαρακτήρα που έπαιξε και ο Robert De Niro μεταμορφώθηκε στο ”Οργισμένο Είδωλο”. Όλους αυτούς τους οδήγησε το λαμπερό άστρο του Marlon Brando που εισήγαγε το method acting στον κόσμο του Χόλιγουντ.

Έτσι και εκείνος σφυρηλάτησε δίσκο με δίσκο την διαχρονική αξία του ως ο τραγουδοποιός που έγραφε μαγικά για τα απλά και τα καθημερινά. Η επιρροή του σε μεταγενέστερους μουσικούς ισούται με ότι ήταν ο Bob Dylan για τον ίδιο.

Θα μπορούσες να ήσουν εσύ. Αν έχεις ερωτευτεί δίχως αύριο, αν έχεις πονέσει χωρίς ελπίδα, αν έχεις ονειρευτεί σαν μικρό παιδί ένα καλύτερο μέλλον, εάν έχεις περάσει αγωνίες και κατάθλιψη, αν θες να εκφράσεις όσα νιώθεις και δεν ξέρεις που να τα βρεις. O Bruce ήταν και είναι εκεί, οι χαρακτήρες του είμαστε όλοι εμείς. Με βουτιές στον συναισθηματικό κόσμο της κοινής συνείδησης των ανθρώπων ανέσυρε στην επιφάνεια όλα εκείνα που μας στοιχειώνουν και όλα αυτά που μας κρατούν άγρυπνους τα βράδια.

Αναφέρθηκα μέχρι τώρα στον στιχουργό Springsteen, όμως όσο σπουδαίος και ευρηματικός είναι με το να γράφει στίχους, δεν υστερεί καθόλου και σαν συνθέτης. Οι στίχοι για λύτρωση, διαφυγή, αγάπη και ελπίδα αν δεν είχαν την κατάλληλη μελωδία και μουσική επένδυση θα μένανε στο Νew Jersey.

Οι μουσικές του είναι αγνό αλλά πολύχρωμο Rock n’ Roll και μια δύναμη της φύσης. Μέσω της πιστής και απαρτιζόμενης από διεθνούς επιπέδου μπάντα του ”E-street Band” παρουσίασε στις αρχές των 70s ένα φρέσκο και πολύπλευρο μουσικό ιδίωμα που δεν είχε προηγούμενο. Παρότι πιστός στην Rock n’ Roll, στα θεμέλια αυτής ο Bruce και η μπάντα του δημιούργησαν μια απόλυτα δική τους μουσική ταυτότητα και γι’αυτό ξεχώρισαν τόσο πολύ. Με εξέχον πρωταγωνιστές το πιάνο και το σαξόφωνο! Δύο μουσικά όργανα που παραδοσιακά δεν πρωταγωνιστούν στην rock μουσική πέρα από εκλάμψεις, ιδίως το σαξόφωνο. Στην μουσική του Bruce αυτό που ένιωθα ανέκαθεν είναι πως όλοι πρωταγωνιστούν. Πολλές φορές αφηνόταν λίγο περισσότερος χώρος για να λάμψει ο αείμνηστος και τεράστιος κυριολεκτικά και μεταφορικά Clarence Clemons με το σαξόφωνο του, δικαίως. Στους πιο εμβληματικούς δίσκους του θα δεις όμως πως χωρούσαν όλοι, κανείς δεν ήταν εκεί για να κάνει τον κομπάρσο.  Μελωδίες και συνθέσεις για όλα τα γούστα και διαθέσεις, από πάρτι σαββατόβραδου μέχρι μελαγχολικό βράδυ Κυριακής, η μουσική του Bruce, όλες αυτές τις δεκαετίες, είναι πολλά πράγματα εκτός από ένα: μονότονη. Δεν υπάρχει αυτή η έννοια στο ρεπερτόριο του και δεν υπήρξε ποτέ.

Η ψυχή και η ειλικρίνεια που βάζουν σε κάθε νότα και στίχο είναι ο δρόμος προς την απελευθέρωση. Έστω στιγμιαία, έστω για ένα ρεφρέν, θα ξεφύγει το μυαλό σου, οι σπαρακτικές κραυγές γεμάτα γρέζι του Αφεντικού όπως το εμβληματικό <<Tramps like us, baby we were born to run>> θα σε γεμίσουν αισιοδοξία, τα σαξόφωνα του  συχγωρεμένου Clarence θα χρωματίζουν εσαεί τα πάθη μας, όντας το καλύτερο αναλγητικό σε αυτά, και το μαγικό πιάνο του Roy Bittan θα γίνει η μελωδία που θα σου κολλάει τα πρωινά χωρίς να ξέρεις τον λόγο…

Σε έναν κόσμο γεμάτο ψεύτικους και πλαστούς ήρωες, σε μια βιομηχανία γεμάτη στις τσιχλόφουσκες και στην ιστορία της rock σκηνής εδώ και 60 χρόνια, ο Bruce είναι εκείνος ο ρομαντικός ήρωας του μυθιστορήματος που έλειπε τόσο πολύ από έναν κόσμο με ελάχιστα αυθεντικά πρότυπα και πολλά κατασκευάσματα…

Η λίστα, όπως θεωρώ κάθε καλή πρέπει να είναι, βασίστηκε σε έναν συνδυασμό προσωπικού γούστου και υποκειμενικότητας με επιτυχίας και δημοφιλίας των κομματιών. Συν την γενικότερης αποδοχή από κριτικούς και κοινό ως αντιπροσωπευτικά του συνόλου της πορείας του.

11. Tougher Than The Rest (Tunnel Of Love, 1987)|

Σε έναν πολύ αισθαντικό δίσκο, ο Bruce έβγαλε στη φόρα προσωπικά του βιώματα σχετικά με τον τότε αποτυχημένο γάμο του. Αυτό εδώ το κομμάτι μαζί με το εξίσου υπέροχο ”Brilliant Disguise” από τον ίδιο δίσκο, θεωρώ πως είναι τα πρώτο αληθινά μεγάλα ρομαντικά και ερωτικά κομμάτια που έγραψε. Είναι μια ερωτική εξομολόγηση που χαρακτηρίζεται από την ανάγκη της διεκδίκησης η οποία είναι το κύριο θέμα. Ο Bruce ποτέ δεν έχει ακουστεί πιο τρυφερός. Εύχομαι, ο έρωτας σας να σας κοιτάει όπως η Patti Scialfa εκείνον στο υπέροχο βίντεο κλιπ του κομματιού…

10.  Human Touch (Human Touch, 1992) |

Ίσως η πιο ευάλωτη στιγμή του. Εδώ ανοίγεται ολοκληρωτικά, ατρόμητος και συναισθηματικός σε μια καταγραφή της ψυχής του και των αναγκών της στην πιο καταθλιπτική του περίοδο όπως ο ίδιος παραδέχεται. Ένα μελαγχολικό αλλά πανέμορφο κομμάτι είναι διαφορετικό, είναι απλό και αξίζει την προσοχή.

9.  Glory Days (Born In The U.S.A., 1984) |

Ένα από τα εφτά (!) top ten 10 hits που παρήγαγε ο συγκεκριμένος δίσκος, ο οποίος τον μετέτρεψε σε σταρ παγκόσμιας εμβέλειας. Με κομμάτια όπως το ομότιτλο, το λατρεμένο ”Cover Me”, το αισιόδοξο ”No Surrender” και το hit μεγατόνων ”Dancing in the dark” μεταξύ άλλων, ο δίσκος μοιάζει σαν Greatest Hits με τόσα αξιομνημόνευτα κομμάτια μαζί. Επέλεξα ένα και αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα του ίδιου. Ένα απόλυτα ροκ ν’ ρολ κομμάτι με πολύ δυναμικό sing-along quality είναι από εκείνα που σε ξεσηκώνουν πάραυτα και ψάχνεις μπύρες να κεράσεις τους διπλανούς σου.

8.Badlands (Darkness On The Edge Of Town, 1978) |

Ένας από τους πιο εμβληματικούς ύμνους στο ρεπερτόριο του. Ξεσηκωτικό party anthem που είναι από τα σημεία αναφοράς σε κάθε συναυλία του. Στο κομμάτι αυτό λάμπουν όλοι και κυρίως το πάθος και η δυναμική που βγάζει το τραγούδι. Ο θρυλικός drummer Max Weinberg δίνει ξεχωριστό ρεσιτάλ και ο Clarence στο σαξόφωνο μοιάζει αγρίμι που μόλις απέδρασε από κελί. Με λίγα λόγια, είναι από τα χαρακτηριστικά κομμάτια του τι εστί E-Stree Band όταν έχουν κέφια.

7. Backstreets (Born To Run, 1975) |

Μια από τις πιο όμορφες εισαγωγές με πιάνο που έχουν ακουστεί στην δημοφιλή μουσική. Κάτι πάνω από ένα λεπτό η εισαγωγή αυτή θα μπορούσε να είναι σάουντρακ της Ιλιάδας, της Οδύσσειας ή οποιασδήποτε ανάλογης επικής περιπέτειας! ΄Όλος ο θρυλικός αυτός δίσκος γράφτηκε ως επί το πλείστον σε πιάνο, και σε αυτό το κομμάτι με αναφορές στην παιδική του ηλικία, επικρατεί μια μελαγχολική νοσταλγία για τα περασμένα μεγαλεία που δύσκολα θα σε αφήσει ασυγκίνητο. Τα φωνητικά είναι από τις πιο μεστές δουλειές του. H χαμένη αθωότητα βρίσκει την μελωδία της, η οποία θα σου μείνει χαραγμένη για πάρα πολύ καιρό…

6 . Atlantic City (Nebraska, 1982) |

Σε μια καταθλιπτική περίοδο για τον ίδιο ηχογράφησε τον δίσκο αυτόν στο δωμάτιο του! Στο δωμάτιο του! Μόνος του με μια ακουστική και ένα παλιό απλοϊκό σύστημα ηχογράφησης. Ο πιο ιδιαίτερος δίσκος στον κατάλογο του. Και ταυτόχρονα με διαφορά ο πιο ζοφερός και σκοτεινός παρουσιάζει την σκοτεινή πλευρά της ζωής στην Αμερική σε εξαιρετικά γλαφυρό βαθμό που τσακίζει κόκκαλα. Σε όλα τα κομμάτια παίζει μόνος του χωρίς κανέναν άλλον, εκτός από ένα είναι όλα ακουστικής μορφής αποψιλωμένα από χρωματισμούς και πολλαπλά όργανα. Μια ακουστική και η φωνή του. Ακόμα και τα backing vocals είναι δικά του! Αρχικά ηχογραφήθηκαν όλα ως demo, τα πήρε μαζί του στο στούντιο για να ηχογραφηθούν με πλήρη συγκρότημα και όργανα. Όμως διαπίστωσε στην πορεία πως έτσι τα κομμάτια έχαναν την αίσθηση και την δυναμική τους και προέβη στην θαρραλέα και περίεργη απόφαση να βγει ο δίσκος με τις αυθεντικές ηχογραφήσεις από το δωμάτιο του! Ο δίσκος έλαβε πολύ θερμής αποδοχής από τους κριτικούς της εποχής και ήθελε πολλά κότσια να εκδοθεί έτσι, τόσο ωμός και αυθόρμητος.
Το Atlantic City είναι το πιο γνωστό κομμάτι από τον δίσκο αυτόν. Διαπραγματεύεται την ιστορία ενός ανθρώπου που μεταξύ ενός δυνατού έρωτα προσπαθεί να τα βγάλει πέρα πιάνοντας δουλειά για την μαφία της κακόφημης αυτής περιοχής. Εδώ είναι ο ατόφιος Springsteen σε όλο του το μεγαλείο…

5. Darkness On The Edge Of Town (Darkness On The Edge Of Town ,1978) |

Ανέκαθεν θεωρούσα πως ένας σπουδαίος δίσκος οφείλει να κλείνει με ένα σπουδαίο κομμάτι. Είναι σαν το επιδόρπιο σε ένα καλό εστιατόριο, όσο και αν ο,τι έχει προηγηθεί είναι καταπληκτικό, το γλυκό είναι η τελευταία εντύπωση, η γεύση που αποχαιρετά και συνοψίζει όλη την εμπειρία. Στο κομμάτι αυτό ο Bruce έδειξε στον κόσμο πως δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει ”happy ending” στις ιστορίες και τα τραγούδια. Όπως συνέβη στον προηγούμενο δίσκο ”Born To Run”. Ο αφηγητής αποδέχεται την ”σκοτεινή” του μοίρα, και θαρραλέα την αντιμετωπίζει. O ρομαντισμός του προηγούμενού δίσκου δίνει τη θέση του στον ρεαλισμό και σε έναν αρκετά πιο ώριμο Springsteen. Κοιτώντας την πορεία του μπορεί να λογιστεί και ως ”turning point” στην δημιουργική του διαδικασία. Εδώ, σε αυτόν τον αριστουργηματικό του δίσκο και ειδικότερα στον επίλογο αυτού, μας φανερώνει την πορεία που θα ακολουθήσει ως στιχουργός και συνθέτης. Εδώ έγινε η αρχή με τον Bruce να μπαίνει στα ζοφερά λημέρια της Aμερικάνικης ζωής…  To κομμάτι όπως όλος ο δίσκος οδηγείται ξανά με μαεστρία στα πλήκτρα από τον θρύλο Roy Bittan.

4. The Ghost Of Tom Joad (ft Tom Morello – High Hopes, 2014) |

Ο Tom Joad είναι ο πρωταγωνιστής του κλασικού αμερικάνικου μυθιστορήματος ”Τα Σταφύλια της Οργής” του Τζον Στάινμπεκ. Σε μια από τις αρτιότερες και πιο καταγγελτικές δουλειές στο ρεπερτόριο του καταπιάνεται με τις καταστροφικές συνέπειες του καπιταλισμού στην Αμερική και την κοινωνική αδικία. Με το ”αμερικάνικο όνειρο” σε πλήρη αποσύνθεση και έναν αφηγητή στο χείλος του γκρεμού και εγκαταλελειμμένο από το σύστημα, ο Springsteen χρησιμοποιεί την αναφορά στον ήρωα του βιβλίου και την δένει με την σύγχρονη Αμερική όπως μόνος εκείνος θα μπορούσε. Το ”πνεύμα” του Tom Joad που περιμένει ο αφηγητής, συμβολίζει την ιδέα πως μόνο η κοινωνική αλληλεγγύη και η συλλογική προσπάθεια μπορούν να επικρατήσουν σε εποχές αδικίας…
Η αυθεντική εκτέλεση βρίσκεται στον ομότιτλο δίσκο που κινείται ολόκληρος σε ακουστικούς πολύ απλοϊκούς folk ρυθμούς, εστιάζοντας περισσότερο στις ιστορίες. Όμως, η ηλεκτρική εκδοχή με τον Tom Morello των Rage Against The Machine να συμβάλει σε φωνητικά και δύο εξωπραγματικά σόλο, είναι η απόλυτη έκφραση του θυμού και τη απόγνωσης που αποπνέουν οι στίχοι. Η συνεργασία αυτή είναι μια από τις σπουδαιότερες στην ιστορία της ροκ μουσικής, και το αποτέλεσμα, stuff of legends… Η ζωντανή εκτέλεση στο ΜSG το 2009 θα σας στοιχειώσει.

3. Born To Run (Born To Run, 1975) |

Οι δύο πρώτοι δίσκοι του δεν γνώρισαν εμπορική επιτυχία. Ενώ οι κριτικοί της εποχής εκτίμησαν τις φρέσκες ιδέες και το άγουρο ταλέντο του, οι πωλήσεις δεν ήταν εκείνες που θα καθιέρωναν εκείνον και την μπάντα ως το next big thing. Έβλεπε την επόμενη δουλειά ως do or die.  Η τελευταία ευκαιρία για την ανάδειξη και την καθιέρωση, αυτό που θα τον έκανε να ξεφύγει από τα κλαμπ του Τζέρσει προς τα στάδια της Αμερικής. Το Born To Run ήταν τα όνειρα του ίδιου εκείνη την εποχή. Έγραψε όλα τα κομμάτι του δίσκου στο πιάνο και ανέλαβε ο ίδιος την παραγωγή βασισμένος στην φιλοσοφία του θρυλικού παραγωγού Phil Spector, με απίστευτη τελειομανία ηχογραφώντας μέχρι και δέκα φορές ένα κιθαριστικό riff. Με την E-Steet Band σε ντελίριο και χώρο να λάμψουν όλα τα μέλη, ο δίσκος είναι ακατέβατα στους δέκα σπουδαιότερους όλων των εποχών.
Μπορεί να πει κανείς πως είναι μια ”Όπερα για την εργατική τάξη”, μια οπερέτα για τον βιοπαλαιστή που θέλει να ξεφύγει, μια οπερέτα για τον κάθε ονειροπόλο και ρομαντικό άνθρωπο. Ένας δίσκος που σφύζει από κινηματογραφικές εικόνες και κορυφώσεις, υπέροχες μελωδίες και ορχηστρικά ξεσπάσματα.
Το ομότιτλο κομμάτι, ένα ερωτικό γράμμα που προσκαλεί την Wendy στο ρίσκο και την διαφυγή είναι ο αδιαμφισβήτητος ύμνος του Springsteen. Μέσα σε τέσσερα και κάτι λεπτά κατάφερε να χωρέσει όλα εκείνα που αντιπροσωπεύουν τον ίδιο και το συγκρότημα. Mέσα σε τέσσερα λεπτά κατάφερε να χωρέσει όλο το πνεύμα της Rock n’ Roll.
Η φράση ”Tramps like us, baby we were born to run”  πριν το κρεσέντο που οδηγεί στο επικό φινάλε, εκτός από εμβληματική, είναι όλος ο Springsteen σε ένα στίχο. Εάν δε σου αρέσει αυτό το κομμάτι, δεν σου αρέσει ο Bruce.

2. Thunder Road (Born To Run, 1975) |

Είναι πραγματικά εκτός λογικής το γεγονός πως έγραψε στίχους σαν αυτούς μόλις στα 25 του έτη. Η ωριμότητα, ο λυρισμός και το πόσο αρμονικά και αβίαστα δένουν οι στίχοι με την μουσική ήταν στοιχεία πολύ πιο μακριά από την τρυφερή του ηλικία. Κινηματογραφικό, μοιάζει με σενάριο ο τρόπος που στήνει τις εικόνες με τα ποιητικά του λόγια, σου ανοίγει την πόρτα και σε προσκαλεί, όχι μόνο στον δίσκο μιας και είναι το πρώτο τραγούδι, αλλά σε προσκαλεί σε μια μεγαλύτερη παραμυθένια ζωή.
Σε αυτό το κομμάτι όλα δένουν τέλεια και όλα αλληλοσυμπληρώνονται ιδανικά, η κιθαρά κρύβεται μεταξύ πιάνου και φωνητικών και εμφανίζεται στα κατάλληλα σημεία, η ερμηνεία θα είναι για πάντα ο απόλυτος συνδυασμός πάθους και νεανικής αισιοδοξίας και ίσως η καλύτερη του. Το σαξόφωνο του Clarence, κορυφώνει την κατάσταση στην πρώτη στιγμή δόξα του ίδιου, του Bruce, της μπάντας και μιας νέας εποχής για το Rock n’ Roll.

1. The River (The River, 1980) |

Μιλήσαμε στο κείμενο για την αδιανόητη ενσυναίσθηση που τον διακατέχει και πως είναι πολύ καλύτερος όταν γράφει για τις καταστάσεις άλλων ανθρώπων. Όλα αυτά αποτυπώθηκαν στον υπέρτατο βαθμό σε αυτό το κομμάτι. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, της αδερφής του με τον σύζυγο της. Όσα λέει το κομμάτι είναι η ιστορία τους, όταν νέοι και φτωχοί, παντρεύτηκαν στο δημαρχείο χωρίς δεξιώσεις και δώρα, με μοναδικό όπλο την αγάπη τους και τον καρπό αυτού που περίμενε να έρθει στον κόσμο. Ο Bruce κατέγραψε τις αγωνίες, τα πάθη και τα όνειρα τους στο πιο στοιχειωτικό και πανέμορφο κομμάτι στον κατάλογο του.

Δεν είναι μόνο το δικό του αγαπημένο μου, είναι το αγαπημένο μου κομμάτι γενικά.

Εδώ σας τα μάζεψα σε άριστη ποιότητα σε αυτή την λίστα στο YouTube.

Bruce Springsteen Top 11 songs – YouTube

Sign in now to see your channels and recommendations!