Γιατί ο θάνατός του Νίκου Βουλγαρόπουλου, παρότι δεν προβλήθηκε απ’ τα ΜΜΕ, συγκίνησε τόσο κόσμο;

Πρώτα είδα το άρθρο της αγαπημένης μου Ελένης Χοντολίδου (αν. Καθηγήτριας στον Τομέα Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής του ΑΠΘ).

Έπειτα διάβασα τα σχόλια κάτω από ένα άρθρο μας για την παραίτηση του Αμβρόσιου:

Έπειτα είδα ένα στάτους του Βαλλιανάτου, και τέλος, βλέποντας το στάτους της Έλενας Ακρίτα βεβαιώθηκα πως η ζωή και ο θάνατος του (άγνωστου σε μένα μέχρι τότε) Νίκου Βουλγαρόπουλου είχε πολλή περισσότερη επίδραση απ’ ό,τι κατάλαβαν αρχικά οι δημοσιογράφοι.

Για να δούμε λοιπόν τι λένε αυτοί που τον γνώρισαν

10 σχόλια στο Facebook του, όπου οι δικοί του έβαλαν την είδηση του θανάτου του:

Security Check Required

No Description

1. Ο γιγαντας αυτος, στα πετρινα χρονια της αναπηριας στην Ελλάδα, με λογο αλλά και με εργα, ανοιξε δρομους. Το disabled. gr ηταν απο τις σπουδαιοτερες ελληνικες ιστοσελιδες. Τιμη δοξα σ εναν αγωνιστη!!

2. Ειμαι συγκλονισμενη!! Θα τον θυμόμαστε για την επίδραση που ειχε πανω μας και θα τον μνημονεύουμε για το εργο του και την αυθεντικότητά του!

β Θυμαμαι μαζι στους αγωνες απο τον Πανελληνιο Συλλογο Παραπληγικων ησουν παντα πολυ μπροστα στα θεματα της αναπηριας μας τα οποια εξεθετες με γλαφυρο τροπο μεσα απο το περιοδικο σου ” ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ”

4. έφυγε ένας μεγάλος άνθρωπος με τεράστια θέληση για ζωή. Ήταν στήριγμα για πολλούς. Εύχομαι η πορεία του να μην τελειώσει με τον θάνατο και να ξαναβρεθούμε ξανάλαφροι και ωραίοι σε μια άλλη διάσταση.

5. Με έμαθες να μη φοβάμαι. Να μη φοβάμαι την αναπηρία. Βλέποντας εσένα και τους δραστήριους φίλους σου έλεγα… ε δεν έγινε και τίποτα αν κάποια στιγμή μείνω κι εγώ ανάπηρος. Και το πιστεύω ακόμα. Γιατί έκανες τα αδύνατα να μοιάζουν δυνατά. Σε ευχαριστώ για όλες τις ώρες που πέρασα στο σπίτι σου. Για όλα εκείνα τα μαθήματα ζωής που πήρα από εσένα. Πέρασαν 20 χρόνια αλλά είναι σαν χτες.
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.

6. Α ρε Νικόλα….! Σου χρωστάω τόσα πολλά αγαπημένε… Όλη την οπτική της ζωής μετά την αναπηρία μου….τωρα θα ζήσεις χωρίς περιορισμούς! Σε αγαπώ!

7. Γλέντα Νικόλα αδελφέ μου, Γλέντα τώρα χωρίς εμπόδια καρντάση μου……

8. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον άνθρωπο που μου έχει προσφέρει τόσα, χωρίς να τον γνωρίσω ποτέ από κοντά.

9. Τι θλιβερό…με βοήθησε με τις γνώσεις του και τις συμβουλές του σε δύσκολες στιγμές.

10. Εγώ ξέρεις δεν εύχομαι πράγματα που δεν υπάρχουν ( παραδείσους κλπ) απλά ΑΝ Μ άκουγες θα σου λεγα ότι έφυγε ένας ήρωας που μας δίδαξε τι σημαίνει ” θέλω να ζήσω με αξιοπρέπεια “

Από την Έλενα Ακρίτα

Security Check Required

No Description

Από την Ελένη Χοντολίδου

Πέθανε ένας σπάνιος άνθρωπος, ο Νίκος Βουλγαρόπουλος, παραπληγικός μετά από ένα ατύχημα στα 19 του. Άφησε για πάντα την κιθάρα του, το ποδήλατό του, τη φωτογραφική του μηχανή και τα σχέδιά του να πάρει τη δουλειά του πατέρα του, όπου χέρια και δη τα δάκτυλα ήταν απαραίτητα.

Με τρόπο που μας άφηνε άφωνους, ο Νίκος κατάφερε να μην είναι ο κλασικός Έλληνας ανάπηρος. Διάβασε, μόχθησε, έμαθε ΗΥ την εποχή που αυτοί ήταν μεγάλοι σχεδόν όσο ένα δωμάτιο, έστησε ραδιοφωνικό σταθμό και άρθρωσε λόγο πρωτοποριακό για την αναπηρία, εκδότης του περιοδικού Αναπηρία Τώρα και πρωταγωνιστής πολλών καινοτομιών στο χώρο της αναπηρίας, έστησε το καλύτερο site για την αναπηρία (disabled.gr) και αφού κατέβηκε στην Αθήνα έκανε τις περίφημες εκθέσεις για την αυτόνομη διαβίωση. Ο Νίκος τα ξεκίνησε όλα αυτά την εποχή που στην Ελλάδα ήμασταν ψηφιακά αναλφάβητοι και οι ανάπηροι ήταν κυριολεκτικά κλεισμένοι στα σπίτια τους.

Εξωστρεφής, εύστροφος, αγνωστικιστικής, πολιτικά πολύ προωθημένος, με τρόπο που δεν χωρούσε σε κανένα κόμμα. Επίμονος, πείσμων, ευαίσθητος με τα μικρά παιδιά, καρτερικός αλλά και αυστηρός με τις φίλες και τους φίλους του όταν χρειαζόταν, χιουμορίστας σε σημείο αμηχανίας για όσους δεν τον ήξεραν, περήφανος, αυθάδης και προκλητικός προς κάθε μορφής εξουσίας. Δεν είχε ψευδαισθήσεις για το ελληνικό κράτος, αλλά ήταν μαχητής με τρόπο που θαρρούσες πως αυτά για τα οποία πάλευε θα γίνουν αύριο.

Μοναχικός cowboy, ήταν κατά των θετικών διακρίσεων για τους αναπήρους και κατακεραύνωνε όποιους τις υπερασπίζονταν.

Παρ’ ότι δεν τον ένοιαζε καθόλου ο έπαινος του δήμου και των… πολιτικών τιμήθηκε κάμποσες φορές. Συμμετείχε σε συνέδρια, panels,συμβούλευε μεμονωμένους αναπήρους ή/και τους συγγενείς τους για όλες τις λεπτομέρειες που αφορούν σε αναπήρους. Όχι μόνον τους κινητικά ανάπηρους αλλά όλους.

Ήξερε όλα τα τεχνολογικά μέσα που μπορούν να κάνουν τη ζωή των αναπήρων καλύτερη και μοιραζόταν αυτή τη γνώση με ΟΛΟΥΣ όσοι του απευθύνονταν ενδυναμώνοντας, ενθαρρύνοντας χωρίς να δίνει ψεύτικες υποσχέσεις και φρούδες ελπίδες. Στο Stock Mandeville της Αγγλίας, όπου και έκανε την αποκατάστασή του τους είχαν πει: «είστε μέχρι το λαιμό στα σκ… και θα πνιγείτε σε λίγο. Εμείς εδώ θα σας μάθουμε να ζείτε με το κεφάλι έξω».

Στη συνέντευξή του “Η Ελλάδα δεν ήθελε ποτέ αναπήρους” είναι καυστικός και σκληρός με την Ελλάδα και τους Έλληνες. Μιλώντας για την αναπηρία του ήταν αποκαλυπτικός:

«Έχω δοκιμάσει τα πάντα: έχω δοκιμάσει την τεχνολογία, την υποστήριξη από εκπαιδευμένους νοσηλευτές, τη χρήση εξειδικευμένων τεχνολογικών εφαρμογών αποκατάστασης, τη ρητορική της αναπηρίας, την παρέμβαση στα ΜΜΕ και στους φορείς, τη συμμετοχή σε προγράμματα αποκατάστασης, τη συναναστροφή με τους κορυφαίους επαγγελματίες στην αποκατάσταση και για αυτό με βεβαιότητα μπορώ να ισχυριστώ ορισμένες αλήθειες που αφορούν τη ζωή κάτω από συνθήκες αναπηρίας και αυτά που την υπονομεύουν:

Ανασυγκροτείστε τον εαυτό σας. Γίνετε ωραίες και ωραίοι. Χρησιμοποιείτε εύχρηστα, λειτουργικά, εργονομικά και κυρίως κομψά βοηθήματα αποκατάστασης. Τα βοηθήματα αποκατάστασης και τα αναπηρικά καθίσματα να τα μεταχειρίζεστε ως την προέκταση του σώματός σας. Να μην παραλείπετε τη φροντίδα του παράλυτου μέρους του σώματος. Να ντύνεστε με κομψά ρούχα. Να συναναστρέφεστε κομψούς ανθρώπους. Να αποκτήσετε αυτο-εκτίμηση. Να λατρεύετε την εργασία σας. Να γίνετε εργασιομανείς. Να αποκτήσετε αξιόλογα ενδιαφέροντα που να μην συγκρούονται ούτε με την εργασία σας, αλλά ούτε και με την κανονικότητά σας.

 Όλοι εμείς που ζούμε κάτω από συνθήκες αναπηρίας δεν έχουμε παρά μόνο μια επιλογή: να εντυπωσιάσουμε με το παρουσιαστικό μας και με την αρτιότητά μας. Έχουμε και μια δεύτερη επιλογή: να κάνουμε αυτό που κάνουν και τα άλλα άτομα με ειδικές ανάγκες και να αποτύχουμε.

 Μη χάνετε το κουράγιο σας. Ανασυγκροτηθείτε, μάθετε το παράλυτο μέρος του σώματός σας, μάθετε την αναπηρία σας και οργανώστε την επιβίωσή σας. Κάντε την επιβίωση χόμπι. Το ζήτημα δεν είναι μόνο να επιβιώσετε. Το ζήτημα είναι να επιβιώνετε με στυλ. Το ζήτημα είναι να επιβιώνετε χωρίς να απωθείτε τους ανθρώπους που συναντάτε.

 Για να το κάνετε χρειάζεται να γίνετε ωραίοι και ωραίες μαζί με την αναπηρία σας και όχι χωρίς αυτή. Όσο και να προσπαθήσετε να κρύψετε την αναπηρία σας, όσο και να προσπαθήσετε να κάνετε πως δεν συμβαίνει τίποτα, κανείς δεν πρόκειται να σας πιστέψει. Η αναπηρία δεν είναι κάτι που κρύβεται. Η αναπηρία κραυγάζει. Μην την αφήσετε ανεξέλεγκτη να κραυγάζει. Ελέγξτε την για να σας διαφημίσει θετικά. 

Και μην ξεχνάτε πως όσο περισσότεροι ωραίοι άνθρωποι με αναπηρίες συγκεντρώνονται τόσο περισσότερο θα απo-ενοχοποιείται αυτή καθεαυτή η αναπηρία. Δεν είσαστε υπεύθυνοι απέναντι μόνο στον εαυτό σας. Είσαστε υπεύθυνοι απέναντι σε όλους τους έλληνες που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας. Ο κάθε ένας από εμάς είναι πρεσβευτής της αναπηρίας. Ζήστε σαν πρεσβευτές».

Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος έγραψε στη σελίδα του στο facebook:

«Ένας γίγαντας που έπαιζε στα πόδια του απ το www.disabled.gr τον κόσμο όλο καθηλωμένος στο αναπηρικό αμαξίδιό του, καθηλωμένος στο Σύμπαν, διδάσκοντας αγάπη, ζωή, υπερηφάνεια, έρωτα, δίκαιο και ελευθερία έφυγε σήμερα αφού πρόλαβε να μας μάθει να ζούμε no matter what. H ζωή των ανάπηρων στην Ελλάδα, φίλε μου, είναι διαφορετική με το περασμά σου και, παρακαλώ, να φωτίζεις τους δρόμους μας όπως μας έμαθες, κάνοντάς μας καλύτερους. Μια γλυκιά θέρμη αισθάνομαι στην καρδιά μου στη μνήμη σου. Σ’ ευχαριστώ.

Ο Νίκος άφησε ανεξίτηλα το χνάρι του στον χώρο της αναπηρίας, στη ζωή της Θεσσαλονίκης. Οι φίλες και οι φίλοι του, του χρωστάνε πολλά. Και θα του οφείλουν για πάντα.»

+ Από το Facebook του Παναγιώτη Πιτσίνιαγκα

«Το ’98 , στα 21 μου, απέκτησα αναπηρία σε ένα τροχαίο(ναι, είμαι 42, πες πόσο δεν μου φαίνεται).

Για πολύ καιρό ένιωθα ο πιο δυστυχισμένος και ο πιο άχρηστος άνθρωπος στον κόσμο.
Ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου, που βοήθησε όσο κανένας άλλος να αλλάξει αυτή η άποψη, ήταν ο Nikos Voulgaropoulos.

Τον γνώρισα από αυτά που έγραφε στο περιοδικό “Αναπηρία Τώρα” και στο www.disabled.gr.
Ενώ οι υπόλοιποι πιο “επίσημοι” φορείς κλαιγόντουσαν και μίλαγαν μόνο για το πόσο δυστυχισμένοι είμαστε και πόσο δεν μας δίνει αρκετά χρήματα το κράτος ο Νίκος μιλούσε για το πως θα κάνεις πιο εύκολα εκδρομές, πως θα βρεις δουλειά και, κυρίως, πως θα βρεις να ζευγαρώσεις, ακριβώς ότι έψαχναν και οι υπόλοιποι στην ηλικία μου.

Ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε, στον μεγαλύτερο βαθμό, την αίσθηση που έχουμε στην Ελλάδα για το τι σημαίνει αναπηρία.

Δεν το παραδεχόταν αλλά άφησε μια πολύ μεγάλη προίκα πίσω του και θα τον θυμόμαστε για πάντα για αυτό.

Περίεργη η σημερινή ημέρα. Από την μια έχουν γενέθλια τα πιο σημαντικά παιδιά στη ζωή μου και από την άλλη χάσαμε τον Νίκο.»

*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Πέθανε στα 42 του ο Δημήτρης Κάζης – Μέχρι το τέλος εκλιπαρούσε τους φίλους του να τον σώσουν