Γιάννης Δημητρέλλος
Ήταν το 323 π.χ στην Βαβυλώνα, όταν ο στρατηγός Περδίκκας – διάδοχος του Μέγα Αλέξανδρου στο θρόνο των Μακεδόνων – αποφάσισε να τιμωρήσει 300 άντρες γιατί είχαν λάβει μέρος σε απόπειρα εξέγερσης. Ο θάνατος τους ήταν ακραία οδυνηρός και αργός Οι άντρες ποδοπατήθηκαν από ελέφαντες, σε μια ακόμα εφαρμογή της δημοφιλούς ποινής εκτέλεσης στασιαστών και εγκληματιών πολέμου. Η παράδοση συνέχιστηκε και στην Αρχαία Ρώμη.
O ελέφαντας, ένα ζώο με μάζα σώματος από 5,2 ως 6,9 τόνους, του οποίου ο εγκέφαλος έχει 257 δισεκατομμύρια νευρώνες, που μπορεί να μιμηθεί ή και να μάθει συμπεριφορές, που έχει τη νοητική επάρκεια να δείξει ακόμα και θλίψη για πιθανό θάνατο ενός ζώου από το κοπάδι, έχει χρησιμοποιηθεί πολλάκις από λαούς ανθρώπων ως «μέσο» για την εφαρμογή θανατικής ποινής.
Στα νεότερα χρόνια
Από το Μεσαίωνα κι έπειτα, σε χώρες της Ασίας όπως η Ινδία, η θανατική ποινή από πάτημα ελέφαντα φαίνεται πως συνέχισε να εφαρμόζεται με τον ίδιο φανατισμό. Το 18ο αιώνα, ο Σκοτσέζος θαλασσοπόρος Alexander Hamilton έγραψε στα απομνημονεύματα των ταξιδιών του στην Ινδία για τον «κήπο των ελεφάντων» στον οποίο στέλνονταν οι καταδικασμένοι για κλοπές, δολοφονίες, ακόμα και φοροδιαφύγή. Μόνο που ο συγκεκριμένος κήπος στην πραγματικότητα ήταν ένα πεδίο εκτέλεσης, όπου οι ελέφαντες έλιωναν ανθρώπους, όπως ένα γυμνό πόδι που πατάει κατά λάθος μια φιγούρα playmobil.
Ο αποτροπιασμός ενός αργού θανάτου
Μια ιστορική μαρτυρία από το 1814 αναφέρει ότι υπήρξε εκτέλεση, όπου τα πόδια του μελλοθάνατου είχαν δεθεί με σχοινί στο ένα πόδι του ελέφαντα. Το ζωό καθοδηγούνταν από άνθρωπο, ώστε να τραβάει δυνατά το πόδι του. Η δύναμη του ήταν τόσο μεγάλη, που ύστερα από λίγα λεπτά, τα πόδια του μελλοθάνατου ξεκόλλησαν. Στη συνέχεια, ο ελέφαντας διατάχθηκε να κάνει ένα βήμα μπροστά, να σηκώσει το ένα του πόδι και ύστερα να διαλύσει το κεφάλι του υπό εκτέλεση άντρα. Οι εκάστοτε Ινδοί βασιλιάδες είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν αν ο κάθε υπόδικός έπρεπε να θανατωθεί με τρόπο αργό και βασανιστικό, ή άμεσα, με μια πατημασία του ελέφαντα πάνω στο κρανίο του, ενώ το θέαμα συχνά είχε και θεατές, που απολάμβαναν το λουτρό αίματος.
Σύμφωνα με τον Hamilton, η ίδια ποινή εφαρμοζόταν και στην Ταϋλάνδη, με τον μελλοθάνατο να δένεται σε στήλο και τον ελέφαντα να τον περικυκλώνει και να τον βασανίζει με χτυπήματα, υπό τις οδηγίες του εκάστοτε εκτελεστή.
Τόσο στην Βιρμανία όσο και στην Μαλαισία εφαρμόστηκε η ίδια θανατική ποινή, συχνά με λιγότερο δημιουργικές πινελιές, στο μοτίβο «ρίξτε τον μελλοθάνατο στο χώμα και βγάλτε έναν ελέφαντα να τον πατήσει», ενώ υπήρξαν και περιπτώσεις αμφιβολιών με τον υπόδικό να βρίσκεται μόνος του με έναν ελέφαντα για ώρες ή μέρες. Αν το ζώο επέλεγε να μην τον πατήσει, τότε «οι θεοί του κόσμου» είχαν αποφασίσε πως ο άνθρωπος αυτός ήταν αθώος.
Σήμερα
Οι εκτελέσεις από ελέφαντα ανήκουν στο ιστορικό παρελθόν. Είναι λίγες οι περιπτώσεις που ο άνθρωπος έχει κινδυνέψει από την έκθεση σε πεδία που βρίσκονται ελέφαντες ελεύθεροι. Συνήθως όταν συμβαίνει αυτό, ο εκάστοτε άνθρωπος έχει κάνει κάτι που έχει τρομάξει ή προκαλέσει το μαστόδοντο, αντί πχ, να παίξει ποδόσφαιρο ή μπάσκετ μαζί του. Άλλωστε οι ελέφαντες λατρεύουν τα σπόρ.
