Βαγγέλης Γιαννίσης
Γράφει ο Βαγγέλης Γιαννίσης, συγγραφέας της σειράς αστυνομικών μυθιστορημάτων με τον επιθεωρητή Άντερς Οικονομίδη (κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα) και περήφανος γατομπαμπάς του Jax.
Υπόθεση #35 – Η δολοφονία της Julia Wallace
Liverpool, Ιανουάριος 1931
Το βράδυ της 19ης Ιανουαρίου 1931, ένα τηλεφώνημα θα έθετε σε κίνηση μία σειρά γεγονότων, η οποία μέσα σε μερικές ημέρες θα μετέτρεπε τον πενηνταδυάχρονο William Herbert Wallace από άσημο, φτωχό ασφαλιστή σε κατηγορούμενο σε έναν φόνο, για τον οποίο ο Raymond Chandler θα αναφέρει πως είναι τόσο «[…] μυστηριώδης, που τον αποκαλώ ο απίθανος φόνος, επειδή ο Wallace δε θα μπορούσε να τον έχει διαπράξει, αλλά ούτε και κανείς άλλος».
Το τηλέφωνο στη σκακιστική λέσχη, στην οποία συμμετείχε αραιά και πού ο Wallace χτυπά. Το σηκώνει ο αρχηγός της λέσχης, ο Samuel Beattie. Από το ακουστικό μία φωνή του ζητάει να μιλήσει με τον Wallace σχετικά με μία ασφάλεια που ήθελε να κάνει. Ο Beattie ανασηκώνει ελαφρώς το φρύδι, παραξενεμένος, καθώς ο Wallace σπάνια δέχεται τηλεφωνήματα -πόσω μάλλον για δουλειά- στο μικρό καφέ όπου συναντιούνται τα μέλη της λέσχης. Ο μεσήλικας ασφαλιστής είχε προγραμματισμένο αγώνα εκείνο το βράδυ, o Beattie ωστόσο δεν ήξερε εάν θα έρθει -τις προηγούμενες δύο φορές που είχε αγώνα, τελικά είχε απουσιάσει. Ρωτάει, ωστόσο τον μυστηριώδη άντρα στην άλλη άκρη της γραμμής εάν θα ήθελε να του αφήσει κάποιο μήνυμα. Εκείνος συστήνεται ως R. M. Qualthrough και δίνει στον Beattie μία διεύθυνση, στην οποία ήθελε να συναντηθεί αύριο στις 19:30 με τον Wallace. Ο αρχηγός της λέσχης ανασηκώνει για δεύτερη φορά το φρύδι του στο άκουσμα της διεύθυνσης.
Λίγο αργότερα εμφανίζεται ο Wallace και ο Beattie τον ενημερώνει για το μήνυμα που του είχε αφήσει ο Qualthrough. «Θέλει να συναντηθήτε στο νούμερο 25 του Menlove Gardens East», λέει ξύνοντας το κεφάλι. «Δεν ήξερα ότι το Menlove Gardens έχει East».
Πράγματι, ήταν κοινό αστείο ανάμεσα στους κατοίκους του Liverpool πως η πόλη είχε Menlove Gardens North, South, West, αλλά όχι East. Μήπως κάποιος έκανε μία κακόγουστη φάρσα στον ασφαλιστή; Ίσως, ωστόσο ο Wallace δεν ήθελε να χάσει λεφτά, οπότε αποφάσισε να πάει στο ραντεβού του την επόμενη μέρα. Ο ίδιος σύχναζε στην ευρύτερη περιοχή του Menlove Gardens, ωστόσο η αβεβαιότητά του τον αναγκάζει να ρωτήσει τόσο τον οδηγό, όσο και τον εισπράκτορα του τραμ νούμερο 5, στο οποίο επιβιβάστηκε, εάν γνωρίζουν τη διεύθυνση. Κανείς τους δε γνώριζε, ωστόσο του είπαν σε ποια στάση να κατέβει. Το κυνήγι της ανύπαρκτης οδού συνεχίζεται σ’ ολόκληρη την περιοχή, μέχρι που ο Wallace σταματά έναν αστυνομικό που σχολούσε εκείνη τη στιγμή για να τον ρωτήσει εάν ήξερε πού βρισκόταν η συγκεκριμένη διεύθυνση. Όταν, δε, μαθαίνει ότι δεν υπάρχει, εξιστορεί στον εμβρόντητο αστυνομικό όλη την περιπέτειά του και, απογοητευμένος, αποφασίζει να γυρίσει σπίτι.
Φτάνει στο σπίτι του, στο νούμερο 29 της Wolverton Street στις 20:45, αμέσως όμως καταλαβαίνει πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Τόσο η εξώπορτα, όσο και η πίσω πόρτα, είναι κλειδωμένες και δεν μπορεί να τις ανοίξει. Έντρομος, ζητάει βοήθεια από τους γείτονες, τον John και τη Florence Johnston. Εκείνοι έρχονται μαζί του, αλλά αυτή τη φορά, η πόρτα ως εκ θαύματος ανοίγει χωρίς δυσκολία. Το θέαμα στο σαλόνι θα τους κόψει την ανάσα· η Julia, η εξηντάχρονη σύζυγός του, κείτεται νεκρή μπροστά από το τζάκι. Το κεφάλι της έχει πολτοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, που ο εγκέφαλός της ξεπροβάλλει από ένα άνοιγμα στο κρανίο της, πάνω από το αριστερό της αυτί.
Ο John Johnston αφήνει τη σύζυγό του μαζί με τον Wallace και τρέχει για να βρει κάποιον αστυνομικό. Λίγη ώρα αργότερα, εμφανίζονται οι πρώτοι αστυνομικοί, οι οποίοι κάνουν μία πρώτη έρευνα στον χώρο -αλλά τίποτα δεν έχει κλαπεί, πέραν από μία μασιά που έλειπε από το τζάκι και τέσσερις λίρες, τα λεφτά από τα ασφαλιστήρια που ο Wallace φύλαγε σε ένα τσίγκινο κουτί. Για κάποιο λόγο, ο ευγενικός δράστης, αφού κλέψει τα χρήματα, τοποθέτησε ξανά το καπάκι στο κουτί. Όπως και κλείδωσε την πόρτα, προτού φύγει. Θα περάσει μία ώρα ακόμα προτού καταφτάσει ο ιατροδικαστής, ο οποίος θα κρίνει από τη νεκρική ακαμψία του πτώματος, πως η Julia είχε δολοφονηθεί περίπου στις 8 το βράδυ -παρόλο που ήδη η νεκρική ακαμψία είχε πάψει να αποτελεί αξιόπιστο παράγοντα υπολογισμού της ώρας θανάτου. Κάτω από το πτώμα θα βρει μία καπαρντίνα.
Ο επιθεωρητής Hubert Rory Moore θα στρέψει αμέσως τις υποψίες του στον πενηνταδυάχρονο σύζυγο, παρά την ιστορία περί της ανύπαρκτης διεύθυνσης που θα του πει ο Wallace, η οποία του έδινε άλλοθι. Και, φαίνεται, πως το άλλοθί του σιγά σιγά αρχίζει να καταρρέει. Η αστυνομία θα ζητήσει από τον οργανισμό τηλεπικοινωνιών να εντοπίσει το τηλεφώνημα του R. M. Qualthrough και πιθανότατα ορισμένα κεφάλια κουνήθηκαν, σαν να έλεγαν «το ήξερα», όταν μία τηλεφωνήτρια τους απάντησε ότι η κλήση στην καφετέρια όπου μαζευόταν η σκακιστική λέσχη είχε γίνει από έναν τηλεφωνικό θάλαμο από τη Wolverton Street. Ο θάλαμος απείχε σχεδόν μισό χιλιόμετρο από το σπίτι του Wallace. Ταυτόχρονα, άρχισαν να μαζεύονται μαρτυρίες, από γνωστούς του ζευγαριού, οι οποίοι έλεγαν πως ο γάμος του πενηνταδυάχρονου ασφαλιστή με την ευαίσθητη υγεία και της εξηντάχρονης γυναίκας, η οποία χαρακτηριζόταν δύσκολος άνθρωπος, μόνο υγιής δεν ήταν. Οι ερευνητές άρχισαν να αναρωτιούνται: και αν ο Wallace έδωσε άλλοθι στον εαυτό του, κλείνοντας ο ίδιος το ψεύτικο ραντεβού και στη συνέχεια, αφού σκότωσε τη γυναίκα του, φρόντισε να τον προσέξουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι;
Βέβαια, υπήρχε ένα βασικό πρόβλημα: μάρτυρες είχαν δει τη Julia τελευταία φορά ζωντανή στις 18:45 -ένας δεκαεξάχρονος γαλατάς κατέθεσε ότι είχαν πιάσει κουβέντα- ενώ ο Wallace είχε επιβιβαστεί στο τραμ στις 19:06. Από τον έλεγχο των σωληνώσεων προέκυψε πως δεν είχαν χρησιμοποιηθεί εκείνο το απόγευμα, οπότε εικάζεται πως ο δράστης δεν ξέβγαλε τα αίματα της Julia από πάνω του και βγήκε από το σπίτι με λεκιασμένα ρούχα -τα ρούχα του Wallace, ωστόσο, ήταν καθαρά. Μπορούσε ο πενηνταδυάχρονος με την εύθραυστη υγεία μέσα σε ένα τέταρτο να σκοτώσει τη γυναίκα του, να αλλάξει ρούχα και στη συνέχεια να τρέξει και να προλάβει το τραμ;
Παρά τα ελλειπή στοιχεία, η υπόθεση πήγε σε δίκη και οι ένορκοι έκριναν τον Wallace ένοχο για την ανθρωποκτονία της συζύγου του. Η ποινή: θάνατος δι’ απαγχονισμού. Έναν μήνα αργότερα, ωστόσο, ο δικαστής Gordon Hewart έκανε δεκτή την έφεση του Wallace και ματαίωσε την εκτέλεση. Ο ασφαλιστής ήταν αθώος και ελεύθερος να συνεχίσει τη σύντομη, όπως αποδείχτηκε, ζωή του. O William Herbert Wallace πέθανε τον Ιανουάριο του 1933 από νεφρική ανεπάρκεια, πέρνοντας στον τάφο του την πραγματική απάντηση στο ερώτημα εάν ήταν ο ίδιος αυτός που σκότωσε τη γυναίκα του, μόνος του ή με βοήθεια κάποιου συνεργού.
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
TRUE CRIME | Η πενταπλή δολοφονία γυναικών στο κατάστημα ρούχων Lane Bryant
