Η ερώτηση έγινε στην πολύ χρήσιμη ομάδα ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΜΕΑ:
Καλημέρα σας.. Σήμερα μου έκανε παρατήρηση για τον αυτιστικό γιο μου μία γειτόνισσα ότι την ενοχλεί που βγάζει κάποιες κραυγές να μην τον βγάζω στην αυλή.. Το σπίτι μου είναι μονοκατοικία και το δικό της απέχει τουλάχιστον 70 μέτρα πιο μακριά.. Μιλάμε για εξοχική κατοικία… Και δεν τον αφήνω εννοείτε όλο το μεσημέρι έξω γιατί κλείνω και βάζω αιρκοντισιον.. Μπορεί να μου κάνει κάτι; Εγώ δεν τον βγάζω έξω εν ώρα κοινής ησυχίας.. Με απειλεί ότι θα φέρει την αστυνομία… Είναι μια κυρία που μένει δίπλα μας κοντά στα 65 και μένει μόνιμα δίπλα στο εξοχικό μου.. Δεν θέλει μου είπε γιατί θα φέρει τα εγγόνια της να βλέπουν κι να ακούνε το αυτιστικό παιδί μου..
Πάνω από 1.200 σχολιαστές του Facebook της απάντησαν. Να μερικά απ’ τα σχόλια
* Είχα ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με μια μόνιμη κάτοικος πολύ νεώτερης ηλικίας από την εν λόγω κυρία.οσο ασχολιομουν κι απαντούσα,δεν βγάζαμε άκρη.οποτε κι εγώ έπαψα να απαντώ στις τσιριδες της και απειλές της,κι από τοτε μαλώνει μόνη της…χαχαχα
* Είναι ντροπή πια.Αυτο που με στεναχωρεί εμένα προσωπικά γιατί το περνάω είναι ότι σε πλήγωσε πολύ κορίτσι μου. Μην νιώθεις άσχημα και άβολα για το παιδάκι σου!!!!!Να βγάζεις κι εσύ κραυγές μαζί του και να γελάς δυνατά!!!!!!Θα σκάσει αυτή από το κακό της και εσύ θα νοιώσεις πολύ όμορφα!!!!!!!!😘😘😘😘😘😘😘😘😘
* Έχω κ εγώ αυτιστικό γιο κ κάνει τα ίδια.Οποιος ενοχλείται να μετακομίσει δεν μπορούν να κάνουν τίποτε .Ούτε κλέφτες είναι ούτε δολοφόνοι τα παιδιά μας.Διαφορετικα είναι.Κ αυτή η κυρία κ όλες κ όλοι που ενοχλούνται να μην ξεχνούν…πώς τα παιδιά μας έτυχε να γεννηθούν διαφορετικά Δεν το διάλεξαν.Κ κανεις δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο.Σε θέματα υγείας εννοώ.Σεβασμο
λοιπόν κ κατανόηση για όλα τα διαφορετικά άτομα
* Αδιαφόρησε. Ενταξει καλο θα ήταν να μη φωνάζει τις ώρες κοινής ησυχιας, αλλά πόσους έχουμε ακουσει να μαλωνουν ή να παιζουν τάβλι ή να φωναζουν στις διακοπές τους? Αυτο που γνωρίζω ως εκπαιδευτικός σε παιδιά με αυτισμό είναι ότι δεν τους κάνει καλο η πολλη ζέστη. Αυτο . Οσο για τη γιαγια, τα εγγονια της ξερουν καλυτερα απο αυτην.
* Ζω χρονια με εναν ανθρωπο που εχει διαγνωστει με καθυστερήσει ενω εχει κ ελαφρυ αυτισμο
Γιατι απλα με διαλεξε κ μου χτυπησε την πορτα μου κ ζητησε βοηθεια.
Χρονια τωρα κανενας δεν μπορει να καταλαβει οτι δεν βοηθαω εγω αντιθετως μου έδειξε κ εξακολουθει να κανει την ζωη μου σπουδαια
Εχω εναν γιο κ αυτος ειναι ο ψυχογιος μου.
Αστους καλη μου στο παραμυθι τους.Εσυ κ ολοι μας εχουμε πολυ πιο σημαντικα θεματα να ασχοληθουμε..
Ειναι σε πλανη μεγαλη.Την λυπαμαι..οπως πολλους”καλα” γυρω μου
* Δεν υπάρχει νόμος που απαγορεύει σε ενα αυτιστικό παιδί να βγάζει ήχους ούτε ότι πρέπει να το κλείνουμε σε ενα σπιτι σαν φυλακή. Ειναι άνθρωπος και αυτόν τον ήχο βγάζει γιατι αυτο μπορει. Οτιδήποτε αλλο ειναι παράλογο ανήθικο ανάρμοστο και παράνομο. Πήγαινετε εσεις στην αστυνομία και ζητήστε να την καλέσουν για συστάσεις εκεί. Αν δεν συμμορφωθεί πηγαίνετε στον εισαγγελέα ανηλίκων και εξηγήστε του τον εκφοβισμό και τον ρατσισμό που υφιστά στε και ζητήστε την παρέμβαση του. Εκεί υπάρχει νομος. θα την καλέσει ο ίδιος μεσω της αστυνομίας. Αν δεν θελετε να κάνετε τιποτε αγνόειστε την και αν δεν της αρέσει ας πουλησει το σπιτι της και ας φύγει.
Κι ένα τελευταίο σχόλιο, πιο γενικό:
Είναι πραγματικά ευχής έργο η πρόοδος που έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια αναφορικά με τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Όχι μόνο έχει βελτιωθεί η αντιμετώπιση και η θεραπεία τους, αλλά πλέον συγκαταλέγονται στα άκρως ενεργά άτομα της κοινωνίας και δεν είναι εγκλωβισμένα σε ιδρύματα και ειδικά κέντρα.
Η κοινωνία καθημερινά αποδέχεται τα άτομα αυτά και κυρίως προσπαθεί να ενθαρρύνει την ενεργό συμμετοχή τους στα κοινωνικά δρώμενα. Όσο περισσότερο δραστηριοποιούνται τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τόσο περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να επικοινωνούν και να μαθαίνουν απ’ αυτά.
Για να μπορέσετε να επικοινωνήσετε και να δημιουργήσετε μια ζεστή σχέση μ’ ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, πρέπει να καταλάβετε ότι είναι άνθρωποι ακριβώς όπως εσείς, καθώς δεν είναι διαφορετικοί από εσάς. Υπάρχουν πολλές παρερμηνείες σχετικά με το τι είναι τα άτομα με ειδικές ανάγκες, που πρέπει κάποια στιγμή να ξεπεραστούν.
Είναι γεγονός πως καθώς μεγαλώνουμε, με την εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης, αρρωσταίνουμε όλο και πιο σπάνια. Πράγματι, αδιαφορούμε συχνά για τη σημασία αυτού του δώρου. Ενοχλούμαστε όμως απίστευτα, όταν γινόμαστε μάρτυρες σε κάποιο μποτιλιάρισμα. Ενοχλούμαστε όταν περιμένουμε στην ουρά για περισσότερο από τρία λεπτά. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες μας διδάσκουν υπομονή, ακριβώς επειδή στην υπόλοιπη ζωή μας πρόκειται να υπάρξουν πράγματα που θα πάρουν χρόνο.
Μαθαίνουμε ότι μερικές φορές κάποια άτομα χρειάζονται πέντε λεπτά για να περπατήσουν 50 μέτρα. Μαθαίνουμε ότι χρειάζονται μήνες για κάποιον να μάθει ξανά απ’ την αρχή πώς να γράψει το όνομά του, λόγω κάποιου θέματος υγείας. Μαθαίνουμε ότι κάποιοι άνθρωποι πρέπει να κόβουν σε πολύ μικρά κομμάτια το φαγητό τους και να το καταναλώνουν σε περισσότερο χρόνο για να μην πνίγουν.
Τα χαμόγελα στα πρόσωπά τους, όταν πετυχαίνουν κάτι από μόνοι τους, έπειτα από πολλή προσπάθεια, μας κάνουν αρχικά να χαμογελάμε, να συμμεριζόμαστε τη χαρά τους, αλλά και να τους θαυμάζουμε.
Τα παιδιά μεγαλώνοντας αγωνίζονται όλο και περισσότερο να εκφοβίσουν άλλους με βάση τις διαφορές τους. Μεγαλώνουν γύρω από άλλους που το κάνουν και ακολουθούν το παράδειγμά τους. Τα άτομα με σύνδρομο Down κρίνονται περισσότερο απ’ τους άλλους. Αυτά τα άτομα όμως δε σας συγκρίνουν με βάση τους γνωστούς τους. Σας δέχονται ακριβώς όπως είστε -ανεξάρτητα απ’ το πώς είστε εξωτερικά ή τις ικανότητες που έχετε. Δεν έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε άλλους με βάση τι λέει η κοινωνία ότι είναι ο κανόνας.
Τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν προσποιούνται κάτι που δεν είναι. Είναι χαρούμενοι άνθρωποι. Τα χαμόγελα και τα γέλια τους είναι τόσο αυθεντικά και μεταδοτικά. Δεν αφήνουν τις αναπηρίες τους να επηρεάσουν τη ζωή τους. Στην πραγματικότητα, εξετάζουν αυτό που έχουν και το εκτιμούν. Δεν αφήνουν τις απόψεις των άλλων να τριβελίζουν την ευτυχία τους. Δε βασίζονται στη γνώμη τρίτων για να είναι ευτυχισμένοι.
Η αγάπη που λαμβάνετε απ’ τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι η πιο ειλικρινής αγάπη που θα ζήσετε. Είναι τόσο αληθινή και αναζωογονητική που αλλάζει τον τρόπο που αγαπάτε τους άλλους.
Τα άτομα με αναπηρία δε χρειάζονται κάτι από σας για να σας αγαπήσουν. Επιλέγουν να το κάνουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν εστιάζουν στο πώς τους βλέπετε. Δεν ενδιαφέρονται για τις αποφάσεις ή τα λάθη σας. Στο τέλος της ημέρας, όμως, πρόκειται να πουν ότι σε αγαπούν, είτε εκφράζοντάς το με λόγια είτε μέσω των ενεργειών τους.
Η ζωή είναι πολύ καλύτερη όταν μπορείτε να μάθετε να είστε ευτυχισμένοι και να μπορείτε να εξαπλώνετε αυτήν την ευτυχία σε άλλους.
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Μια μητέρα δείχνει τη ζωή με τον Γιάννη, τον ενήλικα αυτιστικό γιο της. Και είναι σπουδαία
