Άρης Δημοκίδης
Μια ιδιαίτερη φωτογραφική έκθεση παρουσιάζει η Αλεξάνδρα Ρίμπα στις βιτρίνες τέχνης του ΟΤΕ στη Θεσσαλονίκη.
Η έκθεση, η οποία ξεκίνησε στις 23 Ιουνίου, περιλαμβάνει φωτογραφίες της ίδιας της Αλεξάνδρας αλλά και της γιαγιάς της, Μαρίας Γιαννοπούλου.
Η Αλεξάνδρα Ρίμπα γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1997. Είναι τεταρτοετής φοιτήτρια
στο Τμήμα Κινηματογράφου-Σχολή Καλών Τεχνών ΑΠΘ. Ασχολείται με την φωτογραφία τα
τελευταία χρόνια και παρακολουθεί μαθήματα δημιουργικής φωτογραφίας στη Stereosis
school of photography. Έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα που
πραγματοποιήθηκαν στο Μουσείο Μπενάκη (Athens Photo Festival-Young Greek
Photographers 2018) και στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών.
Η Μαρία Γιαννοπούλου γεννήθηκε στα Γιάννενα. Ζούσε και εργαζόταν στην Θεσσαλονίκη.
Από το 1989 είχε παρουσιάσει δουλειά της σε δεκάδες εκθέσεις στην Ελλάδα αλλά και σε
Ευρώπη και Αμερική. Είχε τιμηθεί με πολλές διακρίσεις και βραβεία. Ανάμεσα τους και ο
τιμητικός τίτλος του “Διεθνούς Πολίτη της Νέας Ορλεάνης” που της απένειμε ο Δήμαρχος
της πόλης αυτής. Στο διάστημα 1992-1993 ήταν φωτογράφος του ΚΘΒΕ και δίδασκε
Ιστορία της Φωτογραφίας στη Σχολή Δημητρέλη. Από το 1994 δούλευε για τους γιατρούς
του Κόσμου. Έφυγε από την ζωή τον Φεβρουάριο του 2008.
Κείμενο του Στράτου Καλαφάτη με αφορμή την έκθεση
Αρχές της δεκαετίας του ΄80, νεαρός φοιτητής στην Θεσσαλονίκη, κατέβαινα στο υπόγειο της ΛΕΦΚΙΘ (Λέσχη Φωτογραφίας και Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης), για να παρακολουθήσω τα δρώμενα των φωτογράφων της πόλης. Ερασιτέχνες που μοιράζονταν την αγάπη τους για την φωτογραφία η οποία έμελλε τα αμέσως επόμενα χρόνια να εξελιχθεί στην πιο σύγχρονη και δημοφιλή τέχνη.
Ανάμεσα τους μία από τις προσωπικότητες που ξεχώριζαν ήταν αυτή της Μαρίας Γιαννοπούλου. Η Μαρία αγαπούσε την ζωή, αγαπούσε τα ταξίδια, αγαπούσε την φωτογραφία με πάθος και ιδιαίτερα τα πορτρέτα. Δεν ξέφευγε από την αισθητική της εποχής, αλλά κατάφερνε με το ίδιο μαύρο φόντο και το σκληρό φως να μας προτείνει τα πρόσωπά της με τρυφερότητα και έναν ερωτικό δυναμισμό.
Αρκετά χρόνια μετά, ανταμώσαμε στο υπόγειο του Κούνιο στο 15 της οδού Βενιζέλου.
Εκεί στεγαζόταν ο Φωτογραφικός Κύκλος Θεσσαλονίκης, τον οποίο είχα την τιμή να διευθύνω καθώς και να οργανώνω τις δράσεις του σε συνεργασία με τον Πλάτωνα Ριβέλλη.
Η Μαρία καταξιωμένη φωτογράφος στον χώρο της με «βραβεία και επαίνους», είχε το θάρρος, ως νέα μαθήτρια να διευρύνει τις γνώσεις της αναζητώντας μια φωτογραφία δύσκολη, απαιτητική και λιγότερο δημοφιλή.
Σε ένα τρίτο υπόγειο, αυτό της Stereosis, πρόσφατα κατέβηκε την ξύλινη σκάλα η Αλεξάνδρα Ρίμπα. Ήταν το κορίτσι που παραλάμβανε η γιαγιά Μαρία από το 43 δημοτικό σχολείο στην Μητροπόλεως, καθώς περίμενα και γω να σχολάσει η κόρη μου Δάφνη. Η Αλεξάνδρα μεγάλωσε, άρχισε να σπουδάζει στην σχολή κινηματογράφου του ΑΠΘ και να μαγεύεται από τον κόσμο της φωτογραφίας όπως οι περισσότεροι μαθητές του Κοσμά, του Μάνου και των άλλων δασκάλων της Stereosis. Δεν ξέρω αν είναι οι μνήμες της, το κουτί με τα αρνητικά και τα τυπώματα που κληρονόμησε, ή κάτι πιο βαθύ, κάτι σαν πεπρωμένο που την έφερε στην φωτογραφία.
Η Αλεξάνδρα συνεπής με την δουλειά της και πολύ εργατική, μέσα σε λίγο χρόνο κατάφερε να χρησιμοποιήσει το μέσο με ευφυία. Δημιουργεί εικόνες σύγχρονες σε άμεσο διάλογο με την φωτογραφία που ξέρουμε και αγαπάμε. Αυτή η σύντομη έκθεση δεν συνδέει απλά δυο γενιές δημιουργών. Βρίσκεται στο περιθώριο μια επίσημης αφήγησης και μας επιτρέπει μέσα από τις βιτρίνες του ΟΤΕ να δούμε την εξέλιξη της σύγχρονης Ελληνικής φωτογραφίας, να σκεφτούμε τις υπόγειες διαδρομές μας, που επαναλαμβάνουν τις ίδιες ιστορίες σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
