Άρης Δημοκίδης
Όταν, το 2015, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είπε πως θα πληρώσει τη δόση στο ΔΝΤ, ο τότε υπουργός της Δημήτρης Στρατούλης υποστήριξε ότι δεν θα την πληρώσουμε και μάλιστα χωρίς καμία συνέπεια, επειδή απλούστατα θα τους έχουμε προειδοποιήσει!
Οπότε λύθηκαν όλα τα προβλήματα.
Με αφορμή αυτήν την υπέροχη δήλωση, να μερικές παρόμοιας λογικής και εγκυρότητας αμπελοφιλοσοφίες ξεκινώντας με μία που αλίευσα στα σχόλια της σχετικής είδησης, Στρατούλης: «Αν έχεις πει έγκαιρα ότι δεν θα πληρώσεις δεν είναι πιστωτικό γεγονός»:
Και το παγωτό δεν έχει θερμίδες όταν το φας όρθιος με ανοικτή την πόρτα του ψυγείου!
Αν ξεκαθαρίσεις στη γυναίκα σου ότι την απατάς, τότε δεν θα έχει πρόβλημα μ’ αυτό!
Αν η τυρόπιτα πέσει στις λάσπες και τη φυσήξεις εντός 5 δευτερολέπτων, την τρως κανονικά!
Αν κλέψεις και μετά πεις τρεις φορές το «Πάτερ Ημών», δεν μπορούν να σε στείλουν φυλακή!
Αν ένα δέντρο πέσει στο δάσος και δεν είναι κανείς εκεί για να το ακούσει, δεν θα κάνει απολύτως κανένα θόρυβο!
Αν προειδοποιήσεις τη σπιτονοικοκυρά ότι δεν θα πληρώνεις το νοίκι, δεν μπορεί να σου κάνει έξωση!
Αν σκουπίσεις τη σκόνη κάτω απ’ το χαλί, η σκόνη εξαφανίζεται για πάντα!
Αν εκτυπώσεις στο σπίτι σου το Μνημόνιο και μετά σκίσεις τις σελίδες, αυτό παύει να δεσμεύει την Ελλάδα!
Αν πεις «εγώ δεν είμαι ρατσιστής», μπορείς να συνεχίσεις τη φράση σου λέγοντας μετά ό,τι κουταμάρα θέλεις!
Αν κερδίσεις στη Μονόπολη, οι τράπεζες είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΕΣ να σου τα δώσουν σε ευρώ!
Εάν μια στρουθοκάμηλος κρύψει το κεφάλι της στην άμμο, γίνεται αόρατη!
Αν το φαγητό που περίσσεψε μπει σε καλά κλεισμένο τάπερ στο ψυγείο, έχει ακόμα δύο μήνες ανέμελης ζωής.
Μετράνε μόνο οι θερμίδες όσων τροφών μετάνιωσες που τις έφαγες.
Οι επιφάνειες που δεν φαίνονται μένουν πάντα καθαρές.
Μέιλ που δεν άνοιξες, δεν ήρθε ποτέ.
Η δουλειά που δεν ολοκληρώνεται δύο λεπτά πριν λήξει το deadline είναι ποιοτικά κατώτερη.
Ποτέ μα ποτέ δεν είναι υπερβολή μια επιπλέον τσάντα, ένα ζευγάρι παπούτσια, βιβλία, καλλυντικά πάσης φύσεως και φουλάρια. Είναι είδη άμεσης ανάγκης.
(Μη με κρίνετε…)
Ο κος Στρατούλης, νάναι καλά γιατί έχει και θέματα με την υγεία του, ανήκει σε αυτή τη μακρά γενιά καφενειακής και παντελώς ανεπάγγελτης αριστεράς: Τσίπρας, Αλαβάνος, Κουναλάκης, Στρατούλης, Αλαβάνος, Δαμανάκη.
Έτσι όπως παλιά, με το χαρτί κοινωνικών φρονημάτων, οι αριστεροί αποκλείονταν από τις “εύκολες” δουλειές (και αναγκάστηκαν να γίνουν ακαδημαϊκοί, εκδότες, επιχειρηματίες) το αντίστροφο έγινε μετά τη μεταπολίτευση. Όπου αργομισθία ένας καλός αριστερός, ευρεία ή στενή (+ ΠΑΣΟΚ δηλ.) εννοία, κάλυπτε τη θέση.
Αυτοί (και κάτι άλλοι επιπέδου Λιάπη, Τσοχατζό, Νομάρχης της καρδγιάζμας) βγαίναν με σταυρό: “εμείς τους βγάλαμε”.