σε , , ,

Ποια ήταν η συγκεκριμένη στιγμή που κατάλαβες πως τα πράγματα είναι *πραγματικά* σοβαρά;

Έλληνες φίλοι απαντούν στο ερώτημα που θέσαμε μέσω Facebook και η ποικιλία στιγμών και συναισθημάτων είναι μεγάλη

Screenshot 1 11
(Μέρες καραντίνας: EUROKINISSI)

Πριν 10 μέρες έκανα μια ερώτηση στο Facebook:

Άρης Δημοκίδης

Έχω μια ερώτηση, σχετικά με άρθρο που θέλω να κάνω, κι όποια/ος θέλει με βοηθάει απαντώντας στα σχόλια: “Ποια ήταν η στιγμή που καταλάβατε πως τα πράγματα είναι *πραγματικά* σοβαρά;” Ξεκινάω εγώ….

«Ποια ήταν η στιγμή που καταλάβατε πως τα πράγματα είναι *πραγματικά* σοβαρά;»

Και ξεκίνησα εγώ, γράφοντας:

Για καιρό, παρότι πρόσεχα όταν έβγαινα έξω ψιλοαδιαφορούσα για τον Κορωνοϊό, αφού ήξερα πως είχε χαμηλή θνητότητα και ότι κατά 99.99999% δεν θα με σκοτώσει ποτέ.

Η στιγμή που έγινε το κλικ στο μυαλό μου και νομίζω πως συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα είναι πραγματικά σοβαρά ήταν όταν είδα ένα άρθρο στο LIFO.gr, το “Έλληνας καθηγητής του Imperial: «Τους επόμενους κρίσιμους δύο μήνες θα τους θυμόμαστε για πάντα.»

Screenshot 1 10

Ήταν, από ό,τι βλέπω τώρα, 13 Μαρτίου. Τον πίστεψα κατευθείαν, ίσως γιατί το είπε με πιασάρικο, σχεδόν κινηματογραφικό τρόπο: «Τους επόμενους δυο μήνες θα τους θυμόμαστε για πάντα

Μόνο τότε, με το «για πάντα» ένιωσα πως κάτι πολύ σημαντικό ερχόταν, κι ας μην σχετιζόταν με το θάνατό μου.Η συμβουλή του ήταν «Μπείτε στην καραντίνα οικειοθελώς!» κι από τότε έχασα τελείως την υπομονή μου με όσους αδιαφορούσαν για τις συστάσεις που θα ακολουθούσαν απ’ το κράτος και έτρεχαν σε εκκλησίες, σε μπαράκια, στα χωριά τους κλπ. Και γι’ αυτό έγραφα, εμμονικά, κάθε μέρα εναντίον τους, και σχεδόν δεν ξαναβγήκα απ’ το σπίτι έκτοτε…

Εσείς; (Μια μικρή επιλογή απ’ τις εκατοντάδες απαντήσεις)

«Στις 7 Μαρτίου είχα τα γενέθλια μου κι είχα το καθιερωμένο τραπέζι με τους αδελφικούς μου φίλους. Κανείς τους δεν με φίλησε. Έκανα και στις 8 του μηνός τραπέζι, άλλους όχι αδελφικούς φίλους.
Τότε δεν ήθελα να φιλήσω εγώ πια κανέναν. Από εκείνη την ημέρα είμαι σε καραντίνα από μόνη μου.

Πήγα μόνο ενδιάμεσα 2 φορές να ψωνίσω να πάω τα πράγματα στην μαμά μου.
Της τα άφησα απ έξω κ ούτε καν μπήκα στο σπιτι. Εκεί κατάλαβα την πιθανότητα να μην την ξαναφιλήσω ποτέ πια στην ζωή μου.

Χάσαμε από κορονοϊο τον πρώτο μας φίλο την προηγούμενη Τρίτη. Έναν άνθρωπο “ΓΙΓΑΝΤΑ υγείας”, 64 ετών. Η γυναίκα του, πιο μικρή του με 2 παιδιά ανήλικα απαγορευόταν να δει την μαμά της όταν έμαθε ότι ο άνδρας της πέθανε στο ΣΩΤΗΡΙΑ. Τον άντρα της τον έκαψαν και κανεις δεν ήταν εκεί. Όλα αυτά είχαν κάνει την μαμά μου χάλια, αλλά όταν πήγα να την δω, κρατήσαμε τα 2 μετρα απόστασης ασφαλείας και συναντηθήκαμε έξω από το σπίτι της για σιγουριά, μπας και την κολλήσω κάτι, ενώ κατ’ ουσίαν δεν είχα βγει καθόλου από το σπίτι.» (Μίνα Κακανιά)

«Μόλις “έσκασε’ το πρώτο κρούσμα στη Θεσσαλονίκη, έπρεπε να συνοδέψω την εκδρομή της Γ’ Λυκείου εκεί στα μέρη σας. Το έκανα (αφού οι γονείς δεν θέλησαν να αναβληθεί ή να ματαιωθεί η εκδρομή και το Υπουργείο δεν ακύρωνε τις εκδρομές) με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης του εγχειρήματος, και με απίστευτο άγχος, και για τα παιδιά, αλλά και για το τί θα μπορούσα να φέρω στο νησί επιστρέφοντας. Την ημέρα που επέστρεψα στο σχολείο ένιωσα λίγο… ανόσιο μίασμα. Γυρίσαμε Δευτέρα, τη μέρα που ξεκίνησε η απαγόρευση των εκδρομών, και τα σχολεία έκλεισαν Τρίτη, τη μέρα που επιστρέψαμε (οι καθηγητές, όχι τα παιδιά) στο σχολείο. Πρέπει να σου πω ότι η καρδιά μου ακόμα δεν έχει πάει στη θέση της, όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, κι ας έχουν περάσει πολλές μέρες από τότε.» (Ηλίας Τουμασάτος)

«Ενα βραδυ Σαββατου στο θεατρο οταν βρεθηκαμε με 12 θεατες ενω συνήθως ειχαμε 150. Μόλις έφτασα σπίτι μπηκα στο διαδικτυο και τοτε καταλαβα πως δεν ειναι θεμα μονο της Ουχάν αλλα ολων μας και τρόμαξα.» (Σπύρος Μπιμπίλας)

«Η στιγμή ήταν όταν μπήκα στην κουζίνα της εταιρίας για να φάω (κλασσικά αργοπορημένη). Και βρίσκω εκει την συνάδελφο μου που ηταν και κεινη μόνη της. Ήταν αρκετά αργά για εκεινη. Συνήθως έτρωγε με την ομάδα της νωρίτερα. Καθησα απέναντι της και στην κουβεντα κατάλαβα πως άλλαξε ώρες που έτρωγε για να μην πέφτει στον πολύ τον κόσμο. Και στην αμέσως επόμενη κουβέντα κατάλαβα πως κάθε μέρα που ερχόταν στην δουλειά φοβόταν μην τυχόν κολλήσει η ίδια η μεταφέρει κάτι στον σύντροφο της ο οποίος είχε ένα αυτοάνοσο νόσημα. Από φύση μου δεν φοβάμαι αλλά η κουβέντα μας με σόκαρε. Κανείς δεν πρέπει να φοβάται να πάει στην δουλειά του ή να φοβάται να γυρίσει σπίτι του. Εκεινη την ημέρα κατάλαβα πως ήταν σοβαρά τα πράγματα. Μετά από 2 μέρες αποφασίστηκε να δουλέψουμε από το σπίτι.» (Μαρία Καρδασιλάρη)

«Όταν έβαλα για πρώτη φορά τον εξοπλισμό προσωπικής προστασίας για να εξετάσω ύποπτο κρούσμα (που ήταν και το 1ο η 2ο κρούσμα που δεχόμασταν σαν νοσοκομείο). Δεν είχαμε από τότε ακόμα τις καλές μάσκες, μου έδωσαν να βάλω χειρουργική, η οποία δεν προστατεύει επαρκώς για όλους τους χειρισμούς, δεν είχαμε ολόσωμη στολή αλλά τις πλαστικες διαφανεις ποδιες μιας χρησης, δεν είχαμε γυαλιά για ολους γιατί το νοσοκομείο είχε χρεωμένα για το σύνολο όλου του προσωπικού 2 κομματια.

Και εκεί κατάλαβα ποσο εκτεθειμένη είμαι και πώς με μισή κίνηση μπορώ να πάρω τον ιό μαζί μου, και τι συνεπάγεται αυτό. (ευτυχώς το κρούσμα ήταν αρνητικό).Μέχρι τότε ήταν κοντά μας, δίπλα μας, η Ιταλία ψυχορραγούσε και είχε αρχίσει και η Ισπανία, αλλά δεν το ένιωθα σαν κάτι χειροπιαστό, και νομίζω υποσυνείδητα το υποεκτιμούσα και σαν κατάσταση και σαν πιθανότητα να κολλήσω εγώ η/και να αρχίσω να μεταδίδω…» (Μια φίλη)

«Όταν διάβασα σε ένα ενημερωτικό site ότι είμαστε 15 ημέρες πίσω από την Ιταλία. Από τότε άρχισα τις αναγωγές και τις συγκρίσεις» (Άλεξ Παπουτσής)

«Λόγω της εγκυμοσύνης μου, από αρχές Φλεβάρη με τις εικόνες από Κίνα είχα τρομοκρατηθεί και έλεγα ότι θα έρθει εδώ λόγω των εμπορικών και τουριστικών σχέσεων με την Κίνα. Βέβαια τελικά μας ήρθε ο ιός από τους γείτονες Ιταλούς κι εγώ τώρα θα γεννήσω μέσα στην έξαρση τον Απρίλιο χωρίς να ξέρει κανείς τι γίνεται με τις εγκυμονουσες τα βρέφη τις λεχωνες. Άστα να πάνε. Άγχος στο φουλ. Ούτε οι δικοί μου μπορούν να έρθουν να βοηθήσουν. Αυτά.» (Νικολέτα Θεοδωρίδου)

«Όταν έκλεισαν τα σχολεία. Είμαι καθηγήτρια και για πολλές μέρες λέγαμε στα παιδιά για κανόνες υγιεινής, εντός και εκτός σχολείου. Κάθε μέρα ερχόταν και ανάλογο έγγραφο και φαινόταν ότι είναι πολύ σημαντικό να τηρηθούν κάποια πράγματα. Όταν ανακοινώθηκε έτσι ξαφνικά ότι κλείνουν θυμάμαι να σκέφτομαι “ωχ…φαντάσου τι πρόκειται να γίνει”» (Lena Klein)

 «Ήταν 10 Μαρτίου (από τότε έχω να βγω από το σπίτι, γιατί έχω προβλήματα με το ανοσοποιητικό μου). Οι γονείς μου γύρισαν από το νοσοκομείο που δουλεύουν και συζητούσαν για τις ελλείψεις του νοσοκομείου και πόσο ανέτοιμοι είναι να υποστηρίξουν περισσότερο κόσμο που θα χρειαστεί να διασωληνωθεί.» (Βαλένα Παπαδοπούλου)

«Κάποιοι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα, γιατί έχουμε έναν δικό μας πόνο και τον ζούμε στη φούσκα μας. Όχι γιατί έχουμε χάσει τις βόλτες μας – το τελευταίο που με νοιάζει είναι η καραντίνα, αλλά λόγω σοβαρής ασθένειας αγαπημένου προσώπου.

Θα έδινα τα πάντα για να ξύνομαι μπροστά στο netflix και να κατεβάζω ντουλάπες από τη βαρεμάρα. Τα πάντα. Και για να γκρινιάζω για το ότι δεν έχω δουλειά και πως θα βγάλω το μήνα

Με αλλα λόγια, οι ανθρωποι είμαστε μικρόκοσμοι, και όταν ο μικρόκοσμός μας υποφέρει, ο έξω κόσμος απλά δεν υπάρχει. Κι όσο σημαντικό κι αν είναι αυτό που συμβαίνει στον έξω κόσμο, για εμάς το βάσανο του μικρόκοσμού μας είναι πολύ σημαντικότερο.» (Μια φίλη)

«Με τους πρώτους θανάτους στην Ιταλία εγώ βρισκόμουν στην Ινδία. Όταν επέστρεψα σπίτι με υποδέχτηκαν οι δικοί μου με μία σακούλα σκουπιδιών για να βάλω τα ρούχα μέσα και να πάω να κάνω καυτό μπάνιο πριν τους αγκαλιάζω.» (Κωνσταντίνα Δήμου)

«Όταν, μέσα Ιανουαρίου στο Γκουανγκζού της Κίνας για δουλειά, ο άντρας φίλης μου μπήκε καραντίνα στο ξενοδοχείο του. Ευτυχώς είχε μαζί του γιουκαλίλι. Έκτοτε, στο γραφείο το περιμέναμε να έρθει.» (Αγιάτη Μπενάρδου)

«Σε μια άδεια Μπολόνια, όταν ήταν ακόμα ανοιχτά τα εστιατόρια αρκεί να κάθονται οι πελάτες σε απόσταση, βγήκαμε με τον φίλο μου προς αναζήτηση του κοντινότερου εστιατορίου για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μου. Τα μόνα που βρήκαμε ανοιχτά στη γειτονιά μας ήταν δύο: ένα με αστέρι Μισελέν 2020 και μια τρατορία-ταβερνούλα σε στιλ ορεινό ρουστίκ (μαντέψτε πού καθίσαμε τελικά). Παραγγείλαμε φρέσκα ζυμαρικά και από ένα ποτήρι κρασί. Ήμασταν μόνοι στον χώρο μαζί με μια άλλη παρέα η οποία έφυγε σχετικά νωρίς.

Όταν πήγαμε στο ταμείο να πληρώσουμε (όπως γίνεται συνήθως στην Ιταλία), ο μάγειρας-ιδιοκτήτης μάς πληροφόρησε: «Το μάθατε το τελευταίο; Όλη η Ιταλία είναι πλέον zona rossa». Μόλις είχαν ανακοινώσει ολικό lockdown στη χώρα. Ήταν 9 Μαρτίου και η φάση ήταν «Σαλούν: Η Τελευταία σας Ευκαιρία» διότι αμέσως μετά όχι μόνο έκλεισαν τα πάντα αλλά υιοθετήθηκαν και τα μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας, με αποτέλεσμα να μην έχουμε βγει έκτοτε και αυτή να παραμένει η Τελευταία μας Έξοδος (χωρίς Ρίτα Χέιγουορθ). Εκεί κατάλαβα πως το πράγμα σοβάρευε» (Σοφία Πολυκρέτη)

«Ανήκω σε ευπαθή ομάδα με χρόνια πάθηση πνευμόνων και σε ανοσοκαταστολή. Συνειδητοποίησα πολύ νωρίς ότι έτσι και μολυνθώ, είναι σοβαρές οι πιθανότητες να μην επιβιώσω και ακόμη σοβαρότερες να επιβιώσω αλλά να υποφέρω πολύ. Όποτε είμαι σε εθελοντική καραντίνα πολύ νωρίτερα από τους περισσότερους με σημαντικό εργασιακό και οικονομικό κοστος. Ισχυρο σοκ έπαθα όταν μιλώντας με κάποιον που δεν ήξερε την πάθηση μου μου είπε ψυχρά “νταξει, οι γέροι και οι ευπαθείς ομάδες θα πεθάνουν”. Η έλλειψη ευαισθησίας και αλληλεγγύης με τρόμαξε…» (Μια φίλη) 

«Οταν έμαθα για κρουσμα στην Τραπεζα Πειραιώς της Σταδίου, στην οποια βρισκομουνα για αρκετη ωρα την προηγουμενη μερα, και με ταχυπαλμία και πανικο έφυγα απο εφημερίδα, γυρισα σπιτι και κλειστηκα μεσα! Και δεν ξαναβγηκα παρα ελάχιστες φορες για λιγο» (Βένα Γεωργακοπούλου)

«Τη μερα που διαβασα την ανοιχτη επιστολη (τροπον τινα) μιας Ελληνιδας που μενει στην Ιταλια κι ελεγε οτι κι αυτοι δεν εδιναν σημασια στις παραινεσεις να μεινουν σπιτι, πηγαιναν κανονικα βολτες, καφενεια, μπαρ… Και μετα το θανατικο. Μεχρι τοτε το ειχα παρει κι εγω πιο χαλαρα, οτι οκ, ακολουθω τους κανονες και ειμαι ενταξει. Με την επιστολη αυτη, ταυτιστηκα, γιατι κι εμεις εδω καναμε τα ιδια (ως κοινωνια), αγνοουσαμε τις παραινεσεις και τους κανονες για αποστασεις, επαφες, γαντια…» (Νανά Ιωακειμίδου) 

«Όταν είδα εικόνα από την επαρχία της Κίνας με τον νεκρό να μην τον πλησιάζουν πρώτο καμπανάκι και μετά όταν με τα drone κυνηγούσαν όσους ήταν έξω» (Σωτήρης Κατσελος)

«Όταν ειδα αυτό το βιντεο στις 24 Φεβρουαριου:

Security Check Required

No Description

και οταν μετα απο 2-3 μερες ειδα αρκετους Κινεζους εδω στη Βαρκελωνη να δουλευουν με μασκες.

Ξεκινησα να ανεφοδιαζω το σπιτι μου γυρω στις 2-3 Μαρτιου σιγα σιγα και χωρις πανικους. Ολοι με λεγανε τρελλη και γελουσανε με την εκδηλη ανησυχια μου. Στις 13 Μαρτιου ξεκινησε η καραντινα.

Έχοντας εστιατόριο στη Βαρκελωνη με 10 ατομα προσωπικο για τα οποια θεωρω οτι εχω ευθυνη, ημουνα πολυ θυμωμενη με την κυβερνηση που δεν επαιρνε μετρα και μας αφηνε εκτεθειμένους και απροστατευτους ετσι απλα. Καθυστερησαν 2 βδομαδες που αποδείχτηκαν καθοριστικες για χιλιαδες ζωες.» (Therry Caps)

«Την ημερα που ανακοινωθηκε το κλείσιμο όλων των καταστημάτων. Ηταν τοσο καθοριστικό αυτο το γεγονός για μένα ώστε την ίδια στιγμή έκοψα μαχαίρι και το κάπνισμα!!» (Brigitta Papazoglou)

«Απο τη στιγμη που φουντωσε στην Ιταλια. Γενικα, ειμαι αλεπου γιατρος, μ’ αρεσει να ενημερωνομαι να διαβαζω να ψαχνω τα ιατρικα. Αρχισα να διαβαζω περισσοτερο, να μιλαω με γιατρους, με καποιον φιλο που ειναι διευθυντης σε φαρμακοβιομηχανια στην Αμερικη… Τοτε εκοψα και το γυμναστηριο… περιπου πεντε μερες πριν τα κλεισουν.» (Κατερίνα Μπέη)

«Το 1ο διάγγελμα του Πρωθυπουργού που συνοδεύτηκε από SMS της Πολιτικής Προστασίας. 3 λεπτά μετά με πήραν τηλέφωνο ένα ζευγάρι Ολλανδών που είχα στο ξενοδοχείο και μου λένε “Φεύγουμε αύριο αν και έχουμε άλλες 5 ημέρες κανονικά”.» (Σάκης Λουλούδης)

«Οταν πηγα σουπερμαρκετ για ενα πακετο μακαρονια και πραγματικα ΟΛΑ τα ραφια ηταν αδεια (στο Λονδινο). Το ιδιο και την επομενη οταν πηγα το πρωι στις 8:30. Εκει καταλαβα οτι πρεπει να ερθω Ελλαδα γιατι εκει δεν θα με εβλεπα καλα.» (Δημήτρης Αθανασόπουλος)

«05/03 17:00. Μιλούσα σε συνέδριο και με το τέλος της ομιλίας μου και ξαναγυρνώντας στη θέση μου, είχα στο κινητό mail ακύρωση για δουλειές που θα κάλυπταν όλο το Μάρτιο, ακύρωση από σοβαρούς συνεργάτες… Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν, «θα κλειστώ στο σπίτι, θα ζω τη μέρα της μαρμότας και δεν θα ξαναβγώ ποτέ»… Στον πρωινό καφέ που βγήκα να πάρω την επόμενη μέρα, ζητώντας από την κοπέλα που με εξυπηρέτησε στο καφέ να μου υποδείξει που είναι τα καλαμάκια (μιας και έχω ολική τύφλωση,) σχεδόν «άκουσα» τον τρόμο στην φωνή της που θα έπρεπε να έρθουν σε επαφή τα χέρια μας… Μετά άρχισαν απλά να περνάνε τα στάδια του πένθους και η συνέχεια μάλλον είναι σχεδόν κοινή για όλους!» (Chrysella Lagaria)

«Δεν είχα δει ξανά κόσμο να περιμένει έξω από σουπερ μαρκετ, τόσο που ρώτησα την κοπέλα αν όντως συμβαίνει αυτό που βλέπω. Μόλις έφτασα στην είσοδο μου έδωσαν έναν αριθμο σε ένα χαρτί και μου είπαν πώς να κινηθώ μέσα στο κατάστημα. Ο κόσμος ήταν πολύ επιφυλακτικός με τις κινήσεις του στο χώρο, φοβισμένος. Ξαφνικά ένιωσα πως η συνήθης επίσκεψη στο σουπερ μαρκετ κάθε εβδομάδα δεν έμοιαζε καθόλου με αυτό που βίωνα. Ήμουν και έδειχνα αγχωμένη, κυκλοφορούσα χαμένη στους διαδρόμους και με κοιτούσαν όλοι λίγο περίεργα. Όταν στάθηκα στην ουρά για το ταμείο (που ήταν τεράστια, αν και σε μικρό σουπερ μαρκετ) υπήρχαν υπεύθυνοι που μας έλεγαν πού να σταθούμε και πότε να προχωρήσουμε μπροστά, μέχρι εκεί που επέτρεπε η ταινία στο πάτωμα.

Άρχισα να ανασαίνω πολύ γρήγορα, οι τοίχοι άρχιζαν να με πλακώνουν και ήθελα να φύγω από εκεί. Ένιωθα πως βρισκόμουν κάτω από έλεγχο στην κάθε μου κίνηση και πως αν έκανα έστω και το παραμικρό λαθος οπως πχ το να σταθώ λιγοτερο ένα μετρό μακριά από τον μπροστινό μου, θα «έπεφταν» πάνω μου ή θα με έδιναν στις αρχες. Τα γυαλιά πάνω από τη μάσκα άρχισαν να θολώνουν και ο πρώτος ιδρώτας άρχισε να τρέχει. Ήταν μία από τις καθημερινές λειτουργίες ενός ανθρώπου μέσα στη μέρα και για εμένα εξελίχθηκε σε βασανιστήριο. Λίγο η τρέλα στα ράφια με τα αντισηπτικά, λίγο ο κόσμος που κοιτάζει σα να σε κατηγορεί πως φέρεις τον ιο επειδή προληπτικά φοράς μάσκα, με έκαναν να φύγω τρέχοντας και έκτοτε κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι πιο σοβαρά από όσο ήθελα να πιστεύω. Πώς θα τη βγάλουμε μέχρι να δοθεί ένα τέλος σε αυτό;» (Elaine Achilleopoulou)

«13 Μαρτίου. Ήμουν σπίτι ήδη μερικές μέρες από διάφορα ψιλοθέματα υγείας και αναγκάστηκα να πάω στον οφθαλμίατρο λόγω μιας μόλυνσης από χτύπημα στο μάτι. Βγήκα έξω με τεράστιες προφυλάξεις, πιάνοντας χερούλια κλπ με μαντηλάκια και καθαρίζοντας τα χέρια μου συνεχώς. Πήγα στο γιατρό και μετά στο φαρμακείο. Η φαρμακοποιός φορούσε μάσκα και είχε ένα σήμα στην πόρτα ότι δεν επιτρέπονται πάνω από 2 άτομα μέσα στο φαρμακείο. Βεβαιώθηκα τότε ότι οι φόβοι που είχα εκείνη την εβδομάδα πως το πράγμα έχει ξεφύγει είναι αλήθεια. Την ίδια μέρα μετά από λίγη ώρα αφού βγήκα από το σπίτι, ανακοινώθηκε ότι κλείνουν τα καφέ και τα εστιατόρια κλπ.» (Αναστασία Μπαρτζουλιάνου)

«Γύρω στις 15/2 όταν ακυρώθηκε το Mobile World Congress, το μεγαλύτερο industry event κινητής τηλεφωνίας. Εργάζομαι σε αυτόν τον τομέα, και διάφοροι συνάδελφοι ταξίδευαν τακτικά σε Ταϋλάνδη και Μαλαισία, οπότε το παρακολουθούσαμε πολύ στενά.» (the poser next door)

«Στις 15 Μαρτίου, όταν στην Ελλάδα, με αρκετά περιοριστικά μέτρα σε ισχύ, υπήρχαν περίπου 330 καταγεγραμμένα κρούσματα. Στην Ελβετία όπου ζω (πρώτο κρούσμα επιβεβαιώθηκε με μία μέρα διαφορά από την Ελλάδα), ενώ ακόμη δεν είχαν τεθεί μέτρα σε ισχύ, τα κρούσματα ήταν ήδη πάνω από 2000 με ρυθμό αύξησης πάνω από 200 ή 250 ανά ημέρα.» (Νικόλας Χαραλαμπίδης)

«Όταν ο Κικίλιας είπε 24/2 ότι η χώρα είναι θωρακισμένη. Και δεν κάνω πλάκα, ούτε αντιπολίτευση. Θωρακισμένη είχε πει και ο Αλογοσκούφης το 2008 για την ελληνική οικονομία, όταν είχε ξεσπάσει η διεθνής κρίση. Και μετά θυμάστε τί έγινε…» (Μπάμπης Πολυχρονιάδης)

«Όταν διαπίστωσα ότι δεν αντιδρά η αντιπολίτευση στα περιοριστικά μέτρα που λαμβάνει η Κυβέρνηση.» (Ελένη Λιντζαροπούλου)

« Από την πρώτη στιγμη. Την τοποθετώ την περίοδο που μαθαίναμε για την Κίνα. Ο πλανήτης βρίσκεται σε διαρκή μετακινηση(μετανάστευση αλλά και ταξίδια σε φρενηρεις ρυθμούς), άρα ήταν αδύνατον να μην εξαπλωθεί. Λόγω σοβαρής πνευμονίας που πέρασα πριν 2 χρόνια, άρχισα σιγά σιγά (γιατί στο περιβάλλον μου φαινομουν υπερβολική) να προστατευομαι εδώ και εβδομάδες. Επίσης, διάβαζα ξένα άρθρα και στιγμή δεν πείστηκα ότι πρόκειται για μια ακόμα γρίπη.» (Μαρίνα Τσικλητήρα) 

«Την Τρίτη που κλείσανε τα σχολεία, είχα εξωτερικές δουλειές και έσερνα και τα παιδιά μαζί, αφού πρώτα είχαμε πάει στην δραστηριότητα του μεγάλου. Ήμουν στο αυτοκίνητο και αγχωνόμουν για το ποτε θα προλάβει το διάβασμα του όταν ακούσαμε ότι κλείνουν τα σχολεία. Έπαθα σοκ, τότε το κατάλαβα. Η κόρη μου άρχισε να κλαίει, δεν πίστευε ότι θα ξανανοίξουν όπως της έλεγα. Την παρηγορούσα και συνειδητοποίησα ότι δεν πιστεύω λέξη απ ότι της λέω. Έχω τόσους πολλούς ανθρώπους σε ομάδα υψηλού κινδύνου γύρω μου που αυτή ήταν και η τελευταία μέρα που έβγαλα τα παιδιά έξω. Η απαγόρευση κυκλοφορίας δεν με επηρέασε καθόλου αφού την τηρούσαμε ήδη.» (Βάσω Φιλίππου)

«Την Πέμπτη 12 Μαρτίου, μία μέρα μετά το κλείσιμο σχολείων και πανεπιστημίων, διαβάζοντας κάποια κείμενα για την Ιταλία.» (Άρης Στυλιανού)

«Με το πρώτο κρούσμα στην Θεσσαλονίκη. Εκεί είπα πως μας περιμένουν δύσκολες ώρες.» (Ζωή Στόικου)

«Ανησύχησα πραγματικα οταν ανακοινωθηκε οτι η καθηγητρια Γαλικων στο δημοτικο σχολειο της κορης μου επασχε απο Κορωνοιο ενω ηδη διδασκε δυο εβδομαδες απο την στιγμη που επεστρεψε απο την Ιταλια . Εκει φοβηθηκα, καταλαβα οτι αυτη η κατασταση αφορα ολους μας. Μετα αρχισαν να ερχονται τα απιστευτα νουμερα απο την Ιταλια.» (Panos Gtsis)

«Όταν ενώ ο αριθμός των θυμάτων στην Ιταλία ανέβαινε εκθετικά, είδα φωτογραφία από τη συναυλία των Stereophonics στην πόλη που μένω (Μάντσεστερ). Εκεί κατάλαβα ότι θα ακολουθήσουν πολύ δύσκολες μέρες στο Ηνωμένο Βασίλειο.» (Γιώργος Παπαχρήστου)

91401488 10156736109201296 5909149879967416320 o

«Παραμονή Καθαράς Δευτέρας, σε ένα τσιπουράδικο, όταν ασυναίσθητα προσπάθησα να κάθομαι σε απόσταση ασφαλείας από τους θαμώνες και ένιωθα άβολα με την εγγύτητα . Όταν το συνειδητοποίησα κατάλαβα πως άρχισαν τα δύσκολα.» (Μελίσσα Στοΐλη)

«Όταν έκλεισε το σχολείο.» (Χριστίνα Πολίτη)

«Την Πέμπτη 12 Μαρτίου όταν ανακοινώθηκε ότι κλείνουν ΚΑΙ οι κινηματογράφοι. Όμως το μέγεθος της σοβαρότητας παγκοσμίως ήταν όταν ανακοινώθηκε επίσημα ότι αναβάλλεται το Φεστιβάλ Καννών. Τότε κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι μη διαχειρίσιμα πλέον.» Τέλλος Φίλης

«Όταν είδα video με το Πεκίνο σε lockdown, άδειο. Αυτή την πόλη που σφύζει από ζωή. Σκέφτηκα ότι ίσως ο ιός παίρνει το αεροπλάνο και έρχεται προς τα εδώ. Βεβαιώθηκα την Τρίτη μετά την Καθαρά Δευτέρα που μπήκα super market και έλειπαν όλα τα όσπρια και τα χαρτιά υγείας.» (Αλέκα Παπαδια)

«Στις 8 Φεβρουαρίου, όταν άρχισαν να ακυρώνουν οι κολοσσοί της τεχνολογίας τη συμμετοχή τους στην μεγαλύτερη έκθεση τηλεπικοινωνιών του κόσμου, που θα γινόταν στις 24 Φεβρουαρίου στη Βαρκελώνη. Στις 12 (νομίζω) Φεβρουαρίου ανακοινώθηκε η ματαίωση. Ευτυχώς.» (Χριστίνα Ταχιάου)

«29.2-7.3 βρισκόμουν στο Μπαχρέιν και έβλεπα τους αριθμούς να αυξάνονται παντού, όπως και τα μέτρα. Όποιος ερχόταν από χώρα με κρούσματα εμπαινε σε καραντίνα, η γέφυρα που συνδεει Μπαχρέιν με Σαουδική Αραβία έκλεισε και η χώρα ήταν έτοιμη για lockdown. Γύρισα με την ψυχή στο στόμα στις 8/3 το πρωί και από τότε καραντίνα, δουλειά από το σπίτι μόνο κτλ. Αλλά αυτό με την Ιταλία ξεπέρασε κάθε φόβο μου. Δεν θα μπορούσα να το φανταστώ.» (Κατερίνα Πόντη)

«Σάββατο 22 Φεβρουαριου στο αεροδρόμιο της Αθήνας, νωρίς το πρωί πετούσα για Θεσσαλονίκη. Όλα χαλαρά, νομίζω είδα 1-2 μάσκες. Την επομενη μέρα Κυριακή 23, επιστροφή βραδάκι. Στο αεροδρόμιο της Αθήνας σχεδόν όλοι φορούσαν μάσκες. Είχε «σκάσει» μολις η Ιταλία…» (Βίκυ Βαμιεδάκη)

«Όταν γύρισα από ενα ταξίδι – περίπου 10 μέρες πριν την ανακοίνωση των μέτρων – και σκέφτηκα ότι καλό είναι για τις ερχόμενες εβδομάδες να μην παω στο γυμναστήριο, γιατί οι περισσότερες «συμμαθήτριές» μου ειναι 60+» (Δανάη Βαρδαλή)

«Όταν μου είπε ο Μιχάλης στο τηλέφωνο, “Γιωργάκη εμείς όλοι από αύριο θα δουλεύουμε από το σπίτι”.» (Γιώργος Τζιλιανός)

«Όταν είδα τα στρατιωτικά φορτηγά να κουβαλάνε τα φέρετρα απο το Μπέργκαμο για να θαφτούν στο Μιλάνο, γιατί δεν χωρούσαν άλλοι νεκροί εκεί…» (Melanie Aoratie)

«Οταν στην τράπεζα που δουλεύω μας μάζεψαν μόλις μπήκε ο Μάρτης και μας είπαν ότι μέχρι το καλοκαίρι θα δουλεύουμε χωρισμένοι σε δύο διαφορετικά κτήρια αρχικά και μετά απο τα σπίτια μας. Το remote δεν είχε ποτέ ξανά εφαρμοστεί και μέχρι εκείνη τη στιγμή ηταν κάτι ανήκουστο και σε πλήρη αντίθεση με τους κανονισμούς. Επίσης το paperless ηταν κάτι που φάνταζε ακατόρθωτο.» (Nicole Rantzou)

«Μέχρι και την Κυριακή 8 Μαρτίου δεν είχα πολυσκεφτεί πώς μπορεί να εξελιχθεί. Δευτέρα στις 9 Μαρτίου ηταν το κύριο θέμα συζήτησης στα δύο σχολεία που εργάζομαι. Θυμάμαι έβλεπα αναπόφευκτα ότι πάμε για κλείσιμο σχολείων κι ευχόμουν να κερδίσουμε λίγο χρόνο, γιατί πίστευα ότι αν έκλειναν τα σχολεία, δεν θα άνοιγαν ξανά πριν το Πάσχα.
Από τις 10 Μαρτίου και μετά, που κλείσαμε, όλα άλλαξαν. Πολύ σταδιακά στην αρχή, καθημερινή πάλη με τα παιδιά να τα κρατήσεις στο σπίτι.
Τελικά όμως τα ίδια τα γεγονότα μας προλαβαίνουν, μας κατευθύνουν κι όσο περνούσαν οι μέρες έγινε αντιληπτό από τα μικρά ότι δεν βγαίνουμε. Πλέον έχουμε φτάσει να μένουμε σπίτι αδιαμαρτύρητα.

Στην πόλη μου παρατήρησα ένα φαινόμενο που, ομολογώ, δεν είχα προβλέψει. Με το που ανακοίνωσε το Νοσοκομείο Ξάνθης τον δεύτερο θάνατο, προέκυψαν στον τοπικό διαδικτυακό τύπο ένθερμοι αρνητές του ιού, που επιμένουν πεισματικά ότι τα θύματα δεν πέθαναν από τον covid, αλλά αιτία θανάτου ήταν τα υποκείμενα νοσήματα τους. Εμφανίστηκαν ευτράπελα σχόλια, μεταφέρω ένα: “Δεν πέθανε από τον ιό, απλώς τον είχε” για έναν από τους νεκρούς.» (Evdoxia Kinali)

 

Ακολουθήστε τα Μικροπράγματα στο Google News, για άρθρα και κουίζ που θα σας φτιάχνουν τη μερα.
5 Comments
παλαιότερα
νεότερα δημοφιλέστερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
patsis
patsis
3 χρόνια πριν

Νά ‘σαι καλά Άρη και όσοι απάντησαν, τα διάβασα όλα μονομιάς, σα να τα χρειαζόμουν. Καμιά φορά, μου φαίνεται, θέλουμε να μας περιγράψει κι άλλος αυτό που ζούμε και οι ίδιοι, για να το καταλάβουμε καλύτερα (όπως περίπου αναφέρει η κα Elaine Achilleopoulou). Η πρώτη φορά που εγώ συνειδητοποίησα την κλίμακα του προβλήματος ήταν όταν διάβασα ότι η Γουχάν, πόλη άνω των 11 εκατ. κατοίκων, μπήκε σε καραντίνα. Μετά, φυσικά, όταν διάβαζα κάθε μέρα για χιλιάδες νεκρούς στην Ιταλία. Είναι πολύ ενδιαφέρον, και χρήσιμο να το θυμόμαστε, πόσο πολλοί άνθρωποι έχουν προβλήματα που τους καθιστούν ευάλωτους σε αυτόν τον ιό,… Διαβάστε περισσότερα »

Fobos_Duo
Fobos_Duo
3 χρόνια πριν

Δεν ξέρω για σοβαρά, αλλά με κάποιο τρόπο ο επόμενος τίτλος σε άρθρο του CNN το έκανε πιο πραγματικό, για εμένα: “New York first responders told not to bring cardiac arrest patients to hospital if they can’t find a pulse after CPR.”

Baron Von Sternberg
Baron Von Sternberg
3 χρόνια πριν

Για μένα το σοβαρότερο όλων ήταν η συνειδητοποίηση πως πλέον θεωρείται ποινικό αδίκημα η έκφραση διαφορετικής γνώμης σχετικά με το θέμα. Συγκεκριμένα, τη μέρα που ο Χαρδαλιάς είπε πως είναι ποινικό αδίκημα το να γράφεις πως πιθανώς τα μέτρα θα ελαφρύνουν μέσα στον Απρίλιο, και ο εισαγγελέας αμέσως μετά (τι σύμπτωση) έδωσε εντολή για την διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης. Και το αδίκημα; Διασπορά ψευδών ειδήσεων. Θυμήθηκα τη δικτατορία, όπου η δίωξη για διασπορά ψευδών ειδήσεων ήταν σε ημερήσια διάταξη. Εν τω μεταξύ, στην Ιταλία, στη Γαλλία και την Ισπανία, μεταξύ άλλων, έχει αρχίσει να συζητιέται επίσημα σε κυβερνητικό επίπεδο η χαλάρωση… Διαβάστε περισσότερα »

GameofDrones
GameofDrones
3 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Baron Von Sternberg

Δεν καταλαβαίνω από το σχόλιο σας αν η ανακοίνωση ποινικής αντιμετώπισης κατά των ψευδών ειδήσεων ήταν απλώς το γεγονός που σας έκανε να συνειδητοποιήσετε τη σοβαρότητα της πανδημίας, ή αν απλώς αφήνετε αιχμές κατά των μέτρων αποκαλώντας τα “χουντικα”. Επίσης, δεν καταλαβαίνω, γιατί χάνουμε το μέτρο. Η διασπορά ειδήσεων περί ελάφρυνσης των μέτρων δημιουργεί κλίμα χαλαρότητας και (ψευδο) ασφαλείας, το οποίο “εμπνέει” άπαντες να αρχίσουν να χαλαρώνουν τις ατομικές προφυλάξεις. Αν γίνει πραγματικότητα μια τέτοια περίπτωση, να δείτε για πότε γινόμαστε κι εμείς Ιταλία (στη δική μας πληθυσμιακή κλίμακα). Δε θεωρείτε λοιπόν ότι η διαδικασία που θα οδηγήσει στην απώλεια… Διαβάστε περισσότερα »

konstantinos konstant.
konstantinos konstant.
3 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Baron Von Sternberg

Ως συνήθως, συγχέεται η έννοια της “γνώμης” με αυτή της “είδησης”. Κανένας δεν απαγόρευσε σε κανέναν να λέει την γνώμη του. ΓΝΩΜΗ είναι : “Πιστεύω ότι πρέπει να αρθούν τα μέτρα μετά το Πάσχα” ΕΙΔΗΣΗ είναι : “Θα αρθούν τα μέτρα μετά το Πάσχα” Η τελευταία είδηση είναι ψευδής είδηση, για΄τι κανείς επίσημος φορέας δεν έχει ανακοινώσει τίποτε για άρση μέτρων. Αν υπάρχει τέτοια πρόθεση από κυβερνητική πηγή και απλώς δεν έχει ανακοινωθεί επισήμως, τότε όσοι διαδίδουν τέτοιες “ειδήσεις” θα πρέπει να το αποδείξουν. Ποιος επίσημος το είπε, πότε και που. Η διασπορά ψευδών ειδήσεων που μπορεί να έχουν συνέπειες… Διαβάστε περισσότερα »

Τα Μικροπράγματα στο inbox σου!