Υπάρχουν αμέτρητοι λόγοι για τους οποίους λατρεύουμε να μετακινούμαστε στην πόλη αλλά τα αστικά λεωφορεία της Θεσσαλονίκης δεν είναι ένας απ’ αυτούς. Παρακάτω ξεχωρίσαμε οκτώ -χαλαρά- πράγματα τα οποία μας νευριάζουν στα λεωφορεία της Θεσσαλονίκης.
Συμπληρώστε τη λίστα άφοβα 🙂
1. Να μας ακουμπάνε
Ξέρω, είναι αναπόφευκτο σε ένα γεμάτο κόσμο λεωφορείο να συμβεί κάτι τέτοιο αλλά κοίτα να δεις που καμιά φορά ίσως και να είναι αναγκαίο. Δε αναφερόμαστε στα αγγίγματα εκείνα που προκαλούνται από ένα απότομο φρενάρισμα ούτε για όσα προέρχονται από την τολμηρή απόφαση των επιβατών να διασχίσουν παραλλήλως το λεωφορείο. Μιλάμε για εκείνα τα αγγίγματα που κρύβουν μια ανεξήγητη οικειότητα. Αγγίγματα που προκαλούν αμηχανία και καμιά φορά ανασφάλεια. Ο διπλανός που θα κοιμηθεί στον ώμο σου και ο από πίσω που για να κόψει εισιτήριο θα σου βάλει χέρι. Βαθύ.
Αν έχεις χρησιμοποιήσει ΟΑΣΘ τότε το ξέσπασμα της Δήμητρας Αλεξανδράκη στο Nomads ίσως να σου φανεί οικείο.
Nomads- Τα γαλλικά της Αλεξανδράκη 2: “Μη με ακουμπάς γ@… το μ@…. δεν γουστάρω”
Λεπτομέρειες στο mediamagazine.gr
2. Να μην τηρείται η προτεραιότητα
Αυτό το «Πρώτα κατεβαίνουμε και μετά ανεβαίνετε» πρέπει να διδαχθεί στα σχολεία. Να γίνει μάθημα ακαδημαϊκό με παρουσίες και πρακτική εργασία. Πώς θα ανέβεις καλέ μου αν δεν κατέβω πρώτα και πως θα κατέβω αν ανέβεις εσύ πρώτος; Και άντε πες, αυτό το έχουμε κάπως περιορίσει. Με το άλλο τι κάνουμε; Με το άτομο εκείνο που ενώ δε θέλει να κατέβει στην επόμενη στάση, στέκεται μπροστά στην πόρτα σαν τον Βούδα, ακίνητος, αγέλαστος, αμίλητος. Πάνε πιο εκεί χρυσέ μου και έχω να αντιμετωπίσω τον άλλον που θέλει να ανέβει προτού κατέβω.
3. Οι αγενείς οδηγοί
Φαντάζομαι ότι είναι τρομερά δύσκολα να οδηγείς προσεκτικά και ταυτόχρονα να πρέπει να λύσεις την κάθε απορία που δημιουργείται σε όποιον επιβάτη έχει όρεξη για κουβέντα. Τι να κάνουμε όμως που καμιά φορά το app δε λειτουργεί σωστά και η επίσημη σελίδα στο διαδίκτυο δείχνει άλλα δρομολόγια απ’ αυτά που τελικώς ισχύουν. Αλλά ας μην είμαστε άδικοι. Υπάρχουν πρόθυμοι οδηγοί λεωφορείων του ΟΑΣΘ που σε βοηθούν να κατέβεις και από το λεωφορείο. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι οι οποίοι όχι μόνο δε σου απαντούν στις ερωτήσεις αλλά ταυτόχρονα ξεφυσάνε κι’ όλας, λες και τους ζήτησες να πουν απ’ έξω και ανακατωτά την προπαίδεια του επτά. Είναι οι οδηγοί που κανέναν γλυκό χαμόγελο δεν είναι αρκετό για να πάρεις μια ευγενική απάντηση. Το μόνο που χρειάζεσαι σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι κράνος και θάρρος.
4. Τα ωράρια
Και για να μην παρεξηγηθούμε, μιλάμε για εκείνα τα ωράρια που δεν τηρούνται. Τα ωράρια τα οποία δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την πραγματικότητα. Ωράρια που έχουν γραφτεί μάλλον από κάποιον ο οποίος δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ του τον ΟΑΣΘ αλλά παρ’ όλα αυτά ήθελε πολύ να ορίσει τις ώρες διέλευσης των λεωφορείων. Και ως γνωστόν, κανένας δε του χάλασε χατίρι. Το πρόβλημα εδώ δεν είναι ότι τα ωράρια των λεωφορείων έχουν απόκλιση μερικών λεπτών από το πρόγραμμα που έχει ανακοινωθεί. Δε θα γινόταν καν λόγος για κάτι τέτοιο. Το πρόβλημα είναι ότι στην Θεσσαλονίκη για μια απόσταση 20 λεπτών από το σπίτι στη δουλειά εσύ πρέπει να βρεθείς στην στάση μια ώρα νωρίτερα, μπας και σταματήσει κανένας με ωτοστόπ να σε πάει στη δουλειά.
5. Το 52
Ολόκληρο. Σαν οντότητα δηλαδή, με τις φασαρίες του, τις καθυστερήσεις του, τους απότομους ελιγμούς του και τις ατελείωτες ουρές τους. Αν δεν ήσουν φοιτητής στην Θεσσαλονίκη τότε το 52 ίσως να μην το έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ Είναι η γραμμή που ενώνει το κέντρο (σχεδόν) της πόλης με το ΤΕΙ Θεσσαλονίκης που βρίσκεται έξω απ’ αυτήν. Ένα λεωφορείο πάντα γεμάτο, πάντα καθυστερημένο και πάντα έτοιμο να επιβεβαιώσει τον κανόνα που λέει ότι θα πήγαινες πιο γρήγορα στο μάθημα αν ξεκινούσες με τα πόδια.
6. Η βροχή
Η οποία προφανώς και επηρεάζει τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ, καθώς ως γνωστό, όταν βρέχει έξω, συνήθως βρέχει και μέσα. Αυτό το ακραίο καιρικό φαινόμενο το συναντούσαμε, η αλήθεια είναι, περισσότερο στα πολύ παλιά λεωφορεία του ΟΑΣΘ, τα μπλε. Με τις ξύλινες καρέκλες και τις γεμάτες τρύπες φυσούνες. Τότε που χρειαζόταν οπωσδήποτε να ανοίξεις ομπρέλα μέσα στο λεωφορείο για να μη βραχείς, είτε από καμιά ξεχασμένη τρύπα στον ουρανό, είτε από ένα μαγκωμένο χρόνια ανοικτό παράθυρο που κανείς δεν μπορούσε να κλείσει.
7. Οι άφαντοι ελεγκτές
Δεν γνωρίζουμε ποια είναι η αναλογία ελεγκτών – λεωφορείων (από την εμπειρία μας όμως καταλαβαίνουμε ότι είναι πολύ μικρή) όμως πραγματικά στην Θεσσαλονίκη έχεις περισσότερες πιθανότητες να πετύχεις στην ώρα του το 31 (Βούλγαρη – ΚΤΕΛ) παρά ελεγκτή μέσα σε οποιοδήποτε λεωφορείο. Προσωπικά, την τελευταία φορά που πέτυχα ελεγκτή σε λεωφορείο του ΟΑΣΘ, θυμάμαι πώς την επόμενη ημέρα έγραφα διαγώνισμα ιστορίας. Και όσο να πεις, πάει και μια δεκαετία που έχω τελειώσει το σχολείο. Το θέμα εδώ δεν είναι ο έλεγχος για τον έλεγχο αλλά το ότι κάθε φορά που κάποιος χρησιμοποιεί τις αστικές συγκοινωνίες χωρίς να πληρώνει κάνει κακό τόσο στον οργανισμό όσο και σε όλους όσοι καταβάλλουμε κάθε φορά το αντίτιμό που μας αναλογεί. Δυστυχώς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να μιμούμαστε και όχι πάντα τα σωστά παραδείγματα
8. Οι κάρτες απεριόριστων διαδρομών
Δεν κάνουμε καν λόγο σε ηλεκτρονικά εισιτήρια και άμεση εξυπηρέτηση. Δε μας πειράζει που το 2018 πρέπει να υπομένουμε κάθε μήνα σε ουρά μεγαλύτερη και από ημέρα καταβολής συντάξεων. Μας ενοχλεί όμως που πληρώνουμε για ένα ανύπαρκτο μέσο τα ίδια χρήματα με την πρωτεύουσα η οποία σου προσφέρει μια 360° εμπειρία μετακινήσεων.
* Διαβάστε ακόμα