Απ’ τις ωραιότερες στιγμές της χρονιάς μου είναι οι μέρες που περνάω στη Δράμα για το Φεστιβάλ. Με ανθρώπους που γνώρισα εκεί αλλά έχουν γίνει πλέον φίλοι μου, με φανταστικό φαγητό, με βραδινές εξόδους και συζητήσεις συνοδευμένες από τόνους κρασιού, και φυσικά με πολλές ταινίες.
Βλέπω όλες τις ταινίες του ελληνικού διαγωνιστικού και κάθε χρόνο δυσκολεύομαι να επιλέξω. Φέτος λίγο πιο πολύ γιατί και πέρα απ’ αυτές που τελικά επέλεξα, υπήρχαν τουλάχιστον 15 ακόμη που μετά βίας κρατήθηκα και δεν έβαλα στη λίστα μου, για να μη γίνει υπερβολικά μεγάλη.
Να λοιπόν οι 10 που μου έμειναν πιο πολύ (με σχετικά τυχαία σειρά):
Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς
(σκηνοθεσία Βασίλης Κεκάτος)
Λίγες μέρες μετά θα κέρδιζε στις Νύχτες Πρεμιέρας, λίγους μήνες νωρίτερα είχε κερδίσει το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, στη Δράμα κέρδισε βραβεία για τις ερμηνείες και των δύο εξαιρετικών ηθοποιών (Ιώκο Ιωάννης Κοτίδης και Νικολάκης Ζεγκίνογλου) και σκηνοθεσίας.
Τα βραβεία όμως λίγη σημασία έχουν – αντιθέτως, μπορεί να ανεβάζουν τις προσδοκίες και να απογοητευτείς πιο εύκολα λόγω του hype.
Καμία απογοήτευση εδώ.
Μέσα σε μόλις 9 λεπτά ο Κεκάτος αφηγείται με τον πιο πειστικό τρόπο το ξεκίνημα ενός love story, με ολοζώντανους διαλόγους, τέλεια ατμόσφαιρα και ερμηνείες και ένα τέλος που με κάνει κάθε φορά που το σκέφτομαι να νιώθω κάπως έτσι:
Aww Cute GIF – Aww Cute – Discover & Share GIFs
The perfect Aww Cute Animated GIF for your conversation. Discover and Share the best GIFs on Tenor.
Rabbits Awww GIF – Rabbits Awww – Discover & Share GIFs
The perfect Rabbits Awww Animated GIF for your conversation. Discover and Share the best GIFs on Tenor.
Cute Dog Hug Funny Animals GIF – CuteDogHug FunnyAnimals Awww – Discover & Share GIFs
The perfect CuteDogHug FunnyAnimals Awww Animated GIF for your conversation. Discover and Share the best GIFs on Tenor.
Ευτυχώς το τέλος δεν είναι το οριστικό τέλος, μιας και θα γυριστεί ταινία μεγάλου μήκους, για την οποία το να πω ότι ανυπομονώ θα ήταν λίγο.
Άννα και Φαίδρα
(σκηνοθεσία Ελίνα Πάνικ)
Ταινιάρα κατά τη γνώμη μου, για μία ηθοποιό (Ρομάνα Λόμπατς) που θέλει να εξασκηθεί στο ρόλο μιας τυφλής κι έτσι έρχεται σε επαφή με μια πραγματικά τυφλή (η Effi Rabsilber που -plot twist δεν είναι τυφλή- μαζί με την Λόμπατς έδωσαν δύο απ’ τις καλύτερες ερμηνείες του φεστιβάλ).
Καταπληκτικές εικόνες, διάλογοι με ουσία, μια εύθραυστη και πολύ ενδιαφέρουσα φιλία, είναι απ’ τα φιλμ που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Η Ελίνα Πάνικ θα συνεχίσει να μας απασχολεί για πολύ καιρό.
ΥΓ. Η Ρομάνα Λόμπατς (πάνω) έπαιξε και σε άλλες δύο ταινίες, που ήταν πολύ καλές και είναι απ’ αυτές που θα έβαζα οπωσδήποτε στη λίστα αν δεν είχα τον ψυχαναγκασμό να είναι μόνο δέκα. Το πολύ δυνατό Ρούζ του πολλά υποσχόμενου Κωστή Θεοδοσόπουλου, και το Στο δωμάτιο της Γεωργίας Μ. Σωτήρχου με την εξαιρετική φωτογραφία του Γιώργου Φρέντζου. Ο Φρέντζος τιμήθηκε δικαίως με την Τιμητική Διάκριση Φωτογραφίας για ένα ακόμα φιλμ που μου άρεσε και είναι λίγο έξω απ’ την δεκάδα, το Βάρος της Θάλασσας του Κωστή Αλεβίζου.
Μίλα
(σκηνοθεσία Ανδρέας Βακαλιός)
Πολύ δυνατό φιλμ, για τη γλυκόπικρη σχέση ενός κοριτσιού (πραγματική αποκάλυψη η Ευθαλία Παπακώστα) με τον πατέρα της (Γιώργος Πυρπασόπουλος) ο οποίος είναι βαριά άρρωστος. Έχουν να βρεθούν χρόνια κι εμείς παρακολουθούμε μέσα από εξαιρετική κινηματογράφηση και φυσικό φωτισμό μια στιγμή που θα αλλάξει το υπόλοιπο των ζωών τους.
Ο Βακαλιός -που κι η περσινή του ταινία Deathcar ήταν απ’ τις αγαπημένες μου, χωρίς να έχει απολύτως καμία σχέση με την φετινή- κινείται ανάμεσα στα κινηματογραφικά είδη με μεγάλη άνεση και είναι προφανέστατα έτοιμος για το επόμενο μεγάλο βήμα, όποιο κι αν επιλέξει να είναι αυτό.
Καρτ ποστάλ από το τέλος του κόσμου
(σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος)
Απολαυστικό φιλμ για τις οικογενειακές διακοπές ενός ζευγαριού με παιδιά που σταδιακά περνούν, από την πλήξη στην καταστροφή.
Η πανέξυπνη χρήση της επιβλητικής μουσικής, η -σε ίσες δόσεις βαρύγδουπη και χιουμοριστική- αφήγηση, η σκηνοθεσία, οι εικόνες, οι ερμηνείες και το απρόβλεπτα διασκεδαστικό σενάριο με κάνουν να θέλω να ξαναεπισκεφτώ το σύμπαν της ταινίας για διακοπές, ακόμα κι αν έληγαν άδοξα.
Περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη δουλειά του Αντωνόπουλου.
Sad girl weekend
(σκηνοθεσία: Δημήτρης Τσακαλέας και Λήδα Βαρτζιώτη)
Μετά το Yawth που ήταν πέρσι στα αγαπημένα μου, το σκηνοθετικό δίδυμο επιστρέφει με κάτι -κατά τη γνώμη μου- ακόμα καλύτερο. Παρουσιάζουν το τελευταίο Σαββατοκύριακο πριν να χωριστεί μια κοριτσοπαρέα – η κοπέλα που θα μείνει πίσω μελαγχολεί ενώ οι άλλες δύο φεύγουν στο εξωτερικό για σπουδές ενθουσιασμένες.
Η ταινία δεν μένει στην επιφάνεια όπως είχε μείνει αναγκαστικά και λόγω θέματος το Yawth, αλλά χτίζει μια βαθιά μελαγχολική, όμορφη και τελείως αληθινή ιστορία. (Υπέροχα χρώματα, επίσης.)
Ήταν το σπουδαστικό τους φιλμ για την πτυχιακή τους, και το ότι βραβεύτηκαν μ’ αυτό ήταν, όπως ήταν, ο καλύτερος δικός τους αποχαιρετισμός στη φοιτητική ζωή.
Materia celeste
(σκηνοθεσία Andrea Gatopoulos)
Ο Mίκι πάσχει από μια σοβαρή ασθένεια. Επιλέγει τη Φλο, μια παλιά φίλη, για ένα ταξίδι με το χίπικο βανάκι του, ώστε να ξεχάσει τα πάντα για ένα βράδυ.
Τρυφερό, με υπέροχες εικόνες, με συναίσθημα αλλά χωρίς μελοδραματισμό, το Materia celeste μοιάζει με ένα τελευταίο ταξίδι πίσω στην εφηβεία, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια καινούργια αρχή. Ένα φιλμ που βασίζεται σε μια απλή ιδέα αλλά χάρη στην εκτέλεσή του χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά μου.
Ο μάγκας
(σκηνοθεσία Αλέξανδρος Κακανιάρης)
Να κάτι πολύ ενδιαφέρον. Ο 12χρονος Στρατής (νομίζει ότι) είναι ο μεγαλύτερος μάγκας της γειτονιάς και το μόνο που του μένει, είναι να το αποδείξει σ’ αυτούς που δεν τον πιστεύουν.
Με πολύ χιούμορ, έξυπνη σκηνοθεσία και απολαυστικούς μικρούς ηθοποιούς, ο Κακανιάρης φτιάχνει μια σπιντάτη ιστορία που θα ήθελα να διαρκεί πολύ περισσότερο. Σκέτη απόλαυση που αξίζει να γίνει μεγάλου μήκους.
Seawolf
(σκηνοθεσία Χρήστος Σιταρίδης)
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, σε μια επαρχιακή πόλη της Αγγλίας, ο 16χρονος Joe ζει και εργάζεται με την μητέρα του στο οικογενειακό βενζινάδικο. Όταν γνωρίζει δυο φίλους, βλέπει σε αυτούς μια ευκαιρία για να «αποδράσει», και τους ακολουθεί στο τοπικό rave club Seawolf. Η ένταση μεταξύ των τριών κλιμακώνεται και είναι προφανές ότι υπάρχει ερωτισμός στην ατμόσφαιρα.
Μου άρεσαν σχεδόν όλα, και οπτικά και ερμηνευτικά. Kαι η αποτύπωση της εποχής. Θα ήθελα να γίνουν περισσότερα, και γι’ αυτό περιμένω τη συνέχεια…
Βίαιη Εξίσωση
(σκηνοθεσία Αντώνης Ντούσιας)
Ο Αντώνης Ντούσιας -από το δίδυμο που έκανε το επίσης εξαιρετικό animation Αίνιγμα- εμπνέεται εδώ απ’ την τέχνη του Κωστή Γεωργίου (θυμάστε το κόκκινο γλυπτό του Phylax που θεωρούσαν κάποιοι σατανικό…) και φτιάχνει μια ενδιαφέρουσα αλληγορία μέσα σε ένα οπτικά εντυπωσιακό, εξπρεσιονιστικό σύμπαν, που δεν μπορώ καν να φανταστώ πώς θα είναι σε 3D.
Κλεονίκη
(σκηνοθεσία Άννα Αντωνοπούλου)
Το αγαπημένο μου φετινό ντοκιμαντέρ. Η υπεραιωνόβια (101 ετών) Κλεονίκη ζει στα βουνά της Ευρυτανίας, τραγουδώντας και λέγοντας ιστορίες από τα παλιά. Μαζί της κατοικούν ο Κώστας και ο Γιώργος, δύο από τα οκτώ παιδιά της. Όλοι περιμένουν το πανηγύρι του Σωτήρος, το καλοκαίρι, που το μικρό χωριό ξαναζωντανεύει.
Η πιο απολαυστική ηρωίδα ταινίας φέτος, η γλυκύτατη και εκφραστικότατη Κλεονίκη σε κάνει να γελάς και να συγκινείσαι την ίδια στιγμή. Ό,τι πιο feelgood, κι ας μαθαίνουμε στο τέλος ότι πέθανε (υπερπλήρης ημερών φυσικά).