Νίκος Κοκκινοπλίτης
Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου, ώρα 10:00 το πρωί.
Το ταξί με αφήνει λίγο έξω από την πύλη του στρατοπέδου. Ένιωθα έντονο άγχος και το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος. Με λίγο διστακτικά βήματα ξεκίνησα να βαδίζω προς την κεντρική πύλη, έξω από την οποία βρίσκονταν μαζεμένοι όλοι οι νεοσύλλεκτοι. Μπαίνοντας στο στρατόπεδο μας χώρισαν σε ομάδες κάθε μία εκ των οποίων απαρτίζονταν από 12 φαντάρους. Κοιτώντας τα μέλη της δικής μου ομάδας, κατάλαβα από την πρώτη κιόλας όψη ότι δεν θα έβρισκα κοινά σημεία επαφής μαζί τους, ωστόσο έκανα προσπάθειες να τους προσεγγίσω. Σε κάποιες περιπτώσεις οι προσπάθειές μου βρήκαν αντίκρισμα, ωστόσο στην πλειοψηφία κατέληξαν σε αποτυχία. Οι περισσότεροι στρατιώτες ήταν νέοι ηλικίας 19 με 20, μέσα στον χαβαλέ και την ανοησία. Εκεί, σκεπτόμενος ότι θα περάσω μεγάλο μέρος της θητείας μου μαζί τους, άρχισα να απογοητεύομαι. «Για 9 μήνες θα αναγκαστώ να συνυπάρχω με αυτούς;» διερωτόμουν.
Ένιωθα μόνος και μία έντονη θλίψη άρχισε να με διαπερνάει. Ασφυκτιούσα και ταυτόχρονα έβλεπα ότι δεν υπήρχε διαφυγή. Τότε κατάλαβα τι σημαίνει απόγνωση. Αργά το απόγευμα χωριστήκαμε και τελικά τοποθετήθηκα στον θάλαμο με νέα άτομα, αρκετά πιο ώριμα και συγκροτημένα από τα προηγούμενα. Αυτό απάλυνε τον πόνο μου, ωστόσο τα αρνητικά συναισθήματα της θλίψης και της απόγνωσης παρέμειναν και με συντρόφευαν για τις πρώτες εβδομάδες.
Μέχρι πρότινος αντιλαμβανόμουν τον εαυτό μου ως έναν εξωστρεφή και δυναμικό άνθρωπο, ικανό να διαχειριστεί οποιαδήποτε πρόκληση. Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών η εικόνα αυτή είχε γκρεμιστεί.
Η αλλαγή που παρατήρησα μέσα μου κατά το πρώτο διάστημα, ήταν ότι έπαψα να νιώθω «εγώ». Έγινα ένα άτομο υποτονικό που δεν έβρισκε χαρά και ενδιαφέρον σε τίποτε. Μέχρι πρότινος αντιλαμβανόμουν τον εαυτό μου ως έναν εξωστρεφή και δυναμικό άνθρωπο, ικανό να διαχειριστεί οποιαδήποτε πρόκληση. Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών η εικόνα αυτή είχε γκρεμιστεί. Η πραγματικότητα με διαπερνούσε και η αυτοπεποίθησή μου είχε γίνει θρύψαλα. Πλέον ένιωθα ότι βάδιζα ολοταχώς προς την κατάθλιψη. Γιατί όμως ένιωθα έτσι; Γιατί μία κατάσταση, που στην τελική την περνούν οι περισσότεροι άντρες στην χώρα μας, με είχε καταβάλει σε τέτοιον βαθμό; Τι έκανα λάθος; Κοιτώντας πίσω τα γεγονότα με καθαρό πλέον μυαλό, μπορώ να βρω πολυάριθμες απαντήσεις.
Αρκέστηκα σε γλυκόλογα του τύπου «ο στρατός είναι λούφα» και «θα περάσεις καλά στον στρατό» μέχρι που αντίκρισα την σκληρή πραγματικότητα και έφαγα μία γερή σφαλιάρα από αυτήν.
Αρχικά, δεν προετοιμάστηκα καθόλου ψυχολογικά για την θητεία μου. Διέκοψα την αναβολή την στιγμή που θεωρούσα εγώ κατάλληλη και στο μεσοδιάστημα δεν αφιέρωσα ούτε ένα δράμι από την σκέψη μου για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Αρκέστηκα σε γλυκόλογα του τύπου «ο στρατός είναι λούφα» και «θα περάσεις καλά στον στρατό» μέχρι που αντίκρισα την σκληρή πραγματικότητα και έφαγα μία γερή σφαλιάρα από αυτήν. Άλλωστε, γνώριζα εκ προοιμίου ότι δεν θα μου ταίριαζε η στρατιωτική ζωή, εκεί όμως το βίωσα στην πράξη. Δεν μ’ αρέσει να με περιορίζουν, να μου λένε τι θα φάω και πότε θα το φάω, πότε θα κοιμηθώ και τι θα φορέσω. Δεν μ’ αρέσει να σκύβω το κεφάλι και να υπακούω άτομα που δεν αξίζουν τον σεβασμό μου. Δεν μ’ αρέσει να συνυπάρχω με κακόψυχους ανθρώπους και να τσακώνομαι μαζί τους για πράγματα αυτονόητα. Όλα αυτά όμως, αποτελούν μέρος της ρουτίνας του στρατιώτη που τα βίωσα έντονα στην καθημερινότητά μου και εξακολουθώ να τα βιώνω μέχρι και σήμερα. Πέραν αυτών, ένα σημαντικό στοιχείο που δυσκόλεψε την προσαρμογή μου στην στρατιωτική ζωή ήταν η έλλειψη λογικής σε πληθώρα περιπτώσεων. Πολλές φορές στον στρατό τύχαινε να έχω όλο το δίκαιο με το μέρος μου, ωστόσο δεν μπορούσα να το βρω και το χειρότερο, πολλές φορές δεν μπορούσα καν να το διεκδικήσω. Αλλά ακόμη και όταν είχα την δυνατότητα να το διεκδικήσω, παρατήρησα ότι ο διάλογος με επιχειρήματα δεν ήταν πάντοτε η ενδεδειγμένη λύση.
Όταν ένας άνθρωπος που βιώνει πόνο, αποφασίσει να δει κατάματα την πραγματικότητα και σταματήσει να ζει στην προσμονή ενός καλύτερου αύριο ,που μπορεί ποτέ να μην έρθει, τότε ήδη έχει πάρει ένα γερό μάθημα ζωής. Έχει μάθει να ζει στο τώρα.
Παρ’ όλα αυτά, ήρθε εκείνη η μοναδική στιγμή στην οποία απλά αποδέχτηκα την κατάσταση και προσαρμόστηκα σε αυτήν. Η ωριμότητα ,όμως, και το σθένος προκειμένου να καταφέρω να φτάσω στο σημείο αυτό, θεωρώ πως αποτελεί το σημαντικότερο εφόδιο που έχω αποκομίσει μέχρι τώρα από τον στρατό. Όταν ένας άνθρωπος που βιώνει πόνο, αποφασίσει να δει κατάματα την πραγματικότητα και σταματήσει να ζει στην προσμονή ενός καλύτερου αύριο ,που μπορεί ποτέ να μην έρθει, τότε ήδη έχει πάρει ένα γερό μάθημα ζωής. Έχει μάθει να ζει στο τώρα. Και μιας και μιλώ για μαθήματα ζωής από τον στρατό, το παραπάνω σίγουρα δεν είναι το μόνο. Μέσα από την μέχρι τώρα θητεία μου κατάφερα να δω κατάματα τις αδυναμίες μου και μέσα από αυτές να ανακαλύψω τον πραγματικό μου εαυτό. Έπεσα κάτω και ακόμη προσπαθώ να σηκωθώ, όμως ξέρω μέσα μου ότι θα τα καταφέρω και όταν σηκωθώ θα είμαι πιο δυνατός. Οι δυσκολίες και οι κακουχίες σκληραγωγούν τον άνθρωπο και τον κάνουν να εκτιμήσει και τα πιο απλά πράγματα που ίσως κάποτε τα θεωρούσε δεδομένα.
Όχι, δεν μ’ αρέσει καθόλου ο στρατός. Αντίθετα μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είναι μία από τις χειρότερες εμπειρίες που έχω βιώσει. Και όχι, δεν είμαι υπέρ της υποχρεωτικής στράτευσης, τουλάχιστον με τον τρόπο που τώρα γίνεται. Ωστόσο, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι στην ζωή δεν θα χουμε πάντοτε τις επιλογές που θα θέλαμε να έχουμε. Έτσι κι εδώ. Η επιλογή της ζωής στην Ελλάδα για έναν άντρα προϋποθέτει να περάσει από το σκαλοπάτι που ονομάζεται στρατιωτική θητεία. Ευχάριστο; Όχι. Δίκαιο; Ίσως όχι, αλλά υπήρχε ποτέ περίοδος στην ιστορία όπου η ζωή ήταν εξίσου δίκαια για όλους; Μάλλον όχι. Μόνο όντας ρεαλιστές ,λοιπόν, και παίρνοντας συνειδητές αποφάσεις θα καταφέρουμε να αποκτήσουμε έλεγχο στην ζωή μας και να επιτύχουμε όσα πραγματικά θέλουμε. Και όταν κάποια σκαλοπάτια στην πορεία προς τους στόχους μας μάς δυσκολεύουν, αξίζει να τα βλέπουμε ως χρήσιμες εμπειρίες και ταυτόχρονα να κοιτάμε την μεγάλη σκάλα.
Στο κάτω – κάτω, η ίδια η ζωή είναι μια εμπειρία…
