Γιώτα Κωνσταντινίδου
Η Anna Parini είναι η εικονογράφος που εμπνεύστηκε το εξώφυλλο του “The New Yorker” για το μήνα Ιανουάριο, με τον τίτλο “Α new leaf”. Με καταγωγή από το Μιλάνο, ζει και εργάζεται στη Βαρκελώνη και μετράει στο βιογραφικό της σπουδαίες συνεργασίες με μεγάλες εφημερίδες, πολιτιστικά ιδρύματα, συγγραφείς (The New York Times,The New Yorker, El País, Rolling Stone, The Guardian) και πολλούς άλλους. Για την Anna, ένας ποιοτικός τρόπος ζωής είναι αλληλένδετα συνδεδεμένος και με μια ποιοτική απόδοση στην εργασία. Δημιουργική και επίμονη, παρά τη συνεργασία της σε πολλά άρθρα πάντα περίμενε την κατάλληλη στιγμή που θα φιλοτεχνήσει ένα εξώφυλλο με μια δική της δημιουργία.
Δύο προσχέδια για το πιο πρόσφατο εξώφυλλό της στο New Yorker
Το ίδιο το εξώφυλλο
-Ζείτε στη Βαρκελώνη αλλά η δουλειά σας γίνεται με τέτοιον τρόπο ώστε διαχέεται σε όλο τον κόσμο. Νιώσατε ποτέ την ανάγκη ότι ίσως θα έπρεπε να ζείτε αλλού για την προώθηση της δουλειάς σας;
Όχι, στην περίπτωσή μου, το μόνο πράγμα που πραγματικά χρειάζομαι είναι ένα γραφείο, ένα βύσμα ρεύματος και μια αξιοπρεπή σύνδεση wi-fi. Το Διαδίκτυο και η ψηφιακή εποχή αποτελούν μια μεγάλη αλλαγή στη βιομηχανία, ανοίγοντας περισσότερες ευκαιρίες και επιτρέποντας στους αναδυόμενους καλλιτέχνες να είναι πιο ορατοί σε όλο τον κόσμο και φυσικά να εργάζονται γρηγορότερα.
-Οι πελάτες σας, σπουδαίες εφημερίδες, Πολιτιστικά Ιδρύματα σας έδωσαν μια σημαντική φήμη. Πώς ορίζεται για εσάς η αναγνώριση;
Η ουσιαστική αναγνώριση για μένα ήταν όταν απέκτησα τη δυνατότητα να ζήσω μια καλή ζωή κάνοντας αυτό που αγαπώ . Αποδέχτηκα τις περισσότερες αναθέσεις που έφτασαν σε μένα και ακολούθησα ένα τρελό πρόγραμμα εργασίας. Αυτά τα χρόνια ήταν μια εξαιρετική εκπαίδευση για μένα, αλλά η ποιότητα της ζωής μου και ιδιαίτερα η ποιότητα της δουλειάς μου υπέφεραν πολύ από αυτό. Δεν ξέρω αν θα το κάνω έτσι και πάλι και δεν είμαι βέβαιη ότι θα το συνιστούσα σε έναν ανερχόμενο εικονογράφο, αλλά ήταν ο τρόπος μάθησής μου. Όπως και τώρα, η αναγνώριση για μένα απαιτεί αρκετό χρόνο (και εξοικονόμηση χρημάτων) για να δουλέψω για καλύτερους πελάτες, να αποδώσω πιο ενδιαφέρον έργο και να δώσω στον εαυτό μου την ελευθερία να σκέφτομαι λίγο περισσότερο για το είδος της δουλειάς που θέλω να παράγω και για την εξεύρεση ισχυρότερης φωνής αλλά και στυλ .
-Πείτε μας για την πρόσφατη συνεργασία σας με το τεύχος του The New Yorker. Σας ζήτησαν κάτι συγκεκριμένο ή απλά είδαν τη δουλειά σας;
Η πρώτη εκδοτική μου αποστολή για το The New Yorker ήταν το 2015, από τότε δούλευα πάνω από 20 άρθρα για αυτούς αλλά ποτέ δεν ονειρευόμουν να είμαι στο εξώφυλλο, όχι αυτό τουλάχιστον σύντομα. Έλαβα την πρώτη πρόσκληση από τη συντάκτρια από το πολιτιστικό, Françoise Mouly να εμφανιστεί έργο μου το 2015 για τις εκλογές Clinton ενταντίον Trump. Κάθε εβδομάδα λαμβάνουν πολλές υποβολές από καλλιτέχνες παγκοσμίως, αλλά λίγες από αυτές καταλήγουν να δημοσιεύονται. Εκείνη τη στιγμή πλησίασα, αλλά δεν το κατάφερα. Τα τελευταία χρόνια υπέβαλα πολλές ιδέες και ξαφνικά μια από αυτές τους τράβηξε το ενδιαφέρον. Αρχικά, αυτή η ιδέα δημιουργήθηκε για να εμφανιστεί στο τεύχος βιβλίων που δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο και έδειξε το ίδιο κορίτσι στο μετρό, διαβάζοντας ένα βιβλίο μπροστά σε μια αμαξοστοιχία, αλλά για αυτό το θέμα τελικά αποφάσισαν να πάνε με μια όμορφη εικόνα που δημιουργήθηκε από το θρύλο Jean-Jacques Sempé (ο οποίος έχει συνεισφέρει σε τεύχη περισσότερο από κάθε άλλο σύγχρονο καλλιτέχνη, πάνω από εκατό) με τίτλο «Reading Group». Αργότερα τον Δεκέμβριο, η Françoise Mouly με ρωτάει αν θα μπορούσα να δουλέψω σε μια νέα έκδοση αυτού του πρώτου σκίτσου που εξακολουθούσε να κρέμεται στον τοίχο της – μια σκηνή που δείχνει την ίδια γυναίκα που χάνεται στο βιβλίο της εν μέσω μιας γιορτινής, χαοτικής περιόδου που βλέπει κανείς στη Νέα Υόρκη.
– A new leaf ο τίτλος. Τι αντιπροσωπεύει;
Οι συντάκτες του περιοδικού πρότειναν τον τίτλο για την εικόνα και τον αγάπησα αμέσως. Η εικόνα προσπαθούσε να συλλάβει «το αίσθημα της βύθισης σε ένα βιβλίο, αποκλείοντας τα πάντα γύρω σας».
-Οι εικόνες σας διακρίνονται από ζωντάνια και φωτεινά χρώματα, ποιες είναι οι επιρροές σας;
Ως φοιτήτρια γοητεύτηκα από το έργο του Brad Holland και από όλες τις κοινωνικοπολιτικές, ασπρόμαυρες εικόνες όπως αυτές που δημοσιεύθηκαν στους Times στη στήλη γνώμης. Γοητεύτηκα από την έξυπνη, προκλητική απεικόνιση και την πνευματική δύναμη που θα μπορούσε να έχει μια εικόνα. Αυτά τα κομμάτια ήταν ικανά να ερμηνεύσουν ένα ολόκληρο άρθρο και επίσης να δημιουργήσουν κάποιο είδος συναισθηματικής αντίδρασης στον αναγνώστη. Οι εικονογραφήσεις μου είναι κατά κάποιον τρόπο μια προσπάθεια να συνδυάσω αυτό το είδος σκέψης με μια ποπ, πολύχρωμη και πιο σύγχρονη αισθητική.
-Ποιο είναι το καθημερινό πρόγραμμα ενός εικονογράφου;
Ξυπνάω, κάνω κάποια άσκηση ή διαλογισμό πριν από το πρωινό και στη συνέχεια πηγαίνω με το ποδήλατό μου στο στούντιο. Γενικά αφήνω το στούντιο γύρω στις 8μμ, αλλά αν το απαιτούν οι προθεσμίες ή η διαφορά ώρας, παραμένω λίγο περισσότερο. Μερικές φορές εκμεταλλεύομαι το προνόμιο που μου δίνει αυτό το επάγγελμα μετακινώντας το γραφείο στο εξωτερικό – μόλις επέστρεψα από το Μεξικό, όπου πέρασα πάνω από ένα μήνα δουλεύοντας και τρώγοντας tacos σε κάθε γωνιά.
-Η δουλειά σας, όπως και πολλές άλλες, αναζητά διακαώς το νέο, το φρέσκο, την πρωτότυπη ιδέα. Πόσο αγχωτικό ή δημιουργικό είναι αυτό για εσάς;
Απαιτεί πολλή εκπαίδευση και γίνεται πιο εύκολη, καθώς γινόμαστε πιο σίγουροι για αυτό που θέλουμε να επικοινωνήσουμε. Δεν είναι πάντα εύκολο να δουλεύει κανείς υπό πίεση, αλλά με κάποιο τρόπο το βρίσκω χρήσιμο, με βοηθά να συγκεντρωθώ. Είναι επίσης πολύ ενθαρρυντικό να συνεργάζεσαι με εφημερίδες, καθώς αναπόφευκτα πρέπει να αντιμετωπίζεις καθημερινά νέα θέματα και να μαθαίνεις να τα προσεγγίζεις με διαφορετικό, συναρπαστικό τρόπο.
-Μοιραστείτε μαζί μας τα σχέδιά σας για το μέλλον…
Ζωγραφίζω πρόσωπα ακουαρέλας για να απελευθερώσω το άγχος και έχω στο μυαλό μου ένα κινούμενο σχέδιο. Θα ήθελα να αφιερώσω λίγο χρόνο από την απεικόνιση άρθρων και απλά να κάνω κάτι σχετικό με τις εικαστικές τέχνες – εντελώς διαφορετικό και λιγότερο λογικό. Και να ταξιδεύω πιο συχνά.
