Μικροπράγματα
Από τον Γιάννη Δράκο
Ονειρεύτηκα πάλι ότι η γάτα γέννησε μες το δωμάτιο. Δυο, μπορεί και τρία μικρά γατάκια, που ήδη περπατούσαν ή με κοιτούσαν απορημένα και όταν πήγαινα να τα πλησιάσω, άνοιγα το στόμα μου μα δεν έβγαινε πια φωνή. Κι αυτά έφευγαν, όλο με απέφευγαν, έμοιαζε σαν η νέα ζωή να μην έβρισκε το θάρρος να βγει μπροστά με ορμή. Ακόμα και στα όνειρα μας, η άνοιξη μπήκε εθελοντικά σε καραντίνα, σκέφτομαι.
Τώρα που η μια μέρα εκτείνεται τόσο πολύ μέσα στην άλλη, που όλες μοιάζουν σαν μια τεράστια μέρα-σεντόνι, τραβάω τον εαυτό μου από το μανίκι να σηκωθώ απρόθυμα από το κρεββάτι και αυτό μοιάζει με μικρή νίκη της πραγματικής ζωής εναντίον του ιού. Το πότισμα κάθε μίας γλάστρας στο μπαλκόνι νικά προσωρινά τον ιό. Η βόλτα ως το περίπτερο για την εφημερίδα της Κυριακής στιγμιαία προσπερνά τον ιό. Στα γέλια των φίλων σε κάθε ομαδική βιντεοκλήση, η ζωή περιγελά τον ιό. Με κάθε ‘Καλημέρα! Τι κάνετε;’ στο ηλικιωμένο ζευγάρι από το απέναντι μπαλκόνι, η ζωή εκδικείται τον ιό. Είναι η ηχώ μιας εγγύτητας που έχει πια χαθεί, ο απόηχος των αισθήσεων που όριζαν την κανονικότητα της προηγούμενης ζωής μας, ασυναίσθητα.
Πολλοί πίστευαν ότι η νέα χιλιετία θα’ ρθεί αγκαζέ με έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο. Κι όμως! Το πρώτο γεγονός που μας αφορά σε καθολική κλίμακα ξανά είναι κάτι που δεν μπορούμε καν να δούμε. Όραση, όσφρηση, γεύση, ακοή και κυρίως αφή, όλες τους σε παύση. Με κάθε επίθεση, ο ιός κυριεύει τις αισθήσεις μας σχεδόν σαν να επιθυμεί να καταργήσει κάθε ανθρώπινη ιδιότητα. Πριν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού – 60% με 80% λένε- ασθενήσει από τον ίδιο τον ιό, θα έχει ήδη προλάβει να προσβληθεί από κάτι ακόμα τρομακτικότερο και πιο βαθύ: Τον φόβο του ιού, σχεδόν σαν όλοι οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη να συντονιστούν ξαφνικά στην ίδια υποχόνδρια συχνότητα. Συμβαίνει κιόλας ήδη. Οι προηγούμενες συνήθειές μας μοιάζουν φανταστικές διεργασίες που εξιστορούν με νοσταλγία ξεπερασμένοι αφηγητές ενός κόσμου παλιού, καθώς ο ιός απαλείφει κάθε παρελθόν. Δες μόνο τον τρόπο που επιχειρεί να αφανίσει τους παππούδες και τις γιαγιάδες στην Ιταλία, την Ισπανία, την Κίνα και αλλού. Μια συγκεκριμένη γενιά που άντεξε έναν Παγκόσμιο πόλεμο, φεύγει αδόκητα χωρίς αυτή τη φορά να πέσει ούτε μια σφαίρα. Ταυτόχρονα, ο ιός μας ξεπερνά στο μέλλον. Μας αναγκάζει να επιστρέψουμε σε σπίτια-καταφύγια για να κερδίσουμε χρόνο μέχρι η επιστήμη να τον προσπεράσει στο κυνηγητό με κάποιο φάρμακο ή εμβόλιο. Αυτή ίσως είναι και η μόνη ουσιαστική νίκη στο μέτωπο του κορονοϊού, η απόλυτη ήττα του αντιεμβολιαστικού κινήματος. Εάν ως τώρα δεν είχαμε ιδέα για το πως θα ήταν ένας κόσμος χωρίς εμβόλια, μόλις πήραμε μια καλή γεύση πως είναι χωρίς ένα μόλις εμβόλιο.
Κοιτάζω λοξά τα αχρησιμοποίητα παπούτσια μου μες τη ντουλάπα. Οι αποστάσεις πια δεν φαίνονται, ούτε κατονομάζονται, έστω κι αν είναι παρών, κι αυτά στέκουν ήσυχα μες τα κουτιά τους, φρόνιμα κι απορημένα, γιατί δεν τα χρησιμοποιώ πια, τώρα που μεγάλωσαν τόσο τα διαστήματα μεταξύ μας; Όταν άραγε φορεθούν κανονικά ξανά, θα μπορέσουν να με πάνε πίσω στον προηγούμενο εαυτό μου ή θα έχουμε αλλάξει συλλογικά τόσο πολύ που όλα τα υλικά από τα οποία φτιάξαμε τον κόσμο μας ως τώρα θα μοιάζουν πια περιττά; Στην αρχή πίστευα βαθιά ότι θα βγούμε καλύτεροι μέσα από όλο αυτό. Τώρα πλέον δεν ξέρω ή μάλλον αρχίζει να διαφαίνεται πως όλοι όσοι φέρουν περίσσευμα ενσυναίσθησης και συμπόνοιας, αυτοί θα βρεθούν απέναντι ακόμα πιο ευαίσθητοι και σμπαραλιασμένοι. Οι υπόλοιποι; Πιθανόν πιο σκληροί, μικρόψυχοι και μόνοι. Βλέπεις, ο ιός δεν μας διδάσκει τίποτα καινούργιο. Μόνο όλα όσα ήδη μπορούσαμε να αντιληφθούμε με την συνείδησή μας αφυπνισμένη. Διδάσκεσαι άλλωστε όλα όσα ήδη είσαι, σαν να αναποδογυρίζεις πέτρες σε έναν μακάριο κήπο μέσα σου.
Και το παρόν, πώς να διαχειριστεί κανείς ένα τέτοιο τώρα; Όταν στο μέλλον όλο αυτό θα αποτελεί για κάποιους ιστορία, για εμάς που το ζήσαμε θα παραμένει πληγή ανοιχτή στο διηνεκές. Το ιστορικό στίγμα του ιού είναι το φορτίο που ο χρόνος φόρεσε στους δικούς μας ώμους. Όσο κι αν λυγίζουμε τώρα στο βάρος του, οφείλουμε να περάσουμε στην αντίπερα όχθη με το τραύμα και τις διδαχές του νωπές στις αποσκευές μας για την περαιτέρω αφύπνιση της επόμενης γενιάς. Μαζί με την υπόσχεση ότι όταν η εποχή της μεγάλης απόστασης τελειώσει, θα αγκαλιαστούμε -κανονικά, δίχως σύνεργα χειρουργικά-, θα ερωτευθούμε ξανά αυτόν τον κόσμο και θα χορέψουμε Back to life/ Back to reality κάτω στο δρόμο αλλά και πάνω στις ταράτσες των πιο ψηλών κτιρίων, σαν δερβίσηδες σε περιδίνηση αέναη στο μπιτ των Soul II Soul που θυμίζει ζωή, μέχρι να ενωθούμε με τον νέο, πιο ενσυνείδητο εαυτό μας και τον μοναδικό Θεό που έχει σημασία. Αυτόν που κατοικεί από την πρώτη μέρα της ύπαρξης μέσα μας σαν υλικό ονείρου απ’το οποίο θα υφανθεί το ρούχο της νέας μας ζωής.
Soul II Soul – Back To Life (Official Video)
Listen to more SoulIISoul https://SoulIISoul.lnk.to/Essentials Official video of Soul II Soul performing Back To Life (However Do You Want Me) from the album…
*Κι άλλα του ίδιου συντάκτη, εδώ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΚΟΣ
