Ο φωτογράφος Ralf Mitsch στο βιβλίο του Why I Love Tattoos απαθανατίζει ανθρώπους με πολλά tattoo -γράφει η Μαρία Σοφού στο artsheep- αλλά πάει κι ένα βήμα παραπέρα: Τους ζητά να αποκαλύψουν τα κίνητρα πίσω απ’ την τέχνη που χτύπησαν στο σώμα τους.
Οι ιστορίες τους είναι μοναδικές
Drian, 28. “Έκανα το πρώτο μου τατουάζ στο σπίτι. Έτσι απλά, στον καναπέ. Συνέχισα να κάνω επειδή υπάρχουν τόσοι πολλοί καλοί tattoo artists εκεί έξω. Είναι σα να συλλέγω τέχνη! Είναι τιμή μου να «φορώ» τη δουλειά τους”.Desanka, 30. “Στην παραλία με κοιτάζουν, ναι, αλλά όχι τόσο πολύ όσο παλιότερα. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν τατουάζ πλέον. Μ’ αρέσει η τωρινή «μόδα» των τατουάζ γιατί δε μ’ αρέσει να ξεχωρίζω. Νιώθω πιο άνετα τώρα.”Roberto, 23. “Όταν ήμουν 16 πέθανε ο πατέρας μου, και έκανα αυτά τα δάκρυα. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Συνέχισα να κάνω τατουάζ και δεν μετανιώνω για τίποτα.”Rene, 44. “Αν αρχίσεις δεν θες να σταματήσεις. Εγώ τελειώνω του χρόνου, ελπίζω. Με ανησυχεί ότι είναι τόσο τρέντι πλέον – απλά δείτε τους ποδοσφαιριστές. Απ’ την άλλη όμως το ότι γίνονται δημοφιλή τα tattoo βοηθά να μην θεωρούνται πια αλήτικα και «παράνομα». Είμαι ένας ευτυχισμένος παντρεμένος άντρας με δυο πανέμορφες κόρες. Στον ελεύθερο χρόνο μου βγαίνω συνέχεια με τα παιδιά μου.”Michel, 45. “Ζούσα στην red light district και περνούσα απέξω από όλα τα τατουατζίδικα. Όταν ήμουν 15 έκανα το πρώτο μου. Μετά δεν έκανα τίποτα για 3 χρόνια. Όταν ήμουν 18 χτύπησα το όνομα της κοπέλας μου δίπλα σε μια καρδούλα. Λίγα χρόνια μετά έκανα το πορτρέτο του γιου μου… Και μετά, δεν υπήρξε επιστροφή!»Holger, 39. “Τα tattoo είναι ένα βιβλίο-ζωής. Σόρι, είμαι Γερμανός, πώς το λέτε εσείς αυτό; Εννοώ λένε την ιστορία της ζωής σου. Κάθε tattoo μου θυμίζει το με ποιον ήμουν, πού και γιατί. Όταν κοιτάζω στον καθρέφτη σκέφτομαι: Αυτό ήταν όταν ήμουν στην Ιορδανία, κι αυτό στο Μαρόκο. Είναι τρόπος ζωής. Το μικρότερο απ’ τα τρία παιδιά μου θέλει ήδη τατουάζ.”
Sylvie, 29. “Νομίζω ότι είναι τέλειο το ότι μπορείς να αλλάξεις το σώμα σου. Η συμβατική ομορφιά απλώς δεν με τραβάει εμένα.”
Άρης Δημοκίδης
