Τι διαδραματίστηκε στη γενική συνέλευση φοιτητών της Σχολής Καλών Τεχνών

Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσω να περιγράψω το τι διαδραματίστηκε στη γενική συνέλευση φοιτητών της Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, στις 19 του Νοέμβρη, στο εικαστικό τμήμα της οποίας σπουδάζω. Στα μέσα της προηγούμενης βδομάδας, μια πρώτη γενική συνέλευση των φοιτητών αποφάσισε να γίνει κατάληψη στη σχολή μέχρι και την Κυριακή 17 Νοέμβρη, όπως έκαναν και πολλές άλλες σχολές.

Αναφέρω ότι η σχολή παρέχει χώρους εργαστηρίων για τους φοιτητές του εικαστικού τμήματος, οι οποίοι μπορούν να εργάζονται εκεί, όχι μόνο τις ημέρες που διεξάγονται μαθήματα, αλλά και τα σαββατοκύριακα, τις αργίες, ή το καλοκαίρι, όταν η σχολή είναι κλειστή. Οι καλλιτέχνες της σχολής εργάζονται σε πολλούς και διάφορους τομείς: υπάρχουν γλύπτες που χειρίζονται εργαλεία επεξεργασίας ξύλου, πηλού ή γύψου, καλλιτέχνες που χειρίζονται ψηφιακά μέσα και υπολογιστές, ζωγράφοι, φωτογράφοι, χαράκτες, περφόρμερς, κ.λπ. Πολλοί από αυτούς, λοιπόν, χρησιμοποιούν τη σχολή σαν εργαστήριο, σαν έναν χώρο όπου μπορούν να εργάζονται, έχοντας πρόσβαση στον απαραίτητο επαγγελματικό εξοπλισμό. Χωρίς αυτές τις δωρεάν εγκαταστάσεις, πολλοί από αυτούς τους καλλιτέχνες θα έπρεπε να ενοικιάζουν κάποιο ιδιωτικό εργαστήριο, καθώς οι εργασίες αυτές δεν μπορούν πραγματοποιηθούν σε έναν οποιοδήποτε χώρο.

Με την κατάληψη που προκηρύσσεται, απαγορεύεται στους φοιτητές η είσοδος στα εργαστήρια και οι εργασίες παύουν. Τη Δευτέρα, στις 18 του μήνα, η σχολή ανοίγει. Τηλεφωνώ στη γραμματεία και στο θυρωρείο για να ρωτήσω πότε και εάν έχει ανακοινωθεί καινούρια γενική συνέλευση φοιτητών. Δεν γνωρίζουν. Η σχολή έχει μια επίσημη ιστοσελίδα όπου αναρτώνται διάφορες ανακοινώσεις για τα φοιτητικά θέματα. Ο τόπος, η ημερομηνία και η ώρα διεξαγωγής των γενικών συνελεύσεων των φοιτητών, απ’όσο ξέρω, ουδέποτε έχουν αναρτηθεί στη σελίδα της σχολής. Ο μόνος τρόπος, δηλαδή, να πληροφορηθούν οι φοιτητές ότι διεξάγεται γενική συνέλευση είναι προφορικά, μεταξύ των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας, ή μέσω αφισών που βρίσκονται κολλημένες έξω από την αίθουσα όπου γίνονται συνήθως οι συνελεύσεις. Επίσης, είναι πάρα πολύ γνωστό ότι το να παρευρεθεί κανείς σε μια γενική συνέλευση φοιτητών συνεπάγεται με το να περάσει τρεις ώρες σε μια κλειστή αίθουσα, γεμάτη με φοιτητές από διάφορες παρατάξεις που αναλώνονται σε ανεξάντλητες διαφωνίες μεταξύ τους.

Μαθαίνω τελικά ότι θα διεξαχθεί δεύτερη συνέλευση φοιτητών στις 19 του μήνα, προκειμένου να αποφασισθεί εάν θα ξαναγίνει κατάληψη. Πηγαίνω στη συνέλευση, η οποία ξεκινάει με τρία τέταρτα καθυστέρηση. Έχουν συρρεύσει πάρα πολλοί φοιτητές και η αίθουσα είναι ασφυκτικά γεμάτη.

Κατά τη διάρκεια της συνέλευσης γίνονται και λέγονται τα εξής: η τελευταία συνέλευση, που αποφάσισε κατάληψη, είχε πολύ μικρότερη προσέλευση. Η τωρινή συνέλευση χωρίζεται σε δύο ρεύματα που διαφωνούν μεταξύ τους. Οι Α (ακροαριστερά σχήματα) θέλουν κατάληψη. Οι Β (όλοι οι υπόλοιποι) θέλουν ανοιχτή σχολή για να δουλεύουν στα εργαστήρια. Οι Α κατηγορούν τους Β ότι δεν παρευρέθηκαν στην τελευταία, ούτε στις προηγούμενες συνελεύσεις, ότι δεν ενδιαφέρονται για τις συλλογικές δράσεις, ούτε για το κοινωνικό σύνολο, και ότι δίνουν το παρών στη συνέλευση μόνο και μόνο για να καταψηφίσουν την κατάληψη.

Οι Β ανταπαντούν ότι ο λόγος που δεν παρουσιάζονται στις συνελεύσεις είναι γιατί δεν έχουν όρεξη να σπαταλούν τον χρόνο τους σε πολύωρες συνδικαλιστικές συζητήσεις. Επίσης διαμαρτύρονται που δεν υπάρχει επαρκής ενημέρωση για το πότε διεξάγονται συνελεύσεις. Οι τόνοι ανεβαίνουν πάρα πολύ. Οι Β διαμαρτύρονται ότι δεν γίνεται να κλείνει η σχολή και να αναστέλλονται οι εργασίες των φοιτητών. Οι Α απαντούν ότι οι Β είναι ελιτιστές και υποκριτές, ότι αντί να “ανοίξουν τα μάτια τους και τα αυτιά τους απέναντι σε αυτά που γίνονται” και να ενδιαφέρονται για το κοινωνικό σύνολο, κλείνονται στα εργαστήριά τους λες και περιμένουν ότι θα ανοίξει τις πόρτες του το ΜΟΜΑ και θα τους υποδεχτεί σαν διάσημους καλλιτέχνες (αυτό ειπώθηκε αυτολεξεί). Οι Β απαντούν ότι δεν είναι δυνατόν οι Α να τους κρίνουν ως ηθικά κατώτερους επειδή θέλουν να συνεχίσουν να εργάζονται αντί να κάνουν κατάληψη. Η συζήτηση είναι εξαντλητική και συνεχίζεται μέχρι τις έξι και μισή το απόγευμα. Στο τέλος, φτάνει η διαδικασία της ψηφοφορίας (με χέρια), όπου αποδεικνύεται ότι όσοι θέλουν την κατάληψη αποτελούν μειοψηφία. Αποφασίζεται η σχολή να παραμείνει ανοιχτή.

Το παράδειγμα είναι ενδεικτικό, καθώς οι γενικές συνελεύσεις διεξάγονται με αντίστοιχο τρόπο και στα υπόλοιπα πανεπιστήμια.

Ο παραλογισμός και η εξωφρενικότητα της υπόθεσης δεν έγκειται τόσο στην αυταρχική στάση των φοιτητών από τα ΕΑΑΚ, οι οποίοι φωνάζουν στο μικρόφωνο, επικαλούνται τον συναισθηματικό εκβιασμό, κρίνουν ως ηθικά κατώτερους τους όσους θέλουν να συνεχίσουν τα μαθήματα, κ.λπ. Το μεγάλο πρόβλημα είναι το εξής: πώς γίνεται το κράτος και η διοίκηση των σχολών να πετάνε το μπαλάκι στους υπόλοιπους φοιτητές και να περιμένουν από αυτούς να βγάζουν το φίδι από την τρύπα και να υπερασπίζονται συνέχεια το αυτονόητο δικαίωμα για ανοιχτές σχολές.

Πώς γίνεται να είναι νόμιμο να κλείνει ένα ολόκληρο πανεπιστήμιο, (μέσα στο οποίο μάλιστα υπάρχει δημόσια βιβλιοθήκη, όπου δεν έχουν πρόσβαση μόνο οι φοιτητές), από μια μειονότητα φοιτητών, οι οποίοι υπερισχύουν μόνο και μόνο επειδή έχουν ανεξάντλητη όρεξη για συνδικαλισμό και διενέξεις; Και οι οποίοι εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι είναι πρακτικά αδύνατο και ψυχικά εξουθενωτικό για την πλειονότητα των φοιτητών να συμμετέχει οικειοθελώς σε τέτοιες διαδικασίες, περνώντας τρεις και τέσσερις ώρες μέσα σε μια ασφυκτική αίθουσα όπου διεξάγονται υστερικές και παράλογες, αδιεξοδικές συζητήσεις, όπου επικρατεί η επιθετικότητα, η τοξικότητα και ο κακώς εννοούμενος συνδικαλισμός;

Βρισκόμαστε στο 2019. Γιατί οι φοιτητικές εκλογές δεν διεξάγονται με τέτοιο τρόπο που να διευκολύνει όλους τους φοιτητές να ψηφίζουν, μέσω κάλπης ή κάποιου ηλεκτρονικού συστήματος;

Μια μειονότητα προκηρύσσει γενικές συνελεύσεις, τις κρύβει για να μην πάει κανείς, καθιστά τη διαδικασία μαρτύριο για όσους πάνε, παρατείνει τους καυγάδες για να βγάλει νοκ-αουτ τους αντίπαλους ομιλητές, μετά τους κατηγορεί και τους τραμπουκίζει και από πάνω που δεν παρευρίσκονται, τους εκβιάζει συναισθηματικά να ψηφίσουν υπέρ της κατάληψης, και στο τέλος, όταν έχει φτάσει η κατάσταση στο αμήν και έρχεται η ώρα της ψηφοφορίας, αποδεικνύεται ότι πρόκειται για πενήντα άτομα που θέλουν να επιβάλλουν τη γνώμη τους πάνω σε άλλους πεντακόσιους.