Ευθύμης Κάλφας
Ένα δέντρο που έρχεται από την αρχαιότητα και φέρει μια ιστορία συνυφασμένη με αυτήν πολλών λαών. Η καταγωγή της είναι από τη Δυτική Ασία αλλά είναι εξαιρετικά διαδεδομένη σε πολλές χώρες και βέβαια στην Ελλάδα. Η αμυγδαλιά είναι ένα δέντρο που έρχεται από την αρχαιότητα και φέρει μια ιστορία συνυφασμένη με αυτήν πολλών λαών.
Η μοναδική της ιδιότητα να «φέρνει» την άνοιξη έχει αναφερθεί πολλές φορές στη λογοτεχνία, την ποίηση και τη μουσική. Παρακάτω ξεχωρίσαμε οκτώ υπέροχα ποιήματα γι’ αυτήν.
* * *
Ανθισμένη Αμυγδαλιά – Γεώργιος Δροσίνης
Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ’ από άνθη…
Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ’ άνθη…
Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει…
Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιχνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
* * *
Η Αμυγδαλιά – Γεώργιος Αθάνας
Μια μικρή αμυγδαλιά
που δεν πίστευε τη μοίρα,
έβγαλε στην αντηλιά
τους ανθούς της κι είδε γύρα.
Στου βουνού την κορυφή
βλέπει το έλατο, ζηλεύει,
να ξεριζωθεί ποθεί
και κοντά του εκεί ν΄ ανέβει.
Το ΄νοιωσε ο Βοριάς : “Εγώ,
μυγδαλιά μου, να συντράμω
το μεγάλο σου σκοπό!”
είπε και τη ρίχνει χάμω.
* * *
Μυγδαλιά – Κώστας Καρυωτάκης
Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.
Εχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν’ έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.
Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση…
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που ‘χει στον κήπο μου φυτρώσει.
Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν’ απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει
Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ’ αγάπη τόση…
* * *
Μια μυγδαλιά και δίπλα της εσύ – Νικηφόρος Βρεττάκος,
Μιὰ μυγδαλιὰ καὶ δίπλα της,
ἐσύ. Μὰ πότε ἀνθίσατε;
Στέκομαι στὸ παράθυρο
καὶ σᾶς κοιτῶ καὶ κλαίω.
Τόση χαρὰ δὲν τὴν μποροῦν
τὰ μάτια.
Δός μου, Θεέ μου,
ὅλες τὶς στέρνες τ’ οὐρανοῦ
νὰ στὶς γιομίσω.
* * *
Οι αμυγδαλιές – Μίλτος Σαχτούρης
Έκθαμβο σπίτι άσπρο και κόκκινο
σε ποιο δωμάτιο ν’ ανθίσαν οι αμυγδαλιές σου
εγώ είχα ζήσει σ’ όλες τις γωνιές
στην κόκκινη και τη δυστυχισμένη
στην τραγική την άσπρη πάνω στο πατάρι
η αναπνοή σου θάμπωνε τα όνειρά μου
πάνω στα τζάμια σου τρεμόσβηνε μια θάλασσα
κήποι κρυφά χρυσάνθεμα μέσα στην έκστασή σου
που έτρεχα ματωμένος και κυνηγός.
Ένα μεγάλο δίχτυ περνούσε σύρριζα
πάνω από το κεφάλι μου
η δυστυχία είχε δόντια σιδερένια
ο ήλιος φύτευε στους τοίχους κι άλλα περιβόλια
το περιβόλι της μύγας το περιβόλι του χαρταετού
το περιβόλι το μεγάλο της αγάπης
το περιβόλι του μεγάλου πυρετού
που μέσα του ολημέρα γύριζα με το τουφέκι μου
με μια κορδέλα κόκκινη μέσα στο στόμα μου
με μια κορδέλα κόκκινη μεσ’ στα μαλλιά μου
σαν τη γωνιά την κόκκινη και τη δυστυχισμένη
σαν τη γωνιά την τραγική την άσπρη πάνω στο πατάρι
εγώ είχα ζήσει σ’ όλες τις γωνιές
σε ποιά λοιπόν ανθίσαν οι αμυγδαλιές σου.
* * *
Νίκος Καζαντζάκης
Είπα στη μυγδαλιά:
«Αδερφή, μίλησέ μου για το Θεό»
κι η μυγδαλιά άνθησε
* * *
Ο Άρχοντας – Μίλτος Σαχτούρης
Τ’ άγριο σκοτεινό παλάτι θα φωτίσω
εκτυφλωτικά
θα ρίξω χρώματα παντού
σε μια γωνιά
ο δράκος
θα είναι
ένα κλωνάρι
ανθισμένη
αμυγδαλιά
γιατί εφέτος στ’ αλήθεια εφοβήθηκα
την παγωνιά τη μοναξιά το κρύο
κι αυτά τα ελάφια που περνούσαν ύπουλα
τη νύχτα
κάτω απ’ την ψυχή μου
* * *
Αμυγδαλιά – Χρυσάνθη Καραούλη
Πώς σε θαυμάζω να ‘ξερες, γενναία αμυγδαλιά μου
θάρρος ποτίζεις και ζωή, στολίζεις τα όνειρά μου
ατέρμονο το σθένος σου, γελάς και με το χιόνι
παρέα με τη φίλη σου, την όμορφη ανεμώνη.
Δεν σε τρομάζει ο βοριάς, το πείσμα σου μεγάλο
το φόβο διώχνεις μακριά, το βλέπω δίχως άλλο
κρατάς γερά τα φύλλα σου, τα πράσινα παιδιά σου
στην αγκαλιά σου τρυφερά, στ’ ατρόμητα κλαδιά σου.
Άγρια σε δέρνει ο άνεμος, το κρύο και τ’ αγιάζι
μα τους κοιτάς ειρωνικά, το βλέμμα μειδιάζει
θυμώνει και λυσσομανά ο άγριος Γενάρης
ακολουθεί με όρεξη, σε δέρνει κι ο Φλεβάρης.
Στέλνουν τα χιόνια τα λευκά, με πάγο σε στολίζουν
μα εσένα τα παιχνίδια τους διόλου δε σε αγγίζουν
μόνο μπουμπούκια τους κερνάς, λουλούδια μυρωμένα
άσπρα και ροζ, πολύχρωμα, άνθη ευλογημένα.
Ελπίδα σπέρνεις στις καρδιές σ’ εκείνες που λυγίζουν
και πως τελειώσαν τα όνειρα νομίζουν και δακρύζουν
φτάνει να ρίξουν μια ματιά σε σένα αγαπημένη
και να αντικρίσουν τη χαρά που είν’ στην καρδιά κρυμμένη.
Χειμώνες μη λογιάσουνε, μονάχα καλοκαίρια
κρατάμε όλοι τη χαρά μες στα δικά μας χέρια
μια αγκαλιά, ζεστή φωλιά, λουλούδια να γεμίσουν
αγάπης αποστάγματα, για κείνη ας δακρύσουν.
Σαν σε θωρώ αναπολώ κάτι απ’ την καρδιά μου
τα όνειρα τ’ ανέλπιστα που γίνανε δικά μου
ήρθε κοντά μου η Άνοιξη στη μέση του χειμώνα
αντίκρισα μία μορφή, μια μαγική εικόνα.
Ντυμένη στην αγάπη του, λουσμένη στ’ άρωμά του
λουλούδια μόνο φύτρωσαν στ’ όμορφο πέρασμά του
δεν τα τρομάζουν οι βροχές, χειμώνες δε γνωρίζουν
είν’ της αγάπης τα παιδιά, στα χέρια του ανθίζουν.
