Οδυσσέας Σταυράκης (καπετάν Κανένας)
Ακούω για συλλαλητήρια ξανά και αυτή την φορά θα σκάσω αν δεν πω αυτό που ξέρουμε (σχεδόν) όλοι και το διατηρούμε κρυφό. Αυτό το «κοινό μυστικό» των τελευταίων εβδομήντα (τουλάχιστον) χρόνων.
Έτσι «μπακάλικα» θα το διατυπώσω, χωρίς επιστημονικές ορολογίες και ιστορικές παραπομπές κάτω-κάτω στη σελίδα.
Οι Σκοπιανοί ονόμαζαν, από τον καιρό της ίδρυσης του, το κράτος τους «Μακεδονία» και οι Έλληνες δεν είχαν κανένα πρόβλημα με αυτό. Μέχρι το 1992 βέβαια, που το να μιλάει κανείς για το «μακεδονικό» έγινε της μόδας. Στη Θεσσαλονίκη, οι περισσότεροι αρχικά νόμισαν ότι αφορούσε τον Μακεδονικό Νεάπολης, την ομάδα του μεγαλοεπιχειρηματία Βουλινού, που εκείνη την εποχή αγόρασε και τον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ. Ήταν μάλιστα απ’τους πρώτους που λίγο μετά έκανε επενδύσεις στην ΠΓΔΜ με σουπερμάρκετ και βιοτεχνίες μακό ρούχων. Τότε που ο Παύλος Μελάς και ο Μεγαλέξαντρος ξαναχώθηκαν στα χρονοντούλαπα της ιστορίας το ίδιο βιαστικά όπως ανασύρθηκαν για να διαδηλώσουν μαζί τους στους δρόμους οι σύγχρονοι «μακεδονομάχοι».
Η αλήθεια όμως είναι πως «από την εδώ μεριά» συμμετείχαν στα συλλαλητήρια εκείνα αλλά και σ’αυτά της προηγούμενης χρονιάς, παρά πολλοί που σ’ όλο το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και μέχρι και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν τις καλύτερες σχέσεις με τους γείτονες. Άσχετα τι τσιρίζουν κρατώντας πλαστικές σημαίες των 3€ made in China. Ελληνίδες κι Έλληνες περνούσαν τα σύνορα τη δεκαετία του ’60 και του’70 μέσα από κρυμμένα μονοπάτια για τις χαρές της ανταλλακτικής οικονομίας. Έδιναν στους «κομμουνιστάς» τα απαγορευμένα μπλουτζιν και νάιλον καλσόν κι έπαιρναν φτηνά κρέατα και «ζαρζαβάτια». Στα eighties συνεχίστηκαν τα ίδια και καλύτερα, μιας και τα πολιτικά πράγματα χαλάρωσαν και σιγά σιγά μπορούσαν οι Σκοπιανοί να μας έρχονται κι αυτοί για ψώνια. Στην Εγνατία οι καταστηματάρχες έμαθαν δύο-τρεις σλαβικές κουβέντες για να συνεννοούνται με το νέο τάργκετ γκρούπ που άφηνε ικανό εισόδημα. Ιδιαίτερα εκείνοι των έτοιμων ενδυμάτων και των γουναρικών, είχαν φτιάξει και ταμπέλες στα κυριλλικά που επιβιώνουν ακόμη και σήμερα ξεβαμμένες στα υπόγεια τους ή στα παλαιοπωλεία του Μπιτ Παζάρ.
Σήμερα, με τα σύνορα ανοιχτά για όλους έκτος από τους πρόσφυγες (να μη ξεχνιόμαστε) κάθε βορειοελλαδίτικο σόι έχει τουλάχιστον έναν η μία που πάει στα Σκόπια για να φτιάξει τα δόντια του μιας και οι τιμές των εκεί οδοντιάτρων δεν συγκρίνονται με των δικών μας. Άλλο θέμα βέβαια ότι συχνά γυρίζουν χειρότερα απ’ότι πήγαν αφού η ποιότητα επίσης δεν συγκρίνεται.
Επιπλέον, αν ψάξει κανείς με στοιχεία πόσοι συμπολίτες μας βάζουν βενζίνη σε σκοπιανά βενζινάδικα, πόσοι αγοράζουν από εκεί ξυλεία για τις βουλγαρικής(!) κατασκευής ξυλόσομπές τους, πόσοι ακόμα ψωνίζουν κρεμμύδια και σκόρδα όχι από τη λαϊκή αγορά της γειτονιάς τους αλλά κάνοντας χιλιόμετρα προς τα βόρεια, θα γίνει χαμούλης!
Δεν καταπιάνομαι με κείνες τις εταιρείες και τα ΑΦΜ τους που ταξίδεψαν για Βουλγαρία, παρόλο που στο μυαλό του σωστού Έλληνα εθνικιστή Σκοπιανοί και Βούλγαροι είναι το ίδιο.
Όμως τα καζίνα της Γευγελής γεμίζουν από πολίτες της Ελλάδας, που αν δεν πάνε με τα ΙΧ τους υπάρχει και η δωρεάν μεταφορά με λεωφορεία που ξεκινούν από επιλεγμένα σημεία στη Θεσσαλονίκη, όπως το άγαλμα του Βενιζέλου στην Πλατεία Αριστοτέλους. Την Πρωτοχρονιά δε, έγινε το αδιαχώρητο στα καζίνα αυτά, τα οποία είχαν και μουσικό πρόγραμμα από διάσημους Έλληνες τραγουδιστές.
Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός λοιπόν; Αφού καλά περνάμε κι εμείς κι αυτοί. Ζούμε αρμονικά μαζί τόσα χρόνια, πολλοί γεννηθήκαμε μέσα σ’αυτή την κατάσταση, να λέμε με αρκτικόλεξο το όνομα της γειτονικής χώρας λες και η Μακεδονία που κρυβόταν μέσα σ’αυτό μασκαρεμένη πίσω από ένα «πρώην γιουγκοσλαβική», ήταν κάποια άλλη.
Το πρωί διαδηλωτής λοιπόν και το βράδυ τζογαδόρος;
Ευχαριστώ πολύ δεν θα πάρω.
Οδυσσέας Σταυράκης περήφανος μπαμπάς του γάτου Πάντα και βέρος Σαλονικιός.
