Άρης Δημοκίδης
Σχεδόν κανένας δεν είναι ικανοποιημένος με τα σχέδια της κυβέρνησης για το μεταναστευτικό, και το πιο πιθανό είναι πως, πλέον, κανείς δεν θα ικανοποιηθεί, ό,τι και να γίνει. Με τα μπρος πίσω της η κυβέρνηση αποδείχτηκε ευάλωτη σε κάθε έντονη διαμαρτυρία και δύσκολα κάποιος θα πάρει στα σοβαρά τις αποφάσεις της. Αντίθετα, κάθε κοινωνική ομάδα θα νιώσει πως έχει το περιθώριο να αλλάξει αυτά που δεν της αρέσουν και άρα δεν θα συμβιβαστεί.
Εκ πρώτης όψεως τα κλειστά κέντρα θα ικανοποιούσαν τους νησιώτες (τους «ρατσιστές», όπως τους αποκαλούσαν οι παλιοί εχθροί τους αλλά νυν συμπολεμιστές τους μέχρι και πρόσφατα) που διαμαρτύρονταν έντονα ότι οι μετανάστες «βρώμιζαν» τα νησιά. Αντίθετα όμως τους εξαγρίωσε γιατί νιώθουν πως το ζήτημα δεν πρόκειται να λυθεί ποτέ και πως με τα κλειστά κέντρα τα νησιά θα γίνονται και επισήμως χώροι παντοτινής φιλοξενίας μεταναστών.
Αυτοί που θα ενοχλούνταν απ’ τα κλειστά κέντρα, ενοχλήθηκαν. Οι δικαιωματιστές, όσοι θεωρούν τα κέντρα απαράδεκτες φυλακές, όσοι πολέμησαν εναντίον της Αμυγδαλέζας. Είναι αυτοί που δεν θέλουν τις κλειστές δομές λόγω νοιαξίματος για τους μετανάστες κι όχι λόγω απέχθειας όπως οι της πρώτης κατηγορίας. Ιδανικά θα ήθελαν να μεταφέρονται στην ενδοχώρα οι μετανάστες, σε ανοιχτές φυσικά δομές. (Ο Αντώνης Λιάκος, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έκρυψε αυτό που πιστεύουν πολλοί στην Αριστερά: Πως η Ελλάδα χρειάζεται επιπλέον ένα εκατομμύριο πρόσφυγες για να λύσει το δημογραφικό της.)
Τώρα, πώς έγινε και φανατικοί Νεοδημοκράτες, ακροδεξιοί, κεντρώοι, ψηφοφόροι ΣΥΡΙΖΑ και αντιεξουσιαστές να βρεθούν στην ίδια πλευρά ενάντια στα ΜΑΤ, ούτε οι ίδιοι δεν θα το φαντάζονταν.
Η τελευταία φορά που «ενώθηκαν» τόσο διαφορετικές ιδεολογίες ενάντια σε κοινό εχθρό ήταν το 2011, στην Πλατεία Συντάγματος με τους Αγανακτισμένους. Και βάζω το ενώθηκαν σε εισαγωγικά γιατί η εκκίνηση από εκ διαμέτρου αντίθετες αφετηρίες δεν άφησε φυσικά να υπάρξει μια πλήρης, οργανική ένωσή τους: Οι Χρυσαυγίτες και οι ΑΝΕΛίτες ήταν μαζί με ανένταχτους εθνικιστές στην πάνω πλατεία και μούντζωναν, οι ενδιάμεσοι ήταν στο μέσο της πλατείας και οι πιο επαναστάτες στην κάτω πλατεία.
Συνυπήρχαν χωρίς να συμπαθιούνται, και πολέμησαν για διαφορετικούς λόγους αλλά με παρόμοια μέσα για τον ίδιο σκοπό.
Το αποτέλεσμα ήταν αμφιλεγόμενο. Κάποιοι θεωρούν ιστορικές τις στιγμές που ένωσαν τόσες διαφορετικές ιδεολογίες και άλλαξαν τους κομματικούς συσχετισμούς. Άλλοι τονίζουν πως οι Αγανακτισμένοι έδωσαν φωνή στην Χρυσή Αυγή, πως έκαναν μέινστριμ Βαρουφάκηδες και Λαπαβίτσες, και πως οδήγησαν τη χώρα σε ακόμα μεγαλύτερη κρίση.
Το σίγουρο είναι πως η «ένωση» των Αγανακτισμένων άνοιξε το δρόμο για την ένωση της ριζοσπαστικής αριστεράς και της πατριωτικής (ακρο)δεξιάς και στην εξουσία, με το κυβερνητικό σχήμα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Θα μπορούσε η σημερινή, συγκυριακή συμμαχία εναντίον της κυβέρνησης να οδηγήσει σε μονιμότερες συνεργασίες; Θα μπορούσαν να ξεπηδήσουν ακόμη και καινούργια κόμματα ή συνασπισμοί που δεν θα βασίζονται τόσο στις κοινές αρχές αλλά στο ποιος είναι ο κοινός εχθρός; (Εξάλλου το μόνο κοινό ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ ήταν πως απλώς δεν ήθελαν τα μνημόνια, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.)
Τώρα η συμμαχία υπάρχει μόνο στα νησιά, όμως τι θα γίνει αν ο Κ. Μητσοτάκης έχοντας ηττηθεί απ’ τους νησιώτες του Β. Αιγαίου αναγκαστεί να επιχειρήσει τη δημιουργία κλειστών κέντρων στην ηπειρωτική Ελλάδα; Μόνο τότε θα φανεί αν το κίνημα της ετερόκλητης αντίστασης στα (οποιαδήποτε) σχέδιά του έχει «πόδια».
Ξεσηκωμός του κόσμου που έφτασε στα όρια του λέγεται , όταν οι πολίτες βλέπουν ξεκάθαρα την κοινή λογική και το κοινό καλό ενώνονται
Δεκτό, όμως ποιο ακριβώς είναι το «κοινό καλό»;
Για κάποιους είναι να φύγουν τελείως οι μετανάστες, για άλλους να έρθει άλλο ένα εκατομμύριο. Αυτό με μπερδεύει σε σχέση με το «κοινό καλό» που λέτε.
Μαγικά δεν γίνονται , – κοινό καλό -στην υπάρχουσα κατάσταση θα ήταν το δίκαιο μοίρασμα στην ηπειρωτική Ελλάδα , λέγοντας δίκαιο εννοώ μοίρασμα βάση κατοίκων μιας πόλης. Δηλαδή αυτό που ζητάμε από τις υπόλοιπες χώρες να ξεκινήσουμε να το κάνουμε εμείς εσωτερικά και στην συνεχεία να γίνει σε ευρωπαϊκή κλίμακα.Το σίγουρο είναι ότι δεν λύνεται με βία από την όποια πλευρά.Αν θελουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς εάν στη γειτονιά μας επικρατούσε αυτή η ανεξέλεγκτη κατάσταση το ίδιο θα αντιδρούσαμε όλοι μας με λεκτική διαμαρτυρία , γιατί για παράδειγμα στο κέντρο φιλοξενίας στη Μυρσινη Ηλείας δεν έχουμε τέτοια κρούσματα γιατί ο… Διαβάστε περισσότερα »
Μιλάμε για τον απόλυτο γόρδιο δεσμό. -Η μεταφορά στην ενδοχώρα, κακά τα ψέματα, σημαίνει άμεσο προσκλητήριο για τους επόμενους και πιθανότατα οι νύν θα κυκλοφορούν άπραγοι σε ομόνοια και Πατησίων στις επόμενες εβδομάδες. Το έχουμε ξαναδεί. -Η παραμονή στα νησιά άνευ «μηνύματος» άμεσων, μαζικών επανα-προωθήσεων (ουτοπικό φυσικά), σημαίνει διαιώνιση του προβλήματος των ντόπιων. Σταθερή, συντεταγμένη, σοβαρή πίεση προς την Ευρώπη που φέρει ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευθύνη και κουνάει και τα δάκτυλο υποκριτικά: Επιβολή ποσοστώσεων. Ακόμα και με βέτο. Με αυτό δεν διαφωνεί κανένας, αριστεροδεξιός. Αυτό άλλωστε σημαίνει Ευρώπη. Νομίζω. Αυτή την στιγμή είμαστε η «Χίος» της Ευρώπης. Εκτός εάν επιθυμούμε έναν Έλληνα… Διαβάστε περισσότερα »
«Σταθερή, συντεταγμένη, σοβαρή πίεση προς την Ευρώπη που φέρει ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευθύνη και κουνάει και τα δάκτυλο υποκριτικά: Επιβολή ποσοστώσεων. Ακόμα και με βέτο. Με αυτό δεν διαφωνεί κανένας, αριστεροδεξιός. Αυτό άλλωστε σημαίνει Ευρώπη». Για ποια Ευρώπη αναφέρεστε; Καταρχάς, δεν τα βρίσκουν καν στον κοινοτικό προϋπολογισμό μετά το Brexit. Υπάρχει μια τεράστια τρύπα 75 δις. Θα λύσουν το θέμα με το μεταναστευτικό; Για ποιες ποσοστώσεις μιλάτε απ’ τη στιγμή που απέτυχαν να εφαρμοστούν; Η χώρα χρειάζεται ξεκάθαρα μια αλλαγή πολιτικής με εθνοκεντρικό χαρακτήρα. Να μην είναι έρμαιη κανενός. Εμείς εδώ εισπράττουμε τα επίχειρα από την πλευρά των μεγάλων κρατών και τις… Διαβάστε περισσότερα »
Τα ίδια λέμε. Κανείς δεν μας ρώτησε, άρα σε κανέναν δεν πρέπει να αναφερόμαστε. Για αυτό μιλάω πλέον για επιθετική διπλωματία. Ίσως το μεταναστευτικό, από την άλλη, να γίνει η ταφόπλακα της Ευρώπης. Συμφωνώ για τον εθνοκεντρικό χαρακτήρα: Αν σκεφτείς τους αριθμούς, τρομάζεις…