«Χοντρέ! Άσε κάτω το παγωτό χοντρέ!» – O Πάνος περιγράφει κάτι που έγινε στην Κηφισιά

Το διάβασα στο facebook του καλού συναδέλφου Πάνου Σακκά. Το βάζω χωρίς σχόλια – τα λέει όλα ο ίδιος, κλείνοντας καταπληκτικά:

Έγραψε τις προάλλες:

Το bullying τους δεν θα περάσει

Απόψε βρέθηκα με έναν φίλο μου στην Κηφισιά και πήραμε από ένα παγωτό στο Da Vinci. Ήταν η πρώτη Παρασκευή άδειας μετά από ένα busy καλοκαίρι και είχα πολύ καλή διάθεση. Καθίσαμε στον πάγκο απέναντι από το μαγαζί, ενώ οι υπάλληλοι ξεκίνησαν να μαζεύουν για το κλείσιμο (είχε πάει και 1π.μ).

Το πλακόστρωτο ήταν άδειο και μόνο μία παρέα τριών εφήβων 15-16 ετών, κάθονταν σε ένα κοντινό τραπέζι των ήδη κλειστών Starbucks.

Σχεδόν αμέσως ακούσαμε πνιχτά γέλια από το σημείο, αλλά δεν δώσαμε σημασία – άλλωστε το γέλιο είναι μία από τις ελάχιστες ανθρώπινες «εκρήξεις» που σε καθησυχάζει παρά την ένταση της, και σε παρασύρει να χαμογελάσεις ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα ποιο είναι το αστείο. 

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα όμως, όταν τόλμησα να φάω την πρώτη μπουκιά από το παγωτό μου, κατάλαβα ότι το αστείο ήμουν εγώ: «Χοντρέ! Άσε κάτω το παγωτό χοντρέ!», φώναξε κάποιος από την παρέα, και ακολούθησαν τα τρανταχτά γέλια των άλλων δύο, που έσκυβαν και κοιτούσαν κλεφτά πίσω από τα διακοσμητικά φυτά της καφετέριας, σαν σκύλοι που ξέρουν ότι έχουν κάνει αταξία. 

Συνέχισα την κουβέντα και το παγωτό μου, φροντίζοντας να μην τους δώσω την ικανοποίηση της προσοχής μου, παρ’ ότι τα λόγια τους με πλήγωσαν, όπως ήταν φυσικό: υποφέρω από τα παραπανίσια κιλά μου και κάνω πολύ μεγάλη προσπάθεια να απαλλαγώ από αυτά – η αδιάκριτη αναφορά στο πρόβλημά μου σκίασε για λίγο την ανέμελή διάθεσή μου, την ξέγνοιαστη στιγμή μου και το δικαίωμά μου στη χαρά.

-Θα μπορούσα να αντιμετωπίζω κάποιο πρόβλημα υγείας

-Θα μπορούσα να έχω παχύνει μετά από κάποιον σοβαρό τραυματισμό και, φυσικά,

-ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΟΥ να είμαι τόσα κι άλλα τόσα κιλά

Καμία από αυτές τις υποθέσεις δεν πέρασε από το μυαλό των πολιτισμένων ομορφόπαιδών, που δεν είχαν πει την τελευταία τους κουβέντα: για περίπου ένα δεκάλεπτο, φρόντιζαν να φωνάζουν τακτικά παραλλαγές της ίδιας άκομψης ανοησίας, κρώζοντας πίσω από τα φυτά: «έχει θερμίδες αυτό, άσ’το κάτω», «είσαι 800 κιλά», κ.λπ. 

Παρά τις επανειλημμένες προσβολές τους δεν κοίταξα προς το μέρος τους ούτε μία φορά, ούτε φυσικά ασχολήθηκα να τους απαντήσω και ξέρω πως η στάση μου παρερμηνεύτηκε πιθανότατα ως φόβος ή αδυναμία, αλλά αυτό ήταν το πιο θαρραλέο πράγμα που μπορούσα να κάνω.

Το πιο θαρραλέο πράγμα που μπορούμε όλοι να κάνουμε απέναντι σε κάθε αυτόκλητο κριτή της ύπαρξής μας: να μην ακούμε την φωνή τους μέχρι να πάψουν να έχουν φωνή, να τους αποκλείσουμε σε κοινή θέα χωρίς να κοιτάζουμε καν προς το μέρος τους, μέχρι να πάψουν να είναι εκεί.

***

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Πρέπει να μιλήσουμε λίγο για τις φωτογραφίες άλλων που ανεβάζετε απ’ τις παραλίες