Ο Κρητικός κληρικός Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (π. Λίβυος) είναι πολύ γνωστός, είναι αποδεκτός, είναι «της μόδας», όπως προσφυώς είπε και μία θαυμάστριά του ηθοποιός. Τον προβάλλουν τα κανάλια, τον καλεί για να απολαύσει τον λόγο του η Ελλάς σύμπασα, τον «πάνε» άπαντες.
Με γεια του με χαρά του. Να ζει και να απολαμβάνει την «αγάπη» του κόσμου και ό,τι άλλο προκύπτει από την καταξίωσή του. Ας μου επιτρέψει, όμως και μένα, να ανήκω στην «ασήμαντη εκείνη μειοψηφία» (ο χαρακτηρισμός δικός του), που δεν αποδεχόμαστε ακρίτως την περίπτωσή του.
Η προ διετίας δημόσια αντίθεσή μου στην ανάρτησή του για την αποτυχία του γιου του στις Πανελλαδικές εξετάσεις αποκάλυψε πως ο π. Λίβυος κλονίστηκε από την αμφισβήτηση. Δεν την αντέχει. Δεν αντέχει το… τσαλάκωμα. Γι’ αυτό και πέρασε στην αντεπίθεση γράφοντας: «…οι επικριτές μου πεθαίνουν για μισό λεπτό δημοσιότητας; Δείτε πόσες φωτογραφίες έχω στο προφίλ μου και πόσες οι επικριτές μου.»
Φαίνεται πως δεν του φτάνει που τον υμνεί και τον δοξάζει όλη η Ελλάδα. Ένας βρέθηκε να αντιλέξει και ο π. Λίβυος έπαθε κρίση πανικού. Και ασχολείται (τι ειρωνεία) με την ψυχολογία!
Έγραψε στην «απάντηση στους επικριτές» του ότι «στο παρόν ζήτημα δεν θα επανέλθω». Έτσι έκλεισε το θέμα και συνέχισε την πορεία του προς τη δόξα!
Όμως, το επ’ εμοί θα επανέρχομαι στην περίπτωσή του. Η θεολογία της ατάκας, του φτηνού συναισθηματισμού, των γλυκερών συνθημάτων, του λιγωτικού ψυχολογισμού που εκφράζει ο π. Λίβυος και στην πραγματικότητα είναι «οργανωσιακό» copy, για όποιους καταλαβαίνουν, μπορεί να ηδονίζουν ή και να «παρηγορούν» τον κοσμάκη αλλά όχι κι εμάς την «ασήμαντη μειοψηφία». Ο «πατερούλης», όπως τον αποκαλούν κάποιοι ξελιγωμένοι θαυμαστές του, συντηρεί με τον τρόπο του έναν αξιοθαύμαστο οπαδισμό. Και στη λογική της αγέλης είμαστε σαφώς εναντίον.
Πέρα απ’ αυτό, ο λαλίστατος π. Λίβυος, ουδέποτε πήρε θέση στα μείζονα εκκλησιαστικά θέματα του καιρού μας. Προτιμά – προφανώς – την ασφάλεια και την αποδοχή του ψυχολογισμού.
Άσε που μας κραδαίνει μια “ζωή δίχως συνταγές” και μόνο συνταγούλες μας προτείνει.
*
Η ρηχή viral ανάρτηση του π. Λίβυου στο FB για την αποτυχία του γιου του στις Πανελλαδικές
«Αναρωτιέμαι πότε μια ανάρτηση στο fb είναι πληροφορία και όχι νοσηρή ματαιοδοξία. Πότε στοχεύει κάποιος να ενημερώσει, να προβληματίσει, να ψυχαγωγήσει τους “φίλους” του ή να κάνει επίδειξη. Πώς ξεχωρίζεις την εγωκεντρική διάθεση προβολής από έναν υγιή τρόπο προσέγγισης των άλλων.»
Αυτός ο σοβαρός προβληματισμός του φίλου Κώστα Λογαρά, φιλολόγου και συγγραφέα, μ’ έκανε και μένα να αναρωτηθώ γιατί τάχα έγινε viral η ανάρτηση του ιερέα π. Λίβυου δια της οποίας συγχαίρει το γιο του που απέτυχε στις Πανελλαδικές εξετάσεις. Ποια η ανάγκη ενός ιερέα να επικοινωνήσει με τον γιο του μέσω fb; Ποια η ανάγκη του να τον συγχαρεί δημόσια για την αποτυχία του; Ποια η ανάγκη του να κραυγάσει «είμαι το ίδιο περήφανος γι αυτόν, και στην επιτυχία μα ιδιαιτέρως στην αποτυχία του.» (sic).
Η κραυγή είναι το πρόβλημα. Αν αυτά τα έλεγε στον γιο του σαν πατέρας, δεν θα υπήρχε θέμα. Η δημοσιοποίηση πού αποσκοπεί; Στο χάιδεμα των ταπεινών ενστίκτων του νεοέλληνα, που έχει ανάγκη να τον συγχαίρεις για την αποτυχία του; Μάλλον γι’ αυτό «συγκίνησε» η ανάρτηση του π. Λίβυου. Φυσικά και αγαπάμε τα παιδιά μας και τον κάθε άνθρωπο γι’ αυτό που είναι, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι υπόθεση στο fb και δη από έναν ιερέα.
Για να μην μπούμε στην διαδικασία να εξετάσουμε τα αίτια της αποτυχίας του παιδιού του ιερέα… Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι η ανάρτηση αυτή επιφέρει και μια «σύγχυση γλωσσών». Γιατί τι σημαίνει «δεν είμαι περήφανος μόνο στις επιτυχίες σου μα και στις φαινομενικές ήττες σου»; Οι όποιες «ήττες» στη ζωή είναι μόνο φαινομενικές; Δεν υπάρχουν ήττες αντικειμενικές, δηλ. βασιζόμενες σε πραγματικά αίτια και γεγονότα;
Ένας ιερέας σήμερα όταν γίνεται viral στο διαδίκτυο πρέπει μάλλον να ανησυχεί. Αυτά που δημοσιοποιεί είναι μάλλον προς λαϊκή κατανάλωση. Σε κάθε περίπτωση εύχομαι στην περίπτωση του αποτυχόντος υιού του π. Λίβυου να ισχύει το Καβαφικόν:
«…επάσχισεν αυτός, όσο μπορούσεν αγωνίσθηκε.
Και μες στην μαύρη απογοήτευσί του,
ένα μονάχα λογαριάζει πια
με υπερηφάνειαν• που, κι εν τη αποτυχία του,
την ίδιαν ακατάβλητην ανδρεία στον κόσμο δείχνει.»
*
Ο συγγραφέας Κώστας Λογαράς για την ανάρτηση του π. Λίβυου στο FB σχετικά με την αποτυχία
Αγαπητέ κ. Παναγιώτη Ανδριόπουλε,
Τον π. Λίβυο δεν τον γνωρίζω ούτε ποτέ έχω διαβάσει κάτι απ’ αυτόν. Η ένστασή μου επομένως δεν έχει κανένα ίχνος εμπάθειας παρά μόνο έχει να κάνει με τον κοινωνικά επικίνδυνο παραλογισμό τού επιχειρήματός του.
Ένας πατέρας δίνει συγχαρητήρια στο γιο του για τη αποτυχία του, χωρίς να λέει το λόγο της αποτυχίας. Μήπως ο γιος τα ’χε γράψει όλα στα παλιά του τα παπούτσια; Ήταν κάνας ρεμπεσκές ο γιος; Θέλει ο πατέρας να εμψυχώσει το γιο του και να του πει δεν πειράζει; ας το κάνει, αλλά χρειάζεται να του πει και για ποιους λόγους απέτυχε, όχι να του δίνει και συγχαρητήρια από πάνω χωρίς πιθανόν να έχει κοπιάσει. Αλλιώς του χαϊδεύει τ’ αυτιά – ό,τι δηλαδή κάνουν και οι λαϊκιστές πολιτικοί.
(Πρόκειται για έναν από τους βασικούς κανόνες στη Λογική που λέγεται “λήψη του ζητούμενου”, το ψάξιμο δηλαδή των λόγων για να φτάσεις στο “συγχαρητήρια”. Αν αυτό δεν είναι διευκρινισμένο, ο συλλογισμός γίνεται παραλογισμός ως προς το περιεχόμενό του). Άρα η ένσταση η δική μου έχει να κάνει με την ουσία της γλώσσας και το νόημα που αυτή εκφράζει. Από οποιονδήποτε κι αν εκπορεύεται ο λόγος.
Δείτε πώς τσιμπήσανε πάρα πολλοί που ένιωσαν και να δικαιώνονται ίσως για την προσπάθεια που ουδέποτε πιθανόν κατέβαλαν. Ο λόγος του ιερέα τους δίνει άλλοθι με αυτό το παράλογο «συγχαρητήρια που απέτυχες». Ε, λοιπόν, δεν αδικούνται αυτοί που πάλεψαν; που αγωνίστηκαν; Αδικούνται. Εξ ου και η παρέμβαση μου.
Με τιμή
Κώστας Λογαράς
Οι ίδιοι που καταδικάζουν τους απανταχού φοβικούς, καταδίκασαν και τον π. Λίβυο για το ότι καταδίκασε την “αποτυχιοφοβία”.
Τι πάει να πει “γιατί απέτυχε ο άλλος; μήπως έφταιγε η τεμπελιά του”;
Με την ίδια λογική να πούμε “γιατί είναι υπέρβαρος ο άλλος; Επειδή τρώει πολύ και άκριτα; άρα φταίει”, τότε πάμε στη χοντροφοβία.
Υποκριτικό τουλάχιστον.
Και τι είδους κριτική ήταν αυτή “γιατί δεν τα είπε ιδιωτικά στο γιο του”;
Πόσοι και πόσοι λένε δημοσίως θέματα γιατί θεωρούν ότι βοηθούν τους άλλους;
Το συγκεκριμένο θέμα είναι καυτό. Παιδιά έχουν αυτοκτονήσει λόγω αποτυχιών στις πανελληνιες, οικογένειες έχουν τσακωθεί.
Θα συμφωνουσα με τον αρθρογραφο εαν το προβλημα του ηταν η γενικη επιδειξη των ανθρωπων στα κοινωνικα δικτυα.Επειδη εγραψε ενας ιερεας (που κατα τον αρθρογραφο λογω ιδιοτητας πρεπει να ειναι πιο προσεκτικος) κατι κατα την γνωμη του επιφανειακο,πρεπει να καταδικαστει? Ολα στα κοινωνικα δικτυα ειναι βιτρινα και ψεμα…και στο φιναλε ποιος ειπε οτι οι ιερεις δεν κανουν λαθη?
Αποτελεί πάντως απορίας άξιο, πως η lifo στην κύρια ύλης φιλοξενεί κείμενα του π. Λίβυου, καθώς δε μια υψηλής τεχνικής συνέντευξη του κ. Γιάννη Πανταζόπουλου, και έπειτα ανεβάζει και δίνει βήμα σε συκοφαντικά ανευ επιχειρημάτων κίτρινα δημοσιεύματα. Αισθάνομαι ότι εδώ η lifo υποκύπτει σε ολίσθημα που δεν τιμά την ποιότητα της.https://www.lifo.gr/articles/book_articles/82818?fbclid=IwAR2W65fF3ZRl_sDChDPbm2YVQ4TwWGdO2wL-0zCYraIxVMtFc09eTgrogYY
Το ότι πιστεύετε πως είναι συκοφαντικό δημοσίευμα δεν σημαίνει πως όντως είναι. Το σάιτ είναι ανοιχτό σε πολλές και διαφορετικές απόψεις.