Το πρώτο δώρο του Άη Βασίλη

Από τον Βαγγέλη Ρίσσου / 2011

Αυτό είναι ένα από τα πρώτα δώρα που μου έφερε ο Αη Βασίλης.

Το σπίτι των playmobil, που ήταν πάντα τέλεια στημένο στην άκρη του επίπλου που είχα για γραφείο. Είχα και άλλα παιχνίδια, αρκετά, αλλά αυτό ήταν μοναδικό γιατί ήταν δώρο. Τα υπόλοιπα τα αγόραζα με τα λεφτά που μάζευα από τα κάλαντα.

Αποφασίζαμε πως θα χωριστούμε, από την  προηγούμενη μέρα και μετά γυρίζαμε όλες τις γειτονιές του χωριού με τα τρίγωνα μας. Μετά γυρίζωντας σπίτι, η μητέρα μου πάντα με περίμενε με άλλα ρουχα-ζεστά όπως έλεγε -και ‘γω έβαζα όλα τα κέρματα σε ένα τάπερ και τα μετρούσα. Αυτό μπορεί και να κρατούσε μέρες, μέχρι να αποφασίσω τι θέλω να αγοράσω.

Μια μέρα θυμάμαι σε μια επίσκεψη στην άλλη μεριά του χωριού, δυο παιδιά μου έδειξαν τα καινούργια τους δώρα. Το ένα ήταν ένα αλογάκι που κουνιόταν πολύ φυσιολογικά και το δέρμα του ήταν κάπως κανονικό. Το διαφήμιζαν και στην τηλεόραση εκείνες τις μέρες. Είχε και όνομα αλλά δεν το θυμάμαι. Θυμάμαι μόνο που ξετρελάθηκα. Μέχρι που είδα και το άλλο δώρο. Ήταν μια πίστα ουσιαστικά, που χαραγμένα στην βάση της υπήρχαν γράμματα, αριθμοί και σύμβολα. Το λέγαν “τικι-τακα-μπουμ!” και έπρεπε γυρνώντας τον διακόπτη να προλάβεις να βάλεις όσο πιο πολλά μπορούσες στην θέση τους, γιατί με το που τελείωνε ο χρόνος η πίστα ανέβαινε ξανά και πέταγε τα πάντα στον αέρα. Νομίζω μάλιστα πως πριν τα πετάξει έκανε και τικι-τάκα-μπουμ, αλλά ίσως και να το θυμάμαι αυτό από τον ενθουσιασμό μου. Το θέμα είναι ότι είχα ήδη αποφασίσει ποιο θα ήταν το δικό μου δώρο για εκείνη τη χρονιά. Μετά ήρθαν οι πιγκουίνοι που τσουλούσαν, ο ψαράς που έπρεπε να πιάσει τα ψάρια όσο άνοιγαν το στόμα τους και άλλα πολλά.

Το σπίτι όμως των playmobil ήταν αυτό που είχε δει και ο συμμαθητής μου και είχε ζηλέψει τόσο, που πήγε αμέσως να το πάρει και αυτός. Μόνο που είχε εξαντληθεί ή κάτι τέτοιο και τελικά πήρε ένα άλλο. Αυτός ήταν και ο μόνος συμμαθητής μου στο δημοτικό. Είμασταν μόνο εμείς οι δύο στο χωριό όσο περίεργο και αν φαίνεται αυτό. Ενώ όλες οι τάξεις είχαν τόσα παιδιά, η χρονιά η δική μου είχε μόνο εμάς τους δύο. Και έτσι μας θυμούνται όλοι. Τους δύο. Συνήθως μαλώναμε, αλλά δεν έφταιγε αυτός. Η μητέρα του τον είχε κάνει από τότε να πιστέψει ότι θα γίνει μεγάλος γιατρός και θα είναι ο μόνος γιατρός του χωριού…και έτσι αυτός είχε ήδη αποκτήσει αυτήν την μοναδικότητα απο το δημοτικό. Βέβαια ούτε η μαμά του έφταιγε, τον αγαπούσε πολύ…είμασταν τυχεροί που είμασταν δυο γιατί μας έπαιρναν πάντα στις εκδρομές οι μεγαλύτεροι – χωρούσαμε πάντα! Και ότι και αν γινόταν με αυτόν -που έγινε τελικά γιατρός- στο τέλος είμασταν και πάλι αγαπημένοι σαν φίλοι καλοί.

Κάποια χριστούγεννα θυμάμαι, είχε χιονίσει τόσο στο χωριό που είχαμε αποκλειστεί, οπότε και δεν ήρθαν όλοι οι δάσκαλοι. Ήταν μόνο η κυρία Ντίνα εκεί και μας είχε μαζέψει όλους σε μια αίθουσα για να κάνουμε χειτοτεχνίες. Μας έβαλε να κόψουμε  κλαδιά από τα δέντρα έξω, και αφού τα καθάρισε από όσα φύλλα είχαν, μας έδειξε με κάποιον τρόπο που δεν θυμάμαι να παιρνάμε στις άκρες τους κομμάτια από ροζ σφουγγάρι που επίσης κοβαμε με ένα τρόπο που δεν θυμάμαι. Το αποτέλεσμα όμως ήταν μοναδικό. Βρεθήκαμε όλοι να κρατάμε στο χέρι μας κλαδιά αμυγδαλιάς και η αίθουσα είχε μεταμορφωθεί, ένω έξω χιόνιζε ασταμάτητα.

Τότε χιόνιζε συχνά και πολύ. Και τα σχολεία κλείναν για μέρες πολλές.
Και με την ξαδέρφη μου  κάναμε παγοδρομίες με τα παλιά μας παπούτσια. Και μια χρονιά που κοιμήθηκα σπίτι τους ζήσαμε ένα βράδυ έξω στα χιόνια, που συχνά θυμόμαστε και μιλάμε γι’αυτό. Ντυμένοι σαν κρεμμύδι  ξαπλώναμε σε βουνά από χιόνι κοιτώντας απλά τις χιονονιφάδες να αστράφτουν στο φως από τις στήλες της ΔΕΗ και να πέφτουν πάνω μας.

Έτσι ήταν κάπως στις γιορτές.
Που έχω πάντα την αίσθηση ότι τότε είμασταν περισσότεροι.
Ίσως επειδή ήμουν μικρός, αλλά, θυμάμαι τόσο κόσμο να μπαινοβγαίνει στο σπίτι μας. Συγγενείς από μακριά, επισκέψεις για καφέ και συνταγές για μελομακάρονα. Τις φίλες της μαμάς μου, και έμενα να κρατώ τα παιδιά τους μπροστά στην φάτνη και να τους λέω ιστορίες και παραμύθια με προβατάκια και αστέρια. Και το πιο όμορφο δέντρο του κόσμου.
Ποτέ δεν ζήλεψα άλλο δέντρο, γιατί είχε καταφέρει η μητέρα μου να κάνει το δικό μας να δείχνει το ωραιότερο. Το στολίζαμε πάντα μαζί. Και κάθε χρόνο μου έλεγε ξανά και ξανά πόσο άτακτος ήμουν μικρός και έριχνα το δέντρο. Φέτος το στόλισε μόνη της. Και μόλις το είδα, τα θυμήθηκα όλα ξανά. Την φωνή της όταν ξεχνιέται και τραγουδάει χριστουγεννιάτικα τραγούδια σαν να είναι μόνη της στο δωμάτιο, την χορωδία της εκκλησίας με την επιτροπή και την μητέρα μου μαζί, να γυρίζουν  όλο το χωριό ψάλλοντας τα κάλλαντα, εμένα με τον ξάδερφο μου να φεύγουμε κρυφά και να τρέχουμε στο σπίτι να φάμε γλυκά…
Τώρα αυτός λείπει.
Και ήταν όσο εγώ. Και δεν προλάβαμε να πούμε τίποτα για μας τους δυο. Να γνωριστούμε σαν φίλοι τώρα που μεγαλώσαμε. Να μοιραστούμε δυο μυστικά από αυτά που σε δένουν με τον άλλο. Όπως όταν καπνίσαμε κρυφά στην αποθήκη του παππού και η συννομωσία αυτή μας έκανε ξεχωριστούς.

Πάντα σκέφτομαι τους ανθρώπους που λείπουν τέτοιες μέρες. Περισσότερο αυτούς που μείναν πίσω και τέτοιες στιγμές η απώλεια δείχνει αβάσταχτη. Στα μάτια της θείας μου βλέπω μόνο δάκρυα και είναι πολύ άσχημο να μην μπορείς να δώσεις χαρά.
Γι’αυτό οι ευχές μου είναι για όλους αυτούς τους ανθρώπους που χάσαν δικούς τους ανθρώπους και αυτό δεν θα τους κάνει ποτέ καλά. Που στο γιορτινό τραπέζι όλα έχουν αλλάξει και σφίγγουν τα χείλι όλη νύχτα.
Για τη γιαγιά μου που είναι μόνη, και τις γιορτές ξενυχτά με τα τραγούδια της τηλεόρασης δυνατά, και χαμογελά με τα αστεία της παρουσιάστριας γιατί την έχει κάνει φίλη. Σ’αυτούς στέλνω αγάπη, να ξέρουν πως κάποιοι τους σκέφτονται αυτές τις μέρες.

Μετά από λίγα χρόνια, πήρα ένα ακόμη δώρο με playmobil και συγκεκριμένα το καράβι τους.
Τα έβαλα σχεδόν δίπλα. Αλλά μπέρδεψα όλα τα ανθρωπάκια έτσι ώστε να έχουν όλοι παρέα όπου και αν είναι.

Να είμαστε όλοι καλά, να έχουμε υγεία και αγάπη, τους ανθρώπους που αγαπάμε δίπλα μας και καλά,  και να προλάβουμε να τους πούμε ότι τους αγαπάμε. Να μην ντραπούμε ξανά, ουτέ σ’ αυτούς ούτε σε άλλους.