Άρης Δημοκίδης
«Η ταφή των νεκρών είναι ζήτημα πολιτισμού. Προχωρήσαμε σε αναπλάσεις και αναμορφώσεις των χώρων των Kοιμητηρίων στη Θεσσαλονίκη, ενώ ολοκληρώνουμε τις διαδικασίες για την κατασκευή του αποτεφρωτηρίου» έγραψε τις προάλλες ο Γιάννης Μπουτάρης στο Twitter, καθώς ο Γιάννης Πανταζόπουλος του έπαιρνε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη για το τεύχος της LIFO που είναι αφιερωμένο στην Θεσσαλονίκη.
Ioannis Boutaris on Twitter
Η ταφή των νεκρών είναι ζήτημα πολιτισμού. Προχωρήσαμε σε αναπλάσεις και αναμορφώσεις των χώρων των Kοιμητηρίων στη Θεσσαλονίκη, ενώ ολοκληρώνουμε τις διαδικασίες για την κατασκευή του αποτεφρωτηρίου.
Η δημιουργία αποτεφρωτηρίου ήταν απ’ τους βασικούς στόχους του όταν κατέβηκε για Δήμαρχος το 2010. Ακούγεται εξωφρενικό, αλλά έχουν περάσει σχεδόν δύο τετραετίες Μπουτάρη και ακόμα δεν έχουμε τη δυνατότητα της καύσης όσων νεκρών το επιθυμούσαν. Και δεν φταίει καθόλου ο Δήμαρχος γι’ αυτό.
Κάθε φορά που ψηφίζονται οι νόμοι και λες «άντε τώρα θα γίνει κάτι» ξεφυτρώνει ένα καινούργιο πρόβλημα είτε νομικό ή γραφειοκρατίας. Υπάρχουν ακόμα προβλήματα και κανείς δεν ξέρει πότε θα μπορεί να επιλέξει κάποιος καύση αντί για ταφή στην Ελλάδα, όμως ο Μπουτάρης το παλεύει ακόμα.
Αυτό μου θύμισε ένα άλλο πρόσφατο status, του Σταύρου Θεοδωράκη, υπέρμαχου κι αυτού για το δικαίωμα στην καύση. Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον:
20 Μαρτίου 2018:
Είμαι στην Βουλγαρία. Και το ξημέρωμα θα πάω στο δημόσιο αποτεφρωτήριο της Σόφιας. Γιατί αυτό είχε ζητήσει ο Παναγιώτης. Να μην θαφτεί αλλά να καεί. Στην Ελλάδα όμως ούτε τα δικαιώματα των νεκρών δεν γίνονται ακόμη σεβαστά.
Ο πρώτος νόμος για την αποτέφρωση έγινε στην Ελλάδα το 2006! Δώδεκα χρόνια τώρα προστίθενται υπουργικές αποφάσεις, προεδρικά διατάγματα, νέοι νόμοι – δύο έχω ψηφίσει και εγώ! – αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Κενό γράμμα και οι διακηρύξεις των Δημάρχων που κάθε τόσο δίνουν και μια νέα ημερομηνία. Έτσι 100 σοροί κάθε εβδομάδα «ξενιτεύονται» για αποτέφρωση (περίπου 1 στους 30 θανάτους).
Δεν μιλώ για την ταλαιπωρία, δεν μιλώ για τα χρήματα, μιλώ για την προσβολή.
Το δικαίωμα στην αποτέφρωση κατοχυρώθηκε στην Μεγάλη Βρετανία το 1884 και στην Γαλλία το 1887. Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης η αποτέφρωση είναι σήμερα ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. 80% στην Σουηδία, 55% στην Γερμανία, 50% στην Πορτογαλία και την Ισπανία, 20% στην Ιταλία – η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία έχει αποδεχθεί την αποτέφρωση εδώ και 52 χρόνια!
Στην Ελλάδα, όμως, οι δικοί μας επιμένουν. Δεν τους πειράζει το εμπόριο και το παζάρι στα μεγάλα νεκροταφεία (οι νεκροί μας σε τρία χρόνια ξεθάβονται μέσα σε απίστευτες τραγελαφικές καταστάσεις). Τους πειράζει η αποτέφρωση.
Έτσι έφτασε και ο Παναγιώτης στη Σόφια (όπως και η γυναίκα του Μπουτάρη, ο Μηνάς Χατζησάββας, η Αρλέτα και τόσοι άλλοι γνωστοί και άγνωστοι φίλοι, τους τελευταίους μήνες). Και μετά… η τέφρα τους στο Αιγαίο, όπως επέλεξε δεκάδες χρόνια πριν και η Μαρία Κάλλας.
«Και πώς θα τον θυμάστε άμα δεν έχετε τάφο εδώ;» ρωτούσε ένας παπάς χθες στο 3ο νεκροταφείο – όπου στα κλεφτά κάναμε μια νεκρώσιμο ακολουθία.
«Ο νεκρός δεν ζει κάτω από τις ταφόπλακες, ζει όσο ζει κι ο τελευταίος που τον θυμάται» απάντησε ένας φίλος παραφράζοντας την ρήση του Θουκυδίδη στον Επιτάφιο του Περικλή.
Σταύρος Θεοδωράκης
Είμαι στην Βουλγαρία. Και το ξημέρωμα θα πάω στο δημόσιο αποτεφρωτήριο της Σόφιας. Γιατί αυτό είχε ζητήσει ο Παναγιώτης. Να μην θαφτεί αλλά να καεί. Στην Ελλάδα όμως ούτε τα δικαιώματα των νεκρών δεν…
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Αφού πέρασαν τα τρία χρόνια, ήρθε η επίπονη στιγμή της εκταφής της μητέρας μου. Έζησα ένα θρίλερ
Καλημέρα,
Το δικαίωμα στην επιλογή θέλω, τίποτε άλλο.Ειμαι υπέρ της καύσης ομως δεν θέλω να στερήσω απο τα παιδιά τη παρηγοριά να επισκέπτονται τον τάφο μου όπως έκανα κι εγώ οταν έχασα τη μαμά μου.Οποτε καύση και ταφή,γινεται;γινεται,αντε να δουμε..
Την στάχτη την κάνεις ότι θέλεις. Την θάβεις στον κήπο σου κάτω από την τριανταφυλλιά, στη γλάστρα με τον βασιλικό, την βάζεις σε δοχείο πάνω από το τζάκι, ακόμα και στο μπάνιο δίπλα από την οδοντόβουρτσα να της λες καλημέρα και καληνύχτα. Άμα θες την χωρίζεις και την μοιράζεσαι και με όλο το σόι.
(μην πω για μια φυλή στην Αφρική που την κάνει αλισίβα και φτιάχνει χυλό, να την φάνε οι ζωντανοί για να περάσει η δύναμη του νεκρού μέσα τους)
Στις περισσότερες (πολιτισμένες) χώρες της Ευρώπης αυτό γίνεται.
Καύση και ταφή. Αυτό που βρίσκεται μέσα στα μνήματα δεν είναι ανθρώπινα κουφάρια, αλλά τεφροδόχοι.
Τι γιατί; Σου το είπα σε προηγούμενο σχετικό άρθρο και σου το ξαναλέω: είναι πολλά τα λεφτά, Άρη. Έχεις την εντύπωση ότι η εκκλησία, οι δήμοι, τα γραφεία τελετών και όποιοι άλλοι αποκομίζουν κέρδος από τον θάνατο θα είναι θετικοί να το μοιραστούν και θα αφήσουν τόσο εύκολα την κουτάλα με το μέλι; Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη…
Νομίζει ότι η αποτέφρωση θα είναι φτηνότερη;
Εκεί να δεις στην αρχή τουλάχιστον, μονοπώλια.
Δεν έχεις άδικο, αλλά ας πραγματοποιηθεί επιτέλους η καύση των νεκρών και μετά το βλέπουμε και αυτό. Κυρίως, είναι τραγικό από κάθε άποψη αυτό που γίνεται με την εκταφή των νεκρών.
Ιδεολογικά κολλήματα και οικονομικά συμφέροντα της Εκκλησίας, φανατικών πιστών και των γραφειών κηδειών κυρίως κρατάνε το θέμα πίσω και ας έχει ψηφιστεί ο σχετικός Νόμος. Θα δημιουργηθούν όμως αποτεφρωτήρια δημόσια παρολαυτά σύντομα πιστεύω. Οι Δήμοι πάντως σε γενικές γραμμές δεν έχουν κάποια αντίθεση, ίσως μόνο επιφυλάξεις. Κάποιοι Δήμοι το επιδιώκουν κιόλας, μεταφράζεται βλέπεις και σε πολιτικό όφελος πλέον καθώς θα “κερδίσει” ένας Δήμαρχος αρκετούς πολίτες έτσι, όχι γέρους προφανώς. Συμφέροντα κατά τα άλλα οι Δήμοι δεν έχουν .Ίσα ίσα δαπανούν διαρκώς ποσά για τα κοιμητήρια και οι εκταφές κοστίζου. Υπάρχει έλλειψη χώρου. Εαν κάτι τους κρατά πίσω είναι επειδή οι… Διαβάστε περισσότερα »